nu weet ik waarom ik niet kan slapen!

Gesponsorde Pokeravond

Het schijnt dat er elk jaar een pokertoernooi wordt georganiseerd bij studievereniging Intermate. In mijn eerste jaar had ik nog niks met poker en vorig jaar ging het evenement niet door. Afgelopen dinsdag stond het toernooi wel weer op het programma en toen ik daar achter kwam, was ik er als de kippen bij. Waar ik allang blij was om met 32 studenten een toernooitje te kunnen spelen, werd het een top avond doordat alles gesponsord werd door het ICT bedrijf Sogeti.

Voorzien van speelborden, dealers en prijzen kwam een team (ex)medewerkers van Sogeti langs om de 5 tafels bij Intermate klaar te maken. Zelfs de goodies ontbraken niet; iedereen kreeg van te voren een rood notitieboekje met bijpassende pen. (Voor de geïnteresseerden: het logo van het bedrijf is een rode schoppen aas omdat dat de beste kaart is in het favoriete kaartspel van de oprichter: Bridge.) Zo had iedereen dus al een prijsje gewonnen voor het toernooi van start ging, waarbij deelname overigens gratis was.

Daarnaast waren er ook nog echte prijzen; 100, 50 en 25 euro bol.com cadeaubonnen en een zak drop voor de eerste afvaller. Er was dus zowel aandacht voor een serieuze uitdaging als voor humor. Het Sogeti-team hoefden er noppes voor terug, niet eens 32 luisterende oren over hoe geweldig hun bedrijf is. Ze begonnen in plaats daarvan meteen enthousiast te dealen.

Alsof dat nog niet super cool vet strak gaaf genoeg was, nam Sogeti de kosten voor het avondeten en de genuttigde hapjes en drankjes ook nog eens op eigen rekening. En met het assortiment aan drankjes bij Intermate, is het wel te begrijpen dat eenmaal afgevallen er nog genoeg reden was om “nog even te blijven”.

Ik had geen geweldige handen maar probeerde er ook niet meer van te maken dan ik had, waardoor ik mijn stack redelijk constant hield. Helaas wilde ik op een gegeven moment toch te graag winnen omdat ik eindelijk goede kaarten had, en was na het lange wachten niet van plan om weer netjes te folden na een prutflop. Dat deed hem de das om. Maar ondanks mijn teleurstellende resultaat, kan ik stellen dat deze avond één van de weinige momenten was waar meedoen wel echt belangrijker was dan winnen. En zo ging ik zowel fysiek als mentaal toch niet met lege handen naar huis. Sogeti, bedankt! Als ik ooit nog eens een volwaardig ICT’er word, horen jullie van mij.

pregefabriceerde mascotte bracht geen geluk

Estebleef

Zoals bekend houden we van een stamkroegje en LP’s oogjes beginnen al te glinsteren als ik haar vraag of we vandaag ons pikketanissie niet buiten willen consumeren. En ze vraagt niet eens meer: echt buiten?, want gewoon buiten is in de tuin en om dat uit te sluiten zegt ze in een adem: eerst nog vlug even naar de WC. Voor gewoon buiten zou dat natuurlijk niet nodig zijn.

 

 
 
 

Aanvankelijk was dat ‘Ónger de Buimkes’ in Oud-Geleen, waar de Telegraaf op ons wachtte, maar ze wil ook wel eens wat anders.

Dus gaan we sinds kort naar een van de oudste, zo niet het oudste familie stamineeke in Zuid-Limburg, café Salden, op de Plats in Limbricht. Waar ze trouwens ook de Telegraaf hebben, hoewel je die nogal eens moet vragen.

 

Afgelopen donderdag komen we er aan en terwijl we de hal binnen komen zien we de waard de trap opstormen. Dat beviel me niets, want ik stel er altijd nogal prijs op niet onnodig lang op een bestelling te hoeven wachten. En wie weet gaat de man gewoon even koffie drinken, dus zei ik al meteen: “Dat zie ik niet graag, deze keer dan maar ergens anders?”

Maar nee, ze bleef de zaak trouw te meer omdat ze er overheerlijke herfstbok hebben. “En trouwens er zal binnen ook nog wel een meisje bedienen.”

Met tegenzin aan een tafeltje plaats genomen en nee, nergens een meisje te zien, komt iemand binnen stormen.
De waard met de Telegraaf: “Ik kon jullie door het raam zien aankomen, dus ik dacht: moet je snel zijn. Estebleef.”

 

Zo’n man laat je dan toch zeker iets extra’s verdienen?

 

Psychélogos

  Joepie! In huize Coumans-Gielkens is weer een stapel tijdschriften gescoord. Dit keer van het Psychologie Magazine. Ik sta er altijd versteld van hoe elke editie weer vol staat met interessante onderzoeksresultaten, recensies en colums die je weer eindeloos aan het denken krijgen.

Als psychology & technology student herken je tijdens het lezen de meeste psychologische verschijnselen. Dit is aan de ene kant mooi omdat je merkt dat je kennis op bouwt, maar aan de andere kant zorgwekkend dat je alweer vergeten was hoe de effecten precies in elkaar steken. Op het puntje van je neuron ligt dan de term en verklaring van een verschijnsel dat je vaag herkent.

Gefrustreerd weet je wel dat je het hebt geweten, maar op het moment moet je het nalaten om de complete kennis intern op te hoesten. Angst, in dit geval voor het feit dat kennis vervaagt, is ook weer iets psychologisch. Ondanks je kunt leren dat angst een diepgewortelde natuurlijke reactie is, kun je die diepgeworteldheid niet ontwortelen.

Maar goed, semi-psycholoog zijnde moet je dan ook weer in staat zijn deze frustratie weg te relativeren. Hoe erg is het om dingen te vergeten en ze opnieuw te (mogen) leren? En wie weet immers wel nog alles dat hij ooit gehoord of gelezen heeft? De prijs die je daarvoor moet betalen, is je sociale vermogen (wat de laatste Quest ook bevestigt). Alleen zeer autistische mensen kunnen over een feilloos geheugen beschikken. Ik zie mijn vergeetachtigheid dus als een indicatie dat ik niet per definitie een aso ben.

Maar goed, de moraal van het verhaal gaat niet om het geheugen, maar om het versteld staan dat alles psychisch met elkaar verbonden is en dat je dat dus overal in de wereld terug kunt zien. De cirkel van psychologie. Je leest en je ziet, je hoort en herkent. Met alles wat bij een psychologisch vak voorbij komt, reiken de tentakels van de psychologische herkenningen weer verder uit. Zo dacht ik eerst dat directies van multinationals compleet rationele beslissingen maakten.  Maar het blijkt dat ook zij maar gewoon mensen zijn en daarvoor subjectief handelen. Is dat niet wonderbaarlijk?

Vroeger zag ik alles qua techniek en zaken heel strikt en passief, maar nu zie ik meer en meer in dat alles juist weer relatief en beïnvloedbaar is. Zo nu ook weer met een vak over data analyse. Vroeger dacht ik dat dat “onderzoek doen” iets heel zwart-wits was met een doodsaaie vaste volgorde van taakjes uitvoeren. Maar nu blijkt dat je met data heel erg kunt “spelen”, door data flexibiel te analyseren. Verschillende statistische testen proberen, het één en ander van je data weglaten omdat je die interpreteert als onbruikbaar. Zelfs de vuistregels van het statistische onderzoek worden hevig bekritiseerd en verschillend toegepast. Het is dus een levendig en dynamisch wereldje en geen saai werk met standaard witte-jassen-klusjes. Ik weet niet of dat inzicht krijgen de bedoeling is van mijn studie, maar het is in ieder geval wel een aangename side benefit.