Le voyage

Bij een wintersport zit altijd een reis inbegrepen. Ingepakt in een volle auto. Deze winterport was de auto gereserveerd voor maar voor drie reizende personen. Onze Nissan had al eerdere keren vol gezeten met vijf mensen, dus dit was pure luxe voor ons drieën. Met dat idee dacht ik de hele achterbank voor mij alleen te hebben, wat in feite ook zo was, niemand zat achterin. Maar toch was het gelukt om met drie mensen ervoor te zorgen dat de achterbak vol genoeg zat, om mijn beenruimte achterin weg te nemen en daarnaast stak het snowboard ook nog is uit bij de rechterstoel waardoor je daar niet rechtop kon zitten. Het enige waar de ruimte lag, was op de achterbank zelf en net als bij voetbal moet je altijd de vrije ruimte benutten.

Ik heb zo ongeveer 90% van de tijd die ruimte benut door op de bank te gaan liggen, dus ik had geen last van de volle voetenruimte en het snowboard boven mijn hoofd. Ondanks ik al voor de reis had voorgeslapen vanaf Geleen, lukte het me nog prima om in de rijdende auto constant tukjes te doen. Als ik dan wakker werd met mijn hoofd aan de linkerkant van de bank, ging ik rechtop zitten en viel dan weer in slaap aan de rechterkant van de bank. Als ik dan wakker werd en we stonden stil op een parkeerplaats ontdeed ik mij van mijn vloeibare afvalstoffen en als we niet stil stonden, viel ik weer aan de andere kant van de bank in slaap.

Dat was dan de nacht en de vroege morgen. Normaal luister ik op wintersport trance muziek, melodieuze dance muziek. Maar door het slapen had ik die niet zoveel nodig, het oordopje zat eerder in de weg als ik lag dan ik er plezier van had. Toen ik eenmaal niet meer kon slapen door het daglicht,zag ik dat we in de file stonden. Tijd voor de Ipod. De file duurde zolang dat we de normale parkeerplaats niet haalde en uiteindelijk maar bij een rotonde stopte om onze tot aan het randje gevulde blaas leeg te urineren. Wat was dat een opluchting!

Op de file na was de reis nog geen ramp, in de file staan is niet iets vreemds voor wintersporters. Maar het erge moest toen nog komen. We moesten uiterlijk om 19:00 inchecken bij Plein Sud, ons verblijf. We hadden al wat uren in de file gestaan, maar het leek erop dat we dat gingen halen. De weg die de routeplanner aangaf om te volgen was de laatste 20 km een eenrichtingsweg, en er stond ook nog een bord bij dat aangaf dat de weg “fermé” was. Daarom namen we een eigen verzonnen alternatieve route, maar die kwam uit op een wintersportplek waar we helaas niet moesten zijn. Toen begon de tijd te dringen; als we de eenrichtingsweg ingingen zouden we nog net op tijd zijn en dus namen we de gok.

Allemaal slingerbochten, die trouwens niet de eerste waren, ik was al aardig misselijk en mijn maag raakte gespannen. De slingerende weg kwam uiteindelijk uit op een stuk verlaten piste, ongeveer na 10 km op de weg gereden te hebben. Het was toen 18:45. Het werd schemerig in de bergen en het mooie uitzicht om ons heen kon ik niet meer goed zien, ook als het licht was had ik er niet naar gekeken, want ik moest me concentreren op de weg voor de auto om niet te hoeven overgeven.

Zelf nog een alternatieve route verzinnen was niet slim, dus gingen ik en mijn vader binnen bij een bowlinghal om daar navigatieve hulp te zoeken. De man begreep naar mijn idee het probleem iets te snel en moest volgens mij zelfs een beetje lachen. Hij was wel zo vriendelijk te laten zien hoe we dan moesten rijden. “First you go to Dignes le bais, then to Colmars and then to Foux D’allos.” Ik zag op de kaart dat het een grote omweg leek, maar ik hoopte dat de kaart op grotere schaal was dan waar ik bang voor was. Hoe lang het ging duren? “About 3 hours, maybe even more”. “O my god”, Aldus mijn vader.

Om een lang en zeer misselijkmakend stuk verhaal kort te maken, daarna reden we nog eens vier uur om er te komen, helaas niet op rechte wegen dus het lukte me ook niet om de paar droge crackertjes als avondmaal binnen te houden. Met “crackertjes in het zuur” nog aan mijn sokken en broek moest ik weer vlug de auto in, hoe sneller we er waren hoe beter. Uiteindelijk reed mijn moeder de laatste kilometers en ik hielp haar zoveel mogelijk met de routeplanner, terwijl de chauffeur van de eerste 1000 kilometers op de achterbank wat rust nam. Daar aangekomen moesten we nog snel alle spullen, een hele auto vol, in één keer naar boven brengen. Toen wat uitgepakt en we voelde ons al snel thuis met een kopje thee in ons tijdelijke appartement.