Lachen & vreemde pepermuntjes

Vanaf 15 augustus kan ik weer gratis reizen met de trein. En ondanks reizen een middel is en de bestemming het doel, kan dit middel op zich al een hele gebeurtenis zijn. Zeker als je lange reizen maakt.

Dit keer zat ik alleen, vooraan in de coupé met vier normale stoelen en vier uitklapstoelen. Deze “gebeurtenis” zou niet meer voorstellen dan een beetje naar buiten staren, muziek luisteren en whatsappen. Totdat ik bijna in slaap viel en er vier dames op leeftijd zich tegoed deden aan de vrije plaatsen om mij heen. Het was bijna 1 uur smiddags, maar blijkbaar loopt de tijd achter in het vrolijke-oude-vrouwenland, want ik werd begroet met een goedemorgen. “Mogguh”, antwoorde ik beleefd en probeerde weer verder in slaap te vallen. Een ander van het stel vroeg of zij me wakker hadden gemaakt. Ik zat ondertussen al met mijn ogen dicht en met muziek in mijn oren, dus ik merkte niet dat ze iets tegen mij zei. Ik opende mijn ogen en vanuit de hoeken ontdekte ik dat ik bekeken werd.

De zelfde vrouw schreeuwde nu half. “Wij hebben jou toch niet wakker gemaakt hè?!”. Ik ontplugde een oortje en zei dat ik al wakker was, vriendelijk lachend. Daarna was ik waarschijnlijk nog steeds het onderwerp van één van hun tig gesprekken die ze door elkaar heen voerde, maar met mijn geluidsisolerende oordopjes in, kon ik ze niet verstaan.

Ik besefte dat denken dat ik verder kon rusten, een hopeloze gedachte was. Ik pauzeerde de muziek en werd toeschouwer van de tig gesprekken. Het bleken (elektrische-)fietsfanaten te zijn op weg naar Den Haag. Ik herkende Den Haagse straatnamen, want och, ik ken zo mijn steden. Waarschijnlijk teleurgesteld omdat ik hun gesprekken niet vergezelde, waren ze aan de praat geraakt met een omaatje van weer een hogere leeftijdscategorie. En die houden wel van koetjes en kalfjes. Ondanks mijn inbreng niet meer was dan een geïnteresseerde blik of een begripvolle lach, kreeg ik wel pepermuntjes aangeboden. En bij mij stonden de Wilhemina’s erom bekend dat ze dik waren, maar deze waren juist extra dun, dus “ik mocht er wel twee nemen hoor, of zelfs drie”.

Voordat de oma en ik bij Rotterdam centraal uitstapte, maakte zij nog even duidelijk aan de groep dat het zo belangrijk was om elke dag een keer te lachen. Geen idee hoe oud het mensje was, maar ze zag er oud genoeg uit om wederom waarde en aandacht te schenken aan deze bekende uitspraak. Lachen zal ik.