Identiteitsverlenger

Alweer vijf jaren zijn er voorbij gegaan sinds ik met moeders mijn eerste ID-kaart regelde. Één meter en 59 centimeter kort was ik toen nog. Dan is er gemiddeld net iets meer dan 3 cm per jaar bijgekomen. Tijd voor een ID updateje dus.

Voor het eerst moest ik bij mijn nieuwe gemeente op bezoek. Eerst stond ik al iets te enthousiast bij de balie van het stadshuis. Toen ik mijn fiets parkeerde en mensen bewonderend zag kijken, dacht ik dat er iets aan de hand was dat de juffrouw achter de balie met haar glimlach bevestigde.
“Ik zit hier zeker verkeerd hè?”

Omdat ik blijkbaar toch niet op bezoek hoefde bij de burgemeester, ben ik maar naar de overkant van de weg gegaan. Het inwonersplein, was het gemeentelijke gebouw waar ik zijn moest. De afspraak was al digitaal gereserveerd, dus vulde ik mijn BSN in op de gang en kreeg een ticket. Mijn nummertje stond al meteen aangegeven op het digitale bord, dus er was geen tijd om een vervanging voor de holbewonerfoto te maken. Ik was ook vergeten om mijn handtekening te perfectioneren, dus die staat er nu minder fraai op.

Alles ging dus vrij snel en soepel bij mijn nieuwe gemeente; lengte meten, handtekening zetten en niettemin 50 euro dokken. Het ging comfortabel genoeg om tijdens het afnemen van mijn vingerafdrukken te vragen: “zit het hier soms ook wel eens vol?”. De door routine aangetaste ambtenarin mompelde iets over urenlange wachttijden toen baby’s paspoorten moesten krijgen. Gelukkig had ik mijn afspraak beter gepland, en was ik geen baby. Daarna was het alleen nog afwachten tot ik mijn gloednieuwe kaart kon komen ophalen.