Velen zijn geroepen

Doch weinigen uitverkoren.
Laat je door die stelling uit het Boek der boeken niet weerhouden je voor 'Het Familieboek' als een der uitverkorenen te beschouwen. Je komt er, wie weet, nogal eens in voor.
Een toekomstig auteur/publicist/journalist heeft me aangemoedigd samen met hem een familieboek, gebaseerd op onder meer deze website, samen te stellen en uit te geven. Hierbij na een zware selectie van artikelen onze beider voorwoorden.
Met daaraan de vraag gekoppeld: Wie wil er verder meewerken aan de definitieve selectie, de indeling etc.?

Onze verantwoording zal er min of meer als volgt uitzien.

                                                                         Voorwoord                                                                                                                                                          ==========

Na in de vorige eeuw enkele jaren een bundel hand geschreven of getypte kerstgedichten, (de winnaars daarvan hebben hun oorkonde natuurlijk met zorg bewaard), te hebben uitgegeven, evenals enkele jaargangen van het familieblad ‘De Magiër’ waarbij al een p.c. te pas kwam, was het duidelijk dat in de 21^e eeuw de nieuwste vorm van communicatie zou worden toegepast. Dus bouwde een vriend des huizes een website, die door fijnproever Jeu al snel onvoldoende werd gekwalificeerd. En heel consequent ontwierp hij een nieuwe, die in februari 2004 het levenslicht zag:  http://www.gielkens.blogspot.com/

Inmiddels zijn er medio 2014 ruim 21.000 bezoekers geteld, dus in die tien jaar gemiddeld zes bezoekers per dag. Gezien weinigen er dagelijks inzijn geïnteresseerd, kan het dus niet anders zijn of een enkeling is er dermate door geboeid dat hij dagelijks meermalen deze site bezoekt.

Uiteraard geen slechte zaak voor iemand die echt bij de tijd wil blijven.

Mogelijk zal John deze statistiek wel weer anders duiden, maar dat zullen we dan
ongetwijfeld te horen krijgen.

Toen Hub, een van de meest frequente bezoekers en leverancier van artikelen, de vraag stelde of er van diverse bijdragen niet een familieboek kon worden uitgegeven, herkende ik daarin een familietrekje waaraan hij zich kennelijk niet heeft weten te onttrekken. Genen verloochenen zich niet. Zo benoemden we, Hub en ik, onszelf tot redactie en op de bekende kreet van het oudste redactielid “Dit gaan we even regelen”, wist Hub wat hem te doen stond. En met een ongekende ijver en digitale kennis van zaken bracht hij de diverse teksten en afbeeldingen over op de huis p.c.

Na een opsplitsing in diverse hoofdstukken kwam het moeilijkste karwei, het wel dan niet  opnemen in de definitieve versie.
Was de heer X of mevrouw Y nu al niet genoeg aan bod gekomen? Of was ze/hij misschien wel zo uitzonderlijk dat het jammer zou zijn niet alles van hem/haar op te nemen? Op het gevaar af dat John weer statistiek gaat bedrijven en het aantal opgenomen artikelen, desnoods regels, gaat afzetten tegen iemands leeftijd of wat dan ook en daaruit ongekend verwerpelijke of discutabele conclusies zal trekken. Maar zo houdt hij ons wel scherp, daar gaat hij althans van uit, volgens zijn leefregel: ‘Daar moet toch iemand voor zorgen.”

In de hoop dat eenieder er iets van zijn gading en goesting in zal aantreffen, bieden we u  dit 10-jarig familiegebeuren. De redacteuren hebben hun gading en goesting al gevonden in het samenstellen ervan..

W. Gielkens

=====================================================================

In groep 6 zat ik elke maandagochtend in de kring om te vertellen wat je in het weekend had gedaan. Naast dat de jongens altijd hadden gevoetbald en de meisjes hadden gehockeyd, vertelden veel klasgenootjes dat ze weer eens naar hun familie waren geweest. Iedereen had zijn opa en oma, ooms en tantes in de buurt wonen, zodat ze even een middagje langs konden gaan. Onze familie had echter een uitgebreide woonradius. Wij moesten vanuit Nieuwerkerk aan den IJssel naar Geleen, Kerkrade(?) of Amsterdam om een familiebezoekje te plegen (tegenwoordig zelfs naar het Duitse Lauenstein). Toch wil je met elkaar in contact blijven, en de postduiven waren anno 2003 niet meer aan te slepen. Daarom werd er in 2004 een familieblog aangemaakt zodat ieder behoeftig familiemens daar zijn eigen nieuws kon delen. Tegenwoordig is het begrip delen iets vanzelfsprekends, maar toen was het nog best hip, het neusje van de technisch-interactieve-zalm.

In het begin gebruikte ik de blog vooral om iedereen op te roepen voor het Nieuwerkerkse familievoetbaltoernooi, of om quizwedstrijdjes over dieren te posten voor ome John en opa Wiel zodat we er eindelijk achter konden komen wie er nou het slimst van de twee was. Jaren later werden de kleinkinderen vriendelijk doch dringend gevraagd om verslagen te maken van de familie-uitstapjes voor op de blog. Verslagen waren en zijn nog steeds niet echt mijn ding. Weer een tijdje later, kregen we een contract aangeboden om elke week een artikel met illustratie op de site te zetten, het onderwerp mocht je zelf bepalen. Dit was en is meer mijn ding.

Vanaf dat moment voegde ook ik iets toe aan de familieblog, waarbij mijn verwondering over de flexibiliteit, creativiteit maar ook de kracht van taal is toegenomen. Nu, na tien jaar, hebben mijn opa en ik getracht het complete verhaal dat zich in de loop der tijd op de blog heeft ontwikkeld, in een familieboek om te zetten. Want een real-life boek blijft toch echt meer mijn opa.

Hub Coumans