een-twee, vijftig!

Zoals mijn oom Djoons al zei: 50 word je maar één keer. Andere oom, Jos, was dat net geworden! Voor zo'n speciaal eenmalig moment moet je natuurlijk naar het Zuiden reizen om het feest mee te vieren, in dit geval was dat meevieren wokken. Het was wel op een zaterdag en om op tijd te zijn kon ik maar één helft spelen op het voetbalveld. Mijn coach zei dat het geen probleem zou zijn, omdat er vervangers waren. Toen ik zaterdag in de kleedkamer zat, hoorde ik dat een hele lange eerste helft moest spelen, namelijk de hele wedstrijd! Er waren niet genoeg vervangers zodat we maar met 11 man waren en ik kon mijn team niet in de steek laten. We verdedigden goed en kregen maar 1 tegendoelpunt, maar onze voorstopper schoot ook een balletje in de rechterkruising waardoor het gelijk stond. De middenvelders lieten het allemaal letterlijk op zich afkomen, waardoor wij in de verdediging het lastig kregen. De middenvelders hielpen niet voldoende en er kwam een tweede tegendoelpunt, we verloren net voor tijd met 1-2!

Mijn eigen speler(s)bus stond mij op te wachten, van alle gemakken voorzien. Een auto met open dak, een fles water en een lekkere Magnum. In Geleen aangekomen verliet ik de auto om te douchen en vertrok later met mijn chauffeur naar de Wok. Daar feliciteerde ik het feestvarken en zijn vrouw. Eerst was ik bang om de hond in de wok te vinden omdat we later waren, maar er was ook genoeg eten voor laatkomers. Er waren wel andere dieren te vinden op de Mongoolse bakplaat. spiesjes struisvogel en stukken kangoeroe. Niet alleen eten uit Mongolië was geïmporteerd, ook waren en poffertjes, bitterballen en frieten.

Drinken bestellen ging lastig: je moest eerst een chinees onderscheppen en dan pas kon je vertellen wat je bliefde. Ik bestelde een Spa rood, niet wetend dat die zo zoet zou zijn. In Nederland noemen we dat ook wel Sprite. Bij mijn volgende ronde bestelde ik dus maar een suikervrije spa rood, deze smaakte veel beter.
Na de Spa kwam de thee, waarbij gelukskoekjes geserveerd waren. Het briefje erin melde mij: je weet pas wat je kan als je het probeert.
Als een Mongoolse kip zonder kop stormde ik op het buffet af en gooide het vol met kip en hertenbiefstuk, wokte het en nam op de terugweg nog wat chinese hapjes mee en een paar schaaltjes ijs. Het antwoord op mijn geluksstrookje was duidelijk. Ik kon niet zoveel eten achter elkaar naar binnen werken, maar ik had het wel geprobeerd.
Ligt het aan mij, of moeten de chinezen beter oppassen als ze zulke strookjes maken? Het had hun in ieder geval een stuk minder opruimwerk gescheeld en lekker eten bespaard.