Nostalgiebieb

Eerder beschreef ik al de boektherapie waardoor ik met alles behalve de inhoud van een boek eventot rust kon komen. Zoals de boekenbaron voor wie ik blog het zelf additief verwoorde: “… een boek [is] als een orgel, het maakt mooie geluiden en als een goed schilderij, geweldig om naar te kijken. Lezen is wel het laatste waar je dan aan denkt.” Zijn dochter attendeerde me er daarnaast op dat ik niet eens de geur van een boek had genoemd, dat onmisbaar is voor de complete experience. Beiden bedankt. Afgelopen maandag had ik een soortgelijke ervaring, maar dan eentje die veel verder teruggaat in de tijd: een biebbezoekje.

Pas toen ik hoorde dat mijn huisgenoot een bibliotheekpas had, kwam ik op het idee om weer eens een bieb te bezoeken. Niet eens voor een leesboek, maar voor de Men’s Health, het tijdschrift dat ik dankzij zuslief gratis kon uitproberen omdat zij zelf geen tijd had om van haar tijdschriftentegoedbon gebruik te maken. De bandsessie ging niet door en ik wilde toch nog wel even de deur uit. Een kwestie van mijn huisgenoot overhalen, want zonder biebpas geen lesespaß. Gelukkig ging dat van een leien dakje aangezien hij nog een boek op het oog had. En zo liepen we al snel als twee jonge joggingsbroekdragende anti-stereotypen de Eindhovense bibliotheek binnen.

Eenmaal gearriveerd voelde ik me weer als dat kleine jochie van vroeger. Toentertijd ging ik vooral op jacht naar prentenboeken en strips. Kortom: ik kwam er voor de plaatjes. Nu kon ik helaas bij elk rek terecht. Helaas, omdat leesboeken veel meer tijd vergen en ik door alle kaften, titels en omslagteksten werd uitgelokt tot leen- en leesgedrag. Keuzestress die ik me niet kan herinneren uit de prentenboekhoektijd.

Ik had dus al snel een stapeltje met potentie. Allemaal van de “actueel”-rekken, omdat deze boeken nog niet geplastificeerd waren en dus qua nieuwigheid meer te bieden hadden. Toen realiseerde ik me dat boekbeslissingen in de bibliotheek niet cruciaal zijn. Met de fiets ben ik er binnen vijf minuten en uitlenen of terugbrengen is zo gebiept. Het is net zo vrijblijvend als beweerd wordt bij het aannemen van een gratis staatslot of een proefabonnement van de krant, maar dan zonder dat de bibliothecaresse je een paar dagen later opbelt om te vragen of je echt niet nog een ander boek wil lenen. Waar vind je die vrijheid tegenwoordig nog? 

En dit boek ligt al voor een prikkie te koop

Met Singaporekaart als leeswijzer