Feno- en/of Genotypische Intro-invloed

De introweek van de TU/e is weer voorbij. Kersverse studenten breken het onderlinge ijs met hun toekomstige studiegenoten onder actieve en feestelijke omstandigheden. Daarnaast leren ze ook de universiteit en stad kennen. Introweken schijnen altijd een succes te zijn. Weinig slaap, veel onvergetelijke momenten die het vroege stadium van het studentenleven tekenen. Aangezien ik me pas midden in de introductieweek van mijn eerste jaargang inschreef, had ik deze helaas gemist. Zo werd de overgang naar dit het studententijdperkje zonder eerste contacten nog spannender. Maar nu eenmaal vier jaar later, kan ik bevestigen dat het goed gekomen is.

De intro is mij echter niet helemaal vreemd. In het tweede jaar was ik eventjes betrokken bij de sportactiviteit namens onze sportcommissie. En ik was van de partij op het partijtje van onze studievereniging. Ondanks ik bij de commissie afhaakte, hield ik het  meefeesten wel nog een jaartje vol. Vorig jaar piekte ik daarentegen met mijn intro-activiteit, zijnde een intro-ouder.

Als intro-ouder begeleid je met je mede-ouder een groep vers studiebloed. Samen ben je verantwoordelijk voor de informele studiestart die je introkiddo’s zich naar verwachting positief bij zal blijven. Nou had ik mijn eigen introweek niet meegemaakt en kon ik me er weinig bij voorstellen, dus het voelde een beetje als mijn eigen introweek.  Alleen moest ik nu een groep verlegen eerstejaars enthousiast krijgen, met activiteiten waar ik zelf als nieuwkomer noch aankomend masterstudent warm voor liep. Toch deed ik mijn uiterste best om bij te dragen aan wat ik zelf vier jaar geleden misliep.

Tijdens de intro leert een aankomend student ook zijn studievereniging goed kennen. Er wordt gehoopt en verwacht dat enkele nieuwe leden actief zullen bijdragen aan het commissiewerk en in de pauzes gezellig samen hun bammetjes met kaas tostiëren. Persoonlijk ben ik na een onvolledig jaar sportcommissie vrijwel alleen actief geweest bij de leukere activiteiten (voornamelijk drankgelegenheden). En hoewel mijn mede-ouder bij meerdere commissies betrokken is geweest, blijken onze kinderen een extreme variant om niet bij de studievereniging te verschijnen van mij geërfd te hebben. Nog nooit zijn we ze tegengekomen op een borrel. Zelfs met de traditie om als introgroep samen te dineren voor het eerstvolgende verenigingsfeest, werd unaniem gebroken...

Een unieke wanprestatie, gezien vanuit het gezichtspunt van de studievereniging. Ikzelf durf te geloven dat onze kinderen het toch naar hun zin hadden gehad, zoals ze zelf ook aangaven. Dat niemand actief bij de vereniging is geworden, is uitzonderlijk, maar niet per se slecht. Het waren gewoon niet van die verenigingsmensen. Wel hadden we drie zeer serieuze sporters onder onze hoede. En onze Roemeense dochter schreef nog in het verenigingsmagazine hoe geweldig ze haar buitenlandse avontuur vond. Sporten en schrijven dus. Van wie zouden ze dat nou hebben?

Thema: gangsters

gangsters (maar dan vrolijk)