Paula uit Geleen

Geen rommelmarkt in de buurt te bekennen, maar op een zonnige herfstdag als deze blijf je natuurlijk niet binnenhokken. Dus werden de mappen met 'tochtjes en uitstapjes in de omgeving' te voorschijn gehaald en werd er willekeurig geprikt.
Nou ja, willekeurig, de prikker had tevoren zijn vinger al tussen de juiste bladen gemanipuleerd. En zo viel de keuze op het Odapark in Venray, waar gisteren toevallig een tentoonstelling was geopend.
"Venray?"vroeg ze ietwat achterdochig, want dat was vroeger, misschien nog, de plaats waar de krankzinnigen werden gehuisvest. Vandaar nog altijd het in Limburg bekende gezegde : 'Je bent rijp voor Venray'.
Het woord omgeving moet je in dit verband niet te nauw zien, we reden 95 km en stoomden toen Venray binnen. Het Odapark was snel gevonden, waar, volgens het bordje aan de ingang, meer dan 70 -vaste- beelden waren opgesteld. Los van de wisseltentoonstelling in het theehuis.
Zo begon het met een verkwikkende wandeling door het park. Ze gaf eigen namen aan de beelden totdat, zo maar, de kastanjebolsters, paddestoelen en ander materiaal het ruim wonnen en er vanaf nu alleen maar werd verzameld.
"Mooi voor een natuurstukje", en zo was de kunst vergeten en moest ik zelfs witte berkenbast van een dooie berk gaan afscheuren.
Ja, dan ben je snel in de stemming het theehuis te bezoeken, waar een prachtige tentoonstelling van kunstige kinderspelen werd geëxposeerd. Je kon er zelfs met een soort vierwieler een baantje racen, een amusement waaraan we ons slechts met moeite konden onttrekken.
Nee, Trappist was er niet, maar de koffie 'mit Beilage' was ook niet te versmaken.
Op weg naar de bar verloor ze helaas enkele stukken witte berkenbast.
"Zijn die zo maar uit mijn jas gekropen?"
Nadien bleken ze op de bar te liggen, kennelijk opgeraapt door een zeer gevoelig persoon, die ze niet in de vuilnisemer had willen deponeren, maar ze subtiel op de bar had gelegd.
"Heeft vast iemand verloren", moet hij hebben gedacht.
"Nou, die ga ik daar niet halen", zei ze vastberaden. Voor niets gescheurd dus.
"Zullen we dan maar huiswaarts keren?"
Zo vertrokken we toch nog met volle zakken, de een met natuurspullen en de ander met folders plus een prachtige catalogus van alle beelden in het park.
"Moet je niet iets in het gastenboek schrijven?"
"Nou, wat dan?"
"Schrijf: 'Een lekkere, lange, leuke tocht met een bijzondere verrassing, Paula uit Geleen'."
En zo staat het er nu, voor eeuwig.