En toen (2)

.......................................... Bij de Kruisheren ............................................

Denk je het leven echt te bevatten zonder de Kruisheren te kennen?
Veel hadden wij er ook nog niet ontmoet, maar wel een hele echte, pater Sangers uit Maaseik. Die op zijn kamer een middeleeuwse kast vol middeleeuwse heilige boeken had. Waar hij alle wijsheden uit putte die hij voor zijn preken dacht nodig te hebben.

Zoals toen hij in Weert predikte over de schepping van de mens. Hoe God klei had genomen, een mens had gevormd en die in de oven had gelegd om te bakken. Daarbij waren de Nederlanders een beetje heet gebakerd geworden en de Belgen maar half gaar.

Stond dat dan in die Heilige Boeken? Mogelijk, maar dan toch niet in die

kast te Maaseik.

Toen we ooit door pater Sangers op zijn kamer werden uitgenodigd en ons daar werd gevraagd of we een goed glas wijn met hem wilden drinken, ging die kast open. En nee, we hadden nog nooit zoveel flessen wijn in een middeleeuwse kast gezien.

Dus toen we dan eindelijk, op onze trouwdag, gebruik gingen maken van de dinerbonnen die ons op 21 juni waren aangeboden, werden we het al snel eens. We zouden die gaan besteden in het Kruisherenhotel te Maastricht.
Aangezien net die week Château Neercanne en St. Gerlach waren gedaald op de lijst van 100 riante eetgelegenheden in Nederland,
beschouwden we dat ook als een duidelijke vingerwijzing Gods. Een onderzoek dat uiteraard tijdig ter onzer wille en belang was uitgevoerd.

En ja, we mochten blij zijn ruim vooraf te reserveren, want er was nog maar net een tafeltje voor 2 personen. Hoezo crisis? Maar dan zeker niet in Maastricht of de aangrenzende contreien. Zo hoorden we zowel Frans als Duits om ons heen en om niet helemaal uit de toon te vallen, begonnen we met de opmerking “That this was the right place to be”, waarna we voor de rest van de avond alleen maar werden benaderd door een perfect Engels sprekend meiske uit Lanaken.

Maar goed, wat schafte de pot nu eigenlijk?
Toch wel dingetjes die je thuis niet iedere dag, beter gezegd, nooit krijgt. Zoals olie en zout op tafel, bedoeld om het brood in te drenken, het vervolgens met zou te bestrooien en dan te consumeren. En niet, zoals vroeger op de Sociëteit gebruikelijk, het over je linkerschouder weg te gooien en een wens te doen. Hoe anders zou je ’s avonds een mooie meid op je kamer willen aantreffen?
Waarna we, na dat brood dus, hebben gekozen voor een wild duifje, een stukje hertenjong met Preiselbeeren en zowel een Kruisherendessert als een kaasassortiment. En niet te vergeten het bijpassende wijnarrangement, want het was feest vandaag. Nou ja, voor wie speciaal, daar zijn we vooralsnog niet uit.

Wat Paula nogal intrigeerde was dat zich een paar van gemengde leeftijd tussen iedere gang verwijderde. Het waren geen rokers, zo bleek. Maar waarvoor dan wel, wilde ze weten. Nee, nee, daarvoor waren de tussenpozen te kort, meende ze. Overigens werden die wel telkens langer, maar nee Wiel, dat doe je echt niet met zo’n man.”
“Maar wel met hem eten en een hele avond vergallen?” wilde ik nog weten. Op die vraag studeert ze nog. Was het nu echt consumeren daarboven of toch meer consuminderen?

Goed, het wijnarrangement dus. Dat was zo’n beetje het einde. Niet alleen de witte wijnen, ook de rode. Met als slot de speciale likeurwijnen. “No sir, better than Port with your special cheese, please try for yourself.”
Dat was de uitdrukking, die mij speciaal beviel. We hebben dan ook bij alle arrangementen geprobeerd of onze keuze niet de betere zou zijn, maar nee, na ettelijke dronken bleek de hunne altijd weer de beste.
Zodat het ons op den duur niet meer hinderde dat ‘die twee’ weer even vertrokken om zich misschien wel uit leven als echte mensen. Wij wenkten de Lanakense en probeerden weer een wijntje, zoals het echte Kruisheren, desnoods Kuisheren, betaamt.

Het enige minpuntje was misschien dat de Preiselbeeren in de minderheid waren. In feite ontdekten we maar één Preiselbeer. Daar staat evenwel tegenover dat ik nog nooit zo’n lekkere heb gehad.

Een ander minpuntje is dat ik de namen van al die lekkere wijnen heb genoteerd, mede om ze jullie mee te delen, maar de notitie nergens meer kan vinden.

Maar denkend aan onze Verlosser weet je: “Ieder nadeel hep se voordeel.” Dus dan, in Godsnaam, nog maar een keertje terug.