Laufenstein

Ze zullen hier wel denken: die vervelende Holländer hebben weer bezoek. Nadat John in de winter de parkeerplaats inpikte van een local die er net twee meter hoge sneeuw voor had geruimd, zijn alle Nederlanders berucht in Lauenstein. En daar hebben wij dus ook last van als we hier over straat gaan. Waarvoor dank, John.

Zo besloten we maar een rustige route te pakken om onze bruine viervoeter uit te laten, die ook al niet vertrouwd werd en aan de lijn moest van een oud vrouwtje. Misschien moeten Ine en John maar een Duitse herder in huis nemen om iets meer geaccepteerd te worden in de Duitse gemeenschap.

Zelfs langs de onbekende route waren er nog locals om ons vreemd aan te kijken. Ze zeggen dat honden onuitgesproken dingen zo goed aanvoelen, maar de onze zal wel zwaar autistisch zijn. Want ondanks hij net als wij hier werd veracht, zat hij kiplekker in zijn vacht en was niet stil te krijgen met het apporteren van stokken in en rondom de velden. Het enige waaraan je merkte dat hij toch echt elf jaar is en niet maar elf maanden, waren zijn moeizaam gehijg en natuurlijk zijn grijze waffel. Artrose? Niks van gemerkt.

Terwijl onze opa door het stof ging om de diverse takken op te sporen, stapten El  & Ien ook stevig door. Ik was bang dat Bommel overmoedig werd en gaf hem wat rust door de takken links te laten liggen en daarvoor in de plaats foto’s te schieten. Want ondanks het zou gaan onweren, was het lekker wandelweer en liep het niet in de soep. Wat een paar kekke plaatjes opleverde.