zondag, januari 31, 2016

Opvraag aan bovenuitspringende columns, if any

Tot 1 april kan elke schrijver tussen de 15 en 25 iets insturen voor de Write Now! schrijfwedstrijd.
Ik was van plan gedichten in te sturen en het verhaaltje dat ik ooit schreef: Eigen slachtoffer.

Maar in totaal mag ik maar 2000 woorden insturen en de inhoud is vrij. Dus ik dacht, mochten er bepaalde columns iemand zeer positief bijgebleven zijn, dat het misschien leuker is om een paar columns in te sturen in plaats van een langere lap tekst. Ik hoor het graag! Anders schrijf ik waarschijnlijk nog iets nieuws.

(Tip voor Oop: pak gelijk de columnbeoordelingen mee.)

Links op de site is een archief te vinden, klik op de zwarte pijltjes om uit/in te klappen,
zo kun je meerdere maanden open hebben en laadt de pagina niet opnieuw.

vrijdag, januari 29, 2016

Externe column: To fixie or not to fixie

Two-wheeled trade-offs

Although ‘transportation’ sounds mainly as a mere functional activity, it can also contribute to your appearance and looks. Everyone understands the difference between traveling by a big Rolls Royce or by a rusty granny’s bike.
When it comes down to hipsters and alternative folks, growing a beard and wearing alternative tripping flower-printed clothes might seem to be enough to get that cool appearance. But it’s not.

The ultimate mean of transportation that properly fits their looks and lifestyle is the fixed geared bike; aka the fixie.  And then I’m not talking about the racing bicycles most of the (wannabe) hipsters travel by. Although it seems cool, it’s not the real deal if the pedals are not directly linked to the chain (hence, the key property of a fixie).

Fixies are beloved for their simplicity, natural mechanics and authenticity. Before they became popular, they were used by urban postmen in America. The advantage of the direct link of the pedals to the chain is that you don’t need brakes. With some skills, you don’t even need to dismount for traffic lights because you just wait in a sur place(standing still in balance).


An important drawback of these brakeless bikes is that they aren’t particularly safe, especially not if you use them like the American messengers did: crisscrossing through the crowded traffic to deliver mail and packages as fast as possible. But to be honest; neither is speeding with 260 km/h in your Ferrari. So, when it comes to transportation it is not surprising that safety is being traded off against appearance, not to mention swag.


The ultimate hipster mean of transportation has another requirement. Even if one owns a fixed gear bike, it is still not socially accepted by the fixie-community if the bike is some ready-to-use bike shipped from of China. A genuine fixie should be built and tweaked by the owner himself.


I made one myself too. Not to become a real hipster, but I thought the simplest type of bike was the most convenient to use (to be honest, also because my dad is a huge fan). Anyway, since I know what a fixie is supposed to be like, I somewhat despise the wannabees on the road with their geared or single-speed racing bikes. Maybe just because I’m jealous of the fact they can shift gears and don’t have to pedal all the time.



I must admit I don’t use my fixie that often. In this country, without mudguards, kickstand and a regular ring lock, it turned out not to be that convenient at all. Not to mention the continuous fear that the precious rims might get damaged or stolen. So besides safety and swag, there is another trade-off factor: convenience. And most of the time I take my slackened image for granted, leaving my fixie at home to just ride my dull rickety grandpa’s bike. 


Anderen niet (gedichtenwedstrijdgedicht)

Met het volgende gedicht ben ik in de voorselectie gekomen van de gedichtenwedstrijd van het Bijbels Museum.

Geen zorgen, het is fictief en is tot stand gekomen door het thema "afgunst".

Anderen niet
Anderen mogen, ik niet
Anderen genieten, ik niet
Anderen vervullen, ik niet.

Anderen kunnen grenzeloos, ik kan slechts
stilstaan bij andermans vooruitgang 
mijn quasi-blijdschap steeds opnieuw verminken
janken om de destructieve perfectiedwang
mijn eigen bloed wel drinken.

Ik haat, anderen niet
Ik lijd, anderen niet
Ik verneder, anderen niet
Ik heb spijt, verdoe tijd.

Ik ben niet goed, laat staan op mijn best
een grauwe uitgedroogde klodder
naast inspirerende regenboogpaletten;
ik kom beroerd uit de verf in contrast met de rest.

Ik verafschuw, anderen niet
Ik verafschuw anderen niet
Anderen niet. Ik verafschuw ik.

donderdag, januari 21, 2016

Periodieke paradigma's

Geïnspireerd ging ik het nieuwe jaar in door het woord dat op een collegeslide voorbij kwam: paradigm. Of zoals we het als Nederlanders onder elkaar noemen: paradigma. Een visie, een kijk op iets. Een denkkader. Lekker abstract, lekker vrij interpreteerbaar. Mijn omschrijving komt ook voort vanuit een bepaald paradigma, dat slaat op een veel bredere toepasbaarheid dan waar het oorspronkelijk linguïstisch voor dient.

Paradigma’s beslaan voor mij op beoordelingssystemen, halfvolle glazen en normen en waarden. Natuurlijk is dat niet waarvoor ik het woord in de les voorbij zag komen. Dat ging over een nieuw onderzoeksparadigma waarmee men kon testen of een plastic arm kon worden ervaren als toebehorend aan het eigen lichaam. Maar die wetenschapsfilosofie terzijde; paradigma’s zijn overal. Ze beïnvloeden het denken en doen en omdat de meesten van ons denken en doen, zitten die achterliggende visies dus ook overal verscholen.

Het nog mooiere van paradigma’s is hun flexibiliteit. Paradigma’s zitten in onze bovenkamers, zo tastbaar als de elektrische signalen zelf die neuronen elkaar daarboven toesturen. En eenmaal van hun flexibiliteit bewust, nam ik een blik terug in de tijd en ontdekte verschillende periodieke paradigma’s. Vaker dan eens compleet in de ban van poker, andertijds vooral bezig met views scoren op Youtube. Tijdens schoolperiodes bezig om vrije tijd te realiseren, tijdens vakanties bezig om die vrije tijd zo memorabel mogelijk in te vullen. Een verfrissende kijk op vroegere kijkramen; meta-paradigmatisatie.

Dan nog even toegepast: mijn nieuwe uitdaging is om elke vorm van boosheid bij problemen als een gebrek aan creativiteit te zien. Als je immers de juiste paradigm-shifts kunt maken, is er altijd wel een denkkader waarbij je geen last van het probleem zou hebben. Of omdat je een oplossing kent, of die oplossing opzoekt (of niet eens opmerkt). Je zou het ook constructief denken kunnen noemen.

Als je van boosheid naar creativiteit kunt shiften, zou dat ook kunnen vanuit een angstig naar een humoristisch perspectief. Of van onzekerheid naar avonturistisch. Denk er maar eens over na en denk er maar eens anders over. De mogelijkheden zijn zoals je ze zelf invult.

Geïnspireerd ging ik het nieuwe jaar in door het woord dat op een collegeslide voorbij kwam: paradigm. Of zoals we het als Nederlanders onder elkaar noemen: paradigma. Een visie, een kijk op iets. Een denkkader. Lekker abstract, lekker vrij interpreteerbaar. Mijn omschrijving komt ook voort vanuit een bepaald paradigma, dat slaat op een veel bredere toepasbaarheid dan waar het oorspronkelijk linguïstisch voor dient.

Paradigma’s beslaan voor mij op beoordelingssystemen, halfvolle glazen en normen en waarden. Natuurlijk is dat niet waarvoor ik het woord in de les voorbij zag komen. Dat ging over een nieuw onderzoeksparadigma waarmee men kon testen of een plastic arm kon worden ervaren als toebehorend aan het eigen lichaam. Maar die wetenschapsfilosofie terzijde; paradigma’s zijn overal. Ze beïnvloeden het denken en doen en omdat de meesten van ons denken en doen, zitten die achterliggende visies dus ook overal verscholen.

Het nog mooiere van paradigma’s is hun flexibiliteit. Paradigma’s zitten in onze bovenkamers, zo tastbaar als de elektrische signalen zelf die neuronen elkaar daarboven toesturen. En eenmaal van hun flexibiliteit bewust, nam ik een blik terug in de tijd en ontdekte verschillende periodieke paradigma’s. Vaker dan eens compleet in de ban van poker, andertijds vooral bezig met views scoren op Youtube. Tijdens schoolperiodes bezig om vrije tijd te realiseren, tijdens vakanties bezig om die vrije tijd zo memorabel mogelijk in te vullen. Een verfrissende kijk op vroegere kijkramen; meta-paradigmatisatie.
Dan nog even toegepast: mijn nieuwe uitdaging is om elke vorm van boosheid bij problemen als een gebrek aan creativiteit te zien. Als je immers de juiste paradigm-shifts kunt maken, is er altijd wel een denkkader waarbij je geen last van het probleem zou hebben. Of omdat je een oplossing kent, of die oplossing opzoekt (of niet eens opmerkt). Je zou het ook constructief denken kunnen noemen.

Als je van boosheid naar creativiteit kunt shiften, zou dat ook kunnen vanuit een angstig naar een humoristisch perspectief. Of van onzekerheid naar avonturistisch. Denk er maar eens over na en denk er maar eens anders over. De mogelijkheden zijn zoals je ze zelf invult.  





maandag, januari 11, 2016

koppelaar vindt match

http://www.msn.com/en-gb/news/world/schoolgirl-is-japan-trains-only-passenger/ar-CCllDQ?ocid=spartandhp


vriendin voor zoon oliesheik?

Toen ik bovenstaand bericht las moest ik denken aan de mop die Hub (?) ooit schreef of vertelde.
Zoon van rijke sheik stuurt zijn vader een brief om te melden hoe zijn start op de universiteit verloopt: "Pap, ik word nog niet erg opgenomen in de groep; ik val teveel op als ik met de Masarati op school kom terwijl anderen de trein nemen".
Vaders antwoord: "Beste zoon hier is 3 miljoen, koop ook een trein!"

Kortom: match?