Kosten van de staat?

“Heb jij nog iets bijzonders meegemaakt? Laat het weten! Bellen is op kosten van de staat.” In een onschuldig radioprogramma van de publieke omroep zullen de kosten niet hoog oplopen en is er verder geen probleem als iemand zo nodig zijn hart wil luchten via de radiogolffrequenties. Maar geldt dat ook voor de zorgverlening? In de zorg gaat het meestal om grote bedragen en vinden we het misschien wel belangrijker om mee te beslissen hoe het geld uit de collectieve spaarpot verdwijnt.

Kijk even het volgende filmpje:

Stel dat deze jongen zich tegen een boom parkeert, willen we daar dan de kosten van betalen? Waarschijnlijk niet. Tenzij je hem persoonlijk kent en weet wat “een leuke kerel het eigenlijk is”. Iedereen is automatisch betrokken bij de zorg omdat een basisverzekering verplicht is. Stel dat hij in leven gehouden moet worden of duur opgeknapt moet worden in het ziekenhuis, zien we waarschijnlijk liever dat de middelen daarvoor voor andere personen gebruikt worden. Het liefst laat je hem gewoon liggen, hij had je kinderen wel dood kunnen rijden. Of kunnen we dat niet maken?

Stel dat we dat wel konden; waar zou dan de grens komen te liggen? Dat iemand blijkbaar niet om zijn eigen en andermans veiligheid geeft, is subjectief bepaald. Zulke subjectieve beoordelingen zijn wel te meten, maar dat zou iedereen moeten stemmen of iets dergelijks. Dit zou dan per persoonlijke kwestie moeten gebeuren, want familie stemt wel voor zorgverlening aan hun eigen kroos, maar niet voor dat tuig van anderen. Bovendien zou dit van te voren al allemaal vastgelegd moeten zijn; in noodgevallen is er geen tijd voor een landelijke poll “Moet Jantje x zorgverlening krijgen of niet?”.

Onhaalbaar dus. Zeker omdat bijna niemand genoeg over een ander weet. Wat als we wisten dat deze wegmaniak in zijn verdere vrije tijd een opvangcentrum voor verwaarloosde dieren had, of altijd de troep van anderen op straat in de prullenbrak gooide? Onwaarschijnlijk, maar stel? Dan moeten we weer opnieuw stemmen. En is het rigor mortis-proces onder de boom begonnen.

Het is lastig gevoelsmatig een goede grens te vinden, laat staan een objectieve. Bovendien betaalt deze jongen ook zelf mee aan de zorg. Dus heeft hij recht op zijn deel. Hij zou in een risicogroep met hogere premies gezet kunnen worden, maar hij zal zich daar natuurlijk niet vrijwillig voor opgeven en niet elke gek zal gek genoeg zijn om mee te doen aan programma’s zoals “gek op de weg”, zodat ze het vakje voor risicogroep kunnen aanvinken.

Mogen we überhaupt wel de zorgverleningsdistributie betwisten of moeten we gewoon solidair zijn en blind meebetalen aan de fratsen van o.a. recreatieve wegmisbruikers? Het voelt misschien niet goed, maar het scheelt wel een hoop onhaalbaar werk en beantwoorden van vragen waar we eigenlijk geen antwoord op hebben.

Weet jij wie??

Maar ik weet er wel een.

Rondje OEL

Waar de ketjapdampen eerst nog van de garagevloer opstegen, is het nu al wat opgefrist in huize OEL. Een boek lezen bij de verwarming zat er niet in zonder opgeroepen te kunnen worden om mee te helpen. Het laagste niveau van de kamer is voorzien van  een tafel bestaande uit een deur en twee schachten, alle drie gevonden in diezelfde ketjapgarage. Nadat de deur flink gepoetst in de kamer plaatsnam, werd die omringd door rode en witte kantinestoelen, geïmporteerd uit hartje Rotterdam.

De inrichting is verder alleen de oude meuk die er al stond met een houten tafel geïmporteerd uit Nieuwerkerk aan den IJssel. De oude meukbank ligt trouwens oheerlijk, beter dan mijn bed in ieder geval. Dat liggen zou nog lekkerder kunnen met een geactiveerde open haard en een stukkie taart. Daar heeft mijn bed dan toch een streepje voor. Iets wat in het huis nog echt mist om het optimale behaaglijksgevoel te creëren, is een gevulde koelkast. Of überhaupt een koelkast.

Na een tijdje in het onderk-oelde huis te zijn geweest, hebben we de lokale bakkerij bezocht. Niet voor de gezelligheid maar voor de noodzaak. We hadden een hongerklop waar John nog een puntje aan kan zuigen. De laatste nonnevot uit de etalage was overigens wel louter voor de gezelligheid. Die moest helaas koud genuttigd worden, want de opwarmapparatuur was nog niet gebruiksvriendelijk door de aanwezigheid van onherkenbare zwartigheden.

Uiteindelijk werd het huis voor het eerst vergast en de deurtafel vergaderontgroend. Het ging het huis goed af, zelfs de wc bleek na enkele instructies te vinden. De eerste overnachting is ondertussen ook al achter de rug, volgens mij mogelijk gemaakt door de nu Ohese lakens uit Lauenstein geïmporteerd. Hoe ver weg ook, je ziet toch dat Ine de lakens overal kan blijven uitdelen. Op het gebied van entertainment is het huis al een stereoset rijker, waar een tv nog moet volgen. En had ik de k-oelkast al genoemd? Een goeld gevulde graag.

Weekje overwinteren in Mallorca met DM

Voor de wielervereniging heb ik een stukje geschreven over mijn week fietsen in Spanje. Het is geschreven voor en over de leden van Dutch Mountains, dus het is misschien niet zo leuk om te lezen of moeilijk te volgen.

Maar voor Ine en John die kunnen zien hoe fijn de warmere plek zal zijn waar ze naartoe trekken, voor de rest die een fiets wil zien waar je wél een licentie mee kan krijgen op Geleen, voor mam om selfies te zien die zonder selfiestok zijn gemaakt, of gewoon voor de rest die wil zien dat ik ook hard aan het trainen ben, heb ik het verhaaltje ook online gezet op mijn WaarBenJij-account:

http://lieskecoumans.waarbenjij.nu/reisverslag/4802542/weekje-overwinteren-in-mallorca-met-dm