Nieuw artikel[3]

De laatste afdaling

Elke winter gaan er weer mensen op wintersport. Gelukkig kan ik erover meepraten, dit jaar was mijn derde keer dat ik naar de hoge bergen vertrok. Het begint altijd met de reis. Die reis die zo typerend is voor een wintersportreis; de auto zit volgepropt, met eten, kleren en de mensen. Het is 1000 kilometer in de auto zitten, terwijl je langzamerhand de omgeving ziet veranderen, van plat naar heuvelig en na 800 kilometer zie je de echte bergen opduiken met sneeuw bedekt. Het is buiten koud, maar jijzelf zit lekker knus in de verwarmde auto. Dan zijn er ook nog de pauzes, waarin ik altijd de automaat opzoek die mij een warme chocolademelk kan serveren, en die voor mijn chauffeur een lekker bekertje koffie op voorraad heeft. De rest van de reis is een kwestie van slapen en checken of de chauffeur niet hetzelfde doet.

Eenmaal aangekomen ben je toch blij dat de reis erop zit, hoe leuk die ook was. Nu begint “de wintersport”. De wintersport is voor sommigen alleen skiën of snowboarden, maar voor mij is een wintersport een combinatie van meer aspecten dan dat. Zoals de omgeving: de woeste bergen en de sneeuw om je heen. De temperatuur ligt vaak onder 0, maar de zon kan het je ontzettend warm laten krijgen als je op de piste zit met je jas aan die bedoelt is om temperaturen van -10 te overleven. Wat ik ook zeer op prijs stel bij “de wintersport” is die verse baguette, flute of die warme croissants in de ochtend. En het mooiste is, als je ook nog een dag uit eten gaat en dat je gezellig gaat racletten, wat extra goed smaakt in de Alpen. Een bak vol met aardappelen, een reusachtige halve kaas die langzaam smelt terwijl het water je in de mond loopt.

Kortom, wintersport is een echte winterse ervaring die je geen jaar wil missen. Het moment waarop je dat beseft, is wanneer je voor het laatst uit de skilift komt, om je heen kijkt, en begint aan de laatste afdaling.

NB: foto's zijn natuurlijk gemaakt, maar je moet het nu alleen doen met het verhaal.

De comments, de verwarring wordt weer compleet ....

De comments zijn sinds een week niet meer zichtbaar. Voor het geven van commentaar werd 'haloscan' gebruikt, dat is weer een ander programma dan blogger. Waarom het niet meer werkt, geen flauw idee. Haloscan.com bestaat nog, de code in de blogger om haloscan te gebruiken ziet er nog goed uit.

Haloscan werd gebruikt in de tijd dat blogger nog geen optie had om commentaar toe te voegen. Inmiddels heeft blogger dat wel. Om de standaard blogger - commentaar optie te kunnen gebruiken, moest het gebruikte sjabloon geupgrade worden. Effect is dat de site er iets anders uit ziet (en moet dus nog aan gesleuteld, de post is bv. niet meer zichtbaar, maar moet dat nog?).

Er kan nu weer commentaar worden gegeven, maar dus in een ander programma dan dat eerst gebeurde. Het oude commentaar is dus helaas niet meer te zien (terughalen, overzetten etc. lijkt ook niet mogelijk).

En nu het vreemde_1: JW heeft afgelopen week blijkbaar al commentaar gegeven in het nieuwe systeem, dat commentaar is nu ineens zichtbaar! Waar is dat commentaar ingevoerd?

En vreemde_2: Er is een volger, johnwester. Op zich niet vreemd, maar die is volger sinds een week. Nu heeft het zijn van een volger niets te maken met het al dan niet verschijnen van comments van het oude systeem ....

Zeven mutsen op een schuit

***********************************************************


Zou je met zeven mutsen twee weken op de Schotse wateren willen dobberen? Met zeven van die mutsen, die op een leeftijd zijn waarop ze betreuren dat mannen van die leeftijd, of al ietsje ouder, niet meer heerlijk kunnen rampetampen?

Het zou je niet lukken want deze zeven vrouwen zijn lid van een leesclub en hebben een besloten cruise met een van hun favoriete schrijvers gepland.
Waarom lezen ze überhaupt?
Omdat ze het niet laten kunnen en dan vooral boeken van schrijvers, want om goed te schrijven moet je wel ballen hebben.
Lezers van literatuur zijn toch ook voor 85% vrouwen? Zonder hen zou het hele literaire bedrijf, uitgevers en boekhandelaren, op hun gat liggen.
Ene Jan leest allen nog maar Kuifje, dus wat wil je?
Dus willen ze twee weken met een van hun favoriete schrijvers, Gideon de Wit, doorbrengen.
Maar zou je het je al lukken aan boord te komen, dan zal het geen twee weken duren want de boot vergaat al binnen een dag. Vergaat met man en muts? Nee, alleen de schrijver overleeft het niet.
En hebben de mutsen daar enige schuld aan?

De eerste zin van Renate Dorresteins boek ‘De leesclub’ luidt: “We hebben geen enkele reden te ontkennen dat we Gideon de Wit om het leven hebben gebracht. Maar om het nu meteen moord te noemen....”
En nog op de eerste pagina kun je verder lezen: “Nee, we hebben niet veel van Gideon de Wit overgelaten. Dat is waar. Maar al Gods schepselen moeten sterven, edelachtbare. En wat had U in ons geval gedaan?”

Wat de rechter zou hebben gedaan, wordt niet vermeld. Maar wat er wel is gebeurd, moet je natuurlijk zelf lezen. Dan leer je de mutsen kennen als vrouwen die het hele gebied tussen wenkbrauwen en enkels nog altijd zorgen baart. Helaas knalt er niet, zoals vroeger, nog wel eens iemand tegen een paaltje als ze passeren, maar toch....
En mannen vinden ze vooral sexy als ze een uniform dragen, liefst met veel tressen. Of anders met een houten been....
Ze drinken ook geen whisky om iets te vieren, nee, gewoon samen recreatief tetteren.
Kortom, een belezen gezelschap met goede smaak.

Dat Renate Dorrestein een goed schrijfster is, is sinds haar ‘Buitenstaanders’(1983) algemeen aanvaard. En nadien door vele andere boeken, waaronder ‘Want dit is mijn lichaam’ (Boekenweekgeschenk 1997) bevestigd.
Ze heeft zich nu, zegt ze zelf, ook eens aan een slapstick gewaagd, een tussendoortje.
En met succes, en dat maakt mijn bewondering voor haar alleen maar groter.

Tussen het gedoe van de mutsen door krijg je in dit boek heel wat informatie over Schotland, waar Renate kind aan huis is.
Weet je bij voorbeeld waarom de distel even nauw met Schotland is verbonden als de tulp met Nederland?
Volgens de overlevering probeerde een groepje plunderende Vikingen een groep onschuldige Schotten te overvallen. Gelukkig trapte een van de ellendelingen op een distel, die aan de kust weelderig groeien. Hij schreeuwde het in het Oudnoors uit van de pijn, waardoor de Schotten werden gewekt en de aanval konden afslaan. Sindsdien is de distel het embleem van Schotland en in ieder souvenirwinkeltje zijn distels te koop in de vorm van sleutelhangers, flessenopeners etc.
Zo leer je dan nebenbei dit land nader kennen. En omdat onbekend onbemind en bekend dus bemind is, verlang je na enkele uren leesgenot er ook naar meteen voor Schotland te boeken.

Het zal me niets verbazen als de eerste druk van ‘De leesclub’ snel is uitverkocht. Ook al geeft de -feministische- schrijfster toe dat het nu eenmaal geen ‘boek met ballen’ is.

Eindelijk contact met de buitenwereld

Gezellig samen bij de information de tourist, eindelijk verbinding. Nog effe een fotootje erbij. Foto's van hoe ik aan de schotellift hang i.p.v. zit, onder de stoeltjeslift lig i.p.v. erin, heb ik helaas niet.

Aspect van de film Romeo and Juliet

Het gevecht

Een aspect in de film “Romeo and Juliet”.

De film gaat over een liefdesverhaal, maar er komen ook gevechten in voor.
Er is allereerst een gevecht waarbij de twee clans elkaar tegen komen, de clan Montague en de Capulets. De familierelaties spelen in belangrijke rol in het verhaal. Omdat de families Montague en Capulet elkaars concurrenten zijn ontstaat er een gevecht. Het is altijd al een strijd geweest tussen deze 2 groepen. De strijders van het gevecht bestaan uit een paar jongemannen van beide clans. Het gevecht vindt plaats op neutraal terrein, in dit geval komen ze elkaar tegen bij de benzinepomp.
Allebei de groepen hebben hun eigen strijdwagens, auto’s, waarmee ze naar de benzinepomp komen. De Montagues komen over als een stel wilden, terwijl de Capulets in een stijlvollere auto komen en juist weinig zeggen en geen onrust stoken.

Dit gevecht begon niet met knokken, noch met vieze woorden naar elkaar te roepen. Als eerst spraken ze beleefd maar toch beledigden ze elkaar en lokten ze een gevecht uit. Wanneer één van de Montagues naar buiten komt vanuit het winkeltje bij de benzinepomp, trekken ze hun wapens. Deze wapens zijn in de film pistolen.

Nadat er is geschoten en gerend, geschreeuwd en overlegd, vluchten de Montagues met hun auto weg en schreeuwen de Capulets nog eigentijdse scheldwoorden na. Dan komt er voor het eerst een gewonde, in de auto van de Montagues wordt een strijder geraakt door een Capulet die nog bij de benzinepomp stond. Deze laat zijn sigaret vallen terwijl er overal benzine lag en de benzinepomp ontploft.

Later in het verhaal wordt een soortgelijk gevecht uitgelokt en dat gaat ten koste van het leven van een Montague. Dit is een vriend van Romeo. Romeo is erg verdrietig maar overleeft zelf wel. Hij overleeft gelukkig wel en daardoor kan hij, helaas niet voor lang, nog samenzijn met Juliet.

Hoe vertel ik...?

Hub heeft me geinspireerd tot een verhaal.
Zoals hij naar zijn handen zat te kijken, zat ik naar mijn printer te kijken en zag dat hij weigerde. Papier werd niet meer getransporteerd. Open maken en verwijderen dus. Niet zo makkelijk. Met gepast geweld kwamen uiteindelijk de laatste resten in vrijheid. Tevens kwam er een opgerold draadje, een ijzeren veertje leek het, mee naar buiten.
Had dat er al die tijd ingezeten? En zo ja, hoorde het daar in te zitten?
In elk geval was de printer nu papiervrij, maar een volgende poging leidde tot hetzelfde resultaat: papier werd binnenin weer tot een keurige bal gefrommeld.
Heb inmiddels een nieuwe. Op advies van de vader van Hub eentje die print, scant en fotoshoppet.
Bij de installatie, en ook menige keer erna, zegt hij telkens: Bedankt dat U voor HP hebt gekozen.

En nu zit ik met een probleem: hoe vertel ik dat LP?

PS. Kan iemand cartrigdes 336 en 342 gebruiken?

Nieuw artikel

Proloog

Ik ging een artikel schrijven. Helaas kwam er na 1 minuut stilzitten niks in mij op, dus keek ik naar mijn handen en wist wat het zou worden.

Belanrijk laagje hoornmateriaal

Bijna elke week heb je er last van. Ze zijn soms lang en scherp en blijven maar aan je hand zitten. Soms zijn ze nog gekleurd met een vies zwart randje!
Vrouwen vinden dit vaak minder erg, maar bij mannen is het erg vervelend. Bijten lukt soms maar is niet de beste optie, meestal ontstaan er kleine velletjes die gaan irriteren en het is niet goed voor je tanden. Ik heb het over de nagels. Ze groeien elke dag ongeveer 0,1 mm. Bij vrouwen is dat nog wat minder, net als bij teennagels, die groeien het minst hard. De beste manier is om ze gewoon elke week te knippen. Iedereen doet het, zonder erbij na te denken. Wat zijn nagels precies en waar dienen ze eigenlijk voor?

De mens is niet de enige met nagels, ze komen in variaties voor bij heel veel dieren. Een nagel kan van een klauw zijn, maar ook van een hoef, of zoals bij de mens aan het einde van de vingers. De nagel is bedoeld om deze vingers en poten te beschermen van mens en dier. Bij mensen is de bescherming nodig omdat in de vingers zenuwen lopen. Als de nagel er niet was, zou er op die plek eelt ontstaan en daardoor verslechtert het tastzintuig in de vingeruiteinden.
Een andere functie is krabben met nagels. Bij dieren is dit een belangrijke functie. Ze kunnen krabben als ze jeuk hebben, maar ook om vijanden te verwonden. Ligt er eten onder de grond? Dan is het ook handig om te kunnen graven en krabben om het maal naar boven te krijgen en te verorberen.

Dus als je nog is geïrriteerd zit te nagelbijten, realiseer je dan als je straks een lekkere Twix in de grond gestopt zit, je ze nog hard nodig kunt hebben!