Overpeinzingen...

Wat je ook kunt of wilt zeggen over de huidige jeugd... EEN ding moet je ze nageven: ze zijn de deur niet uit te branden omdat ze een erg goede band met hun ouders hebben; de gelijkwaardige en vriendschappelijke behandeling en opvoeding geeft ze geen reden meer om te "rebelleren" en dus vroeg uit te trekken naar hun eigen hokje (studentenkamer). Hooguit de afstand. Hoe anders waren wij vroeger: wij vonden dat we alle reden tot rebelsheid hadden en tot "wij zullen ze tonen hoe het beter kan!".  Maar er waren zeker opvoedingszaken die we alsnog (al is het achteraf :)) waardeerden; in mijn geval was het de "gelijkwaardigheid". (O)pa kwam uit een mijnwerkersgezin maar werkte zichzelf omhoog, geweldige carriere via een Delft-studie en o ja, de beste van de klas! Jaja, pas decennia later hoorden we hoe hij zijn beurs verkreeg: zijn "klas" bestond uit 6 personen :) GRRRRR. Hoe dan ook, ons (kinderen) werd altijd bijgebracht dat we op niemand mochten neerkijken en ook dat we met iedereen gelukkig moesten konden worden, kortom dat geld nooit een belangrijk item moest worden. Onze liefdeskeus in het leven zou altijd gewaardeerd worden, ongeacht afkomst of salaris, en om dat te bereiken werden wij als kinderen altijd financieel kort gehouden zodat we met weinig tevreden zouden zijn. Nee, dat vonden we als kind zeker nooit leuk maar het heeft zeker zijn vruchten afgeworpen want ik heb op die manier alles meer leren waarderen! Pas als 16-jarige begon ik deze instelling te waarderen: ik leerde "mijn grote liefde" Peter kennen en die was niet alleen groot in lengte (1.92m) :) Peter zat op onze school, een klas hoger dan ik, en we ontmoetten elkaar op dansles. Spaubeek, ik rijd ook nu nog zo naar zijn toenmalige huis. Maar ik kreeg een grote tik toen ik zijn ouders leerde kennen: mama was alleen maar geinteresseerd naar de afkomst van mijn ouders en naar het beroep van mijn vader! Papa was alleen maar een genotsmens, eten en drinken en tv-kijken. Mama vroeg mij als eerste wat mijn vader deed en ik was alleen maar verbaasd... waarom dat nou zo interessant was; mijn ouders zouden dat gelukkig nooit als eerste vragen! Dus ik antwoordde (jaja, rebels) dat dat misschien minder relevant was? Mama boos, mijn begin in die familie was niet best. Maar ze was niet gek, ze heeft het telefoonboek uitgespit en bij mijn volgende bezoek was ze poeslief.... en daar begreep ik niets van! Vreselijk dat toentertijd alle titels in het telefoonboek stonden, ze had via mijn adres (Peter had me ooit thuis gebracht) de juiste Gielkens gevonden en pa stond blijkbaar in het telefoonboek als Ir. Kut... Het verklaarde haar houding dat ze mij op een onterecht voetstuk wilde plaatsen en mij bij voorbaat adoreerde terwijl ik totaal niets aan dat IR had bijgedragen. Hoe kinderachtig ook, ik haatte haar erom. Dat ze alleen maar wilde oordelen vanwege een titel van mijn vader! Ze had dus totaal geen belangstelling voor mij, alleen naar de titel van mijn vader! Ik weerde me ertegen, ik wilde geen adoratie vanwege pa's titel en ik vond het "ongezond" dat ze zo reageerde (ik weet ook nu nog dat ze mij biefstuk aanbood terwijl de andere kip kregen want " ik was vast beter gewend"). "Ziek", ik kon niet anders denken, ik had nog nooit biefstuk gehad :) Maar dat geloofde ze niet. Hoe dan ook, op mijn 16e werd ik voor het eerst echt geconfronteerd met de titel-verering, die in mijn ogen nergens op leek omdat mijn opvoeding onderstreepte dat iedereen gelijk was! Peters moeder droeg zeker bij aan het stranden van mijn verhouding met Peter, hoewel ik achteraf zeker weet dat ik volwasserer op haar had kunnen reageren maar tja, ik was pas 16... en IK was zeker niet bezig met haar bekrompen "eretitelstrijd"... die alleen mijn ouders betrof. Ik verzette me juist daartegen en dat gaf mijn opvoeding me in! Juist dat deel van de opvoeding dat me zeer beviel.
Het vervolg was dat ik nog meer streed voor gelijkwaardigheid, ik baalde van het verlies van Peter, ik gaf erg veel om hem en denk nog vaak hoe anders alles gelopen zou zijn als...
Maar dezelfde strijd kwam een paar jaar later terug: door omstandigheden kwam ik op een huishoudschool terecht (als lerares). Niet mijn omgeving, mijn opleiding was hoger maar hier was toevallig een vacature. Weigeren, welnee, waarom? Ik ging er vol overgave aan de slag. Directrice Rauwerda (ik zie haar NOG voor me!) wenste me succes en ik kwam voor tig meisjesklassen te staan met een enkele verdwaalde jongen (jaja, er waren er een paar). En ik zag dat er misplaatste meisjes zaten, die veel te slim waren voor de huishoudschool! Zowel buitenlandse als Amsterdamse meisjes die er echt niet thuishoorden.
Maar het waren grote klassen (30).....en ik wist niet hoe het grote niveauverschil op te lossen. Ik verzon een truc die op individuele benadering gebaseerd was: ik maakte eigen materiaal om mee te werken en ik begon een "rondleiding" door elke leerling individueel te begeleiden (soort zelfstudie). Nee, directrice was het totaal oneens met mijn truc maar pas jaren later kreeg  ik haar lof. Maar de echte truc was de begeleding: elke dag kreeg een goede leerling de rol van assistent die net als ik moest rondlopen. Die rol moest je verdienen en niet door intelligentie maar doordat je kon uitleggen! Ik wees elke dag een leerling voor de volgende keer aan en o ja, ze deden zo geweldig hun best om die ererol te verdienen! Ik heb nooit meer deze geweldige formule kunnen evenaren: mijn huishoudscholleerlingen deden zo enorm hun best om mijn assisent-voor-een-dag te worden! Ik had niet eens door hoe enorm stimulerend die aanpak eigenlijk was! Hoe dan ook, Carla was de grote favoriet en dat was zeer tegen alle andere normen in omdat Carla eigenlijk het pestkind was: een dik propje dat geen merkkleding had (ja, erg belagnrijk onder HNO-kindjes). Carla stal de show 2 keer: de eerste keer omdat de schoolfotograaf dacht dat zij de lerares was (Ik zat slank en jong tussen de leerlingen en Carla leek met 13 jonger dan ik met 28) maar daarna met name omdat ik haar als mijn 1e assistente aanwees tijdens de wiskundelessen: dikke Carla was ook slimme Carla en met name ook "goed uitleggende" Carla en ze hielp haar medeleerlingen enorm met uitleggen. Ze was mijn favoreit, de dikke Carla die zo slim was, zo slim dat ze ook anderen kon uitleggen! Ja, Carla was slim, ze was mijn  1e assistente maar het vervolgverhaal betreft een andere studente. Astrid. Astrid was "maar" een van de paar studenten die ik aanmoedigde het hoogste wiskundeniveau te doen. Ik had een paar leerlingen die wiskunde c/d deden (zelden bij de huishoudschool)waaronder Astrid. Ik vertelde haar dat ze misplaatst op de huishoudschool zat en dat ik inschatte dat ze ooit de universiteit kon halen als ze zich maar inzette! Astrid lachte toen maar haar vervolg komt later!
..... wordt vervolgd.....