Periodieke paradigma's

Geïnspireerd ging ik het nieuwe jaar in door het woord dat op een collegeslide voorbij kwam: paradigm. Of zoals we het als Nederlanders onder elkaar noemen: paradigma. Een visie, een kijk op iets. Een denkkader. Lekker abstract, lekker vrij interpreteerbaar. Mijn omschrijving komt ook voort vanuit een bepaald paradigma, dat slaat op een veel bredere toepasbaarheid dan waar het oorspronkelijk linguïstisch voor dient.

Paradigma’s beslaan voor mij op beoordelingssystemen, halfvolle glazen en normen en waarden. Natuurlijk is dat niet waarvoor ik het woord in de les voorbij zag komen. Dat ging over een nieuw onderzoeksparadigma waarmee men kon testen of een plastic arm kon worden ervaren als toebehorend aan het eigen lichaam. Maar die wetenschapsfilosofie terzijde; paradigma’s zijn overal. Ze beïnvloeden het denken en doen en omdat de meesten van ons denken en doen, zitten die achterliggende visies dus ook overal verscholen.

Het nog mooiere van paradigma’s is hun flexibiliteit. Paradigma’s zitten in onze bovenkamers, zo tastbaar als de elektrische signalen zelf die neuronen elkaar daarboven toesturen. En eenmaal van hun flexibiliteit bewust, nam ik een blik terug in de tijd en ontdekte verschillende periodieke paradigma’s. Vaker dan eens compleet in de ban van poker, andertijds vooral bezig met views scoren op Youtube. Tijdens schoolperiodes bezig om vrije tijd te realiseren, tijdens vakanties bezig om die vrije tijd zo memorabel mogelijk in te vullen. Een verfrissende kijk op vroegere kijkramen; meta-paradigmatisatie.

Dan nog even toegepast: mijn nieuwe uitdaging is om elke vorm van boosheid bij problemen als een gebrek aan creativiteit te zien. Als je immers de juiste paradigm-shifts kunt maken, is er altijd wel een denkkader waarbij je geen last van het probleem zou hebben. Of omdat je een oplossing kent, of die oplossing opzoekt (of niet eens opmerkt). Je zou het ook constructief denken kunnen noemen.

Als je van boosheid naar creativiteit kunt shiften, zou dat ook kunnen vanuit een angstig naar een humoristisch perspectief. Of van onzekerheid naar avonturistisch. Denk er maar eens over na en denk er maar eens anders over. De mogelijkheden zijn zoals je ze zelf invult.

Geïnspireerd ging ik het nieuwe jaar in door het woord dat op een collegeslide voorbij kwam: paradigm. Of zoals we het als Nederlanders onder elkaar noemen: paradigma. Een visie, een kijk op iets. Een denkkader. Lekker abstract, lekker vrij interpreteerbaar. Mijn omschrijving komt ook voort vanuit een bepaald paradigma, dat slaat op een veel bredere toepasbaarheid dan waar het oorspronkelijk linguïstisch voor dient.

Paradigma’s beslaan voor mij op beoordelingssystemen, halfvolle glazen en normen en waarden. Natuurlijk is dat niet waarvoor ik het woord in de les voorbij zag komen. Dat ging over een nieuw onderzoeksparadigma waarmee men kon testen of een plastic arm kon worden ervaren als toebehorend aan het eigen lichaam. Maar die wetenschapsfilosofie terzijde; paradigma’s zijn overal. Ze beïnvloeden het denken en doen en omdat de meesten van ons denken en doen, zitten die achterliggende visies dus ook overal verscholen.

Het nog mooiere van paradigma’s is hun flexibiliteit. Paradigma’s zitten in onze bovenkamers, zo tastbaar als de elektrische signalen zelf die neuronen elkaar daarboven toesturen. En eenmaal van hun flexibiliteit bewust, nam ik een blik terug in de tijd en ontdekte verschillende periodieke paradigma’s. Vaker dan eens compleet in de ban van poker, andertijds vooral bezig met views scoren op Youtube. Tijdens schoolperiodes bezig om vrije tijd te realiseren, tijdens vakanties bezig om die vrije tijd zo memorabel mogelijk in te vullen. Een verfrissende kijk op vroegere kijkramen; meta-paradigmatisatie.

Dan nog even toegepast: mijn nieuwe uitdaging is om elke vorm van boosheid bij problemen als een gebrek aan creativiteit te zien. Als je immers de juiste paradigm-shifts kunt maken, is er altijd wel een denkkader waarbij je geen last van het probleem zou hebben. Of omdat je een oplossing kent, of die oplossing opzoekt (of niet eens opmerkt). Je zou het ook constructief denken kunnen noemen.

Als je van boosheid naar creativiteit kunt shiften, zou dat ook kunnen vanuit een angstig naar een humoristisch perspectief. Of van onzekerheid naar avonturistisch. Denk er maar eens over na en denk er maar eens anders over. De mogelijkheden zijn zoals je ze zelf invult.