Serendipische Schnabbel met BN'er

Soms moet je zoeken maar soms word je zelf al gezocht. Zo komen er dingen op je pad waar je niet letterlijk op zat te wachten, maar figuurlijk gezien juist wel. Net voor het nieuwe academische seizoen debuteerde ik als saxxer met DJ voor de nieuwejaars werktuigbouwstudenten van het HBO te Rotterdam. De DJ (ex-klasgenoot) was al zeker dat hij mocht draaien en zei dat hij indien gewenst nog wel een saxofonist kon regelen. Dat zag de organisatie wel zitten. Nog geen drie weken later word ik op Facebook benaderd met de vraag of ik al eens met een DJ heb gesaxt en of ik dat leuk zou vinden. Voor de hockeyvereniging in Eindhoven. Natuurlijk zou ik betaald krijgen. Mijn antwoord was dat ik al eens met een DJ had gespeeld en dat ik het natuurlijk leuk zou vinden om voor het eerste hockeyfeest van het seizoen op te treden.

Als je er dan achter komt dat het feestje al één dag en nacht later plaats vindt, het publiek wat groter kan uitvallen dan je eerst dacht en je de DJ nog niet hebt ontmoet, borrelen er toch wat zenuwen op van binnen. Bovendien had ik de gebruikelijke partysax (de alt) nog in het westen liggen en moest ik het kunstje zien te klaren op zijn grote broer. Gelukkig kon ik de spanning van de enige voorbereidingsdag even van me afschudden met het gezelschap van een naar-het-zuiden-doortrekkende zus. Een voedzaam maal, ambachtelijk ijsje buiten de deur en wat koetjes en kalfjes maken alles meer dan draaglijk.

16 Uur later heb je de DJ ontmoet en sta je met een vervangende microfoon (eigen niet compatible) op het podiumpje. Eenmaal ingespeeld en ingedronken was de druk er wel af. In the heat of the moment blijkt er maar weinig aandacht voor je te zijn, dat vooral in het begin aangenaam is. Als de avond vordert en je noten op je sax begint te krijgen, wordt het echter frustrerend omdat het lijkt alsof niemand het boeit dat je je daar in het zweet staat te blazen. Het lijkt ook nooit goed. Alhoewel de organisatie positief verrast was en naast een opbeurend compliment dat ook betekende dat ik mijn betaalde taak naar wens had uitgevoerd.  

Bovendien ontdekte ik post-party nog iets waar ik trots op kon zijn. De zangeres die mij tussendoor afloste, bleek achteraf bekend van het zangtalentenjacht-tv-programma The Voice. Eerst beschouwde ik de feestsfeer als luchtig en niet per se professioneel, terwijl ik achteraf besefte dat het dus serious business was. Want wie kan er zeggen te hebben gespeeld als het voor én na-programma van een Bekende Nederlandse zangster? Misschien is dat wel een muzikale niche, waardoor ik snel opnieuw zal worden gevonden.