Van onze verslaggeefster.
Met de vraag om dit aan te vullen met markante zaken die anderen hebben beleefd.
En wie kan er passende plaotjes bij designen?
Overigens: wie is onze verslaggeefster?
Gouvy06.doc
maandag, oktober 23, 2006
zondag, oktober 15, 2006
Neo-expressionistische architectuur
Natuurlijk ook de krantenknipsels over architectuur erop nageslagen. Over voorlopers en volgelingen van het zogenaamde neo-expressionisme (brug tussen modernistisch en retro) kom ik in de meest recente artikelen (2006) 16 namen tegen waaronder 3 vrouwen: Jeanne Dekker (1953), Liesbeth v.d.Pol en Juliette Bekkering, allen met afbeeldingen van hun werken. Geen Francine, helaas. Maar in een van die pagina's grote artikelen (NRC 16-6-2006) begint het te gloren. Dit artikel eindigt namelijk met:
"Wie de tekentafels van Neutelings en Riedijk, Henk Döll, Mecanoo en al die andere bureaus ziet, moet vaststellen dat er in Nederland in de komende vijf jaar nog veel sculpturale gebouwen zullen verschijnen. Als ze zijn voltooid, duurt de mode van de sculpturale gebouwen al zeventien jaar en kan het neo-expressionisme definitief een stijl worden genoemd."
We komen er dus wel, Francine.
"Wie de tekentafels van Neutelings en Riedijk, Henk Döll, Mecanoo en al die andere bureaus ziet, moet vaststellen dat er in Nederland in de komende vijf jaar nog veel sculpturale gebouwen zullen verschijnen. Als ze zijn voltooid, duurt de mode van de sculpturale gebouwen al zeventien jaar en kan het neo-expressionisme definitief een stijl worden genoemd."
We komen er dus wel, Francine.
Paula uit Geleen
Geen rommelmarkt in de buurt te bekennen, maar op een zonnige herfstdag als deze blijf je natuurlijk niet binnenhokken. Dus werden de mappen met 'tochtjes en uitstapjes in de omgeving' te voorschijn gehaald en werd er willekeurig geprikt.
Nou ja, willekeurig, de prikker had tevoren zijn vinger al tussen de juiste bladen gemanipuleerd. En zo viel de keuze op het Odapark in Venray, waar gisteren toevallig een tentoonstelling was geopend.
"Venray?"vroeg ze ietwat achterdochig, want dat was vroeger, misschien nog, de plaats waar de krankzinnigen werden gehuisvest. Vandaar nog altijd het in Limburg bekende gezegde : 'Je bent rijp voor Venray'.
Het woord omgeving moet je in dit verband niet te nauw zien, we reden 95 km en stoomden toen Venray binnen. Het Odapark was snel gevonden, waar, volgens het bordje aan de ingang, meer dan 70 -vaste- beelden waren opgesteld. Los van de wisseltentoonstelling in het theehuis.
Zo begon het met een verkwikkende wandeling door het park. Ze gaf eigen namen aan de beelden totdat, zo maar, de kastanjebolsters, paddestoelen en ander materiaal het ruim wonnen en er vanaf nu alleen maar werd verzameld.
"Mooi voor een natuurstukje", en zo was de kunst vergeten en moest ik zelfs witte berkenbast van een dooie berk gaan afscheuren.
Ja, dan ben je snel in de stemming het theehuis te bezoeken, waar een prachtige tentoonstelling van kunstige kinderspelen werd geëxposeerd. Je kon er zelfs met een soort vierwieler een baantje racen, een amusement waaraan we ons slechts met moeite konden onttrekken.
Nee, Trappist was er niet, maar de koffie 'mit Beilage' was ook niet te versmaken.
Op weg naar de bar verloor ze helaas enkele stukken witte berkenbast.
"Zijn die zo maar uit mijn jas gekropen?"
Nadien bleken ze op de bar te liggen, kennelijk opgeraapt door een zeer gevoelig persoon, die ze niet in de vuilnisemer had willen deponeren, maar ze subtiel op de bar had gelegd.
"Heeft vast iemand verloren", moet hij hebben gedacht.
"Nou, die ga ik daar niet halen", zei ze vastberaden. Voor niets gescheurd dus.
"Zullen we dan maar huiswaarts keren?"
Zo vertrokken we toch nog met volle zakken, de een met natuurspullen en de ander met folders plus een prachtige catalogus van alle beelden in het park.
"Moet je niet iets in het gastenboek schrijven?"
"Nou, wat dan?"
"Schrijf: 'Een lekkere, lange, leuke tocht met een bijzondere verrassing, Paula uit Geleen'."
En zo staat het er nu, voor eeuwig.
Nou ja, willekeurig, de prikker had tevoren zijn vinger al tussen de juiste bladen gemanipuleerd. En zo viel de keuze op het Odapark in Venray, waar gisteren toevallig een tentoonstelling was geopend.
"Venray?"vroeg ze ietwat achterdochig, want dat was vroeger, misschien nog, de plaats waar de krankzinnigen werden gehuisvest. Vandaar nog altijd het in Limburg bekende gezegde : 'Je bent rijp voor Venray'.
Het woord omgeving moet je in dit verband niet te nauw zien, we reden 95 km en stoomden toen Venray binnen. Het Odapark was snel gevonden, waar, volgens het bordje aan de ingang, meer dan 70 -vaste- beelden waren opgesteld. Los van de wisseltentoonstelling in het theehuis.
Zo begon het met een verkwikkende wandeling door het park. Ze gaf eigen namen aan de beelden totdat, zo maar, de kastanjebolsters, paddestoelen en ander materiaal het ruim wonnen en er vanaf nu alleen maar werd verzameld.
"Mooi voor een natuurstukje", en zo was de kunst vergeten en moest ik zelfs witte berkenbast van een dooie berk gaan afscheuren.
Ja, dan ben je snel in de stemming het theehuis te bezoeken, waar een prachtige tentoonstelling van kunstige kinderspelen werd geëxposeerd. Je kon er zelfs met een soort vierwieler een baantje racen, een amusement waaraan we ons slechts met moeite konden onttrekken.
Nee, Trappist was er niet, maar de koffie 'mit Beilage' was ook niet te versmaken.
Op weg naar de bar verloor ze helaas enkele stukken witte berkenbast.
"Zijn die zo maar uit mijn jas gekropen?"
Nadien bleken ze op de bar te liggen, kennelijk opgeraapt door een zeer gevoelig persoon, die ze niet in de vuilnisemer had willen deponeren, maar ze subtiel op de bar had gelegd.
"Heeft vast iemand verloren", moet hij hebben gedacht.
"Nou, die ga ik daar niet halen", zei ze vastberaden. Voor niets gescheurd dus.
"Zullen we dan maar huiswaarts keren?"
Zo vertrokken we toch nog met volle zakken, de een met natuurspullen en de ander met folders plus een prachtige catalogus van alle beelden in het park.
"Moet je niet iets in het gastenboek schrijven?"
"Nou, wat dan?"
"Schrijf: 'Een lekkere, lange, leuke tocht met een bijzondere verrassing, Paula uit Geleen'."
En zo staat het er nu, voor eeuwig.
vrijdag, oktober 13, 2006
Met dank
Aan Hulcje dan, die ons meteen van nadere informatie voorzag in zake Francine Houben.
En een doorlink verschafte naar de werken van architectenbureau Mecanoo in Delft, waarin Francine een -leidende?- rol speelt. Hoewel het bureau een van de toonaangevende in Nederland is en al heel wat heeft gebouwd is het kennelijk nog te fragmentarisch om er een nieuwe stijl in te onderkennen. Mogelijk, en hopelijk voor Francine, komt het dan in de boeken van de 21e eeuw. Ik heb inmiddels, dank zij de doorlink van Hulcje, ook enkele filmfragmenten van haar mogen zien en beluisteren. Wat ze daarin zegt is nog niet echt grensverleggend, maar wat wil je, rijdend langs Rotterdam. En als hoogleraar is uitleggen van het bestaande ook zeker zo belangrijk als artistieke vernieuwing, waarover nog geen teksten geschreven zijn.
Maar mooi is ze wel. En dat is winst.
Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de pr afdeling van Mecanoo om nadere info, en dan met name over Francine, gevraagd.
Wordt dus hopelijk vervolgd.
En een doorlink verschafte naar de werken van architectenbureau Mecanoo in Delft, waarin Francine een -leidende?- rol speelt. Hoewel het bureau een van de toonaangevende in Nederland is en al heel wat heeft gebouwd is het kennelijk nog te fragmentarisch om er een nieuwe stijl in te onderkennen. Mogelijk, en hopelijk voor Francine, komt het dan in de boeken van de 21e eeuw. Ik heb inmiddels, dank zij de doorlink van Hulcje, ook enkele filmfragmenten van haar mogen zien en beluisteren. Wat ze daarin zegt is nog niet echt grensverleggend, maar wat wil je, rijdend langs Rotterdam. En als hoogleraar is uitleggen van het bestaande ook zeker zo belangrijk als artistieke vernieuwing, waarover nog geen teksten geschreven zijn.
Maar mooi is ze wel. En dat is winst.
Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de pr afdeling van Mecanoo om nadere info, en dan met name over Francine, gevraagd.
Wordt dus hopelijk vervolgd.
donderdag, oktober 12, 2006
Wie helpt ons met Francine?
Inderdaad, ze heeft al een geweldige staat van dienst opgebouwd, culminerend in een professoraat te Delft -niet de eerste de beste universiteit- , ze is een vrouw en komt uit Sittard. Reden haar nader te leren kennen en in de stad Sittard-Geleen te promoten. Want daar is ze niet bekend hoewel men het er wel heeft over Peutz,Arets,Wielders,Coenen,Rijnboutt en vele andere architecten van Nederlandse en/of zuidelijke bodem.
En helaas, in mijn boeken "Nederlandse Bouwkunst", "Architectuur in Nederland", "Architectuur uit de 20e eeuw in Limburg" en "Sittardse cultuurdragers" (uitg 1999) wordt ze ook niet genoemd.
Gelukkig wel in "Nederlandse Architectuur van de 20e eeuw", waar ze een kleine vermelding krijgt, samen met vier andere studenten die in 1980 een prijs voor jongeren wonnen hetgeen ertoe heeft geleid dat ze in 1984 samen het bureau Mecanoo hebben opgericht. En dat was dat.
Misschien is de reden voor haar relatieve onbekendheid dat ze niet onder eigen naam heeft gebouwd, althans niets spraakmakends.
We hopen van wel, zoveel Sittardse vrouwelijke architecten hebben we nu ook weer niet.
Dus wie kan ons verder helpen met info over door haar gebouwde theaters, musea, wooncomplexen e.d.
Niet alleen wij, ook Sittard-Geleen moet worden wakker geschud.
En helaas, in mijn boeken "Nederlandse Bouwkunst", "Architectuur in Nederland", "Architectuur uit de 20e eeuw in Limburg" en "Sittardse cultuurdragers" (uitg 1999) wordt ze ook niet genoemd.
Gelukkig wel in "Nederlandse Architectuur van de 20e eeuw", waar ze een kleine vermelding krijgt, samen met vier andere studenten die in 1980 een prijs voor jongeren wonnen hetgeen ertoe heeft geleid dat ze in 1984 samen het bureau Mecanoo hebben opgericht. En dat was dat.
Misschien is de reden voor haar relatieve onbekendheid dat ze niet onder eigen naam heeft gebouwd, althans niets spraakmakends.
We hopen van wel, zoveel Sittardse vrouwelijke architecten hebben we nu ook weer niet.
Dus wie kan ons verder helpen met info over door haar gebouwde theaters, musea, wooncomplexen e.d.
Niet alleen wij, ook Sittard-Geleen moet worden wakker geschud.
Uitzien naar
"Wat zie je er stralend uit. Is dat omdat we naar Piet gaan?"
"Ik heb niets met Piet, hoogstens met de Germanen."
Piet is de docent en de Germanen het onderwerp van onze cursus in Maastricht.
Daar leren we o.a. dat de Bataven geen lekkere jongens waren en het dus weinig aanlokkelijk is die als onze voorouders te beschouwen.
Nou ja, onze, ten zuiden van de rivieren zaten de Kelten, een volk om trots op te zijn.
Alvorens te gaan controleert ze nog even haar aantekeningen. Sinds ze niet meer mag spieken bij mij is ze daar nogal eens onzeker over.
"Had die Ariovistus nou de hulp van Caesar ingeroepen?"
"Dat denk ik niet, want Caesar heeft hem weer de Rijn over gejaagd."
"Maar dat staat hier en ik schrijf op wat hij zegt."
"Ik heb 't anders opgeschreven", en zo kibbelen we nog wat over de Galliërs, de Germaanse stammen en de strategie van de grote veldheer.
"En wat zei hij ook weer over de Grieken? Hoeveel volken kenden die?"
Dat bleken er vier te zijn, de Kelten, Scyten, Perzen en Libiërs.
Zo is de ochtend in een vloek en een zucht voorbij en blijf je je levensinstelling trouw: een leven lang leren.
Niet dat kennis enige garantie geeft voor wat dan ook, maar erzonder wordt het er ook niet beter op.
Dus gingen we gisteren naar Arjen met zijn cursus "Kleur in de kunst."
En was het maandag Evert met "Toen vroeger nu was."
Vandaar dat we ons zo verwant voelen met anderen, die hier wel eens met prachtige studieboeken komen en blijk geven daar ambitieus mee om te gaan.
Nu zijn er verschillen. Zo heten onze studieboeken 'readers' (wel met ploatjes), gaan wij met de auto, hoeven we geen examen af te leggen en, last but not least, slikken we onze pillen voor we op pad gaan.
En vandaag werd er dan aangekondigd dat er volgende week geen cursus is. Herfstvacantie.
Toch echt iets om naar uit te zien, vond ze.
"Ik heb niets met Piet, hoogstens met de Germanen."
Piet is de docent en de Germanen het onderwerp van onze cursus in Maastricht.
Daar leren we o.a. dat de Bataven geen lekkere jongens waren en het dus weinig aanlokkelijk is die als onze voorouders te beschouwen.
Nou ja, onze, ten zuiden van de rivieren zaten de Kelten, een volk om trots op te zijn.
Alvorens te gaan controleert ze nog even haar aantekeningen. Sinds ze niet meer mag spieken bij mij is ze daar nogal eens onzeker over.
"Had die Ariovistus nou de hulp van Caesar ingeroepen?"
"Dat denk ik niet, want Caesar heeft hem weer de Rijn over gejaagd."
"Maar dat staat hier en ik schrijf op wat hij zegt."
"Ik heb 't anders opgeschreven", en zo kibbelen we nog wat over de Galliërs, de Germaanse stammen en de strategie van de grote veldheer.
"En wat zei hij ook weer over de Grieken? Hoeveel volken kenden die?"
Dat bleken er vier te zijn, de Kelten, Scyten, Perzen en Libiërs.
Zo is de ochtend in een vloek en een zucht voorbij en blijf je je levensinstelling trouw: een leven lang leren.
Niet dat kennis enige garantie geeft voor wat dan ook, maar erzonder wordt het er ook niet beter op.
Dus gingen we gisteren naar Arjen met zijn cursus "Kleur in de kunst."
En was het maandag Evert met "Toen vroeger nu was."
Vandaar dat we ons zo verwant voelen met anderen, die hier wel eens met prachtige studieboeken komen en blijk geven daar ambitieus mee om te gaan.
Nu zijn er verschillen. Zo heten onze studieboeken 'readers' (wel met ploatjes), gaan wij met de auto, hoeven we geen examen af te leggen en, last but not least, slikken we onze pillen voor we op pad gaan.
En vandaag werd er dan aangekondigd dat er volgende week geen cursus is. Herfstvacantie.
Toch echt iets om naar uit te zien, vond ze.
woensdag, oktober 11, 2006
Hoezo, noem eens een bekende ned. architecte ...
Iedereen die een beetje van architectuur weet, kent de naam van deze Sittardse dame wel:
http://www.mecanoo.com/html_project.php?PKY_OBJECTOID=264&taal=NL&ILL=1
http://www.mecanoo.com/html_project.php?PKY_OBJECTOID=264&taal=NL&ILL=1
Abonneren op:
Posts (Atom)
