Gat in de markt wordt gedicht

Dit ben ik, een quasi-uniek psychotechlogisch mensch.
Beloofd dat mijn studie essentieel zou zijn en door veel bedrijven gewenst.
Nieuwsberichten doen de roze TU/e bril echter zakken.
De kennismaatschappij beweegt.
Ironisch genoeg hebben zowel de mens als techniek de concurrerende smaak te pakken.
Van alle kanten opgesloten, als een Go-steentje klaar om van het bord te worden geveegd.

Psychologie is populistisch, dat spreekt ieder aan; we hebben immers allemaal de psyche.
Dat de louter psychologie studie populair is, was al langer een feit.
Daarom koos ik voor een mix met techniek en ICT.
Maar nu blijkt dat kids massaal zullen leren programmeren, slechts voor de algemene vaardigheid.
Iedere kleuter z’n eigen digitale Raspberry Pi creatie; de toekomst ligt nu alweer in handen van de volgende generatie.

Op creatief gebied dan, valt daar nog iets unieks te halen?

Ten eerste gaat dat in de muziek niet lukken. Tonen en klanken harmonisch op de maat, verbluffend hoe soepel de solo van de ArtIst gaat.
Gecomponeerd uit honderden historische stukken.
Hoe graag je het ook zou willen, luisteren naar kunstmatige muziek resulteert niet in hoorbare verschillen.

In de keuken en op papier kunnen de robots ook al mee, gebaseerd op crème de la crème deskundige data zonder gebreken.
Rolt er zo weer een science-fiction verhaal uit of een recept met Michelin-ster.
Niets is te gek, niks gaat te ver.
Het receptenalgoritme is familie van de geprogrammeerde wijsneus die ook de mens in de denksport versloeg. Go, daar lustte ie pap van.
De mens vernederd, vergaan met die banaan.

Voor een menselijk unicum blijkt geen verder bestaan. Want voor wie dacht dat de dichterij nog een uitweg was, moet zichzelf niet bedriegen.
Kunstmatige Intelligentie heeft ook zijn eerste poëtische prijs al binnen.
Net als de tijd van technologische progressie zien we onze dromen vervliegen.
Van een robot valt niet te winnen.

( Oké, ballen, dat kunnen ze dan nog even niet.
Maar een zesde-klas-studententeam, daar valt nog geen kruimel mee te innen.
Dus ook daar ligt voor mij geen carrière in het verschiet. )

Misschien moeten we maar opnieuw beginnen?

Totalitaire kortsluiting; Hup,
al het namaakdenken de vergetelheid in.
Natuurlijk niet de domme robots; die houden we nog even.
Om te sjouwen en te bouwen. Zelf de rotklusjes doen is niet aan te bevelen.
Maar voor de humane trots kan een slim kunstmatig offer vast geen kwaad.
Kunnen we tenminste weer met een gerust hart
Onze Egootjes strelen.