Hup Koemans?!

Als ik ergens nieuw ben gaat het 9/10 zo:

Bij het opnoemen van de namenlijst, fronst de spreker zijn of haar wenkbrauwen. “Hup, Huib Koemans?”. “Het is Huub”. “Wat raar, hier staat Hup, met een u”. No shit.  “Ja, dat klopt”. "Het is dus geen typefout?". Nee, het is géén typefout.

Het is natuurlijk ook raar. Iedereen die vraagt waarom die andere U ontbreekt, verwijs ik maar al te graag door naar mijn ouders, of ik probeer het op de Hubertus – ertus manier. De verwarring door de onlogische spelling is tot daar aan toe. Maar zoals ze Hub fonetisch lezen, zo maken ze van Coumans hun eigen niet-fonetische versie met Koemans. Het zijn toch geen kaboeters die in de sprookjes rondhuppelen of vrouwen die een troewjurk dragen? 

Sommigen blijven opstandig. "Ik blijf je lekker toch Hup noemen, vind ik veel leuker". Ook niet origineel meer. Maar goed, noem me lekker zoals je wilt, ik heb waarschijnlijk ook al 5 (bij)namen voor jou bedacht. Alleen zijn die waarschijnlijk wél origineel.

Minder opzettelijk opstandig was de moeder van een vriend van me die , nadat ik al minstens een jaar over de vloer  kwam, Hyves open zag staan en verbaasd vroeg: "wie is Hup Koemans?!" ( heb ik wel van die vriend zelf gehoord die bekend staat om zijn aangepaste waarheid; toch blijft het grappig).

Op de standaardreacties bij ontmoetingen na, heeft het wel iets om zo’n aparte naam te hebben. Zo maakte ik op de middelbare school vies misbruik van het idee dat er maar één Hub op de school zou zitten, en schreef nooit mijn achternaam op. Toch kwam alles wel weer bij mij terecht.

Dus nog even voor alle duidelijkheid: het is Huub Kauwmans, aangenaam.