Allemaal logisch

Toen we zondagochtend rond 11.00 uur wilden vertrekken en in de auto nog even delibereerden waar we eigenlijk ook al weer naar toe wilden om koffie te drinken, iets met een a erin, dus al meteen bij de start achter lagen op schema, werd het toch eindelijk tijd de motor te starten. We zouden wel zien waar we terecht kwamen.


Op dat moment werd er op de ruit getikt en wie stond daar? Je mag niet drie keer, maar tig keer raden.
Ellen, natuurlijk. Had die niet gevaagd om haar vier Boekenweekgeschenken plus gratis NS-kaarten voor zondag 20 maart op te sturen?
Ja, had ze gevraagd.
En hadden we dat soms niet gedaan?
Zeker, dat hadden we prompt gedaan.
En waren die dan niet op tijd aangekomen in Nieuwerkerk?
Nou, daar wisten we niks van.
En zou het niet logisch zijn dat, als we vier boekjes + kaarten opstuurden om met zijn vieren door Nederland te toeren, dat zij dan in haar eentje naar Geleen zou komen?
Eh, ja en nee, volgens haar logica misschien wel, ja.
Juist, en of we dan maar snel het portier open maakten, kon ze tenminste mee.

Trouwens, wat hadden we in die auto zitten smoezen? Nog een geluk overigens, anders waren we weg geweest en had zij voor een gesloten deur gestaan, want ze had geen sleutel bij zich, logisch toch?
Inmiddels wisten we nog altijd die naam met een a erin niet en toerden op goed geluk. Waar naar toe eigenlijk?
Natuurlijk, dat moest Terstraeten zijn gewest, daar had Jeu ook ‘de neut’ gehaald. Vond Ellen tenminste.

Goed, dan Terstraeten maar. Helaas kon Bram dat niet vinden en werd Jeu gebeld om te vragen hoe hij in vredesnaam ooit in Terstraeten terecht was gekomen.
En weer logisch natuurlijk, Terstraeten was gewoon een straat in Nuth.
Jawel, bij het binnenrijden van Tersraeten bleek het eerste het beste huis al een toeristisch uitziend restaurant, waar zo te zien ook de toeristische treintjes vertrokken.
Viel dat even mee in klantvriendelijk Zuid-Limburg.

Maar de zaak was dicht.
Hoezo dicht, vroeg de bestuurder van een na ons gearriveerde Jaguar (of iets van dien aard), dan gaat-ie toch even open zeker? En hij wandelde vastberaden naar de -gesloten- deur. “Bent U dan de de eigenaar?”
“Nee, maar als wij komen, maken ze maar al te graag open.”
Ook alweer logisch. Maar deze keer dan toch even niet.
“Kom op pa”, mekkerde zijn vrouw/dochter/kleindochter, ”die zullen ook wel naar Gronsveld zijn.”

Jammer dus, we hadden graag het verhaal kunnen vertellen dat alles in Zuid-Limburg spontaan de hekken opent als wij eraan komen.
“O, zoeken jullie gewoon een gezellig kroegje?”, wilde pa/opa weten. “Nou dan even links aanhouden dan rechts en weer links kom je bij Sjra in Grijzegrubben, altijd open meteen na de mis.”
Inderdaad wachtte na rechts, links, rechts het gehucht Grijzegrubben, maar Sjra deze keer ook even niet.

Zo kwamen we tenslotte terecht in het stamineeke in Klimmen, waar we evenals de eerste keer allervriendelijkst werden ontvangen. En zeer exquise Limburgse dingetjes kregen voorgeschoteld, naar daartoe op gepaste wijze te hebben gevraagd. Allemaal logisch natuurlijk.
En wederom ons geluk bespraken dat we die ochtend even hadden gezocht naar die naam met een a erin.

Want anders?
Anders was het een minder prettig gratis reisje geweest.
Hoezo gratis?
Wat denk je dat die vier boeken hebben gekost? En het opsturen ervan, mooi ingepakt en pronto pronto a.u.b.
"Ja, maar voor mij was het toch gratis? Of vinden jullie dat opeens niet logisch vandaag?”

PS.

Via via weet ik nu weer de gezochte plaats met die kunstgalerij.
Weustenraad natuurlijk. Zit inderdaad een a in. Allemaal logisch.