Bindende Bijbaan

Hechtende invaller / bindende bijbaan

Aan het eind van de vakantie werd ik door twee vrienden gevraagd wanneer ik nou eens ging werken. Erg gênant, en een goede reden had ik niet echt meer. Eerst wilde ik niet dat werkverplichtingen mijn studieprestatie in de weg zouden zitten, laat staan mijn avondactiviteiten: trainen en repeteren. Maar een nieuw tijdperkje was aangebroken. Ik was gestopt bij de voetbalvereniging in Rotterdam en ik had mijn Bachelor afgerond. Dus hoefde ik niet meer op vrijdag te reizen voor de training in Rotterdam en had ik qua studie even rust zodat het niet erg zou zijn als ik door werkzaamheden iets uit zou lopen. Bovendien had ik al een contract getekend voor een nieuwe en duurdere woning, dus dan is een extra zakcentje ook geen overbodige luxe.

In het begin van de vakantie waren er twee vacature deadlines op de TU/e. Ik reageerde tactisch dus een maand te laat zodat de eisende lat wat lager zou liggen, mochten ze nog niemand gevonden hebben. In beide gevallen was er nog dringend iemand nodig: een student-assistent voor Object Based Programming en een stand-in tutor voor een tweedejaars design-vak. Dus hoe onervaren ik mezelf ook presenteerde, ze wilden me toch hebben. En door de late aanmelding hoefde ik als “soon to be stand-in tutor” geen training van drie dagen te volgen, maar slechts eentje van twee uur.

Ik achtte de kans klein om als tutor in te moeten vallen, maar aangezien het vak gevolgd werd door 1400 studenten, werden klein geachte kansen al snel groot. Ik realiseerde me later dat invallen ideaal was in vergelijking tot het werk van de vaste tutoren; ik hoefde niet bij de vergaderingen van het vak te zijn, kreeg variërende groepen om te begeleiden en kon doen alsof mijn neus bloedde als ze iets van mij wilden weten; ik was immers slechts een invaller.

Sowieso was het onze taak om inhoudelijk niks bij te dragen aan de groep. Het ging er juist om de groep te begeleiden zodat ze zelf in gingen zien wat ze moesten weten. Wij benadrukten en stuurden het groepsproces, de samenwerking en niet de daadwerkelijke taakverdeling. Een beetje managen op afstand. Het grootste gedeelte van de vergaderingen was het dus vooral luisteren geblazen. Alleen ingrijpen als het echt compleet misliep. Pas op het eind nam ik het woord helemaal over. Dan is het de kunst om constructieve kritiek te geven zonder iemand voor het hoofd te stoten of als een betweter over te komen. Dat viel altijd heel erg mee. De stoerste jongens en schattigste meisjes waren altijd geïnteresseerd in wat ik te zeggen had.

Na die vijf minuten feedback was de meeting voorbij en was de kans klein dat ik die groep ooit nog eens zou begeleiden. Dan zat mijn werk er dus op, maar was ik stiekem wel benieuwd hoe het de groep verder af ging; wie met welke ideeën zou komen en hoe ze die zouden uitvoeren. Alsof ik er toch een beetje bij hoorde, bij kon dragen aan een praktisch project dat ik zelf nooit echt heb gedaan. Toen het vak voorbij was en ik niet meer opgeroepen kon worden voelde dat alsnog als een verlossing. Maar toch voelde het na elke meeting van slechts drie kwartier ook keer op keer als een bindende bijbaan.

En wat ook leuk was; ik kwam voor het eerst langs
het trainingsveld van de befaamde TU/e voetbalrobots

En andere werktuigbouwkundige activiteiten