Waarom haaks?

Beste wiskundigen(hoi John),

Een vraag uit interesse: waarom moet bij het omzetten van een vectorvergelijking naar een standaardvergelijking eerst de normaalvector(die haaks op allebei de richtingsvectoren van de vectorvergelijking staat) worden berekent?

Dus als de richtingsvector (2,3,1) is, wordt de vergelijking -3x+2y+0z=d
Omdat een normaalvector van de richtingsvector (-3,2,0) is.

Maar, waaróm?

Ze is onderweg

Oop's grap

Gassingsverrassing

Dat we qua looks geen doorgaans studentenhuis hebben, horen we al van iedereen die binnenkomt. Het werd echter nu ook bewezen doordat onze huisbaas opeens op de dinsdagochtend in de keuken aan het klussen was, samen met een helper(hulpje, kennis, partner in crime... ik ken hem niet). De keuken lag overhoop; de oven was uit de keukenkom en de fornuisplaat was verdwenen. Stiekem wist ik al dat onze huisbaas het gepland had, maar hoe lang het zou duren en of hij zijn belofte überhaupt na zou komen was nog onbekend. Hij kwam het fornuis vervangen.

Een huisbaas hoort dat soort dingen te doen, maar normaal gesproken alleen als het nodig is. Ons vorige fornuis was nog functionerend op één pitje na, maar vier pannen tegelijk passen toch niet. Ook op een compleet werkend fornuis. Nu hebben we een letterlijk schitterend fornuis. De grootste vlam straalt culinaire expertise uit. Hoewel er een briefje bij lag dat het fornuis elektrisch is, blijft het een gasfornuis. Wel is de ontsteking gemoderniseerd; dat gaat nu elektrisch en maakt de authentieke lucifers in onze keuken overbodig.

Zonder het te weten, kreeg ik de eer om het nieuwe fornuis te verwelkomen in onze keuken. Ik had van te voren al besloten om die avond de kok uit te hangen, en dat met een zelfverzonnen gerecht als motivatie. Dat het nieuwe fornuis uitgerekend die dag arriveerde, was een goed excuus geweest als mijn maaltijd om wat voor rede niet geslaagd zou zijn. “Blame it on the furnace”, zou mijn ijzersterke verklaring zijn.

Behoefte aan een beter excuus was er niet. De eters hadden zoiets nog nooit gehad, maar toch genoten ze ervan. In zo’n geval gaan de credits natuurlijk naar mijzelf, en is het geslaagde maal niet aan het nieuwe fornuis te danken.

Ondanks het fornuis door mij alleen al niet meer zo schittert was als aan het einde van de middag, blijft het een mooie toevoeging aan ons studentenhuis en leven. Of het nou aan mij lag of aan de nieuwe 4-pitter, wij blijken elkaar te liggen en dus is toekomstig culinair succes verzekerd.

Genetische vechtkunst

Eenmaal gesetteld in Eindhoven ging ik op zoek naar een vervolg op mijn Nieuwerkerkse jiujitsu-avontuur. Op de deur naar de dojo toe hing een schema met wanneer welke vechtsport gegeven werd. Ik was eigenlijk van plan om verder te gaan met karate, omdat ik eigenlijk alleen nog behoefte had aan een hoge fatale traptechniek. Maar naast karate biedt de vereniging genaamd “Samourais” ook nog trainingen in Judo, Aikido en de voor mij onbekende Kempo Jutsu en Kobudo aan.

Op een maandagavond kwam ik kijken hoe de karateles eraan toe ging. Het eerste wat me opviel, was dat de leraar een bruine band droeg en les gaf aan zwarte banders. Ik nam plaats op een stoeltje naast een oud mannetje die er Oosters uitzag. Waarschijnlijk was hij naar zijn dochter of zoon komen kijken, er waren twee mogelijke nakomelingen van hem te ontdekken. Hij was eerst vrij stil, lachte af en toe en mompelde wat over de houding van de karateka’s. Ik trachtte ook wat in te brengen om een conversatie met dit mannetje op te bouwen, want van ouderen kun je altijd wat leren. Ik vertelde dat ik zelf ook jiujitsu had gedaan en nu hier was om met iets bezig te blijven van wat ik had geleerd. Omdat hij naar zijn kind kwam kijken en er Oosters uitzag, vroeg ik of hij zelf ook ervaring had in de sport. Hij draaide zich verbaast met zijn hoofd naar me toe, alsof ik had moeten weten dat ik naast de enige echte leraar zat, die net een operatie achter de rug had waardoor hij het les geven tijdelijk moest staken.

De echte leraar. En wat voor leraar. Niet alleen was dus de echte leraar geen bruine bander(ondanks ik hier natuurlijk al genoeg van zou kunnen leren), maar eentje met een zwarte band. Sowieso moet een leraar om les te mogen geven minstens de zwarte band hebben, maar het blijft Eindhoven de gekste, dus je weet maar nooit hoe het hier werkt. Later, toen ik deelnam aan zijn Kempo Jutsu les, hoorde ik dat hij al zeven keer Europees en Nederlands kampioen Karate is geweest. Ik vroeg hem hoe een fanatiek sporter zoals hij een hartoperatie nodig zou moeten hebben. Want ondanks hij zijn leven aan de vechtkunst had toegewijd moest hij toch gedotterd worden.

Hij beschuldigde de genetica, zijn DNA; het risico op een hartaanval zat nou eenmaal in zijn genen. En dat was niet het enige wat hij in verband bracht met de genen. Ook hoe ver iemands bekken uit elkaar stonden waren uiteindelijk de beperkende factor voor hoe hoog iemand kon trappen. Ook bij het maken van een mai-washi-geri(traptechniek) maakte het hem niet uit of de tenen gekromd waren, terwijl ik juist had geleerd dat je je tenen moest krommen. Maar deze man heeft gelijk, als iemand dat niet kan, moet diegene het toch op zijn eigen manier kunnen.

Aan de ene kant is de theorie van de genen een mooie smoes voor mijn overspannen onderrug en mijn stijfheid. Maar aan de andere kant zal ik er alles aan doen om eruit te halen wat er al die generaties in mijn voorouders heeft gezeten.

Reisverhalen Lieske

Na de Singapore verhalen op

http://lieskecoumans.waarbenjij.nu/reisverslagen/413076/exchange-singapore/1

het vervolg van de reis op:

http://lieskecoumans.waarbenjij.nu/reisverslagen/429171/reisje-zuid-oost-azie/1

Echt de beste wensen?

Een nieuw jaar, met misschien wel nieuwe of oude wensen. De “goede voornemens” worden deze ook wel genoemd. Maar deze staan er meer om bekend in herhaling te vallen dan dat mensen zich eraan houden. Wanneer we elkaar het beste wensen, willen we toch eigenlijk juist voorkomen dat het gewoonlijke opnieuw gebeurt?

Een psychologische studie op een technische universiteit is misschien voor watjes, praktischer dan wiskunde is het wel. Zo weet ik nu wat beter werkt dan iemand succes te wensen met de goede voornemens. De toepassing is gebaseerd op de theorie Active & public commitments.

Benodigde voorkennis is dat mensen zo consistent mogelijk willen zijn. Dit betekent dus dat mensen niet graag veranderen. Dit komt waarschijnlijk doordat veranderen een teken van imperfectie is, want waarom zouden we willen veranderen als we al volmaakt zijn? Toegeven dat we fout waren,  blijkt dus een algemeen probleem. Wanneer men actief bezig is met iets, neigt men eerder verder te handelen dat betrekking heeft op datzelfde iets. Ik gebruik het woord iets niet omdat ik een luie schrijver ben, maar omdat ik het moeilijk vind het juiste woord hiervoor te vinden. Dit iets kan namelijk van alles zijn, zoals een handeling of een standpunt. Dit komt door de active commitment, de verbondenheid die men creëert door iets(nog steeds niet door luiheid) met iets te doen.

Het andere gedeelte, de public commitment, wordt gemaakt door het iets openbaar te maken. Bekend aan anderen te maken dus. Bij een experiment dat deze theorie ondersteunde,  moesten mensen kiezen welk van de drie lijnen het langst was. Een groep moest dit voor zichzelf houden, de tweede groep moest het opschrijven en de derde en laatste groep schreef de keuze op en gaf dit door aan de leider van het experiment. Achteraf werd de deelnemers verteld dat de antwoorden in het algemeen niet goed waren, en kregen de kans om van antwoord te veranderen. Groep drie wijzigden relatief minder hun antwoord dan groep twee, en dit gold ook voor groep twee ten opzichte van de eerste groep.

Wie dus serieus meer wil gaan sporten, wil stoppen met roken of minder wil snoepen moet dit groot op de muren spuiten, op straat schreeuwen en natuurlijk via Facebook vermelden. Ik hoop dat dit advies beter werkt dan de waardeloze ordinaire “beste wensen”.