Fietsfotovloek

Op vakantie gebeurde er iets waar ik óf heel misselijk van kon worden, of het kon accepteren omdat je alleen achteraf jezelf dingen gaat verwijten waarvan je misselijk wordt. Op vakantie was er een peperdure huurfiets gestolen, samen met nog een mooie fiets van iemand zelf. De laatste was gelukkig verzekerd, dus het balen was er speciaal voor die ene. Het was ook nog eens “mijn” fiets, ik had er die dag op gereden, maar gelukkig begreep iedereen dat de gehele beveiliging van de fietsen onder de verantwoordelijkheid van ons allen viel, dus hebben we de kosten van 1100 euro gedeeld.

Het was half acht en net licht, toen degene die zijn eigen fiets kwijt was ons kwam vertellen dat de fietsen waren gestolen. Hij leek niet heel erg ontdaan, waarschijnlijk omdat hij verzekerd bleek te zijn. Toen we ons bij de receptie van de camping meldde, zeiden ze daar dat het wel goed zou komen omdat de verhuurders verzekerd waren. Dat momentje luchtte op, alsof alles goed zou komen. Maar dat kwam het niet. Na aangifte gedaan te hebben bleek bij de verhuurder dat we gewoon moesten betalen en omdat degene die de borg had betaald niet verzekerd was, hoefden we ook geen financiële vergoeding te verwachten.

Ik ben niet zo snel van het bijgeloof en denk dat bijna alles door toeval te verklaren is, maar ik vind het wel eng worden dat steeds als ik een foto van mijn gestalde fiets maak, hij daarna weg is. Van de drie keer dat bij mij een fiets is gestolen, bezit ik een foto van het laatste moment dat ik de fiets heb gezien. Om de representativeness bias te verwerpen, zou ik dan ook foto’s moeten hebben van de keren dat het goed is gegaan, maar die heb ik volgens mij niet. Ik durf in ieder geval geen foto’s meer te maken van mijn fiets, hoe cool ze dan ook mogen zijn. Of, als ik het echt niet kan laten, de nacht erna de fiets veilig onder mijn kussen verstoppen. 

Geen zorgen: de Joop Zoetemelk bidon heb ik nog