Kerstgedachten

Email naar El op 2e kerstdag:

Hoi,

Zelige chrismes wah!

Karin kwam gisteren met vooral erg onnuttige kado’s…. servies en afstofhangpoppetjes….. Alsof we niet al bomvol zitten, slik! En toen moesten we ook nog ter sfeerverhoging een kerstfilm over een gans bekijken, Auguste heette die gans. Je had erbij moeten zijn, je had je rotgelachen.

Eerst deed de dvd speller het niet, die gooide die gans er steeds uit. tig keer geprobeerd maar nee, en dan startte die af en toe wel en begonnen we dus steeds weer vooraan aan die flutfilm.

Maar niet getreurd, of juist wel eigenlijk, want er zijn andere opties zoals het uithalen van zorgvuldig weggeruimde laptops waarin dvd spelers zitten. Johns ogen lichtten op: laptop met Kerst op tafel, joepie! HDMI gezocht om aan tv te koppelen en jawel, nou kon de pret dan toch eindelijk beginnen (stom dat we dat idee opperden, we wilden die film liever niet zien…). En toen bleek de luidspreker van Johns laptop kapot, krakend en uit fase sputterde die de toch al moeilijk te verstane duitse dialecten uit. Het beeld ging wel op normale snelheid dus je kreeg de teksten hortend en stotend ver na de bijbehorende beelden. Hoe lang kun je tijd verdrijven met een kinderfilm van een half uurtje die je helemaal niet wilde  zien?

Heel lang en wel om 2 redenen, nee 3 zelfs

• Karin vond het zonde dat wij nu de teksten niet konden volgen dus de film werd herhaaldelijk opnieuw gestart totdat eindelijk het geluid redelijk werd
• en toen hadden we geluid maar..... het beeld via de hdmi werd roze en paars op tv dus toen moest die hdml er steeds in en uitgeklikt worden
• en nu komt de grootste grap, wat nou kinderfilm van half uurtje, de officiele tijd was 80 minuten die wij tot 3 uur uitsmeerden! Een geweldige aanrader, de gans Auguste!

Zo, zet dat maar op pa's website of nee, dat doen wij zo zelf wel straks. De Kerstsfeer in Lau, 3 uur gans Auguste, een kinderfilm uit de 80er Jaren, DDR proof.

Tschhuuuuussss uit Lau

xxx

roze varkentjes maken heel wat los

Wat vooraf ging:

John kreeg op zijn verjaardag 2 dansende roze varkentjes die heel even boven op de kast in Lauenstein stonden totdat bleek dat de buren ze daar konden zien.... Maar de trotse nieuwe bezitter stuurde wel een foto van de positie naar de gulle gever.

Onderaan staat zijn reactie op die foto, een korte email in Henri-stijl.

Mijn reactie daarop:

Hoi,

Maarten van Rossum lijkt me perfect voor je, de roze jurkjes van prinses Amalia passen je niet vrees ik. Maar ik houd me in, beledigen in feesttijden is ongepast. Ali B...., moest je rappen? Dat had ik echt willen zien!
Wij speelden alleen maar "wie spreekt het slechtste Duits" en daarin win ik tegenwoordig. Nee dat zeg ik fout, in nuchtere toestand win ik dat spelletje, gooi er wat wijn in en ik blijk plotseling hele woordenboeken erbij te verzinnen. Alleen zijn daar nog geen uitgevers voor, ik vind dat ik heel duidelijk en grappig vertel maar gek genoeg verstaat noch Karin noch John me dan.
En geloof het of niet, Karin verzon een Kerstmensergerjeniet voor ons, we kregen dat spel met kerstfiguren als pionnen. 4 jezusjes aan het kruis, 4 ezels, 4 wijzen (tja, je moet het ruimer zien als je 4 pionnen per persoon hebt) en 4 luiers als pars pro toto voor het kindje. Geweldig toch? Jammer, John leest mee, het zijn eigenlijk kerstmannen, dennenbomen, Rudolfen en sneeuwmannen maar die dichterlijke vrijheid gun ik mezelf. Het flauwe is dat ze zelf niet mee wil spelen. Nog flauwer is dat ook wij het niet willen spelen.
Komt nog wel, als jullie er zijn, ik weet dat jullie je daarop verheugen, met name Theo die altijd al dol op spelletjes is dus zeker zo'n intelligent spel. Vergis je niet, in Tsjechie is er een nationaal kampioenschap mens-erger-je-niet en "onze" Jana won dat een paar keer. Dat lijkt leuk voor haar maar minder voor ons want ook die gaf ons dus al een camperversie van het spel. Minstens triple hebben we het en nee, ik durf het niemand kado te doen, als je daarmee aankomt kom je daarna toch nooit meer binnen? O ja, trouwens, Theo heeft het vast nog niet toch? Laat me eraan denken dat... Wil je de kerstversie of de Tsjechische? Allebei nog maagdelijk. Nou we toch bezig zijn, zou het ook niet wenselijk zijn voor de uitzet van Kevin en Ginger? Een beetje ouder zou daar al voor gezorgd hebben maar wij vangen dat gebrek wel op hoor.
Tja, die leuke varkentje, ik durf het bijna niet te zeggen maar ze staan nu onder de douche. Bijna dan, nog net ernaast. Ze moesten even wijken voor de kerstdorpen die nu prominent staan te zijn op die kast. Dat moet zo hier, niksnie kribbetjes maar verlichte dorpjes met rookmannen. Die kun je ontdarmen en op die plek een wierookstaafje zetten en dan  komt er rook uit hun pijpjes. Nee Boom, die pijpjes in hun mondjes dus. Spannend, niet zozeer dat roken alswel de staafjes vervangen want dan is de hele kamer vol as en je vingers zijn verbrand omdat het houdertje uit metaal is dat erg lang warm blijft, superpraktisch. We hebben de workshop erover helaas gemist.
En dan nog de schwibbogen, niet te verwarren met schwipps. Dat laatste betekent dat je aangeschoten bent, dronken.
De schwibbogen zijn die halfronde bogen met tig kaarsjes erop en liefst hele landschappen eronder. Uiteraard tegenwoordig al in LEDvariant. Voor elk raam moet er een, allemaal dezelfde uiteraard. En ze staan op verhogingen want het is niet de bedoeling dat je ze zelf ziet maar alle buren moeten ze kunnen zien, verlicht en wel. En dan hebben wij plotseling errug veel ramen, pffff.
En die staan er vanaf de eerste advent, bij iedereen dan behalve bij ons, ik kwam toen pas op het idee om ze te bestellen, ai.
Maar krenterig als ik ben wachtte ik even tot ze in de aanbieding gingen, want tja, toch wel veel ramen he? En nog krenteriger besloot ik dat aan de kerkkant erg weinig buren ervan zouden genieten dus dat ik die achterkant wel mocht overslaan dus dan zijn er nog maar 8 ramen over, slik nog steeds 8! Een beetje schwib die serieus genomen kan worden begint bij 30 euro. Althans de LED en ik zag mezelf echt niet elke avond 8 ramen maal 7 kaarsjes aansteken. En dan is 7 de minivariant, zeg maar de superkrent. Je hebt gelukkig ook de kwantumschwibbverkoop met slordige landschappen met foutjes erin. Kijk, zoiets weet Ine wel te vinden.
En als je dan nog even langer wacht gaan ze in de uitverkoop voor maar 8 euro per stuk! En toen sloeg ik toe, om erachter te komen dat ze de dag erna nog een euro goedkoper werden! En jawel, ik had echt nog een dagje kunnen wachten want afleveren gaat hier altijd supersnel en och, ik was toch al veel te laat met opstellen, het derde adventskaarsje brandde al overal. Jawel ook bij ons, tenslotte vond onze buurvrouw het ongepast dat wij geen adventskrans hadden dus ze bracht de 4 ongelijke kaarsen mee en plantte die op een bord en stak de eerste tijdig aan. Ik wilde behulpzaam de volgende aandoen maar ik begreep duidelijk het systeem niet, aha daarom waren ze ongelijk van lengte, koppie koppie! Helaas betrapte ze me er in week 3 op dat het lontje van nummer 2 nog ongeschonden was. Gauw overbranduren regelen. Affijn, schwibbs besteld en tig batterijen erbij want een beetje LEDboog vreet er 3 per stuk, ook de minibogen. DHL kent ons al, ze brengen vaak pakketjes want ik vind internetbestellingen een zegen. Maar blijkbaar waren mijn kerstfooien te Hollands want nee, de schwibbs zijn nog steeds niet geleverd, en volgens mij is het inmiddels Kerst geweest toch? Zie je, dan had ik ze dus ook nog wat later kunnen bestellen, nog een euro goedkoper, heel erg zonde toch? Maar we bekijken het van de optimistische kant: de batterijen zijn dus nog ongebruikt, nou ja die onderwegbatterijen want gezien hebben we die uiteraard ook nog niet. Betaald uiteraard wel, grmpf.
En die adventskransen? Ik vond dat we toch maar een echte moesten bestellen, 4 van die zielige kaarsen op een bord, dan hoor je er niet bij. Maar tja, Ebay, dan is een bod bindend en een beetje haast hadden we wel dus bied je maar op een paar van die dingen he? Soms zit het mee, of misschien heet dat tegen? We zijn nu de trotse bezitters van 3 adventskransen... waarvan er, wederom krenthollands, maar eentje brandt. Soms, als ik er aan denk. We zeggen dat we de rest niet aansteken vanwege risicovermindering, slim toch? We hebben de polis van de brandverzekering erop na gelezen maar er staat niets in over hoeveelheden adventskransen en schwibbogen. Of misschien wel, we begrijpen maar de helft van de teksten. Soms is dat genoeg, vaak niet zoals bv bij het "snel even afknutselen" van onze nieuwe opvouwebikes. Uhm, dat doe ik opnieuw: faltbar-e-fahrraeder. Die worden met diezelfde lieve dhl meneer geleverd en een lief klein soort ikea handleidinkje met opwekkende positieve tekstjes dat elke oen ze binnen een kwartier heeft afgebouwd, dus OK voor ons een half uur. Neenee, niet omdat John dommer is dan de vermelde oen maar omdat we er 2 bestelden. Nou duurde het al even voor we de loep vonden om de teksten te lezen, toen nog even voor we de vertaalsite open hadden staan maar daarna.... zo gepiept! En toen nog even gepiept en we piepen nog steeds want ze staan al een maand te wachten op afbouw, het lukte echt niet! Goed goed, we zijn niet de handigsten en ons Duits is niet helemaat je-dat maar een beetje schande is het toch wel dat we de gemiddelde duitse oen niet eens kunnen benaderen. Nog vervelender is dat we er dus niet op kunnen fietsen, althans ik beheers de techniek zonder pedalen en stuur nog niet.

Dus wie waagt te denken dat het leven hier saai is? Superveel contacten al is het voornamelijk met ontevreden buurvrouwen en, inmiddels ook ontevreden, dhl leveranciers. Er gebeurt van alles hier in Lauenstein en nee, niet zoals Finkers de stoplichten beschrijft want die hebben we hier niet eens. Om maar wat te noemen: de slager houdt er mee op, die sluit de tent. Wie wil dat nou niet weten? Honderden gedupeerden want hij levert elke middag de warme hap aan ruim 400 mensen, echt! Dat is toch een goudmijn, dat geef je toch niet op? Lauenstein en wijde omgeving, 6 autootjes leveren de tafeltjesdekjes. Tis even wennen want ze serveren die warme hap rond 11 uur en dan ben ik nog niet eens aan ontbijt toe. En iedereen is hier arm dus hoe kunnen ze zich dat veroorloven, om die hap dagelijks te laten leveren tot op tafel? Uhm tja, voor 3,40 dagelijks :) en dan kun je nog kiezen uit 2 a 3 menu's ook! Onvoorstelbaar dus dat er iemand nog zelf zou koken. Dus ja, het is triest nieuws dat de slager binnen is, dat kan ook niemand zich voorstellen bij dat bedrag. Maar echt, het bepaalt de stemming hier en die is zwartgrauw sinds de slager het bekend durfde te maken. Tel dat op bij de opgehouden supermarkt, er was een echte kleine op het marktplein, inclusief verse groente. Die stopte afgelopen jaar en toen moest miss gemiddeld87 maar verzinnen waar ze de dagelijkse tocht met de rollator heen ging maken, de Penny is 5 km verder en even zoveel heuvels. Gelukkig werden de middagmalen geleverd dus zoveel viel er niet in te kopen... Lauenstein in rouw maar wij hebben plotseling een bloeiende business! Die 9 persoons bus had nooit treffender gekocht kunnen worden! 8 oudjes er in met opklapbare  rollator op schoot en John als harembezitter Pennytochtjes organiseren.
Ze betalen ieder 5 euro per ritje, dat is hier gebruikelijk, dus da's een euro per km! Keer 8, dus daarvan kunnen wij riant leven gezien de levensmiddelenprijzen hier. OK, het is even een beetje logistiek dat de juiste rollator eerst uitstapt en ieder zijn eigen rollator mee naar huis neemt maar dat is John wel toevertrouwd. Helaas is er geen plaats voor mij meer in de bus, maar ik ben weer goed in andere dingen zoals bv boodschappenlijstje maken en reken maar dat John klaarklaarklaar is met ons lijstje voordat die dames eindelijk de kassa bereiken. Je ziet, we burgeren enorm in!
Nou ja, afgezien van de schwibbogen dan, maar dat is meneer dhl schuld.

Intermenschlich zijn we dus nu meer dan ooit, sterker nog... toen John eindelijk na 2 maanden arriveerde kon hij de voordeur niet eens bereiken; hij werd bestormd door de plaatselijke dames die zooooo blij waren dat hij terug was! Hij slaat in dit geval op de 9 persoons bus.... en wanneer de eerste rit weer gepland was?

Dus niet alleen de varkentjes zijn prominent, hun baasje heeft inmiddels een belangrijke positie verworven in de metropool Lauenstein!

Ine

---

From: hjg.boomsma@quicknet.nl
To: johnwester@live.nl; tvanscheppingen@gmail.com; inegielkens@live.nl
Subject: RE: Mirre
Date: Thu, 25 Dec 2014 17:04:11 +0100

Fijn dat onze varkentjes zo’n prominente plaats hebben gekregen en dat ze ook gelijk zorgen voor dat warme en bezorgde intermenschliche contact waar het allemaal zo om draait in deze donkere dagen. Dat bijvoeglijk naamwoord heb ik toch maar even opgezocht in de middelbare school - Wolters-Noordhof D – N, maar de eerste betekenissen vielen mee: ‘bleu’, ‘bedeesd’, daarna ‘bijziend’ (met zo’n gebrek mag je iemand niet plagen vind ik en ik lees overdag nog zonder bril), pas daarna werd het onaangenaam. Wij zijn vanavond ook met z’n twee, maar gisteravond ben ik wel respectievelijk “Maarten van Rossum”, ”prinses Amalia” en “Ali B” geweest met een geïmproviseerde versie van “Wie ben ik”. Weer niet gewonnen met Ticket to Ride ondanks mijn perfecte taktiek. Tijd voor een glas port.

Velen zijn geroepen

Doch weinigen uitverkoren.
Laat je door die stelling uit het Boek der boeken niet weerhouden je voor 'Het Familieboek' als een der uitverkorenen te beschouwen. Je komt er, wie weet, nogal eens in voor.
Een toekomstig auteur/publicist/journalist heeft me aangemoedigd samen met hem een familieboek, gebaseerd op onder meer deze website, samen te stellen en uit te geven. Hierbij na een zware selectie van artikelen onze beider voorwoorden.
Met daaraan de vraag gekoppeld: Wie wil er verder meewerken aan de definitieve selectie, de indeling etc.?

Onze verantwoording zal er min of meer als volgt uitzien.

                                                                         Voorwoord                                                                                                                                                          ==========

Na in de vorige eeuw enkele jaren een bundel hand geschreven of getypte kerstgedichten, (de winnaars daarvan hebben hun oorkonde natuurlijk met zorg bewaard), te hebben uitgegeven, evenals enkele jaargangen van het familieblad ‘De Magiër’ waarbij al een p.c. te pas kwam, was het duidelijk dat in de 21^e eeuw de nieuwste vorm van communicatie zou worden toegepast. Dus bouwde een vriend des huizes een website, die door fijnproever Jeu al snel onvoldoende werd gekwalificeerd. En heel consequent ontwierp hij een nieuwe, die in februari 2004 het levenslicht zag:  http://www.gielkens.blogspot.com/

Inmiddels zijn er medio 2014 ruim 21.000 bezoekers geteld, dus in die tien jaar gemiddeld zes bezoekers per dag. Gezien weinigen er dagelijks inzijn geïnteresseerd, kan het dus niet anders zijn of een enkeling is er dermate door geboeid dat hij dagelijks meermalen deze site bezoekt.

Uiteraard geen slechte zaak voor iemand die echt bij de tijd wil blijven.

Mogelijk zal John deze statistiek wel weer anders duiden, maar dat zullen we dan
ongetwijfeld te horen krijgen.

Toen Hub, een van de meest frequente bezoekers en leverancier van artikelen, de vraag stelde of er van diverse bijdragen niet een familieboek kon worden uitgegeven, herkende ik daarin een familietrekje waaraan hij zich kennelijk niet heeft weten te onttrekken. Genen verloochenen zich niet. Zo benoemden we, Hub en ik, onszelf tot redactie en op de bekende kreet van het oudste redactielid “Dit gaan we even regelen”, wist Hub wat hem te doen stond. En met een ongekende ijver en digitale kennis van zaken bracht hij de diverse teksten en afbeeldingen over op de huis p.c.

Na een opsplitsing in diverse hoofdstukken kwam het moeilijkste karwei, het wel dan niet  opnemen in de definitieve versie.
Was de heer X of mevrouw Y nu al niet genoeg aan bod gekomen? Of was ze/hij misschien wel zo uitzonderlijk dat het jammer zou zijn niet alles van hem/haar op te nemen? Op het gevaar af dat John weer statistiek gaat bedrijven en het aantal opgenomen artikelen, desnoods regels, gaat afzetten tegen iemands leeftijd of wat dan ook en daaruit ongekend verwerpelijke of discutabele conclusies zal trekken. Maar zo houdt hij ons wel scherp, daar gaat hij althans van uit, volgens zijn leefregel: ‘Daar moet toch iemand voor zorgen.”

In de hoop dat eenieder er iets van zijn gading en goesting in zal aantreffen, bieden we u  dit 10-jarig familiegebeuren. De redacteuren hebben hun gading en goesting al gevonden in het samenstellen ervan..

W. Gielkens

=====================================================================

In groep 6 zat ik elke maandagochtend in de kring om te vertellen wat je in het weekend had gedaan. Naast dat de jongens altijd hadden gevoetbald en de meisjes hadden gehockeyd, vertelden veel klasgenootjes dat ze weer eens naar hun familie waren geweest. Iedereen had zijn opa en oma, ooms en tantes in de buurt wonen, zodat ze even een middagje langs konden gaan. Onze familie had echter een uitgebreide woonradius. Wij moesten vanuit Nieuwerkerk aan den IJssel naar Geleen, Kerkrade(?) of Amsterdam om een familiebezoekje te plegen (tegenwoordig zelfs naar het Duitse Lauenstein). Toch wil je met elkaar in contact blijven, en de postduiven waren anno 2003 niet meer aan te slepen. Daarom werd er in 2004 een familieblog aangemaakt zodat ieder behoeftig familiemens daar zijn eigen nieuws kon delen. Tegenwoordig is het begrip delen iets vanzelfsprekends, maar toen was het nog best hip, het neusje van de technisch-interactieve-zalm.

In het begin gebruikte ik de blog vooral om iedereen op te roepen voor het Nieuwerkerkse familievoetbaltoernooi, of om quizwedstrijdjes over dieren te posten voor ome John en opa Wiel zodat we er eindelijk achter konden komen wie er nou het slimst van de twee was. Jaren later werden de kleinkinderen vriendelijk doch dringend gevraagd om verslagen te maken van de familie-uitstapjes voor op de blog. Verslagen waren en zijn nog steeds niet echt mijn ding. Weer een tijdje later, kregen we een contract aangeboden om elke week een artikel met illustratie op de site te zetten, het onderwerp mocht je zelf bepalen. Dit was en is meer mijn ding.

Vanaf dat moment voegde ook ik iets toe aan de familieblog, waarbij mijn verwondering over de flexibiliteit, creativiteit maar ook de kracht van taal is toegenomen. Nu, na tien jaar, hebben mijn opa en ik getracht het complete verhaal dat zich in de loop der tijd op de blog heeft ontwikkeld, in een familieboek om te zetten. Want een real-life boek blijft toch echt meer mijn opa.

Hub Coumans

Vlotte processen

Even weer een dingetje. Iets dat in de collegeslides voorbij komt en daarna opeens overal in terug lijkt te komen. Process fluency. Het werd genoemd bij human factors, een vak dat als het ware het denkbeeldige handboek is voor het maken van een mensvriendelijk product. Hoe en waarom beïnvloeden mens en technologie elkaar?

Een begrip wat daar dus ter sprake kwam, was process fluency. De vlotheid van de handeling bepaalt hoe gemakkelijk en aantrekkelijk het is om die handeling uit te voeren. Een voorbeeld van goede process fluency is het gemak van het swipen op touchscreens, waardoor mensen soms alleen maar door hun fotoalbum bladeren omdat het zo makkelijk gaat. Slechte process fluency ervaar je als bij het opslaan van een document steeds opnieuw de goede map moet selecteren en het apparaat ook nog rustig vijf seconden de tijd neemt om het document daadwerkelijk op te slaan. En dat maakt het opslaan het er niet aantrekkelijker op. Bewijs voor de theorie is dat het Google-zoekfunctie-gebruik afnam toen zij de zoekresultaten vertraagd op het scherm lieten komen.  

Bewust of onbewust streeft iedereen naar vlotte handelingen en voorkomt iedereen het liefst de trage acties. Heel logisch, en ook heel breed toepasbaar. Process fluency gericht design is het inspelen op snelheid, maar neigt ook al snel naar gemakzucht en toegankelijkheid. Wie gezond eten wil promoten, moet dat kant-en-klaar aanbieden om de process fluency van fast food te verslaan. Als een onderwijzer wil dat zijn slides gelezen worden, moet die niet lappen kleine tekst ergens op een site in subfolders verstoppen. Ja, online terugkijken, want uit huis op de fiets stappen om naar de desbetreffende les te gaan en daarbij ook nog rekening te moeten houden met de tijd, lunch en onderwijsskills van de docent, is natuurlijk helemaal niet fluent.

Process fluency en laagdrempelige toegankelijkheid is dus niet alleen van belang bij tastbare en technische producten, maar bij alle mogelijke handelingen. Zo is saxofoon spelen een stuk aantrekkelijker als die op een standaard staat zodat het een kwestie van plug en play is. In plaats van hem steeds uit de tas moeten halen, in elkaar moeten zetten en hem daarna weer in delen terug moet stoppen. Dit is nuttige informatie zolang je er bewust van bent dat er überhaupt een alternatief is. Ik wilde gewoon een standaard om de sax trots te laten shinen. Maar een leraar zou dit aan ouders kunnen aanraden waarvan de kinderen thuis te weinig oefenen. Dus wil je iets gedaan hebben (van een ander), knoop het dan goed in je oren(ondanks zo’n knoop niet erg fluent klinkt): maak het makkelijk, hou het vlot. 

De optredenskop eraf

Donderdag 11 december traden we op met de band die sinds dit schooljaar langzaam een bestaan kreeg. Het was het eerste optreden voor publiek groter dan de twee huisgenoten die meekwamen met de gebroeders de Ruiter. Deze broers zijn Alex de “akkoordengitarist” en Camiel de bassist. Verder hebben we nog Lars de “leadgitarist”, Camiel de drummer, Joep de zanger en ikzelf aka Hub de saxofonist.

Het Open Podium bij Intermate(studievereniging TIW), was bedoeld voor allerlei acts, maar uiteindelijk werd er alleen muziek voorgedragen. Met af en toe een verkleed bestuurs- of dispuutslid dat onhandige danspasjes maakte als visuele special feature. Wij traden op als band zonder naam, universeel besluit over de benaming van ons muzikale sextet moet nog blijken. Het publiek had hier echter geen problemen mee en kraamde af en toe gewoon oerkreten uit in plaats van onze missende bandnaam te scanderen.

Voor het optreden deden we nog aan bandbuilding in de vorm van samen pizza’s, mosterdsoep en stokbrood eten onder het genot van een biertje. Op de Mau. Dat is het antikraak-huis aan de Mauritsstraat waar Alex, Camiel (de bassist) en onze twee trouwste fans wonen. Ik voelde me hier thuis, wat ik ook zeker zou moeten volgens Joep. Die overigens ook niet op de Mau woont, maar zich wel al tijden thuis genoeg voelt om mij dat gevoel ook aan te bevelen. Alex beweerde tijdens het soepje dat hij niet te veel wilde drinken, omdat hij al voor zich zag hoe zijn maag de drank en de mosterdsoep gemixt retour zou sturen.

Tijdens het inspelen op de Mau sprong een snaar van de basgitaar, waardoor de eerste pre-podiumpaniek een feit was. Gelukkig woonde Joep’s neef in Eindhoven als conservatoriumstudent in een huis vol conservatoriumstudenten, dus met een paar belletjes werd de helft van ons op snaarmissie gestuurd terwijl de rest alvast het sfeertje bij Intermate ging verkennen. Ruim op tijd waren we compleet bij Intermate, inclusief nieuwe snaren. Stiekem toch wel zenuwachtig dronken we allemaal om wat losser te worden. Na een tijdje staken bij Joep zjin rode oren af tegen zijn net-iets-anders-rode overhemd, Alex bekende dat hij nu toch wel een beetje aangeschoten was, waar ik rode wangen had en rode oren die niet echt afstaken maar altijd al uitstaken.

Er waren meerdere bands op de avond aanwezig, alleen kregen wij achteraf van verschillende kanten te horen dat wij toch wel de bovenliggende band van de avond waren. Dit moest natuurlijk gevierd worden, en dat deden we deels terug op de Mau en daarna in de Altstadt, het meest verlaten café waar ik tot nu toe op Stratum ben binnen geweest. Het was een unieke en aangename avond.

Ondanks de grote vreugde was dit eigenlijk maar een oefenoptredentje. Een pilot voor het echte werk. En de volgende stap van dat echte werk zou Breda moeten gaan worden, waar de connecties en roots liggen van 4/6 van de band. Om de daad bij de ambities te voegen gaan we twee dagen van de kerstvakantie op een Bredaas industrieterrein repeteren. En nog wat meer bandbuilden. En wie weet; misschien komt daaruit ook een definitieve bandnaam rollen. 

Droomauto

Supercars zoals de Lamborghini Huracan of Ferrari 458 Italia, of de iets minder zeldzame Audi R8 en Porsche 911 Turbo, zijn droomauto’s voor alle autoliefhebbers. Je hoeft er geen verstand van te hebben om de energie te voelen die ze uitstralen. Met hun scherpe aerodynamische lijnen en predatorische koplampen komen deze laag gebouwde kunstwerken sportief en krachtig over. Wie niet versteld staat van de looks, raakt vanzelf wel onder de indruk van het geluid dat ze maken. Hier betaal je echter wel de hoofdprijs voor en het is nog maar de vraag hoe leuk het nou eigenlijk is om zelf een supercar te hebben.

Het hebben van een supercar brengt zorgen met zich mee. Waar je ook gaat of staat met je trots blinkend luxe voertuig, een krasje of deukje zit in een klein hoekje. En mocht iemand snode plannen hebben, is de kans groot dat jouw auto bovenaan op het programma staat. Daarnaast zou je zo’n sportief beest toch nooit kunnen gebruiken waarvoor het gemaakt is, tenzij je vaak op de Autobahn te vinden bent of genoeg geld hebt om de bijkomende boetes te betalen. Voor de veiligheid hoef je overigens ook niet in een supercar te rijden.

Van de Huracan bekeek ik enkele filmpjes op Youtube om meer te weten te komen over de auto. Teleurgesteld keek ik hoe de reviewer van binnenuit gefilmd werd. Het interieur van de Huracan ziet er best suf uit. Voor de echte fans zal het wel puur genieten zijn, maar ik prefereer toch het uitzicht aan de buitenkant.

Het zijn dus echte droomauto’s. Letterlijk. Mooi voor in de mentale garage, veilig en wel. In bezit ervan zijn ze een lust voor het oog, maar daarnaast ook een zorg voor de ziel. Word ik nou ooit multi-miljonair en heb ik een vrije zondagmiddag, dan is het een ander verhaal. Maar tot dan is het meer hopen dat ze veel in de buurt rond rijden om zo toch van hun bestaan te kunnen genieten. En anders zijn de plaatjes altijd nog goed om als bureaublad- of mobielachtergrond in te stellen. 

Aankondiging.

Zouden we er op den lange duur misschien ‘niets meer aan doen’? Aan kerstmis, terwijl we normaliter toch graag een ‘bij- elkaartje’ hebben. Maar we zouden er toch niet langs komen, want van diverse zijden werd er geïnformeerd hoe we de kerst 2014 gaan regelen. Bedankt allemaal, de tijd gaat zo snel dat we ons pas laat dit jaar gingen realiseren dat het alweer de laatste maand van het jaar was en dat we daarin ook alweer goed op weg waren.

Ook dit jaar zetten we met plezier op 25 december vanaf 15.00 uur de grot open om de kribbe te komen bezoeken. Wat de herders en koningen allemaal meebrengen zal ook nu een verrassing zijn, maar alles moet op, zoveel is zeker. Overigens late men de dranken over aan voedstervader Jozef, dat is dan het enige dat voor hem althans geen verrassing inhoudt.

Graag vernemen we wie wil komen kijken naar wie er allemaal komt. En denk eraan: het jaar loopt spoedig ten einde, dus s.v.p. niet te lang wachten.

   

De directie.

PS.

S.v.p. schapen en kamelen buiten laten, de grot is net gepoetst.

Langer "stukkie" pilot: Eigen slachtoffer

*Als resultaat van een uitdaging(waarom volgt later) om zowel iets langers als fictief te schrijven, is hier mijn eerste try-out. Ik ben hiermee ooit begonnen in de trein via de app van Evernote, onder de werktitel "Eigen Rechter". Nu vind ik "Eigen slachtoffer" een betere titel. Maar goed, het is toch maar een pilot. Had het liever als mooi Word-document toegevoegd in plaats van zo'n lap tekst, alleen kon ik daar geen optie voor vinden. Spelling- en grammaticachecks zijn welkom. *

Eigen slachtoffer

Tijd om te gaan. Langer blijven is onnodig, misschien ook nog wel stom ook. De jongen die aan het filmen was, werd waarschijnlijk nog steeds achtervolgd door de andere overvaller, of had hem al afgeschud. Hij was immers op de fiets. Wie weet had het petje de achtervolging gestaakt en kwam hij terug, ook voorzien van een wapen. Michael stond nog te trillen van de adrenaline die zijn lichaam de kracht en snelheid had gegeven zijn overvaller uit te schakelen. Misschien wel iets te veel kracht en iets te uitgeschakeld. Door de paniek had hij geen controle meer over wat hij precies deed, en het resultaat daarvan lag nu onder hem op het asfalt.

Hij zag ze op honderd meter afstand al staan. Twee gedaantes met capuchons op, stil en duidelijk wachtend op iets. Of op iemand. Hun outfits mochten dan wel even donker en vormloos zijn; door hun lengte waren ze toch duidelijk te onderscheiden. Al naderend was er nog meer verschil te zien: de boomlange kerel had een donker gezicht. Die kleine was lichter en bleek een zwarte pet onder zijn capuchon te dragen. Hij was net iets kleiner dan Michael zelf, maar probeerde zijn tekortkoming te compenseren in zijn pretentieuze brede houding. Het was typisch zo'n figuur die Michael om de school heen zag staan roken met zijn vrienden, of herrie zag schoppen in kinderspeeltuintjes.
Langzaam maar zeker draaiden ze zich om richting Michael, die snelheid wilde maken om hard langs te fietsen. De langere duisterling kwam in actie en stak zijn hand op. "Wacht even man, wacht even". Hoewel hij vriendelijk en rustig klonk als iemand die naar de weg wilde vragen, liepen bij Michael al de rillingen over het lijf, met zijn hart flink overklokkend.

"Geef je telefoon en je geld". Ze stonden nu voor Michael, die was geremd omdat door hun heen fietsen niet erg veel kans van slagen leek te hebben. Hij keek of hij nog snel links of rechtsom kon omdraaien, maar daar was de weg te smal voor. 

"Heb je me niet gehoord? Geef me nu je geld en je mobiel." De twee kwamen steeds dichterbij. Michael kon geen kant meer op. Daarnaast zat hij ook nog op zijn fiets, waardoor hij minder wendbaar was. "Ik heb geen geld bij me guys, en mijn mobiel ligt nog thuis", probeerde hij zo luchtig mogelijk. Was hij sneller? Kon hij het verlies van zijn fiets voor lief nemen en deze twee eruit sprinten? Dan hadden ze wel zijn sleutels die nog in de fiets staken, die zou hij er niet meer snel genoeg uit kunnen halen. Hij hinkte onhandig achteruit op zijn fiets. "Blijf staan." De grootste van de twee stapte naar voren en greep naar Michael's stuur. Zijn zware stem klonk koel doch gebiedend. Om hulp roepen, krijsen en schreeuwen zou geen nut hebben. Er waren nergens huizen in de buurt te bekennen en zo te zien ook geen voorbijgangers. Roepen zou slechts de twee voor hem agressief kunnen maken.

Op het moment dat er van achter de twee intimidators een onmiskenbaar geluidje klonk, realiseerde Michael zich pas hoe akelig stil het buiten de herrie in zijn hoofd was geweest. Even stonden zijn gedachten stil en keek hij samen met zijn overvallers mee naar de richting van het geluid, de één nog steeds met Michael's stuur klem in zijn hand. Het geluid was dat van een mobiel geweest dat een opname startte. Er stond een jongen met zijn mobiel gericht op het drietal te filmen, met lichtfunctie en al. Hij vloekte hardop, geschrokken en door zichzelf bekloot om te vergeten dat hij zijn licht en geluid niet eerst uit had gezet. "What the fuck doe jíj nou!?" De kleinste van de twee richtte zich tot de filmer. Die stopte zijn mobiel zo snel mogelijk weg en sprong op zijn fiets terwijl de schreeuwer op hem af sprintte. Ze vlogen bijna tegelijkertijd de eerstvolgende hoek om, de stem van de achtervolger al scheldend wegvagend. 

Ondanks Michael altijd zou wegrennen zolang hij daar de kans voor zag, was hij nu niet van plan zijn eigendommen af te staan. Als ze nog met twee man sterk voor hem stonden, had hij waarschijnlijk niks geprobeerd. Maar voor deze man alleen had hij zich niet zomaar gewonnen gegeven.

Eerst die knie. Die was hoogstwaarschijnlijk goed kapot. Op t moment dat de lange kerel nog verder naar voren was gestapt, trapte Michael schuin van boven op de knie waar zijn gewicht op stond. Onmiddellijk na deze onverwachtste actie vloog de linkerhand van de even wankelende man naar Michaels keel. "Je geld en je mobiel man, of ik maak je fucking kapot!". Zijn stem sloeg over. Ze waren nu dus allebei in paniek. Aan de rechterkant bewoog iets op hoogte van zijn middel. Het reflecteerde en trok Michael's aandacht vanuit zijn ooghoeken. Degene voor hem stond met een zakmes in zijn handen. Toen het oog. In plaats van zich van de sterke klauw om zijn nek proberen te bevrijden, wurmde Michael de knokkel van zijn gebogen wijsvinger zo ver mogelijk in de oogholte van zijn belager. De hand om zijn keel verloor zijn houvast terwijl de eigenaar een kreet gaf en zijn hoofd afwendend naar achteren trok. "Aah, vuile rat!" Even dacht Michael dat het voldoende was om hem af te schudden, maar de rechterarm van de zwarte gestalte ging wild naar achteren om toe te slaan. Hij was not amused door de reactie van zijn slachtoffer. Door de razende uithaal verloor hij de controle over zijn houding en intuïtief trapte Michael met de bal van zijn voet tussen het kruis en de buik van zijn belager. Ondanks dat kwam de klap nog aan en Michael wankelde. Ondertussen klikte het zakmes uit in de rechterhand van de man. Zonder te twijfelen gleed Michael met zijn linkerhand achter het hoofd en met zijn rechterhandpalm op de kin van de gewapende man. Het mes schoot omhoog naar Michael's uitgestoken armen. Als een schaarbeweging rukte Michael tegelijkertijd zijn linkerhand naar zich toe terwijl hij zijn met zijn rechter een forse zet gaf. Krak. Michael voelde iets kraken en hoorde het bijpassende geluid. Geen verzet meer. Het mes was wel nog in zijn linkerarm terechtgekomen, maar Michael voelde niet veel meer dan een prikkeling. Alles voor hem verslapte, het zakmes kletterde zachtjes op het asfalt. De lange griezel viel naar voren er rolde onhandig en bewusteloos op zijn zij. Halfdichte ogen: het licht was uit.

Daar stond hij dus, veilig na de overval. In ieder geval voorlopig dan. Voelen aan de pols of in de nek zoals ze dat op tv altijd deden, leek Michael niet verstandig met de aanwezige kans dat een gewapende partner in crime straks terug zou komen. Hij trok zijn fiets van de weg en stapte op. Gelukkig was dít niet gefilmd. Of zou hij te herkennen zijn op de beelden van de vreemde voorbijganger? Zou de politie hem linken aan de verwondingen of zelfs moord van deze overvaller? Zou zijn partner met het petje aangifte doen, ondanks hij zelf een van die twee was die een overval pleegde? 

Michael trapt door. Hij is weliswaar veilig ontkomen, maar toch voelt hij zich alles behalve dat. Wat had hij anders moeten doen? Moest hij zich schuldig voelen? Wou de arme stakker misschien alleen maar snel geld hebben omdat hij familie uit de schulden wilde helpen? Was hij van plan dat zakmes echt te gebruiken of zou hij nooit verder gegaan zijn dan een bedreiging?

Was er überhaupt een manier om niet als slachtoffer uit zo'n situatie te komen? Meewerken kost je je spullen, onsuccesvol verzet je gezondheid en succesvol verzet krijgt misschien nog wel het langste staartje op deze manier. Hij besloot uiteindelijk dat het zo goed was. Hij had zichzelf beschermd tegen een bewapende overvaller. En dat is zijn goed recht; niet zijn probleem. Tenminste, dat zou zijn probleem helemaal niet mogen zijn. En wat betreft de politie, die zouden zich beter kunnen bezighouden met criminelen te vangen in plaats van ze in bescherming te nemen. Ja, het is goed zo, zegt Michael tegen zichzelf. Maar toch kan hij die nacht de slaap niet vatten.

De beelden van de zwarte gedaante die voor hem neer viel, de filmende voorbijganger en zijn kleine achtervolger tollen nog lang door zijn hoofd. Hij ziet de politie bij hem aanbellen om verhaal te halen, zich terecht staan en opgewacht worden door de overvaller met nog een stel wraakzuchtige vrienden. Hij ziet de nieuwsberichten voor zich van een jongen die is neergestoken omdat hij een tweetal overvallers had proberen te filmen. Onrustig draait Michael zich om in zijn bed tot hij een steek in zijn arm voelt. Hij ziet dat de deken onder het bloed zit en zijn wond begint steeds meer de aandacht te trekken. Ook dat nog. Zowel mentaal als fysiek zou Michael voorlopig nog niet van de overval af zijn. 

Puntjes op de i bij beste docent uni

“Ik wil graag naar buiten maar ik moet studeren”, appte zuslief vanmiddag. Ik keek naar buiten en ondanks het zonnetje scheen, herinnerde ik het me als de dag van gisteren dat het helaas weer kouder aan het worden was. Zelf moet ik natuurlijk ook studeren met morgen het eerste tentamen op het programma, maar ik had alles al netjes doorgenomen voor vandaag dus ik kon het een kans geven. Naar buiten toe gaan. Met trui en zonnebril bewapend, op sokken in teenslippers de tuin in.

Mijn handen hadden het koud maar de zwarte print op mijn trui niet. Ik had nog een halfuurtje te gaan voordat de zon achter de buren zou gaan schuilen. Het was weliswaar pas kwart voor één, maar de zon is hier blijkbaar erg verlegen. Om haar er toch symbolisch bij te betrekken, ben ik verder gegaan in het boek dat Lieske mij cadeau had gegeven, “Waarom we voelen wat we voelen”, van Giovanni Frazzetto. Om en om met de ene hand het boek vasthoudend en de ander warmend op het trui-logo, heb ik aangenaam kennis opgedaan.

Vak-gerelateerde kennis, welteverstaan. Bij een huidig vak leerde we over de false positives in de statistische analyse van onderzoeken. Dat de zogenaamde significantie p-waarde niet zoveel zegt als de meeste mensen denken(inclusief onderzoekers zelf). Dit vak wordt deels gegeven door Daniël Lakens, verkozen tot beste docent van de TU/e. Een jonge docent die probeert het conservatieve lesgeven te vermijden en die zijn verhaal altijd enthousiast overbrengt.

Toen ik las dat er bij een dode zalm met behulp van een fMRI-scanner ruggengraat- en hersenactiviteit was gemeten, moest ik meteen aan de docent denken. Zowel omdat dit experiment (dat tevens een Ig nobelrpijs won) de false positives van onze hersenscanners laat zien, maar ook omdat het typisch een voorbeeld is waarmee onze docent de aandacht van de klas zou winnen. Daarnaast las ik ook dat slechts 66% van de onderzoekers de correctie voor deze false positives gebruikt, omdat het de onderzoeksresultaten minder sappig maakt. Ook een ethisch puntje wat voorbij kwam in de les.

Lakens op dit experiment geattendeerd te hebben, kreeg ik het volgende teruggemaild:

“Hoi,

 Ja, dit is een klassieker, en je hebt gelijk, die had gewoon in het college moeten zitten! Bedankt voor de tip, dat gaat er volgend jaar zeker aan toegevoegd worden!“

 Zo zie je maar weer wat een verjaardagskado, tip van je zus en een herfstzonnetje voor een impact kunnen hebben op het onderwijs. Nota bene bij de beste docent van de universiteit.

nu weet ik waarom ik niet kan slapen!

Gesponsorde Pokeravond

Het schijnt dat er elk jaar een pokertoernooi wordt georganiseerd bij studievereniging Intermate. In mijn eerste jaar had ik nog niks met poker en vorig jaar ging het evenement niet door. Afgelopen dinsdag stond het toernooi wel weer op het programma en toen ik daar achter kwam, was ik er als de kippen bij. Waar ik allang blij was om met 32 studenten een toernooitje te kunnen spelen, werd het een top avond doordat alles gesponsord werd door het ICT bedrijf Sogeti.

Voorzien van speelborden, dealers en prijzen kwam een team (ex)medewerkers van Sogeti langs om de 5 tafels bij Intermate klaar te maken. Zelfs de goodies ontbraken niet; iedereen kreeg van te voren een rood notitieboekje met bijpassende pen. (Voor de geïnteresseerden: het logo van het bedrijf is een rode schoppen aas omdat dat de beste kaart is in het favoriete kaartspel van de oprichter: Bridge.) Zo had iedereen dus al een prijsje gewonnen voor het toernooi van start ging, waarbij deelname overigens gratis was.

Daarnaast waren er ook nog echte prijzen; 100, 50 en 25 euro bol.com cadeaubonnen en een zak drop voor de eerste afvaller. Er was dus zowel aandacht voor een serieuze uitdaging als voor humor. Het Sogeti-team hoefden er noppes voor terug, niet eens 32 luisterende oren over hoe geweldig hun bedrijf is. Ze begonnen in plaats daarvan meteen enthousiast te dealen.

Alsof dat nog niet super cool vet strak gaaf genoeg was, nam Sogeti de kosten voor het avondeten en de genuttigde hapjes en drankjes ook nog eens op eigen rekening. En met het assortiment aan drankjes bij Intermate, is het wel te begrijpen dat eenmaal afgevallen er nog genoeg reden was om “nog even te blijven”.

Ik had geen geweldige handen maar probeerde er ook niet meer van te maken dan ik had, waardoor ik mijn stack redelijk constant hield. Helaas wilde ik op een gegeven moment toch te graag winnen omdat ik eindelijk goede kaarten had, en was na het lange wachten niet van plan om weer netjes te folden na een prutflop. Dat deed hem de das om. Maar ondanks mijn teleurstellende resultaat, kan ik stellen dat deze avond één van de weinige momenten was waar meedoen wel echt belangrijker was dan winnen. En zo ging ik zowel fysiek als mentaal toch niet met lege handen naar huis. Sogeti, bedankt! Als ik ooit nog eens een volwaardig ICT’er word, horen jullie van mij.

pregefabriceerde mascotte bracht geen geluk

Estebleef

Zoals bekend houden we van een stamkroegje en LP’s oogjes beginnen al te glinsteren als ik haar vraag of we vandaag ons pikketanissie niet buiten willen consumeren. En ze vraagt niet eens meer: echt buiten?, want gewoon buiten is in de tuin en om dat uit te sluiten zegt ze in een adem: eerst nog vlug even naar de WC. Voor gewoon buiten zou dat natuurlijk niet nodig zijn.

 

 
 
 

Aanvankelijk was dat ‘Ónger de Buimkes’ in Oud-Geleen, waar de Telegraaf op ons wachtte, maar ze wil ook wel eens wat anders.

Dus gaan we sinds kort naar een van de oudste, zo niet het oudste familie stamineeke in Zuid-Limburg, café Salden, op de Plats in Limbricht. Waar ze trouwens ook de Telegraaf hebben, hoewel je die nogal eens moet vragen.

 

Afgelopen donderdag komen we er aan en terwijl we de hal binnen komen zien we de waard de trap opstormen. Dat beviel me niets, want ik stel er altijd nogal prijs op niet onnodig lang op een bestelling te hoeven wachten. En wie weet gaat de man gewoon even koffie drinken, dus zei ik al meteen: “Dat zie ik niet graag, deze keer dan maar ergens anders?”

Maar nee, ze bleef de zaak trouw te meer omdat ze er overheerlijke herfstbok hebben. “En trouwens er zal binnen ook nog wel een meisje bedienen.”

Met tegenzin aan een tafeltje plaats genomen en nee, nergens een meisje te zien, komt iemand binnen stormen.
De waard met de Telegraaf: “Ik kon jullie door het raam zien aankomen, dus ik dacht: moet je snel zijn. Estebleef.”

 

Zo’n man laat je dan toch zeker iets extra’s verdienen?