Sportrivalen

Voetbal en Jiu-Jitsu mogen elkaar niet. Dat was vroeger al duidelijk omdat uitgerekend door de hele week beide trainingen op maandagavond waren. Een periode zelfs nog dat de trainingen elkaar qua tijd kruisten. Nu zitten de sporten elkaar weer in de knoop; dinsdagmiddag moet ik zaalvoetballen, dinsdagavond is er Kempo-Jitsules. Donderdagavond is er weer Kempo-Jitsules, maar heb ik ook veldvoetbaltraining met het team.

Deze interferentie kan alleen opgelost worden door keuzes te maken; er is dus altijd een sport de klos. Als voetbal de klossport is, leidt dit tot sociale druk van teamgenoten en daarbij afscheiding van het team. Is Kempo-Jitsu de klossport, dan word ik op mijn conditie en alertheid bestraft tijdens het sporten.

Natuurlijk heeft het ook wel iets om zo interessant te kunnen doen met zoveel sporten, zeker als ik vertel dat ik ook nog veldtraining heb op maandag(waar ik helaas bijna nooit heen kan) en tussendoor ook nog wil zwemmen. Echter, bij de laatste jitsules vertelde ik dit aan een oudere student die vroeg waarom ik er zolang niet geweest was. In plaats van bewondering te tonen kon hij niet snappen dat als er tussen de zaalvoetbalwedstrijd en de jitsules een paar uur tijd zaten, ik die “lichte” training van anderhalf uur niet mee kon doen. “Ik zie deze training als een tussendoortje”.

Mijn trots zakte nog verder dan mijn band en ik voelde me meteen belachelijk dat ik al die keren niet was komen trainen omdat ik ging zaalvoetballen. Aan de andere kant vatte ik de training ook lichter op en ging het gemakkelijker door de wijze raad van de onbekende jitskuka. Puur psychisch dus. Óf omdat ik mocht trainen met een jongen die voor de eerste keer meedeed.