Hondsdrolheid

 Het was vroeg, oké. Hij is al een jaartje ouder, oké. Maar wat voor poets Bommel me dit keer had gebakken, viel niet zomaar te verklaren. Om zeven uur werd ik, na een korte nachtrust, opmerkelijk fris wakker. Misschien wilde ik wel kijken hoe het met Bommel ging aangezien hij diezelfde nacht in mijn droom half-stikkend vanonder een bed wakker schrok. Ik zou in ieder geval met hem gaan wandelen.

Gelukkig was er in het echt niks aan de hand. Met zijn luchtwegen dan; hij strompelde net als de afgelopen dagen nog steeds hinkend uit zijn mand. Maar hij had er zin in. Dus maakten we een lange ochtendwandeling. Gedeeltelijk verschuldigd omdat ik hem bijna dood liet schrikken in mijn eigen nachtelijke geestespel, maar ook zodat we gezondsheidsbevoordelijk onze pootjes en beentjes konden strekken.

Wandelen doen we echter niet alleen voor het wandelen zelf. Eenmaal buiten hebben we altijd een opdracht. Één team, één taak. En dat is Bommel ontlasten. Soms slaagt hij daar zelf niet in. Dan laat hij merken dat hij hoge nood heeft, maar eenmaal buiten blijkt dat tegen te vallen. Nu was het dus erg vroeg en gebeurde er wederom weinig. Hij was op het veld wel nog even achter de bosjes verdwenen. Je weet maar nooit; misschien was onze missie “under cover” toch nog heimelijk geslaagd.

Waar wij uitlaters ons vooral op de activiteiten buitenshuis richten, concentreert Bommel zich vooral op de activiteit die binnenshuis na het wandelen plaatsvindt. Ik was eigenlijk niet van plan hem gelijk te voederen, het was immers nog vroeg. En Bommels aanpak om het voordeel van de twijfel te krijgen was niet erg tactisch. Terwijl hij bij zijn bak klaar stond, ging zijn staart omhoog en vervulde hij zijn eerder verzaakte taak op illegaal terrein. En niet zo’n beetje ook. Ik stuurde hem nog snel naar buiten, maar tevergeefs. De vers gedraaide kiloknaller op de vloer was een feit.

Met een oude pizzadoos als stoffer en een romatomatenbakje  als blik (nu eenmaal  ároma-), veegde ik verward de drollen van de vloer. Kon ik Bommel dit kwalijk nemen? Hij had geen reden om dit opzettelijk te doen, niet nadat hij net drie kwartier met zijn lievelingsbaasje had gelopen. Maar hij moest toch wel inzien dat dit wel heel verdacht overkwam? 

Mocht niks van dit alles in zijn seniele kop spelen, dan zouden zorgen om lichamelijke kwaaltjes zoals een hinkepoot of stikneigingen verwaarloosbaar zijn. Heel even leek het inderdaad allemaal foute boel te zijn. Maar eenmaal weer gefocust op zijn voerbak stelde hij me gerust. Er speelde maar één ding in zijn hoofd en dat was eten. En dat kon maar één ding betekenen: hij is gelukkig nog steeds helemaal de oude.