Loodgietvisserij op de koude kermis

Een kamer huren is net als tweedehands spullen kopen op Marktplaats: you get what you pay for. En het risico wordt er niet kleiner op wanneer je toezegt zonder de kamer te hebben gezien, zelfs niet op foto’s. De afspraak om te tekenen maakte ik nota bene telefonisch vanaf het Beekse vliegveld, klaar voor vertrek naar Spanje. De schade leek uiteindelijk mee te vallen met een kras op de ruit en een lakse ex-huurder die zijn stoppelbaard op de wasbak had laten liggen. En de vloer was natuurlijk pleite. Maar verder niet gek voor een anti-kraakkamer.

 Het uiterlijk van de wasbak bleek een indicatie voor de innerlijke toestand. Water wilde niet meer wegstromen, of in ieder geval niet zo vloeiend als water dat zo goed kan. Toen het erom bleek te spannen of de zwaartekracht het nog langer van de verstopping zou winnen, heb ik toch maar aan de bel getrokken. Of ik de dag erna voor 12 uur ‘s middags tijd had. Vervolgens werd er al om 8 uur ’s ochtends aan míjn bel getrokken.

Er kwam een ingenieus apparaat mee naar binnen dat een showtje beloofde. Helaas graaide de loodgieter eenmaal onder het wasbakdak slechts een schroevendraaier en tang uit zijn overal. De volgende keer zou ik het zelf kunnen doen. Hij viste een halve haring uit de leiding (of een andere langwerpige, schubachtige zilveren substantie) en een chinees setje bestek: stokjes dus. Hoe de houten vissticks ooit door het wasbakputje zijn gekomen blijft een raadsel, maar zoals bij het laten van een boer geldt: beter eruit dan erin. En dat wierp zijn vruchten af, want nu kan ik tenminste fijn mijn eigen uit de kluiten gewassen stoppels doorspoelen zonder het doorsijpelschouwspel te moeten aanzien.

De service beviel me wel. Toch probeerde ik de niet-werkende verwarming eerst zelf aan de praat te krijgen; ik wilde niet weer dat een vakman voor mijn neus een klusje klaarde wat ik zelf had kunnen doen. Luxe maakt niet per se lui. Mijn inspanningen bleken de radiator echter koud te laten, dus toch maar weer de expert erbij gehaald. Er kwam zowel iemand van de verhuur zelf omdat ik ook had geklaagd over de geluiden die de leidingen maakten als iemand die daadwerkelijk iets kon bereiken. De eerste man was er om te vertellen dat er niks aan te doen was; het mechanisme was verouderd en vernieuwen zou een te dure investering zijn voor een slooppand. De tweede man was van het cv-ketel bedrijf en zei wederom dat de radiator aan vervanging toe was, maar ik kon hem de moeite besparen van het doorgeven en aanvragen van nieuwe onderdelen. Uiteindelijk kreeg hij het binnenwerk van het koppelstuk los getikt (de enige low-budget oplossing) zoals ik dat ook al had geprobeerd. Ik had echter geen tang tot mijn beschikking en had hetzelfde proberen klaar te krijgen met een notenkraker, schoenhak, tv-ophangplaat en blote handen.

Ik prees hem tot held van de dag. Maar ik juichte te vroeg. Ja, het koppelstuk achter de warmtekraan werd daadwerkelijk warm. Maar daar was dan ook alles mee gezegd. De radiator zelf biedt de warmtestroming noch iedere kamerbinnenkomer een warm welkom. Waarschijnlijk is de luchtdruk te hoog om het warme water toe te laten (en dit soort radiotoren heeft geen luchtafvoeropening). Vol verwachting keek ik uit naar de knusse warmtedeken en typische verwamingsgeur, maar die wordt me dus reukloos door de neus gedrukt. Ik dacht dat het tijdperk van binnen met jas en handschoenen aan passé was. Zo kom ik niet van, maar op een koude kermis thuis. Het kost dan wat minder, maar aan het eind van de maand zit je er niet warmpjes bij op zo’n antikraakkamer. Gelukkig zijn de vrolijke vloer en plantvriendelijkheid hartverwarmend, maar met een echte koumans is het zonnetje in huis nu ver te zoeken.