Zeven mutsen op een schuit

***********************************************************


Zou je met zeven mutsen twee weken op de Schotse wateren willen dobberen? Met zeven van die mutsen, die op een leeftijd zijn waarop ze betreuren dat mannen van die leeftijd, of al ietsje ouder, niet meer heerlijk kunnen rampetampen?

Het zou je niet lukken want deze zeven vrouwen zijn lid van een leesclub en hebben een besloten cruise met een van hun favoriete schrijvers gepland.
Waarom lezen ze überhaupt?
Omdat ze het niet laten kunnen en dan vooral boeken van schrijvers, want om goed te schrijven moet je wel ballen hebben.
Lezers van literatuur zijn toch ook voor 85% vrouwen? Zonder hen zou het hele literaire bedrijf, uitgevers en boekhandelaren, op hun gat liggen.
Ene Jan leest allen nog maar Kuifje, dus wat wil je?
Dus willen ze twee weken met een van hun favoriete schrijvers, Gideon de Wit, doorbrengen.
Maar zou je het je al lukken aan boord te komen, dan zal het geen twee weken duren want de boot vergaat al binnen een dag. Vergaat met man en muts? Nee, alleen de schrijver overleeft het niet.
En hebben de mutsen daar enige schuld aan?

De eerste zin van Renate Dorresteins boek ‘De leesclub’ luidt: “We hebben geen enkele reden te ontkennen dat we Gideon de Wit om het leven hebben gebracht. Maar om het nu meteen moord te noemen....”
En nog op de eerste pagina kun je verder lezen: “Nee, we hebben niet veel van Gideon de Wit overgelaten. Dat is waar. Maar al Gods schepselen moeten sterven, edelachtbare. En wat had U in ons geval gedaan?”

Wat de rechter zou hebben gedaan, wordt niet vermeld. Maar wat er wel is gebeurd, moet je natuurlijk zelf lezen. Dan leer je de mutsen kennen als vrouwen die het hele gebied tussen wenkbrauwen en enkels nog altijd zorgen baart. Helaas knalt er niet, zoals vroeger, nog wel eens iemand tegen een paaltje als ze passeren, maar toch....
En mannen vinden ze vooral sexy als ze een uniform dragen, liefst met veel tressen. Of anders met een houten been....
Ze drinken ook geen whisky om iets te vieren, nee, gewoon samen recreatief tetteren.
Kortom, een belezen gezelschap met goede smaak.

Dat Renate Dorrestein een goed schrijfster is, is sinds haar ‘Buitenstaanders’(1983) algemeen aanvaard. En nadien door vele andere boeken, waaronder ‘Want dit is mijn lichaam’ (Boekenweekgeschenk 1997) bevestigd.
Ze heeft zich nu, zegt ze zelf, ook eens aan een slapstick gewaagd, een tussendoortje.
En met succes, en dat maakt mijn bewondering voor haar alleen maar groter.

Tussen het gedoe van de mutsen door krijg je in dit boek heel wat informatie over Schotland, waar Renate kind aan huis is.
Weet je bij voorbeeld waarom de distel even nauw met Schotland is verbonden als de tulp met Nederland?
Volgens de overlevering probeerde een groepje plunderende Vikingen een groep onschuldige Schotten te overvallen. Gelukkig trapte een van de ellendelingen op een distel, die aan de kust weelderig groeien. Hij schreeuwde het in het Oudnoors uit van de pijn, waardoor de Schotten werden gewekt en de aanval konden afslaan. Sindsdien is de distel het embleem van Schotland en in ieder souvenirwinkeltje zijn distels te koop in de vorm van sleutelhangers, flessenopeners etc.
Zo leer je dan nebenbei dit land nader kennen. En omdat onbekend onbemind en bekend dus bemind is, verlang je na enkele uren leesgenot er ook naar meteen voor Schotland te boeken.

Het zal me niets verbazen als de eerste druk van ‘De leesclub’ snel is uitverkocht. Ook al geeft de -feministische- schrijfster toe dat het nu eenmaal geen ‘boek met ballen’ is.