Je komt thuis van een aangeboden weekje Bohemen, bent dat weekje in de watten gelegd (altijd min of meer natuurlijk), hoefde niet te rijden of te betalen, en komt thuis waar alles goed werd verzorgd en nota bene in de keuken op iedere tafel een vers boeket van je lievelingsrozen staat. Ra,ra.
Hebben jullie een idee?
Nee natuurlijk.
Jos viel af. Weliswaar maakte hij van de nood een deugd door naar Bea te verwijzen, maar die wist van niets en dan is bedanken uiterst pijnlijk, want ja, meende ze, ze hadden het misschien wél kunnen doen. Het lijkt dan een beetje op een terechtwijzing.
En dan te weten dat er ergens op de wereld vast wel iemand op een bedankje wacht.
Het boeket voor de begrafenis van tante Thea bood een tweede mogelijkheid. Wim Loos kon er weliswaar niet voor zorgen, maar wist desgevraagd 100% zeker dat Jes niet in de Bilderdijklaan was geweest.
100%, daar kun je iets mee.
Tenslotte met trage schoenen dinsdagavond dan maar de sleutel opgehaald bij de buren.
"Goeienavond."
"Goeienavond."
"Nog bedankt voor je oppas, Ed."
"Geen enkele moeite, jongen."
"Ed en Mira, jullie moeten er niets achter zoeken, maar zijn er volgens jullie mensen in huis geweest, dat je weet?"
"Niet dat we weten, misschien hebben we dan toch niet goed opgepast?"
"Ja, heb je 't al, hoe kan ik 't beter aanpakken. Kijk, we hebben namelijk een probleempje."
"Kan ik daarbij helpen?"
"Ja, of nee, zie je, toen we thuis kwamen stonden er bloemen in huis en Paula was zooooo dankbaar, dat ze vindt dat ik moet uitzoeken... afijn, je begrijpt 't, hoop ik."
"Als 't daarom gaat, weet ik zeker dat er niemand anders in huis is geweest. 100%."
100%; daar kun je iets mee.
"Sorry Ed, maar nu hoop ik niet dat je denkt dat ik met deze Becherovka heb gewacht totdat jij bekende dat je ..."
"Natuurlijk niet, ik heb je ermee zien binnenkomen."
"Nog een vraag. Gaan jullie dat nu altijd doen? We gaan volgende week enkele dagen naar Parijs. Of zouden deze rozen dan nog staan?"
"Hoezo altijd, Paula was toch jarig?"
"Hoe weet jij dat?"
"Je hebt zelf verteld dat de kinderen haar de reis aanboden voor haar verjaardag en ik heb toen nog gezegd: ik hoop dat die van ons dat later ook doen, waarop jij zei: denk jij dan 75 te worden?"
"Ed, je fantasie gaat met je op de loop, jullie zijn trouwens al bijna 75."
Mira kwam tussenbeide.
"Nou, ik in elk geval nog lang niet; met Ed weet je 't maar nooit. Kom jongen, ga zitten, we gingen net een glas wijn drinken."
"Nee, bedankt, ik wil Paula op dit uur van de dag niet alleen laten."
En wat denk je? LP geloofde er geen snars van. Van dat laatste.
"Dat zou de eerste keer zijn. Bovendien zou Ed dan zeker hebben gezegd: ga haar even halen!"
Wat denken jullie. Zouden jullie nu spontaan naar de buren gaan en ze om de hals vallen? Vanwege die rozen?
Of ook nog even twijfelen?
"100% heb ik gezegd, daar kun je iets mee en dus...?"
Maar niet iedereen vindt dat blijkbaar voldoende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten