Hypothalamushond c.q. Lablabrador

Doorgefokte rashonden zijn zo puur dat hun nakomelingen nooit kunnen afwijken van het fenotype. Maar wat je aan de buitenkant niet ziet, hoeft niet perse ook doorgefokt puur te zijn. Het innerlijk (o.a. het genotype) blijft onzichtbaar voor de doorsnee fokker en hondenliefhebber. Daardoor is het bij onze rasechte labrador waarschijnlijk fout gegaan.

De hypothalamus, gelegen in de hersenen, is verantwoordelijk voor het verzadigingsgevoel. Schade op bepaalde plekken van de hypothalamus kunnen zowel het verzadigingsgevoel verzwakken als versterken. Bij onderzoek leidde dit tot plofratten en ondervoede varianten.

Of bij onze labrador Bommel de ouders genetisch een steekje hebben laten vallen of dat Bommel stiekem uit het laboratorium is gehaald, is niet bekend. In ieder geval moet er wel iets mis zijn met zijn hypothalamus, want verzadigd is hij nooit. Na zijn maaltijd gaat hij nog even gretig op zoek naar kruimels bij het aanrecht alsof hij twee weken in een onvruchtbare tuin opgesloten is geweest.

In zijn volslankere periodes, door hem wat meer te eten te geven, werd zijn honger ook niet gestild.  Ik vraag me wel eens af wat er zou gebeuren als we hem onbeperkt zijn gang lieten gaan met de 20kg wegende brokjeszak. Maar of dat nou zo’n goed idee is; een hypothalamusoperatie zou nog veiliger zijn.

Pinguïns toch slimmer dan Ine dacht

Ine noemde de visiterend artsen aan haar bed nogal denigrerend een
"stelletje pinguïns". Maar die blijken slimmer en doortrapter dan we dachten.
Zie http://www.columbusmagazine.nl/nieuws/5950/deze_sneaky_pinguin_gedraagt_zich_als_een_boef.html

John

Moord aan de orde?

Daar lig je dan vlak na een operatie en komt er plotseling zo'n zuster; nee geen verpleegster maar een Josephfan (Josephstift) dus een heuse non. Jaartje of 75 en een van de 2 nog-actieve nonnen, de rest was letterlijk nonactief. Of juist niet dus, verwarrend woord in deze setting.

De non zat om een praatje verlegen of althans zo leek het want geen van ons 2, zeker niet mijn evangelische buurvrouw, zaten (nee, lagen) verlegen om die lange witte jurk waarvan je het al warm krijgt als je er naar kijkt.

Schwester Josepha kwekte vrolijk en vroeg ons van alles waarbij ik natuurlijk al vrij snel een verkeerde opmerking lanceerde nl dat ik nergens zo'n mooi oud koud klooster had gezien met van die nostalgische (hier heet dat Ostalgisch :)) kleine slaapcellen en de self supporting tuinen. Ze was meteen in haar wiek geschoten: of zij, oude nonnen, geen recht hadden op een centrale verwarming en een makkelijke afgeleverde maaltijd? En die appartementjes van hen waren echt niet zo piepjong hoor, die dateerden uit 95! Uhm, 1995 dus.
Tuurlijk, tuurlijk, ik wist niet hoe snel ik moest relativeren, maar ik meldde meteen dat ik voor ons, klantjes, een eenvoudiger ziekenhuis had verwacht; geen riante 2 persoonskamer met een koelkast er in een een giga flatscreen tv. Maar ik kreeg haar niet meer op het rechte spoor, ze dacht dat ik bedoelde dat nonnen nog altijd streng en sober moesten leven.
Mijn buurvrouw schrok van de wending van het gesprek en probeerde het tij te keren; zij begreep gelukkig mijn intenties wel en pareerde de steeds verhitter wordende non met een vraag die hopelijk het onderwerp snel zou veranderen: Zuster, ik zie dat u een trouwring draagt, ik ben niet zo op de hoogte van de huidige ontwikkelingen maar bent u getrouwd? Heeft u dan ook kinderen?
Ik proestte het uit, had mezelf niet meer in de hand! Buuf had duidelijk geen idee van de betekenis van die trouwring, wist niet dat die het denkbeeldige huwelijk met God symboliseerde.... Ik kon mijn lachbui niet meer stuiten en reken maar dat dat pijn doet als je halve keel openligt! Hoeveel pijnlijker het nog kon worden bleek een nanoseconde later: de non was nu zooo kwaad dat ze haar ambtsketting met een zwier om mijn hals mikte en aansnoerde en dat moordwapen bleek zeer effectief! Kijk maar naar de foto's...

Kortom, de titel van dit bijna waargebeurde verhaal klopt net niet helemaal, er moet uiteraard staan: moord DOOR de orde!

-------------------------------------------------------------------------------

Een waarschuwing van de filmkeuring: de onderstaande beelden zijn niet geschikt voor jonge kijkertjes.

KNALLENDE thuiskomst!

En dat was het, en hoe!

Mijn aantal ziekenbezoekers per dag vertolkte ongeveer pi-maal-het-aantal-nonnen-van-de-Stift. En dan tel ik John gewoon voor 1 :)

Maandag er in, dinsdag geopereerd en ik was verbaasd dat de operatie maar 3 uur duurde en ik zelfs al een half uur later wakker was. De chirurg was nog veel trotser dan ik; hij kwam wel 3 keer vragen om hem te complimenteren want tja, het was een hele Herausforderung (uitdaging) en hij had het prima gedaan en zelfs zonder botten breken, wow! OK, mijn nek ziet eruit alsof ik een slachtoffer van onthoofding ben but who cares?
Woensdag al de eerste voorzichtige stapjes en gelukkig zijn de pijnstillers tegenwoordig riant dus op wat duizelingen na kon ik zelfs de tuin op 50 m van de kamer al halen. Alwaar koffie en ijs, precies goed! Slikken blijft nog een hele tijd pijnlijk maar voor koffie en ijs heb je wat over :)
(O)ma had 500 wafels gebakken maar mijn suikerwaarde was zelfs op een compleet nuchtere dag al 11+ dus zoet is taboe. OK, dat ijsje was heeeeel stiekem maar medicinaal bedoeld he?

Een van de 2 nog actieve nonnen bezocht ons (kamer van 2 patienten) maar kwam een beetje bedrogen uit: de andere was evangelisch en echt katholiek ben ik uiteraard ook niet. Ze zat er totaal niet mee, ondanks haar 70+ jaren en haar volledige outfit was ze erg modern en kon over van alles eerlijk en zelfs verontwaardigd meepraten. Ze maakte zich zorgen over de Stift want de nonnen aldaar waren ongeveer uitgestorven (zelfs de paar die nog leefden zei ze zelf :)). Of we misschien aanwas wisten? Nou, neu, wij hadden geen nichtjes die geen man konden krijgen, toch? Oeps! Ze beval haar klooster (nou ja, gewoon modern appartementencomplex) zeer aan, inclusief goed eten en centrale verwarming dus een beter leven dan de sociale dienst. Om die reden traden er tegenwoordig vaak nonnen aan die dan later helaas weer uitvlogen als ze baan of vriend vonden.

6 uur opstaan (nou ja, wakker gemaakt worden) is niet mijn ding, half 12 warm eten ook al niet. Maar het ergste was dat iedereen er om 21 uur slaapt! SLAAPT! De vafdelingskamer was dan leeg, op mij na dan en mijn enige gezelschap was een sudoku of boek. Krimi kijken? Neu, er was 1 tv voor 2 op de kamer en die mevrouw naast me werd zenuwachtig van een lijk dus tja...
Dus ik was heel blij dat de nabloedingen beperkt bleven en ik vrijdag alweer naar huis mocht als ik tenminste... en toen kwamen er tig dreigementen, eisen van regelmatig slikken (pillen dan) en vooral niets tillen of aanpakken. Ik beloofde ALLES! En zet inderdaad braaf de wekker op 6 uur 's morgens om de belangrijkste pillen te slikken die mijn stofwisseling weer op gang moeten brengen (schildklierhormonen) om daarna nog een stevige tuk te doen en vervolgens de andere series te slikken (bah!).

Die thuiskomst! Geweldig! Slinger aan de voordeur (Duitsers kennen dat fenomeen niet :)), slingers aan mijn stoel en ballonnen en grote mand met planten als extra feestelijke accenten. El had al een kaars naast mijn bed geplant en schreef me elke dag een volgeschreven kaart die ze persoonlijk kwam brengen. Kaarten van vrienden en bekenden en Jeannette en Anita hadden gigadikke detectives gekocht voor me die me wel 3 weken in het ziekenhuis konden houden :) Heel lief allemaal, mijn nachtkastje was uiteraard het volst van allemaal.
3 Ballonnen hingen aan zo'n 4 delige spot die in de woonkamer aan het plafond hangt. Die was uiteraard gewoon uit toen ik thuis kwam. 's Avonds eindelijk weer een spannende krimi bekeken en OF die spannend was: vlak naast ons, niet op het scherm, knalde een keihard schot! Alsof we zelf in de kamer beschoten werden! Jawel, lamp was inmiddels aan en de ballonnen werden warm door de spotjes en knalden daarom :) Oef, schrikken.

Ik ben snel moe en heb relatief weinig pijn en duizel nog wat maar dat duurt nog een tijdje tot de juiste mix van medicijnen gevonden is. Maar al met al? Ongelooflijk meegevallen! Echt niet te geloven hoe blij ik was met de operatieresultaten en de snelle laboratoriumuitslagen die positief waren (goedaardige gezwellen dus). Het zat enorm mee allemaal, ongetwijfeld door alle goede zorgen van dichtbij en veraf (alle wensen, kaarten, familie naast en ver-van bed) en door de grote hoeveelheid kaarsjes die iedereen steeds aanstak. De leukste bleef voor mij die van El; die nepkaars die via oplaadbare batterij steeds bleef flikkeren en dagelijks vervangen werd (ze had er 3 mee). Ik ben niet gelovig maar als die kaarsen helpen mogen ze van mij branden, ik vind ze sowieso sfeervol!

Ik houd jullie op de hoogte, voorlopig wordt het sukkelen en weer op gang komen tot de medicijnen aangepast zijn en ik weer een beetje conditie heb. Ik ben uiteraard weer te ongeduldig maar dat laat het duffe lichaam vanzelf snel merken!
En die stembanden die nalaten zodat je soms totaal niet kunt praten of maar heel zachtjes? Ik vrees voor mijn omgeving dat ook die complicatie bij mij amper optrad :) :) :)

HEERLIJK! Weer thuis en heel erg opgelucht!
Allemaal heel heel hartelijk bedankt voor alle steun!

Ine

Hup Koemans?!

Als ik ergens nieuw ben gaat het 9/10 zo:

Bij het opnoemen van de namenlijst, fronst de spreker zijn of haar wenkbrauwen. “Hup, Huib Koemans?”. “Het is Huub”. “Wat raar, hier staat Hup, met een u”. No shit.  “Ja, dat klopt”. "Het is dus geen typefout?". Nee, het is géén typefout.

Het is natuurlijk ook raar. Iedereen die vraagt waarom die andere U ontbreekt, verwijs ik maar al te graag door naar mijn ouders, of ik probeer het op de Hubertus – ertus manier. De verwarring door de onlogische spelling is tot daar aan toe. Maar zoals ze Hub fonetisch lezen, zo maken ze van Coumans hun eigen niet-fonetische versie met Koemans. Het zijn toch geen kaboeters die in de sprookjes rondhuppelen of vrouwen die een troewjurk dragen? 

Sommigen blijven opstandig. "Ik blijf je lekker toch Hup noemen, vind ik veel leuker". Ook niet origineel meer. Maar goed, noem me lekker zoals je wilt, ik heb waarschijnlijk ook al 5 (bij)namen voor jou bedacht. Alleen zijn die waarschijnlijk wél origineel.

Minder opzettelijk opstandig was de moeder van een vriend van me die , nadat ik al minstens een jaar over de vloer  kwam, Hyves open zag staan en verbaasd vroeg: "wie is Hup Koemans?!" ( heb ik wel van die vriend zelf gehoord die bekend staat om zijn aangepaste waarheid; toch blijft het grappig).

Op de standaardreacties bij ontmoetingen na, heeft het wel iets om zo’n aparte naam te hebben. Zo maakte ik op de middelbare school vies misbruik van het idee dat er maar één Hub op de school zou zitten, en schreef nooit mijn achternaam op. Toch kwam alles wel weer bij mij terecht.

Dus nog even voor alle duidelijkheid: het is Huub Kauwmans, aangenaam. 

Op weg naar....!

Gitaarsnaarfobie

Het was niet zo onschuldig als gedacht: even een gitaar overkopen, oude snaren vervangen en minder volumineus dan met een sax, muziek spelen in Eindhoven. De eerste stap ging vrijwel zonder moeite, maar het uitvoeren van de derde stap is nooit gelukt doordat de tweede een hel was.

Nieuwe snaren moeten nog uitgerekt worden waardoor je ze in het begin elke keer een beetje moet aan trekken. Daardoor wordt de spanning hoger en gaat de toon(frequentie) omhoog. Om de juiste hoogte te bereiken, is het even geduld hebben in het begin.

Bij het aandraaien van de snaar terwijl deze nog trilt, hoor je de toon omhoog gaan als bij het optrekken van een auto of het blazen een oververhitte laptop. De snaar staat op springen, ik lijk het te voelen en te horen, maar de rationaliteit van de stemapparatuur laat weten dat ik nog wel even moet. “Snaren springen niet zo gemakkelijk”, werd mij verteld.

De dunste snaar sprong. De snaar was alleen maar losgesloten, gelukkig niet gebroken. Maar ik kon wel weer opnieuw beginnen. Nu draaide ik steeds minder vaak en voorzichtiger aan de snaren. Uiteindelijk begon het draaien verdacht zwaar te worden, maar de frequentie moest nog een heel stuk omhoog. De dunste snaar sprong. Alweer, maar nu was die ook echt gebroken. Het nylon sneed in mijn duim. Dan maar een gitaar met vijf snaren.

De vijfde snaar draaide ik ook voorzichtig aan. Ook deze had nog een lange frequentieweg te gaan en ik besloot de volgende dag verder te gaan. Een paar uur gingen voorbij, de snaar was waarschijnlijk aan zijn nieuwe vorm aan het wennen om de volgende dag nog slanker te worden. Helaas waren die paar onbeweeglijke uren zelfs teveel gevraagd.  De snaar knapte tegen de klankkast aan. Laat in de avond ging de valse klank door merg en been.

 Nu heb ik een gitaar met nog vier snaren. Drie gestemd, en één waar ik bang voor ben.

Kijken en aankomen, meenemen niet.

  

Door een verkeerd inkoopbeleid, afgestemd op een vroeger verwachte zomer, hebben we een overschot aan koude voedingsmiddelen die slechts tot 4 mei houdbaar zijn. We zijn ook maar mensen en volgens de Koning mogen mensen fouten maken. Of, zoals we vroeger zelf wel zeiden: Vergissen is menselijk, dus niet al te menselijk zijn, kan zijn voordelen hebben.

Als oplossing voor ons probleem gaan we de dag voor de vervaldag, 3 mei dus, rond 18.00 uur een koude maaltijd serveren aan een aantal genodigden. Wie dit leest, is dus van harte welkom.

Plaats van handeling: Bilderdijklaan etc.

NB.
Aangezien we geen licentie hebben om als voedselbank te fungeren, dienen de voedingsmiddelen ter plekke te worden genuttigd. Meenemen is dus niet toegestaan.
 
Het hotelmanagement.