Ruit erin, ik eruit.

Ik had meerdere verhuisredenen, maar het gipsplaatje dat niet in staat was mij en een huisgenoot auditief apart te houden, was één van de belangrijkste redenen. Het huis was oorspronkelijk niet voor zes studenten bedoeld (welk huis wel, zou je je kunnen afvragen) waardoor de oorspronkelijke woonkamer in tweeën was gedeeld en de helft daarvan jaren later mijn eerste studentenkamer werd.  De consequentie van deze veredelde halve woonkamertjes was dus dat elk geluid hoorbaar was. Muziek werd automatisch uitgewisseld, dat tot een muzikaal eenrichtingsverkeer uitliep wanneer ik wél van oordopjes gebruik maakte. In bed draaien schaadde de privacy vanwege kraakbedkraakjes waardoor menig ochtend begon met de vraag: “kon jij ook niet slapen gisteren?”. Anderzijds, wanneer de verkoudheid heerste, koos mijn huisgenoot voor de ochtendverontschuldiging: “sorry voor het kuchen”. Ik zei oprecht dat hij daar natuurlijk niks aan kon doen, maar dat ik wel nog wat keelsnoepjes in de kast had liggen.

Geluidsoverlast is een serieus gezondheidsprobleem en voor mijn bachelorsdiploma trakteerde ik mijzelf op een bouwkundig geneesmiddel. Tijdens een kijkavond waarbij de verhuurder aanwezig is, moet je natuurlijk kritisch overkomen. Toen hij vroeg wat we er van vonden antwoordde ik koeltjes dat het een goede indruk wekte, maar dat ik het toch wel belangrijk vond om niet weer akoestisch een kamer te delen. Alhoewel mijn nieuwe huisgenoot en ik voornamelijk op dezelfde golflengte zitten, wilde ik het leven in harmonie graag tot de gezamenlijke ruimte beperken. De nieuwe huisbaas nodigde ons uit de gehorigheid te testen en we konden elkaar niet horen; alleen de auto’s buiten, maar “daar scheen je aan te wennen”. We waren meteen verkocht en een paar dagen later was het huis verhuurd.

Aan die auto’s wen je in principe wel, maar aan de schreeuwende gekken die ’s avonds en ’s nachts over straat gaan niet. Plus de kou; naast een gipsen tussenmuur staat vanaf nu ook enkelglas op mijn kritische blacklist. Het werd allemaal nog een graadje erger toen het raam zodanig rot was dat er een stukje raam op de voorgevel belandde. Ik sliep wederom doch tevergeefs met oordopjes in terwijl de timmerman het te druk had met ander werk en vakantie vieren.

Toen de timmerman eenmaal een gaatje had gevonden om het gapende gat in mijn raam te verhelpen, bleek dat de oude ruit die hergebruikt moest worden niet geschikt was. Na wat freeswerk bleef de kamer achter mét houtsnippers en zónder ruit. Er moest dus eerst een nieuwe ruit komen.

Uiteindelijk kwam die ruit er pas in na de huisbaas direct aangesproken te hebben, die wist blijkbaar niets van de situatie af. Gelukkig kreeg de voorkant van het huis gelijk een likje verf en werd mijn afgebroken rolgordijn gemaakt. Heel lang kan ik echter niet genieten van de volmaaktheid der reparaties. In december loopt mijn huurcontract af waardoor ik langer met een rot of ruitloos raam heb gezeten dan de tijd waarin ik hier nog mag vertoeven.

Silver lining (ondanks de verdere luxe hier): straks zal ik er warmpjeser bij zitten in mijn goedkopere en driedubbeldik beglazen appartement in Tampere. De bevestiging van mijn borgbetaling is namelijk binnen! Als het heimwee niet de kop opsteekt straks, kan het Finse feest beginnen...  

Oud & (per 1 jan)

Nieuw: http://toas.fi/asunnot/205-rauhaniemi/