Ontbrekende blote billen in nieuw saxgezicht

Mijn vader pleit voor het belang in sociale pauzebezigheden tussen de colleges door. Ik denk niet dat het elke pauze waard is om tijdens college drie kwartier lang in ergernis bezig te zijn de concentratieboog terug op te krabbelen. Ondanks dat voel ik wel degelijk wat voor het netwerken omtrend de studie-activiteiten. Zo sleepte ik bijvoorbeeld mijn eerste programmeuropdrachtje binnen door een college met een websiteontwikkelaar bij te wonen. Nieuw empirisch bewijs leverde een nieuwe profielfoto op die nu mijn muziekkanaal op Youtube representeert.

Als extra vak volg ik adaptive web-based systems, waarbij ik met mijn groepje besloten heb om een schaaksite te ontwikkelen die zich aanpast aan de kennis en cognitieve strategie van de bezoeker. Interessant, niet? Toch was één van mijn twee groepsgenoten tijdens de eerste meeting al binnen een kwartier afgeleid. Wazige foto’s kwamen voorbij waarop hij met zijn vriendin ergens de toerist aan het uithangen was. Maar de foto's waren wazig voor een reden; ze bestonden namelijk uit allemaal kleine foto’s.

Dit is op zich niks nieuws, deze fototechniek bestaat al langer. Ik herinner me zelfs zo’n soortgelijke poster van Mickey Mouse uit mijn basisschooltijdperk. Toch was deze foto het showen waard. De jongen had het algoritme waarmee de foto was geproduceerd namelijk zelf geschreven, als opdracht voor een vak. En wat hij zelf het mooiste vond, was dat de willekeurig opgehaalde foto’s van Twitter vooral naaktfoto’s bevatten. Een foto van jou en je vriendin bestaande uit vreemde pornosterren. Wie wil dat nou niet?

Voor Youtube wilde ik een persoonlijkere maar niet al te persoonlijke foto voor op Youtube. De man achter de muziek laten zien. Maar privacy blijft toch een dingetje. Bovendien is het ongemakkelijk om je eigen hoofd bij elke video en reactie te zien staan. Een wat vagere, artistieke foto zou dus ideaal zijn. En ik had nog wel een geschikte foto. “Kun je hier geen billenkliekje van knutselen?”

Naast trots te zijn op het resultaat van zijn algoritme, was de maker teleurgesteld toen hij inzoomde en geen schunnigheden aantrof.  Hij probeerde het nu met een foto die hij van mijn facebookpagina wist te vissen, maar tevergeefs. “Er zitten gewoon niet de juiste kleuren in jouw foto’s….”

Naast die fotogenerator had hij nog meer interessantigheid in petto. Zijn baantje bestond uit het testen van de service in onder andere supermarkten en koffiezaken. Kortom, starbuckslatté's consumeren en er nog betaald voor krijgen ook. Na mijn interesse nadrukkelijk te hebben getoond, kwam hij niet met het aanbod of ik dat ook zou willen doen. Daar vraag ik de volgende keer dan wel naar. Sociaal doen kent ook zijn tijd. De foto is in ieder geval al binnen, inclusief de inspiratie om weer eens twee sax edits te uploaden.

Gat in de markt wordt gedicht

Dit ben ik, een quasi-uniek psychotechlogisch mensch.
Beloofd dat mijn studie essentieel zou zijn en door veel bedrijven gewenst.
Nieuwsberichten doen de roze TU/e bril echter zakken.
De kennismaatschappij beweegt.
Ironisch genoeg hebben zowel de mens als techniek de concurrerende smaak te pakken.
Van alle kanten opgesloten, als een Go-steentje klaar om van het bord te worden geveegd.

Psychologie is populistisch, dat spreekt ieder aan; we hebben immers allemaal de psyche.
Dat de louter psychologie studie populair is, was al langer een feit.
Daarom koos ik voor een mix met techniek en ICT.
Maar nu blijkt dat kids massaal zullen leren programmeren, slechts voor de algemene vaardigheid.
Iedere kleuter z’n eigen digitale Raspberry Pi creatie; de toekomst ligt nu alweer in handen van de volgende generatie.

Op creatief gebied dan, valt daar nog iets unieks te halen?

Ten eerste gaat dat in de muziek niet lukken. Tonen en klanken harmonisch op de maat, verbluffend hoe soepel de solo van de ArtIst gaat.
Gecomponeerd uit honderden historische stukken.
Hoe graag je het ook zou willen, luisteren naar kunstmatige muziek resulteert niet in hoorbare verschillen.

In de keuken en op papier kunnen de robots ook al mee, gebaseerd op crème de la crème deskundige data zonder gebreken.
Rolt er zo weer een science-fiction verhaal uit of een recept met Michelin-ster.
Niets is te gek, niks gaat te ver.
Het receptenalgoritme is familie van de geprogrammeerde wijsneus die ook de mens in de denksport versloeg. Go, daar lustte ie pap van.
De mens vernederd, vergaan met die banaan.

Voor een menselijk unicum blijkt geen verder bestaan. Want voor wie dacht dat de dichterij nog een uitweg was, moet zichzelf niet bedriegen.
Kunstmatige Intelligentie heeft ook zijn eerste poëtische prijs al binnen.
Net als de tijd van technologische progressie zien we onze dromen vervliegen.
Van een robot valt niet te winnen.

( Oké, ballen, dat kunnen ze dan nog even niet.
Maar een zesde-klas-studententeam, daar valt nog geen kruimel mee te innen.
Dus ook daar ligt voor mij geen carrière in het verschiet. )

Misschien moeten we maar opnieuw beginnen?

Totalitaire kortsluiting; Hup,
al het namaakdenken de vergetelheid in.
Natuurlijk niet de domme robots; die houden we nog even.
Om te sjouwen en te bouwen. Zelf de rotklusjes doen is niet aan te bevelen.
Maar voor de humane trots kan een slim kunstmatig offer vast geen kwaad.
Kunnen we tenminste weer met een gerust hart
Onze Egootjes strelen.