Het geheim waarom opa nog zo gezond is

Lachen & vreemde pepermuntjes

Vanaf 15 augustus kan ik weer gratis reizen met de trein. En ondanks reizen een middel is en de bestemming het doel, kan dit middel op zich al een hele gebeurtenis zijn. Zeker als je lange reizen maakt.

Dit keer zat ik alleen, vooraan in de coupé met vier normale stoelen en vier uitklapstoelen. Deze “gebeurtenis” zou niet meer voorstellen dan een beetje naar buiten staren, muziek luisteren en whatsappen. Totdat ik bijna in slaap viel en er vier dames op leeftijd zich tegoed deden aan de vrije plaatsen om mij heen. Het was bijna 1 uur smiddags, maar blijkbaar loopt de tijd achter in het vrolijke-oude-vrouwenland, want ik werd begroet met een goedemorgen. “Mogguh”, antwoorde ik beleefd en probeerde weer verder in slaap te vallen. Een ander van het stel vroeg of zij me wakker hadden gemaakt. Ik zat ondertussen al met mijn ogen dicht en met muziek in mijn oren, dus ik merkte niet dat ze iets tegen mij zei. Ik opende mijn ogen en vanuit de hoeken ontdekte ik dat ik bekeken werd.

De zelfde vrouw schreeuwde nu half. “Wij hebben jou toch niet wakker gemaakt hè?!”. Ik ontplugde een oortje en zei dat ik al wakker was, vriendelijk lachend. Daarna was ik waarschijnlijk nog steeds het onderwerp van één van hun tig gesprekken die ze door elkaar heen voerde, maar met mijn geluidsisolerende oordopjes in, kon ik ze niet verstaan.

Ik besefte dat denken dat ik verder kon rusten, een hopeloze gedachte was. Ik pauzeerde de muziek en werd toeschouwer van de tig gesprekken. Het bleken (elektrische-)fietsfanaten te zijn op weg naar Den Haag. Ik herkende Den Haagse straatnamen, want och, ik ken zo mijn steden. Waarschijnlijk teleurgesteld omdat ik hun gesprekken niet vergezelde, waren ze aan de praat geraakt met een omaatje van weer een hogere leeftijdscategorie. En die houden wel van koetjes en kalfjes. Ondanks mijn inbreng niet meer was dan een geïnteresseerde blik of een begripvolle lach, kreeg ik wel pepermuntjes aangeboden. En bij mij stonden de Wilhemina’s erom bekend dat ze dik waren, maar deze waren juist extra dun, dus “ik mocht er wel twee nemen hoor, of zelfs drie”.

Voordat de oma en ik bij Rotterdam centraal uitstapte, maakte zij nog even duidelijk aan de groep dat het zo belangrijk was om elke dag een keer te lachen. Geen idee hoe oud het mensje was, maar ze zag er oud genoeg uit om wederom waarde en aandacht te schenken aan deze bekende uitspraak. Lachen zal ik.

Phantom Limburger

Lekker, zomervakantie. Maar toch hou je altijd een to do list. Een lijst met kleine dingen, zoals de hond uitlaten of de tandarts bellen. Maar ook belangrijkere dingen, zoals een schrijfopdracht die niet zo goed was uitgepakt verbeteren om zo het vak alsnog te halen. Helaas zit daar niemand op te wachten in de vakantie, dus bleef het lang op de to do list staan.

Omdat morgen de uiterlijke inleverdatum was van het artikel, besloot ik van vandaag een TO DOnderdag te maken. Even het stof van de lijst afhalen waar de schrijfopdracht stond en ik kon aan de slag. Ik las nu voor het eerst grondig het hele artikel inclusief het werk van mijn groepsgenoten, en begreep wel waarom ze ons geen voldoende konden geven. Het kon erger, maar het kon ook wel enige verbeteringen gebruiken.

Onze schrijfopdracht ging over phantom limbs; de sensaties die iemand kan hebben dat een lichaamsdeel er nog steeds is nadat het lichaam het heeft verloren. Meestal is die sensatie pijnlijk, en pijnlijk genoeg dat mensen er depressief van raken. Het gevoel wordt beschreven als de pijn die je voelt als je je elleboog ergens tegenaan stoot, maar dan langer dan bij de gezonde variant.

De opdracht was voor vier personen bedoelt, maar nu hoop ik dat het als een éénpersoonsopdracht wordt beoordeeld. Want helaas was ik de enige die er genoeg belang bij had om het vak dit jaar nog te halen, dat concludeerde in dat ik alleen de opdracht moest verbeteren.  

Mijn mobiel vulde achter phantom, limb automatisch naar Limburger aan. Phantom Limburger, waar slaat dat nou weer op?! Maar nadat ik de letters urger weer vrolijk had ge-backspaced, bedacht ik me dat het wel ergens op sloeg. Een jongen waarmee ik samenwerkte, had wel meegewerkt aan de opdracht in het begin, maar had slordig werk geleverd waarvan de bron vermist was. Ik mocht dat nu mooi verbeteren, want hijzelf werkte niet meer mee. Dus hij was er eerst wel, en toen hij niet meer beschikbaar was, kreeg ik er last van. En toevallig is deze jongen een Limburger.. De mobieltjes van tegenwoordig; je zou je zowaar dom gaan voelen.

Dwars door Den Haag

Honderden stappen op vreemd terrein. Niet zo spannend als het in de rimboe zou zijn, maar bekender dan dat was Den Haag ook niet voor me. Met een duistere foto van de ondersteboven plattegrond op mijn lege mobiel, pittig zonlicht en geen eten of drinken, was het toch een avontuurtje op Nederlandse bodem.

Hoe ik als semi-Nieuwerkerker/Eindhovenaar te voet in Den Haag terecht kom? Een logisch verklaarbaar antwoord zou te maken kunnen hebben met mijn ov-kaart. Maar dan zou ik van een treinstation afkomen, nu moest ik er juist naartoe. Een minder logisch antwoord is hier wel de juiste verklaring. Ik moest vaders bij het centraal station ophalen om hem terug te begeleiden naar de geparkeerde auto. De auto waarmee we hem een kwartier geleden hadden afgezet voor zijn sollicitatiegesprek achter Den Haag CS. Want daar konden we natuurlijk niet gratis parkeren!

Het was nogal “werrum”, en in combinatie met de dorst-honger combo was ik erg in de mood voor een milkshake. Daardoor geprikkeld, en natuurlijk mijn roepende zoonplicht zorgde ervoor dat ik stevig doorliep in de onbekende omgeving. Met moeite van mijn oriëntatiemiddel(de omgekeerde plattegrond) ben ik toch niet heel erg omgelopen. Zover ik weet, want ik kon op het eind de straten waar ik was niet meer ondersteboven lezen. Gelukkig herkende ik een gebouw dat ik vanuit de auto had gezien en vond ik mijn vader.

Maar toen moesten we nog terug. Mijn mobiel was nu nog leger, maar zoals de kaart op mijn beeld dreigde te vervagen, versterkte de plattegrond en het richtingsgevoel in mijn hoofd. Uiteindelijk liep de terugtocht gesmeerder; zo niet door de verfrissende milkshake, dan wel door vaderlijk gezelschap. En met hem naast mijn zijde red ik het wel, in mijn ten slotte vaderland.

De oriëntatiebron; bij u waarschijnlijk helderder afgebeeld dan op mijn mobiel

Megatocht van laag naar hoog

Beter laat dan ooit, nu ook een verslagje van onze tocht van mijn kant:

http://lieskecoumans.waarbenjij.nu/reisverslag/4581945/megatocht-van-laag-naar-hoog

Het land van morgen?

Het land van morgen?

Minimaal één van de grootste Europese festivals wordt in België gehouden. Tomorrowland. Verschillende podia met elk hun eigen thema en muziekgenre vormen samen met de wegen er tussen een minidorp. Qua vierkante kilometers niet heel erg groot voor een dorp, maar wel komen er elke dag 180.000 “inwoners” naar luisteren en kijken. De kaarten waren binnen een uur uitverkocht, en de snelheid van de kaartverkoop zorgde er ook voor dat wij(drie andere jongens en ik) slechts vrijdag konden bewonen, en niet de zater- en zondag.

Zo’n bekend festival, daar moest ik bij zijn geweest. Misschien is het wel de kracht van het festival dat iedereen net zoals ik denkt iets unieks met muziek te hebben, waardoor de populariteit blijft groeien. Handugg!, denken de organisatoren waarschijnlijk. Er zijn in ieder geval genoeg mensen die al genieten van het feit dat ze naar iets populairs gaan en het daarom al helemaal wauw vinden. Ik ging met een meer kritische houding richting het plaatsje Boom, want “genieten” van de populariteit kan ook wel via YouTube.

Ondanks ik nog steeds een beetje geïrriteerd ben door de mensen die het festival zo onvoorwaardelijk erg ophemelen, heb ik er zelf ook goed van genoten. En niet alleen omdat de muziekkwaliteit verdriedubbeld was, maar ook om de indruk die het festival achtergelaten heeft. De indruk waardoor ik de dag erna niet meer normaal naar de gedraaide nummers kon luisteren zonder energieboosten op te wekken.

Yesterday is history, today is a gift, tomorrow is mystery, luidt de slogan van Tomorrowland. Ondanks die dag eigenlijk niks als gift door de organisatie weg werd gegeven, zou het festival volgens deze filosofie beter Todayland kunnen heten. Want wie de hele dag staat te genieten van bekende artiesten, denkt toch juist even niet aan morgen?

Breslau europese cultuurstad 2016

Een geweldige stad: alle moderne gemakken in toch de antieke mooie sfeer. Overal grote parken en fietspaden. Mijn dagelijkse tocht naar de bridgespeelgelegenheid was slechts 2 km, waarvan hooguit 300 meter over de straat, rest door een groot park en over een dijk. Ook in het centrum overal fietspaden, dat zie je vrijwel nergens in Europa (ok, behalve in NL dan :)). De fietshelm kon dan ook in de camper blijven.

Na het toernooi (helaas niet erg succesvol hoewel wel de beste tsjechische prestatie sinds 1968) bleven we nog een dagje om de stad te verkennen. John was er al eerder geweest en kon dus weer prima gidsen.

Het toppunt was de show bij de fontein, overweldigend als je vroeg bent en dus helemaal vooraan staat! Daar had je zelfs een half uurtje de eeuwige muggenzwermen voor over (ik ben erg geliefd bij ze, ik tel dan honderden steken en John ook 4). Een prachtig spektakel, aanrader!

http://www.youtube.com/watch?v=tN8_0pFoefA
dit was een nog mooiere show dan de onze (hoewel slechte videokwaliteit). Houd even vol tot het eind, daar komt een breakdancer!

maar wij zagen live deze:
http://www.youtube.com/watch?v=m4w0UNhD9v0

Net als vroeger bij het Sommeltjespad op Texel dienden we in Breslau (Wroclaw) alle kaboutertjes te vinden in het centrum: het zijn koperen beeldjes die iets vertolken over het gebouw erachter. Leuk!

https://skydrive.live.com/?cid=d12cf922b5bb8960#cid=D12CF922B5BB8960&id=D12CF922B5BB8960%217454

Jammer dat het te ver weg is voor een weekendje, Breslau is prachtig.

Ine