Vooraankondiging: Kerst-Boete-Bidweg te voet naar Banneux

Hallo allemaal

Omdat we met het hedendaagse kersteten toch niet het kerstgevoel krijgen, dat wij menen te willen evenaren wat bij de kerst hoort, willen we dat in 2013 misschien op de volgende manier gaan doen:

http://www.kerstvoettochtbanneux.nl

Er is voor elk wat wils, want je kunt overal en/of nergens instappen en in het 'ergste' geval alleen de nachtmis volgen.

Wij menen dat de echte die-hards is het misschien aan te raden om toch al enkele weken/maanden het lijffie (voetjes) hierop voor te bereiden.

Wij hebben hier nog niet veel ervaring mee, maar..misschien kan ik jullie doorverwijzen naar de Kerkradenaren (?) voor meer advies (misschien kunnen we af en toe met ze meedraaien),aangezien zij niet vreemd zijn van wandelschoenen en alles daaromtrent

Ellen. 

Een dag uit het leven van.

"Ik zal er best een mooi verhaal van kunnen maken", zei de journalist toen hij de kamer boven verliet.
"Overigens", meende hij, "zal je vrouw 't best druk hebben om alles schoon te houden."
Beneden aan de trap zag hij twee vrouwspersonen en keek me enigszins vragend aan ten teken van : dit is toch niet de vrouw die net koffie heeft gebracht? Moest hij deze wezens nu soms ook een hand geven?
Dus stelde ik hem snel op zijn gemak door te verklaren dan het 'de slaafjes' van mijn vrouw waren, zodat zij tenminste niet zo veel hoefde schoon te houden.
Hij keek opgelucht: "Ik was al bang ook nog iets over veelwijverij te moeten schrijven.'

"Goed dat U beneden komt", zei Kitty, we gaan zo koffie drinken. En moeten die mensen buiten ook koffie?"
"Welke mensen buiten?"
Daar waren de 'hoveniers' aangekomen voor de jaarlijkse beurt en ja, die wilden zoals gebruikelijk ook wel koffie.
Nauwelijks binnen kwam de baas zelf ook even poolshoogte nemen en vond Sofie het best gezellig, zo met zijn allen.

"Alles naar wens?"wilde Nick weten en ging vast zitten. Nee, als er koffie was, zou je hem niet zo maar kwijt raken.

Nadat de timmerman was komen kijken naar zijn 'klusjes' en zei dat hij maar beter morgen kon terug komen (als dat tenminste uitkomt?), de fotograaf de foto's van de boekpresentatie plus nieuwjaarskaarten was komen brengen en iedereen was vertrokken bleek het drie uur in de middag te zijn.
"Zullen we nu eindelijk eens naar een nieuwe p.c. gaan kijken"

De bel hield dat even tegen.
"Ha eindelijk", begroette LP de pianostemmer.      

Logisch dat ik het jaren lang met een ouwe p.c. moet doen.

Participatie aan Prestatielicht

"Prestatielicht". In hoeverre heeft licht effect op de prestaties en stemming van een persoon? Je komt er maar op één manier achter: door onderzoek te doen. Proefondervindelijk deed ik prestatietesten zoals het maken van woorden uit letters en het snel reageren op gekleurde woorden. Voor en ná elke test vulde ik in hoe mijn stemming was. Een interessant onderzoek, want de uitkomst ervan kan van grote waarde zijn als licht een degelijke invloed op prestaties en gevoelens heeft. En zulk belangrijk onderzoek vindt allemaal plaats in ons eigen faculteitsgebouw van de universiteit.

Briefjes gingen de klas door tijdens Social Psychology, waarmee verzocht werd om mee te doen aan het onderzoek. Het onderwerp ervan past perfect in het straatje van mijn opleiding, en het zou raar zijn niet te willen helpen met de vooruitgang van het onderzoek. Zeker niet als je financieel beloond wordt. Een financiële bijdrage aan mijn studentleven in ruil voor een bijdrage aan een onderzoek georganiseerd door studenten. Ík voel de balans.

Ik zat in een kamertje met een laptop, waarmee de test afgenomen werd. Ik kreeg zendertjes om voor geleiding- en hartslagmeetapparatuur. Tijdens het onderzoek zag ik dat ik werd gefilmd en elk geluid werd opgenomen. Opeens leek het onderzoekskamertje meer van een ondervragingskamer weg te hebben. Hier kwam ik achter tijdens mijn minuut ontspanning die opgedragen werd door het programma, waarin ik mij voornam in te beelden dat ik op het Spaanse strand lag. Maar met de psychologische kennis die ik nota bene dit kwart jaar heb opgedaan schoten meteen alle onderzoeken waar camera’s een rol in speelden door mijn hoofd. Daarbij ook de ideeën van informatie die d.m.v. de camera verkregen zou kunnen worden, die niks met prestatielicht te maken hebben. Deze wetenschappelijke gedachten konden nooit bevorderend zijn voor mijn ontspanning.

Of het nou wel of geen betrouwbare test is geweest doet er niet toe. Want bij elk goed onderzoek horen ook de afwijkende waardes. Laat ik er, zowel in het onderzoek als in het leven, één van zijn. De bijdrage aan het onderzoek gaf voldoening. Zeker toen ik een enveloppe met €7,50 in mijn handen geduwd kreeg. Omgerekend €10 per uur, en óók nog bijdragen aan waardevol onderzoek aan de eigen universiteit en faculteit. Voor herhaling vatbaar, die participatie.

solo saxofoonkwintet

En dan zeggen ze dat je moet leren samenwerken. Toch is met 4 andere saxofonisten spelen veel makkelijker dan alleen. Zeker als je vijf keer tegelijk moet spelen! Foto is van slechte kwaliteit zodat blogger het filmpje kan uploaden.






Mede mogelijk gemaakt door de Samson C01U microfoon geschonken door W.Gielkens
                                                de altsaxofoon geschonken door pa&ma Coumans

What's in the game?

Het spelen van spelletjes of gamen. Een groot verschil. Spelletjes zijn grappig, terwijl gamen meer te maken heeft met tactiek en ingewikkeldere vaardigheden.

Door mijn behoefte aan efficiëntie ben ik tegen het spelen van spelletjes, maar game ik zelf wel. Ik zie spelletjes spelen als tijdsverspilling, terwijl gamen een bepaalde waarde voor mij heeft. Let wel: met spelletjes bedoel ik geen “real life” bordspellen, want die hebben een sociale waarde. Daarmee bedoel ik kleine spelletjes voor op mobieltjes of iPods en offline computerspellen. Games zijn online, met andere mensen en kunnen gewonnen worden door inzicht en vaardigheden. Zo heb ik een tijd lang een online kaartspel gespeeld waarbij de psychologie(anticiperen op zetten van de tegenstander) en ontwikkeling(met winnen kreeg je geld voor betere kaarten)mij aanspraken.

Nu speel ik League Of Legends, met verschillende “game modes”, waarvan de bekendste de versie van 5 tegen 5 is. De kracht achter dit spel is voor mij de taktiek en de ontzettend grote mogelijkheid aan manieren van spelen. Elke twee weken wordt het spel ge-updated, waarbij weer een nieuw karakter met een unieke speelstijl wordt toegevoegd aan de ruim 100 bestaande karakters. Er bestaat niet één karakter dat op alle gebieden boven de andere uitsteekt, waardoor iedereen in principe gelijke kans heeft om te winnen, en het dus echt om de manier van spelen gaat. Inzicht waar krachten en zwaktes liggen van spelers en karakters is nodig, en de psychologie speelt soms een ontzettend belangrijke rol. Zo kun je mensen uitlokken in het spel om een fout te maken, of simpelweg gek maken door ze uit hun spel te halen. Dit werkt echter helaas alleen goed op laag niveau, de betere spelers leren door ervaring hiermee om te gaan.  Het spel bevat een ranglijst waar je met een bepaalde rating op staat. Winnen zorgt voor een hogere rating, verliezen voor een lagere. Prestatiegericht gamen dus.

Een aantrekkelijk spel, zeker als je medespelers vragen na afloop of je nog één keertje kan. En één keertje duurt minimaal weer een half uur, dat slechte invloed heeft op mijn tijdsbesef. Soms vind ik dat ik er te veel mee bezig ben en achteraf ook andere dingen had willen doen. Maar ik heb nooit het gevoel dat ik achter mijn computer had moeten zitten tijdens het sporten, muziek maken of op vakantie zijn. Geestelijk of lichamelijk afhankelijk, verslaafd, ben ik dus niet. Wel ben ik verslaafd aan efficiëntie, prestaties, en uitdagingen.

Relatief game ik nog weinig, maar persoonlijk is het genoeg. Zolang ik maar van de tijd die ik erin steek, iets nieuws leer. Zo hou ik in een Excel-bestand tactische aandachtspunten bij. De échte gamers zitten bij ons achteraan in de collegezaal met hun laptops achter de andere studenten verborgen. Aangezien zij voor de studie “Web Science” hebben gekozen is dit logisch, omdat ze het leven voor een groot deel met hun computer delen door programmaatjes te maken en sites te bouwen.  Ikzelf heb programmeren met een 8 gehaald, dus moet  ook ik consistent blijven gamen.

oma heeft nog een paar jaar de tijd!

hobby van een inmiddels 87 jarige, oma kan dus nog een paar jaar oefenen!

http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=h2UZjFa2zbI&feature=fvwp


http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=h2UZjFa2zbI&feature=fvwp

Puths interview

­­­­Wie excentrieke persoonlijkheden tegen wil komen doet dit niet simpelweg door ze te gaan zoeken onder de beumkes of bij de snackbar waar de beste salade niet meer dan een dekmantel is om de ongezonde zaak te verhullen. In Puth musse zijn, als se een karakter wil ontmoeten.

Bridgen, Jeu de boulen en elke dag een nieuw boek aanschaffen zijn de schokkende bezigheden van W. Gielkens, wachtend op een maaltijdsalade tesamen met zijn vrouw en dochter te Puth. Een veeleisend man, wie het contact met zijn kleinzoon abrupt afbreekt wanneer een cijfer lager dan een zeven wordt gehaald. Als hij echter zelf de bridgekaarten op tafel moet leggen, volstaat 53% al om mee te pronken. Bij het boulen met de ballen trekt de vrouw haar wenkbrauwen op wanneer blijkt dat W. Gielkens slechts naar de helft van de boulesgelegenheden gaat(aldus W.Gielkens zelf). Dit staat gelijk aan 12,5, aangezien er totaal 25 gelegenheden zijn.

Voor een man van stand is dit niet genoeg om het leven smaak te geven en zo wordt er ook door de heer W.Gielkens graag samen met zwartwerkers in de tuin gewerkt. En daarna wordt er geprobeerd om de arbeid met een flesje wijn af te kopen, waarbij eigen deelname gebruikelijk is. Wat de laatste plannen zijn? “De tuin vol laten gooien met vuurstenen” en voor de rest gewoon de boules de boules laten.

Voor taalminnenden e.a.

Beste Wiel,

Ik heb met veel plezier vastgesteld dat Hub ten zeerste literaire inspiratie heeft opgedaan in Yerseke, en dat nog wel in ons gezelschap. Allicht hebben de schier onbeperkte mosselen ook een rol gespeeld.

Dank zij Hub kunnen wij nu aan de slag. Zo is er bij jullie een plaats die Schiermonnikoog heet. De vraag dringt zich meteen op : gaat het hier om een oog toebehorend aan iemand die bijna monnik is , of om een monnik die bijna een oog heeft ?

Wij voelen duidelijk aan dat "schier " een eerder oud woord is. Daarom leek het mij aangewezen om de betekenis ervan eens na te kijken in een uitgave van ons aller van Dale van het jaar 1924, schier een eeuw oud en dus zeer gedegen. Wat leren wij daar over de betekenissen van het woord ?

1 [ gewestelijk] : wild, onbesuisd

2 [ oudtijds ] : snel, gauw , spoedig

3 bijna , ongeveer

Oudtijds bestond Zuid-Beveland uiteraard ook al, maar toen vond men blijkbaar dat het al snel, gauw of spoedig een eiland zou worden. En als het gewest ook nog klopte, ook een onbesuisd eiland.

Maar bij Van Dale tref je ook nog een reeks andere betekenissen van "schier "aan , zij het dan "gewestelijke " :

- wit

- grijs, grauw

- zindelijk, keurig , net, helder

- onvermengd, zuiver

- schraal

- vuil, bedorven

en als toemaatje : schiere eieren waren onbevruchte eieren.

Moraal van dit verhaal : vroeger kon je voor schier alle begrippen schier als adjectief of bijwoord gebruiken : net of vuil , wit of grauw, het was altijd goed.

En om het af te ronden : een schieraal is geen paling die schier een paling is, maar " de beste paling met zwarte rug en helderwitte buik ". En daarmee kunnen wij dan terug naar het visrestaurant in Yerseke waar alles begon.

Met schier onbeperkte groeten aan allen die dit lezen,

Hugo

P.S. Wiel , het lukt mij niet kopie door te sturen aan Hub. Doe jij dat ?

Bij dezen dus, Hugo  

Het weekendwoord

Beter laat dan nooit; ik wilde alweer een paar weekenden geleden de eer doen aan een woord dat een speciale betekenis heeft. Het woord van het weekend was schier. Ik kende dit woord alleen uit het woord schiereiland, maar zonder dat ik wist wat een schiereiland precies was.

Gelukkig valt er voor iemand die niet precies weet wat iets is, altijd nog wat te leren in het weekend. En waar leer je de betekenis van schier beter dan op een schiereiland zelf? Te Zuid-Beveland bevonden we ons, als ik mij niet vergis. Dus zaten wij niet op een eiland, maar op een stukje vasteland dat ieder moment als eiland los zou kunnen springen als het streepje land tussen schiereiland en vasteland zou breken. Zo leerde ik dat schier ”bijna”, “net niet”, of “heel erg lijkend” betekent. De basis van de betekenis, maar wie heeft tegenwoordig nog zo’n overvloed aan weekenden dat hij met de basis genoegen kan nemen?

Etend van de beste mosselen uit Nederland, die ook bij de Belgen in de smaak vallen, kwam men tot de conclusie aan tafel dat Hugo, schierburgemeester van Antwerpen, nogal op Urbanus leek. Hugo is dus een schierUrbanus. En wanneer John achteraf na het spelen van spelletjes of beleggen erachter komt dat een andere keuze nét meer potentie had moeten hebben, kan dus alleen tevreden zijn met schierpunten of schiergeld. En probeer daarmee maar eens eieren voor te kiezen. En er zijn vorig jaar dus ook een paar ex-klasgenoten schiergeslaagd.

Als iets het net niet helemaal is, komt schier van pas. Een handig en dankbaar woord dus. Want is het niet juist dat “net niet helemaal” wat we in overvloed lijken hebben? Dat het net niet zo is als we gewild hadden? De perfectionisten en zeurpieten onder ons leiden een schierleven. Voor zoveel mensen een herkenbaar woord, en toch wordt mij na 18 jaar pas de betekenis ervan duidelijk. Het blijkt wel weer, dat de Nederlandse taalbeheersing onder niveau is. Ik zal het woord wel niet helemaal goed begrepen hebben. Ik gaf het woord een echte schierbetekenis, en heeft daardoor voor zijn doen maar een schierbestaan.

Reserveren gewenst

Wie 25 december niet  hoeft te werken, dus geen lunchpakketje hoeft klaar te -laten- maken en misschien ook wel helemaal geen zin heeft zo'n vrijde dag veel tijd aan zijn middagmaal te besteden, die treft 't.

Want we hebben catering bedrijf Zeelen, onlangs nog onderscheiden met een zoveelste ster, bereid gevonden op die dag voor het oude tarief (het nieuwe gaat in op 1 januari a.s. heb ik begrepen) een goed verzorgd maal te serveren op adres Bilderdijklaan 7, te Geleen, met als norm: het hoeft niet weinig te zijn als 't maar lekker is.

Reserveren is gewenst.

Wie?

Gaarne antwoord en eventuele aanvulling op onderstaande teksten.

                   

 Wie zit er nog viefjes bij?

 Zij die al oma zijn                                                   Of zij die het nog moeten worden?

  Foto Roy Schepers

Leergeld

Dat ze zo’n fijne mountainbike meenemen is achteraf gezien wel logisch, ook al ben ik zeer teleurgesteld in de goedaardigheid van het dorpse Nieuwerkerk. Maar dat ze ook een lelijke half kapotte stundentenfiets stelen nadat ik er een kwartiertje op had gefietst, maakte het plaatje compleet. Dieven zijn ratten.

Als parasieten werken de dieven de mensen tegen door aan hun Nederlandse stalen ros te komen. De politie zou ze tegen moeten gaan door doodsimpel vallen uit te zetten en de dieven te vangen. Gewoon een fiets( met een blokje kaas erop) en de klus is geklaard.

Ik zou dieven eigenlijk niet met ratten mogen vergelijken. Dieven zijn nog erger dan ratten; ratten kunnen zich er niet bewust van zijn wat ze anderen aan doen, terwijl dieven dat wel weten. Dus moeten dieven ook erger dan ratten gestraft worden. En laten we hopen dat er geen land is waar dieven, net als ratten, als heilige reïncarnatieschepsels worden gezien.

Maar helaas doet de politie niks. Dat vrijwel heel logisch is, want die heeft het veel te druk met boeven vangen? Als ratten niet gevangen worden, is er nog een andere oplossing. Het stoppen met het spekken van de voorraadkast, zodat ze uiteindelijk uithongeren. Dat is de les achter de fietsendiefstal. En men leert ervan nog achterdochtiger te worden, maar het kan blijkbaar niet anders. We kunnen sommige mensen niet vertrouwen, en erger nog is dat ze waarschijnlijk naast ons in de trein reizen op weg naar de plek waar ze onze fietsen doorverkopen.


De gedachte van het weggegooide geld bleef mij twee keer sterk in het hoofd zitten. Al was het meer de woede dat de dieven ervan zouden profiteren, die zo krachtig was. Als de fiets door een storm weg zou waaien zou ik het alleen uiterst jammer vinden. Om de intensiteit van die woede weg te krijgen, doe ik maar alsof het leergeld is, net als bij beleggen. Alleen bij beleggen kies je ervoor om het geld eventueel kwijt te raken. En in feite is het ook nuttig leergeld geweest. Maar ondanks mijn leergierigheid, wil ik op dit gebied nóóit meer iets leren.

Prettig Angstpark

Goed staaltje marketing bij pretpark Walibi. In de zomer is er genoeg vraag naar een dagje warm weer met attracties en gezellig duur eten. Maar naast vraag en aanbod geschaald op het bedrag per kaartje, wordt de vraaglijn van de kaartjes beïnvloed door nog een andere factor. Het seizoen. In de kou twee uur wachten om 5 minuten heen en weer geslingerd te worden is absoluut geen pretje. En in plaats van passief op bezoekers te hopen, komt Walibi actief met een nieuw product / dienst. Halloween.

"Wij" als gezin gingen niet zo vaak naar pretparken vroeger, waardoor ik nog nooit in Walibi was geweest. Gelukkig werd ik mee gevraagd door een teamgenoot, en kon ook ik eindelijk eens na achttien jaar in de hoogste achtbaan van Nederland. Overdag was er niks te zien van de halloweensfeer, op een paar voorbereide podia voor de avondshows na. Je kon er alleen in de avond zijn als je ook een kaartje voor de dag had, dus was het goed druk, zo in oktober.

Ik kan in een bus al misselijk worden, en heb in de Efteling een keer mijn boterhammen met kaas weer via dezelfde kant eruit laten lopen zodra ik uit een kinderattractie kwam. Ik wist dus al dat het een duur kaartje zou worden als ik na de eerste de beste achtbaan op een bankje zou zitten met een groen hoofd en een kaasboterhammen-fobie. Zo rebels als ik tegen mijn overgevoelige evenwichtsorgaan was, gokte ik erop dat reispilletjes ook voor pretparken geschikt waren. Het was immers tegen wagenziekte, en een achtbaan bestaat meestal uit aaneengesloten vierpersoonswágentjes. Goeie gok, want enigszins versuft bracht ik de dag dan soms wel duizelig, maar niet misselijk door.

De schemering nam enge figuren met zich mee die zich verspreidden over 3 “scare zones” in het park. Ook al zag je het aankomen, ik schrok van elke plotselinge beweging mijn kant op. Je kunt het angst noemen, ik noem het alertheid geschonken door de oosterse vechtkunsten. Je kon voor een kleine aanbetaling een extra attractie bezoeken, waarvoor wij “The Funhouse of Fear” bezochten. Eerst leek de titel niet te kunnen kloppen, maar uiteindelijk was de verklaring duidelijk genoeg; je schrok je binnen te pletter, en kon er eenmaal veilig buiten om lachen.

Momentum(voor Ellen Coumans)

Nu is het net
en net was het nu

Het nu is er nooit
maar is er wel geweest
een heel klein momentje
dat even heeft bestaan

maar ook voor nu is er
een tijd van komen en gaan

Nu is voorbij
slechts op het netvlies gebrand
als een herrinering in de rij
maar wat is er dan
op het nuvlies beland?

We moeten in het nu leven
zeggen de wijzen
maar dat ene moment
levensduur van het kleinste kaliber
Is voor de meesten ongekend

student

Ik ben nu eindelijk een échte student. Ik studeer, heb een kamer, ga op donderdag uit en heb een kapotte fiets. Alleen m’n kamer in Eindhoven is nog niet echt smerig, maar dat komt omdat ik nog vaak thuis vertoef. Iets minder studentikoos dus.

Waar het uiteindelijk om gaat is natuurlijk de studie halen waar je aan begint. Deze week waren de eerste echte tentamens al. Zo snel gaat het. Eerst ken je een student alleen van stereotiep terwijl je thuis achter je computer studies ut zit te zoeken, en als je er dan zelf zit merk je dat je nog steeds jezelf bent. Dat klinkt heel logisch, en dat is het achteraf gezien ook.

Als er iets op de grond valt is er letterlijk geen hond die het opruimt. Als honden niet uitgelaten hoefden te worden en geen geld zouden kosten, waren ze een ideale toevoeging voor elk studentenhuis geweest. Tijdens de kamerspeurtocht waren er ook kamers te vinden die huisdieren toe lieten, maar daar heb ik nooit een kijkavond gehad. Jammer, anders had Bommel ook nog eens wat meegemaakt op zijn oude dag.
Mijn aandeel in de koelkast is gering, qua eten en drinken heb ik het niet breed. Maar gelukkig is er wel studentenhulp van buitenaf, afkomstig uit Geleen. Ik wil oma graag bedanken voor alle verrassingen die nu dankbaar in mijn kast verstopt liggen. Ondanks ik nu toch al dichterbij jullie ben dan wanneer ik in Nieuwerkerk zit, is een deel van jullie nu ook aanwezig in mijn kast. Of je daar blij moet zijn weet ik niet.

(Zuid) Limburg is in ieder geval veroverd!!

 

Zuid Limburg hebben we inmiddels al veroverd; oftewel: als jullie de bijlagen kunnen lezen dan zie je dat ons persbericht in ieder geval al in de toonaangevende kranten van (Zuid) Limburg is geplaatst.

 

 

 

 

Nu is het aan ons om vooral ook de rest van de wereld (nou ja, met de rest van Nederland zouden we ook al tevreden zijn.....) te gaan veroveren!!

 

 

 

 

 

Ik weet niet of het te lezen is, maar wie de oorspronkelijk bestanden wilt ontvangen weet mij te vinden!

 

Wordt vervolgd!

 

Niet zo gek dat Lieske zo hard moest trainen ....

'De voetbalbond van Singapore heeft onlangs bekend gemaakt dat de twee laagst geklasseerde clubs van de S-League (de hoogste competitie) een boete moeten betalen. Nummer 13, de hekkensluiter, krijgt een rekening van omgerekend € 31.000 euro voor zijn kiezen. De een na slechtste club kan een boete van € 19.000 verwachten.

Een woordvoerder van de S-League verklaarde: ‘We hopen dat deze boetes de clubs zullen aanmoedigen beter te gaan presteren’. De bond verwacht dat de boetes hoog genoeg zijn om de clubs te dwingen het goed te doen, maar niet zo hoog dat ze noodgedwongen uit de competitie moeten stappen.

Overigens maakte de bond ook bekend dat het prijzengeld voor de beste teams is gestegen. Tampines Rovers en DPMM Brunei vechten om de titel. Op 2 november wordt duidelijk wie er met het geld vandoor gaat. De pechvogel is al bekend. Woodlands Wellington FC zal de hoogste boete opgelegd krijgen.'

Ónger de Buimkes.

Het moest er eens van komen dat ons die vraag gesteld werd.

En vandaag kwam die dan ook: "Hoe hebben jullie dit stamineke ontdekt?"
"O, we komen hier sinds we een tom-tom hebben."
"??????"
"Nou, toen we een keer door de straat reden, stond-ie kennelijk nog aan en hoorden we hier voor de deur duidelijk: Bestemming bereikt".      

                                   

Omdat Sanne zelf geen BLOGGER account heeft zal ik namens mijn dochter (en jullie kleindochter, nicht en/of ander familielid) de volgende boodschap met jullie delen:

Zoals jullie al wisten denk ik, 9 november zal ik eindelijk eens volwassen worden! En dat zal ik dan ook die dag vieren.
Aangezien ik tot 5 uur in Duitsland op stage zit, zijn jullie van harte welkom om 6 uur (18.00 uur) bij ons huisje! (Ir. Bogaertstraat 62 in Heerlen)
Ik hoop dat jullie er ook bij kunnen zijn!

Dus...... GRAAG even vooraf melden wie wil komen en met hoeveel personen, want anders krijgen we alle chili en kip NOOIT op!

Op het nippertje zaalvoetbal

Waar eerstejaarsborrels toch niet goed voor zijn. Eerst was ik nogal sceptisch over het doel van de borrel; nieuwe leden beter leren kennen. Waarom zouden die ouderejaars ons zomaar beter willen leren kennen? Toch was het geslaagd doordat de slimme ondernemers een succesvol studentenmiddel hadden ingezet: bier.

De opdracht aan de studenten was om samen als eerstejaar en ouderejaar aan de bar te komen en degene achter de bar iets over de andere persoon te vertellen. Wist je genoeg van de ander, dan kregen beide studenten een gratis biertje of “exclusieve cocktail”. Het was de secretaris van mijn studievereniging die mij beter wilde leren kennen. Hij stelde toen voor dat ik een keer mee ging doen met het zaalvoetbalteam van Intermate, onze studievereniging. Een klein gesprekje voor een biertje, en meteen zo’n leuk aanbod. Meteen geaccepteerd dus.

Deze dinsdag mocht ik meedoen. Van het team, niet van de man achter de sporthalbalie. Ik had nog geen sportpas omdat ik voor ik mijn nieuwe kamer er nooit gebruik van kon maken, dus kon ik niet inchecken met een pasje. Meteen wilde ik geen problemen veroorzaken maar oplossen, dus vroeg ik of we dit terplekke konden regelen. Dat kon, maar dan moest ik wel €82,50 pinnen. Sinds ik studiefinanciering heb, staat het meeste geld op een spaarrekening om de schulden in de toekomst te beperken. Dus stond ik daar voor een piepend pinapparaat met onvoldoende saldo.

Terug naar het internaat om geld van mijn spaarrekening op mijn betaalrekening te zetten. Ondertussen was de warming-up waarschijnlijk al begonnen, maar ik wilde de wedstrijd sowieso halen. Toen bleek het geld er niet meteen op te staan zoals het normaal wel het geval is. Dus maakte ik nog een keer geld over omdat het misschien fout was gegaan. Dit stond er ook niet meteen op, dus gebruikte een nog een snel-inlogcode waarmee je kleine bedragen kunt overmaken. Langer wachten tot het geld erop zou staan had ik niet. Weer terug naar de zaal, pinnen proberen, en anders maar aan de wedstrijd deelnemen als toeschouwer.

“Transactie geslaagd” maakte mij dolgelukkig omdat mijn snelle handelswerk werd beloond. De wedstrijd was al begonnen, maar toch kon ik nog even doorwisselen. Zonder warming-up waardoor ik na de wedstrijd mijn enkel bleef voelen, speelde ik vrij sloom en onbepalend. “Mijn” team had uiteindelijk gewonnen, waardoor ik geen reden kon zijn voor het eventuele verlies. Sportpas en zaalvoetbalteam binnen, nu alleen nog oefenen voor de zaal.

Laptop reinforcements

Hij is eindelijk binnen! En samen met mijn nieuwe mobiel, kamer en campuskaart is mijn laptop de afsluiter van mijn benodigdheden dit schooljaar. Misschien ben ik nog iets vergeten, maar als dat zo is, kan ik dat nu snel regelen met behulp van mijn nieuwe faciliteiten.

Met fingerprint detector maar zonder microfoon, is de efficiëntie van de laptop misschien wat verwaarloosd. Want ook al is de laptop niet bedoeld gezellig te skypen met vrienden, is het wel handig om te kunnen overleggen via skype voor bepaalde opdrachten. Want daarvoor heb ik de HP met 50% korting gekregen: als hulpmiddel bij de technische studie. Ben benieuwd naar wat voor zware berekeningen de laptops nog moeten gaan uitvoeren, als je ziet wat er zich onder de motorkap bevindt. Genoeg vermogen om alle bekende schoolprogramma’s tegelijk te runnen en meer. De laptop is krachtig genoeg voor de meest recente games. Om duidelijk te maken dat de laptop niet bedoeld is als main computerstation, vertegenwoordigen de schijven gezamenlijk niet eens 500 GB ruimte. Films thuis downloaden, is vermoedelijk de boodschap van de TU.

Goede laptop dus, maar die moet dan ook een aantal jaar meegaan en wordt pas door de TU voor de helft betaald nadat je de studie zonder vertraging afrondt. Geschikt voor vooral de achterste rij in de collegezalen, waar de web science studenten zitten en een aantal zware spellen spelen. Maar nu hoorde ik dat ze in Geleen ook een nieuwe laptop aanschaffen. Ik ben benieuwd in hoeverre ik nog kan opscheppen met mijn high-tech laptop nadat de buit op de Bilderdijklaan is binnen gesleept. Want ook daar komt meestal elektronica binnen dat veel meer aan kan dan nodig is.

Winnende brief

Voor oop die dacht dat het alleen aan de brief lag, dat voor succes zorgt. De babbel is ook van belang oop ;). Want de brief had ik al vaker gebruikt en heeft niet altijd tot een kijkavond geleid.

Hoi,

Ik ben Hub, 18 jaar. Ik ben dit jaar begonnen aan de studie Technische Innovatiewetenschappen(Psychology & Technology) van de TU/e. Ik woon nu nog met mijn ouders in Nieuwerkerk aan den IJssel, en vanaf daar is het heen en terug naar Eindhoven elke dag 4 uur reizen. Daarnaast lijkt het me leuk om tijdens mijn studie zelfstandig te wonen en nieuwe mensen te leren kennen, wat erop neerkomt dat ik heel graag een kamer in Eindhoven wil hebben.

Mijn interesses zijn breed, waarbij muziek en sport centraal staan. Ik zat/zit op voetbal en jiujitsu, volgde saxofoonlessen, heb daarnaast ook een elektrisch drumstel en piano thuis staan en ik maak veel muziek via de computer. Ik ben op zoek naar een kamer waarbij ik met andere studenten leef die op zoek zijn naar een jongeman om samen dingen mee te doen(zoals koken en eten), maar ook af en toe indien nodig zelfstandig tijd besteden. Ik sta open voor de nieuwe wereld van het studentenleven. Als eerstejaars en thuiswonende heb ik natuurlijk nog 0,0 ervaring en hoop dat een groep gezellige studenten mij de mogelijkheid gaat geven deze wereld te leren kennen. Ik hoop op antwoord zodat ik zo snel mogelijk mijn eigen plekje in Eindhoven krijg!

Groeten, Hub

5 oktober blijft een speciale dag

Wat gaan we doen? We wilden graag iets ondernemen in Gerards stijl. Pieker pieker, we waren er nog niet uit tot de oplossing zich vanzelf aandiende: op een wandeling door Lauenstein, nota bene LAUENSTEIN... stuitten we op een circustent. Circustent? Hier? Hij stond op een terrein tegenover de school en naast/onderaan het slot. Ik was al vuurrood door de inspannigen (tis pittig wandelen met die stijgingen) maar vond nog net genoeg adem om een gesprekje aan te knopen met de circusfamilie die er net was aangekomen. "Als u wilt kunt u onze dieren bezoeken maar laat onze geitjes leven want die heb ik morgenvroeg nodig!" Ik vroeg of ze niet zwaar op de maag lagen voor ontbijt en het duurde even voor hij die grap begreep. Zijn zus schoot hem te hulp en zei dat het humor was... Ze bleken een projectcircus, het eerste Oostduitse maar het begrip projectcircus was in Duitsland al lang een begrip, kenden wij het niet? Nee, maar wij hebben dan ook geen kinderen maar het idee is geweldig! Ze worden gehuurd door een school en trainen dan 2 dagen met alle kinderen voor verschillende acts waarna 2 voorstellingen volgen. En ja, ze hadden ook een voorstelling op 5 oktober. Kijk, dat zou Gerard zowel als kind (meedoen) als als volwassene zeker geweldig hebben gevonden, althans het idee. Of de uitvoering met het kleine groepje Lauensteinse kinderen een groot succes zou worden... Maar goed, we wilden het gaan bekijken en zouden er ongetwijfeld een paar Gerardjes uithalen tussen de clowns of jongleurtjes. Een kleine Master Giel, vast wel.

We slenterden op 5 oktober naar de grote tent en verwachtten samen met een groepje ouders het spektakel te gaan bekijken. We kwamen 5 minuten voor aanvang van de voorstelling aan en... pasten er nauwelijks meer bij! Ongeveer 500 bezoekers en een overvolle tent. Er werden 2 stoeltjes voor ons bijgesleept en we werden ergens tussengepropt. Waar kwam al dat volk vandaan? Aha, van alle omliggende dorpen, er deden meer scholen mee. Wat daarna gebeurde overtrof totaal onze verwachtingen: een wervelende, ruim 2 uur durende show! Veel lichteffecten en rookwolken die het geheel heel professioneel maakten, allemaal groepjes kinderen in gelijke kostuums die waren aangepast aan de acts. Ruim honderd kinderen! Sommigen waren echte acrobaatjes, anderen deden dansjes met verenslangen die fluoresceerden in de discolichten. Geweldige effecten. Alles volgde elkaar snel en zeer gedisciplineerd op. En dat hadden ze allemaal binnen 2 dagen voor elkaar gekregen, ongelooflijk! Een act met 2 paarden en allemaal geiten werd uitgevoerd door een groepje kinderen waarvan er zelfs eentje in een rolstoel zat. Ik kon de acts niet tellen, zoveel verschillende acties hebben ze geoefend, van duiven tot acrobatiek, van goochelen tot een paar zeer knappe clownacts. En allemaal kleine guppen hoewel ook 1 meester zo dapper was om mee te doen, als clown dan.

Maar wie kwam het beste in aanmerking om Master Giel te zijn? Er waren een paar blonde kleine clowns met microfoons om die prachtige verhaaltjes naspeelden, er was er eentje die eruit sprong omdat hij quasi koorddanste met een rood rokje aan en met grote flapschoenen aan. Die was echt in de wieg gelegd voor dat baantje. Of dat dappere jongetje dat die grote slang vasthield?

Nee, mijn keus is gevallen op de begin- en eindact:
Het begon met een jongetje dat in gewone kleding met een rugzak om helemaal alleen de ring instapte. Hij keek rond en maakte een "aha"gebaar en begon toen zijn rugzak af te doen en zich om te kleden tot clown. Ging vervolgens in alle rust aan een tafel in het midden van de piste zitten en schminkte zichzelf tot clown. Nam daar echt even de tijd voor en had het geweldig voor elkaar. Toen nog de neus op en de hoed en jawel, de eerste clown was geboren. Heel dapper, ik had het niet gedurfd maar onze Gerard zeker wel.
Hetzelfde jongetje deed de eindact. Hij kwam binnen, dit keer kwam de circusmeester op de achtergrond mee en vertelde een paar treffende zinnen terwijl het jongetje zich afschminkte en zich weer verkleedde naar zijn eigen plunje inclusief rugzak om te tent te verlaten. Maar niet voordat hij de circusmeester omarmde terwijl die de woorden uitsprak die de show moest bewerkstelligen: samenwerking van alle rassen, gezamenlijke vreugde tijdens alle acts (er waren Vietnamezen tussen en een paar donkere kinderen). "De kinderen tonen hoe het moet, nu de volwassenen nog..."
Een mooie manier om de show te beginnen en eindigen, een daverend applaus volgde.

Dat was een act voor Gerard geweest, in mijn ogen de belangrijkste act van de hele show.Zeer zeker de dapperste. De spil van de show.

We hebben genoten, het was wervelend en zowel artiesten als publiek genoten continu. Er komt een DVD en ik probeer die te pakken te krijgen. Er zijn ook projectvakantieweken maar helaas zijn alle kleinkinderen te oud maar ze zouden het zeker geweldig hebben gevonden, net als Gerard. Zowel als kind als volwassene en zeker als vader!

Kortom: we hebben Gerard passend "herdacht", tenminste dat vind ik zelf. Ik hoop dat we volgend jaar weer zoiets vinden maar zo geweldig aan deze keer gaat het vast niet meer lukken maar we blijven ons best doen! Gelukkig was Gerard erg veelzijdig dus dat maakt onze keuze groot.

John en Ine

http://projektcircus.de/119/Projektwoche/Bildergalerie.html
http://projektcircus.de/119/Projektwoche/Bildergalerie.html

Tja, het moest er dan toch maar eens een keertje van komen...... een verslagje van ons kortstondig verblijf in Zwitserland en Oostenrijk......

Voordat mensen zich gaan verheugen op tientallen pagina's met onderhoudende teksten en professionele foto's: ik heb mijn best gedaan om zo kort en bondig mogelijk de tekstuele en visuele impressies weer te geven (zoals het een goed manager betaamt?); gezien het vele beeldmateriaal (meer dan 800 foto's) en de vele herinneringen, anekdotes en belevenissen is dit slechts een minieme weergave van de realiteit. Mocht iemand geïnteresseerd zijn in een volledig programma waarbij alle foto's van een vakkundig commentaar worden voorzien, dan zal de Gielkens BV heel graag haar beide directeuren vrijmaken om een dergelijk dagvullend en onderhoudend programma tegen een marktconform tarief aan te bieden.....

Hoe zijn we zo op het idee gekomen? Na vele jaren van "zonvakanties" werd nu (mede met veel dank aan Jo en Tilly, waarover later meer) gekozen voor een vakantie "in de bergen". "Dan gaan de mannen vanzelf een stukje klimmen en hebben de vrouwen alle tijd en faciliteit voor zichzelf" is waarschijnlijk de beweegreden geweest van het Feministisch Front. Maar misschien dat ook de beperkte kofferruimte bij Ryan Air een rol heeft gespeeld, want de 7-seater was tot de nok toe gevuld met bagage (en enkele inzittenden).
Nadat we onderweg al snel tot de conclusie kwamen dat onze route naar Zwitserland toch echt 30 kilometer over Oostenrijks grondgebied liep (en ons "visum" voor Oostenrijk pas 5 dagen later geldig zou worden) namen we toch alle risico's (zoals we dat ook de rest van onze vakantie hebben gedaan!) en trokken we over vijandig gebied zonder de benodigde credentials. We moeten vooral maar hopen dat al die camera's die we onderweg tegenkwamen ook "met vakantie waren", want anders wordt ons vakantiebudget alsnog na afloop met tientallen procenten overschreden.

Volgens een zorgvuldig uitgestippelde route en planning ("jongens, wij dames hebben honger, zullen we hier maar ergens stoppen en iets gaan eten?") besloten we om een eerste tussenstop in Zwitserland te maken, waarbij we al snel tot de conclusie kwamen dat de valutakoers van de Zwitserse Frank waarschijnlijk iets van "één op drie" was. Dat wil zeggen: de prijzen zoals wij die in Nederland gewend zijn mag je ongeveer met een factor 3 vermenigvuldigen, dan weet je wat je daarvoor in Zwitserland betaalt. Met een koers van ongeveer 85 eurocent per Frank weet je dus wat een verblijf in Zwitserland zo ongeveer kost..... Maar aan de andere kant was het uitzicht in Zwitserland ook echt "onbetaalbaar" (nou ja, het verzachtte de pijn van de Zwitserse prijzen):
















Tja, bij zo'n geweldig landschap zorg je er dan maar voor, dat je gewoon iets minder eet, zodat je voldoende budget hebt om de overige dagen van het geplande verblijf in Zwitserland nog (financieel) van voedsel te kunnen voorzien. By the way: voor de mensen die echt van plan zijn om flink af te vallen is Zwitserland ook een aanrader.........
(mij is het in ieder geval gelukt om daar enkele kilo's achter te laten).
Alle gekheid op een stokje: als je de prijzen even vergeet (of als je voldoende budget hebt!) is er verder geen enkele reden om NIET naar Zwitserland te gaan, want het land is prima onderhouden en superschoon, de natuur is prachtig, de mensen zijn heel vriendelijk en..... wat ik verder ook maar kan verzinnen: alles was er verder prima in orde!
Op onze locatie in Flims aangekomen (waar overigens ook alles prima in orde was: dubbele badkamers met dubbele separate WC's (bij mijn aanwezigheid kan dat door anderen als zeer prettig worden ervaren!) besloten we al snel om "met zijn allen" een stevige wandeling te maken (dag 2): de lokale wandeling langs de 4 meren. Omdat het uitzicht adembenemend was, het gezelschap prima en het weer uitmuntend, leverde deze eerste echte vakantiedag een referentiekader op, dat op de overige dagen moeilijk te verbeteren was. En toch........ maar dat lezen jullie wel verderop!

En hoewel er - zoals al eerder gemeld - nog een paar honderd spetterende foto's van Zwitserland zijn ga ik die hier niet meer opnemen, want ik wil ook nog enige aandacht aan Oostenrijk besteden!
Maar niet voordat ik gemeld heb, dat Jo en ik nog een wandelingetje hebben gemaakt waar we nog lang aan terug zullen denken! Jo? Wie is Jo? Och ja, dat zou ik jullie nog vertellen. Omdat ik zo nodig zo'n grote mond moest hebben en persé (??) een vakantie in de bergen wilde hebben in plaats van lekker luieren aan het strand, had Bea als tegenprestatie verzonnen dat Jo en Tilly mee moesten: Jo was zo mogelijk nog fanatieker in het beklimmen van bergen dan Jos en Tilly had ongeveer dezelfde interesses als Bea (niet bergbeklimmen, maar zwemmen, sauna, etc). Dus...... deze vakantie zou ik veel met Jo de bergen intrekken en de dames zorgden dan wel voor een alternatief vrouwenprogramma. Zo ook op een zonnige dag in Zwitserland: we wilden eens uitzoeken of er ergens een goed wandelpad was als alternatief voor de skilift. En omdat we al binnen anderhalf uur bij het eerste bergstation van de skilift waren aanbeland, trokken we enthousiast ten strijde naar station 2. Daar aangekomen zouden we eigenlijk (conform planning en conform afspraak) weer teruglopen naar het dal, maar........ de bergtop zag er zo verleidelijk uit, dat Jo toch nog even wilde doorklimmen naar de top. Een prachtige wandeling met bijna dezelfde stijging als het totale voorgaande traject, maar dan in ongeveer de helft van de afstand. Oftewel...... loodzwaar (ik snap niet dat ze dat nog VAKANTIE noemen....). De wandeling was bijzonder "mannelijk", maar eenmaal boven was het uitzicht onwerelds, fantastisch, hemels. En dat gevoel hadden we ook toen we daar samen op het hoogste topje van de berg stonden, neerkeken op alle andere bergreuzen en erg dicht bij onze lieve heer stonden. En omdat we alle twee erg stoer waren (of erg koppig?) hebben we de hele terugweg ook gelopen (in plaats van de skilift te nemen), dus 7 uur later kwamen wij moe maar voldaan weer op ons vakantie adres binnenvallen.

Na 5 dagen Zwitserland (d.w.z. 1 reisdag en 4 vakantiedagen) wilden wij volgens dezelfde formule ook nog 5 dagen in Oostenrijk verblijven. En hoe schitterend Zwitserland ook was, Oostenrijk was - wat we vooraf onmogelijk hadden geacht - nog mooier! We verbleven in een prachtig bergdorp in een hotel, waar Sisi niet alleen in de film, maar ook "in het eggie" regelmatig verbleef (een echt keizerlijk verblijf; ook hier zijn meerdere foto's van gemaakt). En vanuit dat hotel werden er natuurlijk weer prachtige wandelingen gemaakt richting hooggebergte. Alleen hadden we ons (Zwitserse) lesje geleerd en gingen we met de skilift naar boven, want het hoogste puntje van de Oostenrijkse bergen was natuurlijk te voet in één dag niet te bereiken. Dus met de lift naar het hoogste puntje van Zwitserland, met de bedoeling om "op hoogte" een mooie rondwandeling met de dames te maken (er was een "plateau op niveau"), maar eenmaal daar aangekomen was de temperatuur zo laag, de sneeuw zo glad of de zin van de dames zo beneden het vriespunt, dat de dames al snel besloten om deze wandeling NIET te maken en met de lift (minimaal) één niveau verder af te dalen (waar de temperatuur minimaal 8 graden bedroeg in plaats van -4 en lager). Dus nadat we enkele foto's op niveau hadden geschoten verdwenen de dames alweer snel richting zeeniveau en begonnen de mannen dapper aan de afdaling van de berg van bijna 3000 meter naar beneden. En een complete werkdag later kwamen 2 vijftig plussers moe maar voldaan (want we hadden toch maar weer mooi bewezen dat we echte mannen waren) in het Sisi hotel binnen strompelen om van een keizerlijke maaltijd te genieten: in dit kasteel bestelden we het duurste gerecht van het menu en met drank en dessert waren we minder dan 120 euro kwijt voor 4 personen. Terwijl we in Zwitserland voor de 4 goedkoopste pizza's al 60 euro hadden moeten betalen. Kortom: dit hotel, de ambiance, de enorme vleesschotels en de prijsstelling beviel ons zo goed, dat we niet meer uit het restaurant van dit hotel waren weg te slaan!

De dagen daarna moesten we natuurlijk ook nog enkele "sociale uitjes" maken (dus naast al die mannelijke, ruige wandelingen moesten we soms ook nog iets doen, waar de dames ook aan konden deelnemen).  We kozen daarvoor een kloof, een Schlucht, een rotsmassa waar de watervallen zich door de eeuwen heen doorheen hadden gevreten, waardoor je een prachtig uitzicht kreeg. Ook hiervan zijn natuurlijk tientallen foto's aanwezig, maar ik beperk mij even tot de meest indrukwekkende waterval in combinatie met ons prettige gezelschap: Jo en Tilly!

Maar zo hebben we ook een uitstapje gemaakt naar een ander reisdoel, dat "door omstandigheden" helaas niet beschikbaar was. "Toevallig" lag dat reisdoel wel heel dicht in de buurt van kasteel Hohe Werfen, het kasteel waar wij (even toevallig?) meer dan 5 jaar geleden met de kinderen naar toe waren gegaan (en waar wij ouders nog goede herinneringen
aan hadden; voor de kinderen zou dat anders kunnen liggen omdat de klim er naartoe langer en steiler was dan menig kindergeest zou wensen). Maar we hebben ook nog enkele andere "sociale uitstapjes" gemaakt, soms omdat de dames ons daar "vriendelijk, doch dwingend (of was het dringend?) toe verzochten", waarbij we ook naar vele mooie kerken hebben gekeken.
En hoewel we heel veel vergelijkend materiaal hebben van vele interessante kerken, heb ik gekozen voor een foto van een kerk, die veel indruk op mij maakte vanwege de perfecte verzorging, het prachtige uiterlijk en de vele mooie aspecten van afwerking, goud, kleur en cultuur.
Maar soms waren deze "sociale uitstapjes" niet (alleen) door de dames "aanbevolen", maar kamen we om pragmatische redenen tot een vergelijk/overeenkomst: als er een stevige regenbui van West naar Oost over Oostenrijk raasde, dan bleek een reisje van 120 kilometer (ca. 2 uur) het weerbeeld te veranderen van zware regenbuien en maximaal 12 graden in zonnig en 24 of meer graden. Zodoende hebben we er dus ook voor kunnen zorgen dat er maar twee dagen van onze vakantie echt verregend zijn, de andere dagen waren van nature schitterend of werden geografisch door ons "een handje geholpen".

Graag wil ik besluiten met zo ongeveer ons laatste uitstapje (of in ieder geval de laatste foto van dit verslag): omdat Jo en ik in Zwitserland én Oostenrijk al de hoogste toppen hadden bedwongen, "moesten" we één van de laatste dagen ook de hoogste bergen bedwingen "met de dames". Daartoe hadden we afgesproken om met de lift omhoog te gaan (de dames het hele traject, de heren zouden het eerste deel te voet afleggen) en vervolgens "op niveau" nog wat rond te lopen en enkele prachtige foto's te schieten. Nu kan ik melden dat dit laatste uitstapje om 3 redenen uniek was:

1) De wandeling was zo zwaar, dat we na het bereiken van het 1e station al hadden besloten om van het oorspronkelijke plan af te zien en niet meer verder te LOPEN, maar gebruik te maken van gemechaniseerde hulpmiddelen.
2) De wandeling "op niveau" was zo schitterend, met zoveel verschillende en prachtige aspecten, dat dit mogelijk het mooiste uitzicht c.q. de mooiste herinnering aan deze vakantie is. Lopen door de sneeuw, terwijl je bijna verbrandt in de zon bij een temperatuur rond het vriespunt, kijkend over vele dalen en naar prachtige rotsmassa, die zo in de lucht hangen, dat je de wetten van de zwaartekracht bijna niet meer kunt geloven....... Schitterend!
3) Als je nou met de mooiste vrouw van de wereld op de mooiste plek van de wereld staat en dat wordt ook nog vastgelegd op de gevoelige plaat, heb je dan niet bij uitstek de mooiste foto van de wereld gemaakt? Oordeel zelf: