Op de goede weg

De meeste verkeersborden kende ik al sinds ik die voor mijn scooterrijbewijs moest leren. Daarbij kende ik ook alle voorrangsprincipes al, die gelukkig hetzelfde zijn voor zowel de auto als de scooter. Als dat verschilde per theorie, zou het dagelijks verkeer goed fout kunnen lopen. Toch accepteren ze het bromfietsrijbewijs niet als bewijs voor de juiste kennis van de autotheorie. Misschien omdat ik als bromfietser bijvoorbeeld maar weinig rijervaring op de snelweg heb.

Bij het lessen in de auto heb ik ook nooit echt behoefte gehad om bezig te zijn met het leren van de theorie omdat ik dus al alle verkeersregels kende. Op aandringen van mijn rijinstructeur en omdat het uiteindelijk toch moest gebeuren, ben ik in de trein af en toe gaan lezen in een geleend theorieboekje.

Dat schoot niet op omdat ik geen deadline had, en deadlineloze bezigheden willen nog wel eens prioriteit verliezen ten opzichte van slapen tijdens diezelfde treinrit. Dus plande ik een theorie-examen ruim van te voren in en begon de laatste dag met oefentoetsen maken. Het enige waar ik echt moeite mee had, was gevaarherkenning. Wanneer laat je alleen gas los, rem je, of doe je niets?
Uiteindelijk zat ik toch goed met mijn gevarengevoel, en slaagde ik vandaag.

Alleen een theorie-examen voldoet niet om rond te mogen scheuren, maar ik ben in ieder geval een stapje dichterbij. Het is wel zo veilig dat een praktijkexamen verplicht is, want nu rij ik nog wel eens in zeven sloten gelijk. Of aan de verkeerde kant van de weg terwijl ik vrolijk zwaai naar de opmerkelijk vele toeterende tegenliggers. Maar gelukkig zit ik in een lesauto, dus ziet iedereen aan de mooie L op het dak dat ze van mij geen gezond verstand hoeven te verwachten!