Project traveling potato

Je wil een nieuwe computer kopen. Of toch een laptop? Voor een laptop betaal je relatief meer, maar is dan wel voorzien van draadloos netwerk, een accu en de mogelijkheid om overal mee naar toe te nemen(behalve naar het zwembad, dat is niet aan te raden). De computer biedt daarentegen betere prestaties, dat komt doordat ze betere geheugenkaarten hebben en de opslagschijven hebben meer ruimte. Zodra je van je laptop of computer verwacht dat ze goede prestaties leveren, valt de laptop eerder af omdat die loeiheet kan worden en daardoor langzaam wordt. Maar wat als je nou een computer mee zou kunnen nemen, in een originele verpakking en toch je prestaties houdt? Vooral de originele verpakking verzorgen, ook wel case modding genoemd onder de kenners, trok mij aan en daar wou ik wat mee. Daarom heb ik een computer gesloopt, niet mijn eigen waarop ik nu mijn artikels schrijf, die is te waardevol, maar eentje van boven die eigenlijk al afgeschreven was om nog met de tijd mee te gaan. Nu zit deze verwaarloosde computer in een nieuw jasje, op zoek naar nieuwe aandacht. En, het is de bedoeling dat hij vroeg of laat ook handig mee te nemen is. Een computer in een koffer. Suitecase PC. Dat is het hele idee. Ik ben nog bezig met het prototype, maar het is de bedoeling dat deze computer in de koffer geen schade op loopt, als je ermee vandoor gaat en de computer moet nog een beetje opgevoerd worden. De naam travel potato heb ik dit ontwerp gegeven, omdat hij kan travelen(als het goed is) maar door zijn nu nog slome prestaties, ook een beetje suf is. Net als een aardappel, een suffe potato. Bieden kan nog niet, maar als er genoeg gesleuteld is laat ik van mij horen.


Op de foto is een werknemer druk, maar voorzichtig bezig de koffer te case modden.

Idee kameraccessoires loopt uit tot kunst

Het begon allemaal met chili con carne. Het is lekker, maar je raakt snel uitgepraat over het maal. Daarom begon Lieske over haar studentenkamer. Ze had nog een paar kleine fotolijstjes die opgehangen moesten worden, maar ze had niks om erin te doen. Het leek haar een leuk idee als Jeu, Ellen en ik een persoonlijke tekening maakte en die in het fotolijstje stopten. De creatieve geest van mijn moeder kwam op het idee om klei te gebruiken. Dat leek ons niks voor in een fotolijstje, maar het idee herinnerde Lieske er wel aan dat in een boek, dat ik voor mijn verjaardag heb gekregen, een paar voorbeelden stonden om klei poppetjes te maken. Het eten werd afgeruimd, de kleispullen werden opgediend. Lieske en ik heb gezellig 2 uur gekleid. Het gezelligste was dan wel het lachen om de “mislukte” kleifiguren, die iets anders zijn geworden dan gedacht. Zo is Lieskes hond nu meer een schildpad met een heleplatte buik en een apart gezicht. Eenmaal opgedroogd bleek de klei niet zo stevig te zijn, alleen degene die goed gekneed met water waren, konden hun lichaamsdelen bij elkaar houden. We hebben de losse onderdelen eerst geverfd en toen met nogal stroeve lijm aan elkaar vast gemaakt. Zie hier het resultaat.

Als de hond van huis is, danst de kat dan?

Ik lag nog half slapend op de bank toen mijn gezin stilletjes wegreed, op weg naar Limboland. Bommel had ook zijn spullen gepakt en wou niet thuis blijven omdat ik waarschijnlijk na de finale die Nederland speelde, bij iemand anders bleef slapen zodat ik hem niet op tijd kon uitlaten. Het was vroeg, te vroeg voor mij. Ik kon nog niet helder genoeg denken. Het enige wat ik wist was dat er iemand bij zou blijven slapen, omdat ik alleen thuis was. Toen ik de tuin in ging, riep ik snel Bommel. Shit, die was er natuurlijk niet. Ik wou eerst gaan blaffen omdat Bommel dat ook altijd doet, maar die schattige kraaloogjes staarden mij aan, onschuldig. Aangezien ik een hondenbezitter ben, ben ik gewoon geen kattenkenner. Het voelde heel ongemakkelijk, toen die kat zachte kopjes gaf en begon te spinnen terwijl ik voorzichtig over zijn kop aaide. Ik hoorde Bommel al zeggen: grijp je kans! Gooi hem in de sloot nu je zo dichtbij bent!, maar ik kon het niet doen. Toen de kat weg was, ben ik snel gaan douchen om kattengeuren zo veel mogelijk uit huis te vermijden. Ik voelde me een verrader, een beetje maar. Om aan iets anders te denken ben ik gaan fietsen richting die vriend die zou komen. Tegemoet rijden, dat zou ik doen, maar een uur laten dan dat we bij mij thuis hadden afgesproken, stond ik bij hem thuis te basketballen, terwijl hij zich uit bed hees en zijn excuses aanbod omdat hij zich had verslapen. Hij had mij ook een beetje verraden. God straft onmiddellijk.

De gelukkige Oma

Ik heb veel gehoord over de vakantie in Essen. Veel zeurverhalen. Bloed zweet en tranen. Bloed kwam uit Lieskes blaar op haar voet, waardoor ze minder goed kon lopen. Zweet was er dag en nacht, omdat het onuitstaanbaar warm was. En de tranen kwamen van de Duitsers, die hun halve finale hadden verloren. Maar in mijn ogen was niet iedereen verdrietig. Ik heb tussen het gezelschap ook een gelukkige oma gezien, die kon genieten van haar ontbijt en die er over het algemeen blij uitzag. Er zijn geruchten dat het aan de auto met airco lag, maar ook daarbuiten bleek zij gelukkig te zijn. Wie blij is, trekt ook andere vrolijke dingen aan. Zo kreeg zij complimenten voor haar kettingen, waar zij ook om bekend staat, haar bloggeraccount heet daarom vast ook Kettingmadammm. Toen ik haar man vroeg waar hij blij mee was in het leven, was ook één van zijn antwoorden: "mijn vrouw". Toen ik zijn vrouw, de gelukkige oma vroeg of zij een gelukkig mens was, vertelde ze mij dat ze alles had wat ze wilde hebben in het leven. Zo zie je maar weer, dat het niet de overhitte plek is waarvan je blij moet worden, maar enkel je eigen vreugde. En wij kunnen daar allemaal een voorbeeld aan nemen.

ps: schrik niet, op een van de foto's staat de gelukkige Opa afgebeeld, niet te verwarren met de hoofdpersoon uit dit verhaal.

Tuinfoto's!

hup hup Holland!

05 juli 2010: Moe en overhit kwamen pap, mam, Hub en ik aan bij hotel Arosa. Hub en ik richtten onze kamers in en liepen eens rond in het hotel. Het viel ons tegen dat er geen zwembad, sauna, fitneszaal of iets dergelijks was. Ook onze kamer was warm, benauwd en had geen slot op de badkamer. Gelukkig is onze Essenvakantie toch nog geslaagd!

De eerste twee dagen hebben we bij twee verschillende Turkse restaurantjes gegeten, waar we lekker gegeten hebben en snel geholpen waren. Na de eerste dag durfden we niet meer terug te komen bij het eerste restaurantje, want daar had mam thee gevraagd. Dat lijkt niet erg, maar later bleek dat thee helemaal niet op de kaart stond en alleen de vaste gasten het hadden gekregen: thee was daar een bedankje dat je kreeg van het huis..

Dinsdag en woensdag hebben we vooral geshopt. We hadden toch nog kleren nodig. Wat typisch was, was dat de mannen gelijk naar een elektronicawinkel wilden. Maar sociaal als we waren gingen mam en ik mee. Dat was erg handig, want ik heb gelijk een webcam gekocht, om te videochatten op Skype in Maastricht!
Het duurde trouwens wel lang om hem te installeren..
Hier alvast een voorproefje:










Woensdagavond kwamen opa en oma aan. We hadden kaartjes gekregen voor een welkomsdrankje en gebruikten deze, zodat we lekker buiten konden zitten. We moesten wel opschieten met eten, want we wilden vanavond natuurlijk wel Duitsland-Spanje kijken. Opa had gedroomd dat Spanje met 1-0 zou winnen. 'Onzin natuurlijk', aldus opa. Zelf ben ik per ongeluk in slaap gevallen en kon ik niet mee, maar ik hoorde dat de rest naar het café om de hoek was gegaan. Daar hebben ze gegeten en de wedstrijd gekeken. Toen ik wakker werd, heb ik de wedstrijd niet meer gezien. Wel heb ik nog meegekregen dat Spanje dus echt met 1-0 had gewonnen! Ik hoop dat opa vanavond gaat dromen dat Nederland wint van Spanje!
Opmerkelijk was dat de Duitsers zich heel rustig hielden, vergeleken met Nederlanders. Ze schopten geen rellen, maakten geen rotzooi en sloopten niets. Alles was goed geregeld, er liep ook hier en daar wat politie voor als het toch uit de hand zou lopen. Er bleken heel wat Spanjaarden in Essen te zijn, deze lieten zich luid en duidelijk horen. Ze bleven maar toeterend en gillend rondjes rijden in hun auto. Na een uur namen de Duitsers het over:
'HUP HUP HOLLAND!'

Helaas had ik een slechtere droom deze nacht.. Spanje stond voor op Nederland met 1-0.

Donderdagochtend werd ik zonder dekbed wakker, hier werd mijn kamergenoot 'opeens' mee wakker. Ik heb toch lekker geslapen en dit had ik ook wel nodig, want we gingen de hele dag cultureel doen en 's avonds zouden we paps verjaardag vieren. Eerst nog even ontbijten. Over het ontbijt waren we niet echt tevreden. Het personeel negeerde ons gewoon als we binnenkwamen, zelfs als we geen enkele schone tafel vonden om aan te gaan zitten. We verbaasden ons daarom toen opa en oma binnenkwamen in de ontbijtzaal, er gelijk een dame aangelopen kwam. 'Goedenmorgen, wilt u koffie?' En daar kwam ze met een kan koffie, we snapten er helemaal niets van.
Als eerste gingen we naar de mijnen en de staalfabriek. Oma en ik hebben ons teruggetrokken in het café en het winkeltje. Na een uurtje kletsen hebben we bovendien leesuurtje gehouden. Maar goed dat we niet mee waren gegaan, want de rest moest heel veel lopen om iets te zien, wat uiteindelijk gesloten was!
Het tweede deel van de dag vond ik persoonlijk veel interessanter. We gingen naar Villa Hügel, waar mam met veel moeite nog kaartjes voor had gekregen. Bedankt mam, want het was mooi om te zien. De naam Hügel komt van heuvel in het Duits, want het huis staat op een heuvel. Het huis was enorm! We hebben slechts een klein deel van het huis gezien, omdat de rest afgesloten was. Niet alleen het huis was groot, ook het landgoed wat meneer Krupp erbij had was heel groot. Ik vond het mooi dat meneer Krupp als zijn geld had omgezet in zo'n mooi huis, anders was dit huis er niet geweest. Het enige wat ik niet mooi vond, was de jachtkamer. Op de muren waren namelijk allemaal dode dieren geschilderd, het lijkt me daarom niet prettig om lang in die kamer te zijn! De rest van de muurschilderingen vond ik wel mooi. Ook heel veel plafonds waren beschilderd. Het huis bestond vooral uit hout. Het is het echt waard om het huis te bezoeken!

We hebben trouwens ook nog in het "Kleine Huis" gekeken, wat ook niet al te klein was. Dit huis vond ik mooier ingericht. In dit huis stond ook nog een manquette waarbij je kon zien hoeveel land meneer Krupp wel niet bezat.

Bij het avondeten bleek er niet veel lekkers voor pap bij te zitten. Hij verheugde zich al op een yoghurtshake bij het ijscafé, bleek dat deze shake uit roomijs bestond. Pap was al naar buiten gegaan, maar mam bleef duidelijk maken dat ze gewoon een yoghurtshake wilde, met alléén yoghurt en fruit. Het duurde even,maar het is haar gelukt. Zo had iedereen uiteindelijk nog iets lekkers gegeten.

's Avonds heeft Essen nog meer indruk op me gemaakt: we gingen naar een prachtig park. Ik vond het zo jammer dat de accu van mijn camera op was. Als ik hem wel bij me had, had ik sowieso nog graag een foto gemaakt van opa die aan alle planten zat te ruiken. Je kon opa maar af en toe op het pad zien lopen, meestal was hij al naar een plant gegaan om deze beter te bekijken of om eraan te ruiken. In de pauze hebben we even wat gedronken, de serveerder was niet zo heel slim. 'Chocolate Milch' of 'Hot Chocolate' had hij niet, maar wel 'Kakoa'. Wat dus precies hetzelfde was. Oma had trouwens erg last van haar keel, maar toen er grapjes kwamen over seks met de schoonmaker van de vrouwenwc, voelde ze zich meteen weer beter.
Nog even wat lopen en hup, terug naar het hotel, dan konden we paps verjaardag vieren. Eerst zaten we nog even lekker buiten bij het hotel, later zijn we naar binnen gegaan om pap om 24.00 te feliciteren. Hij kreeg leuke cadeau's. vooral de kaart vond hij heeel leuk.

Onder andere de weg naar park in Essen en de terugreis naar Geleen werden mede mogelijk gemaakt door Ellie, de nieuwe TomTom. Een echte vrouw: eerst doet ze niet wat je zegt, ze wil niet veranderen tot je doet wat ze wil en als je zegt dat ze moet stoppen, gaat ze maar door!

Bedankt opa,oma,pap&mam voor de vakantie. Ik heb het naar mijn zin gehad, ik hoop jullie ook!

pc kasten

ben bang dat er hier mensen kijken die dit geweldige pc kasten vinden .....

Voor het eerst niet sinds 2002

In het verre verleden, ik dacht groep 4, besloot ik om net als veel klasgenoten uit die tijd te gaan beginnen met voetbal. Het was vooral een erg populaire sport bij de jongens. Mijn moeder zorgde voor een groot wonder, ook dit keer. Terwijl er een lange wachtrij was bij vv Nieuwerkerk voor nieuwe pupillen kon ik al snel meedoen met trainingen en wedstrijden, zelfs bij de selectieteams. Laat het duidelijk zijn, zonder haar gebel had ik waarschijnlijk nog een jaar moeten wachten voor mijn eerste balcontact op de Nieuwerkerkse velden. Ook mijn zus speelde bij dezelfde vereniging en we ontdekten in 2002 iets nieuws. Het zogenaamde familietoernooi. Dat jaar debuteerde ik samen met Lieske in het team Hup-lies en aangezien wij speelden trokken we ook veel ander familiegespuis aan. Elk aanwezig familielid had een zekere rol. Als die rol niet vervuld werd op het veld, dan was het wel daarbuiten als fotograaf, supporter of iemand die de hapjes en drankjes verzorgde. Oom Djoons was altijd al een twijfelgeval. Omdat hij waarschijnlijk de camera na een minuut al gesloopt had, moesten we dus maar een offer brengen en hem in het veld zetten. Dat is dus het geheim achter de vele speelminuten van oom Djoons op het familietoernooi. Na een paar jaren bleef er niet veel familie meer over, maar werd er plaats gemaakt voor een vriendentoernooi. Oude versleten familieleden moesten plaats maken voor nieuw bloed uit de vriendenkring. Ook speelde Liekse en in allebei in een ander team en is de naam Hup-lies verloren gegaan. Voor het eerst sinds 2002 speelde ik dit jaar niet mee op het toernooi. Ton, van de organisatie, zei dat we nu toch te oud werden voor een toernooi waar alleen pupillen onder de 12 jaar mochten scoren. Hierbij sluiten wij dus als familie een mooie periode af, en ga ik volgend jaar verder met het Pinkstertoernooi, waarbij 6 tegen 6 wordt gespeeld met junioren en senioren, die wel mogen scoren!