Tja, heb je een wens, wordt die meteen vervuld. Hoezo zou je niet meer in de Kerstman geloven? Welnu, wij althans hebben een geweldig voorbeeld, dat iedereen zal aanspreken. Zo vroegen we op deze site voor een Tom Tom om in Amsterdam Kerst te kunnen vieren. Let wel, voor het eerst in 75 jaar, vroeg we erom. En ja, bij aankomst lag-t-ie d'r. We horen er weer helemaal bij. Want gisteren kregen we een uitnodiging van de 'burgemeester' van Antwerpen. Meesmuilend voegde hij eraan toe of hij de route weer moest sturen of ons maar beter bij de afrit Centrun zou opwachten. "Ha,ha, Hugo", zal ik antwoorden, "we zijn in Nederland niet achterlijk, we gaan met onze tijd mee en beschikken, anders dan jullie, over een Tom Tom van heel Europa. Nog even kijken of België daaronder valt."
Inmiddels zijn op Bilderdijklaan 7 dank zij een goede medewerkster de mappen met 'uitjes' geordend in: Steden, Musea, Recreatie, Boottochten en Fiets- & Wandeltochten. Als speciale service voor onze gasten, waarvan enkelen dit nieuwe jaar al meteen gebruik maakten. Het werd een wandeltocht mét hond door het Zuidlimburgse heuvelland. Bij nader inzien eigenlijk een ware survival. De groep werd in Vijlen gedropt met de opdracht richting westen te lopen, ondergaande zon dus, en zich in Wittem te melden bij een restaurant 100 m ten oosten van het klooster van de Redemptoristen, gewijd aan Gerardus Majella. Kon niet missen, zeker niet toen iemand van de groep opmerkte dat zij, op nota bene 6 januari, daar dan als Wijzen uit het Oosten zouden aankomen. Overigens zonder Tom Tom, kom op zeg, het was survivalen. Ook toen al. En een hond in plaats van kamelen.
Wat deed de oudere generatie? Die nam een toeristische route door pittoreske grensplaatsjes om tegen de verwachte aankomsttijd de groep in Wittem te kunnen verwelkomen. Dát aankomen lukte wonderwel, maar ook na een tweede consumptie was er van de gedropten nog geen spoor. Toen men vroeg om even te mogen bellen om eventueel verdwaalde kinderen met hond te traceren, werd dat vlot gehonoreerd, hoewel een naburig echtpaar het nogal onverantwoord vond, zo leek het. Want het was inmiddels al donker geworden dus hoe kon je dat als ouders verantwoorden? Toen het contact met de verloren groep tot stand kwam en die aangaf in Partij te zitten, kwam het naburige echtpaar dan ook meteen in actie met aanwijzigen, adviezen, etc etc. "Zeg ze vooral dat ze niet verder dan 200 meter van ons vandaan zitten." Nou, dat bleken dan nog wel enkele meters verder te zijn geweest, want pas na een tweede oproep kwamen ze in zicht. Sterker, stonden ze buiten te bellen met iemand daarbinnen. Nou nee, algemene goedkeuring kregen we niet toen bleek dat de leeftijden van de drie zo tussen de 15 en 20 lagen. En ja, dat er een eenvoudig doch voedzaam maal werd aangeboden, kon het niet meer goed maken. Althans voor het naburige echtpaar, dat schielijk opstapte zodat we nu het rijk voor ons alleen hadden. Ja,ja, opvoeden is kennelijk niet ieders werk.
Bij deze, nogmaals onze waardering voor de moderne drie koningen. Dat vond zelfs de uitbater, want die had er drie gezonde klanten bij. Maar Gerardus waardeerde het kennelijk weer minder. Want toen we bij hem de uitzonderlijk uitgevoerde kerststal wilden gaan bewonderen, had hij er zo maar een avonddienst gepland. Het bezoek aan de stal houden de survivalers dus nog te goed. Want de directie geeft garantie op alle aanbevolen tochtjes. Zeker als de Wijzen uit het Oosten niet meer bij het wachtend kerstkind kunnen komen. De 'mirre, wierook ende goud' staat hier dus nog altijd op een betere gelegenheid te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten