Jeu, jongen

Jeu, jongen, ik hoop dat je nog eens kijkt. Want als ik links op de site klik om er iets op te zetten (gericht aan Gielkensw@blogger etc.) dan bljft 't akelig leeg. Lukt 't jou wel? En zo, ja wat doen wij fout?
Als je 't niet zou weten, OK, ben je in goed gezelschap in elk geval.

Nou, de balle dan

In de Kroon schenken ze een goede Trappist. En sinds ze er ook heerlijke bitterballen serveren begint zij al te lonken zodra we naar even in de buurt komen. OK, er pal tegenover zitten de jongens van Woodline, die onze meubels, rekken en andere eiken toestanden, weliswaar meestal aan de late kant, maar verder in volle tevredenheid van de klant produceren.
"Voor mij een Trappist met, en voor haar een Trappist zonder.
En o ja, brengt U ook uit?"
"Hoe bedoelt U?"
"Zou U ook 2 Trappist in de zaak aan de overkant willen brengen?"
"Maar ik weet niet of ze dat drinken."
"Nou dan leren ze dat wel.
En o ja, ook een grote portie bitterballen."

"Zou ze dat wel doen?", vroeg zij zich af en even leek het erop dat ze wel ons bediende maar geen asem gaf met 2 bellen naar de overkant te gaan.
OK dan, was leuk geprobeerd.
Maar toch, even later komt ze wulps aan onze tafel en vraagt:"Wat moet ik dan zeggen, meneer?"
"Zegt U maar dat we zo meteen ons rek komen halen, dan weten ze wie ik ben."
Maar toch geen directe actie.
"Ik zei je toch dat ze zoiets niet kunnen doen!", zie zij.
En even later, want ze zat met het gezicht naar het raam:
"Kijk eens, daar gaat ze met een dienblad en 2 grote Trappist.
En een grote schaal met ONZE ballen."

Gelukkig was de Chinees vlakbij.

Dat wil je niet weten

Zodra iemand zegt 'dat wil je niet weten' kun je er tamelijk zeker van zijn dat hij uitgebreid gaat uitpakken.
Inderdaad, de muis deed het opeens die vrijdag niet meer. Ik heb nu een andere (draadloos) én een nieuw toetsenord. Allemaal beter meneer, maar over het prijsverschil zullen we het niet hebben. Kijk, denk je dan, aan mij zal het dus niet hebben gelegen.
"Jammer eigenlijk dat de ADSL er nog niet is, dan had ik dat meteen 'even' kunnen aanleggen. Duurt deze keer wel erg lang."

Die week was er wel een witte doos gebracht, maar Ma had die aangenomen 'in de wetenschap' dat het een bestelling voor Jos was, en of ik die dus even met rust wilde laten. Inderdaad, die ADSL duurde wel erg lang deze keer.
Die zondag was Jos nogal verrast met zijn zending uit Den Haag. Terecht, want ADSL had-ie echt niet besteld. Wij wel dan??

Maar goed, we hadden dan maar 2 dagen gemist, want maandag zou ik meteen bellen en zouden we eindelijk uit de ellende zijn.
Maandag was RAR gesloten en dinsdag werd meegedeeld dat alleen Michel ADSL aanlegde en hoewel bedrijsleider van RAR werkte hij voor dat bedrijf(je) slechts op vrijdag en zaterdag. Maar dan zou hij ook om 13.00 uur komen. We stonden nu vooraan ik de rij.
Dus vrijdag om 14.00 gebeld of er geen misverstand in het spel was. Nee, hij stond verdorie net klaar om te vertrekken. En dus was hij er tegen drie-en.

"Maar of ik dan toch even kon adviseren hoe hij door die dikke muren heen kon."
"Daarom heb ik U vooraf laten komen, kon U zelf bepalen hoe alles zou moeten."
"Zeker, maar ik had niet gedacht dat die muren zo dik waren. Dan maar door de stijl van de deur?"
"We zijn nu zo ver, ik vind alles goed."
"Meneer komt U eens, zijn die stijlen van ijzer? Ik kom daar niet doorheen."

Dus werd het boorwerk via dunnere muren en een langere kabel dan gedachte etc.
En de scanner, ja, die software moest nog worden gedownload, maar dat ging nu tenminste vanzelf als de ADSL eenmaal werkte.
"Maar hoe dat nu, ik krijg hem hier boven niet aan de praat, wilt U eens kijken of-t-ie-t beneden wel doet?"
En toen, believe it or not, bleek het wachtwoord niet te kloppen.
"Meneer, hebt U iets aan het wachtwoord veranderd?"
"Niet mijn gewoonte, dat is door Uw firma opgegeven met afschrift aan mij. Da's alles."

Ik heb toen meegemaakt dat XS4all van hieruit werd gebeld om het juiste wachtwoord te achterhalen, dat er waarschijnlijk bij hun een fout was gemaakt, want zij hadden een ander wachtwoord, dat ik me moest legitimeren anders kregen we dat niet eens en dat we een uur later inderdaad op ADSL terecht konden.
Hoewel? Hoe kon het nu dat het boven niet lukte?
"Is de afstand misschien toch te groot?", opperde ik. Want Ma had zich vandaag opeens herinnerd dat die meneer van de KPN haar had gezegd dat dit geen huis was voor draadloos.
"Een goede vraag", vond meneer Michel, zeker met die dikke muren, maar dat had hij nog niet eerder meegemaakt. Nee, het zouden de apparaatjes zijn, had hij eerder ook al eens problemen mee gehad. Dus werden er ter plekke twee nieuwe apparaatjes besteld, die dan volgende week geplaatst konden worden. Intussen: "Meneer als-t-ie-'t het boven niet doet, gewoon even kabeltje in en kabeltje uit, resetten dus. Is misschien vervelend, maar volgende week komt dat in orde.
Kan ik ook even naar de scanner kijken, want de gedownloade versie werkt niet zoals ik wil. Jammer dat U de diskette kwijt bent (ra,ra, waar zou die zijn?), maar ik heb het service nummer van Epson voor U opgezocht, kunt U maandag zelf even bellen, sturen ze wel een nieuwe."

Rond 20.00 uur ging een vermoeide meneer Michel de deur uit.
"Tot volgende week."

Zo staat het er nu bij na een dikke maand ploeteren. Maar dat wil je natuurlijk gewoon niet weten.

R.I.P. HamHam

En terug naar de twaalfde

Terug naar af. Het blijkt allemaal niet zo'n probleem om de lunch etc. op de twaalfde te organiseren. Misschien kon de workshop nog wel op Terborg. En anders doen we die in het oude retraitehuis. Komen we daar ook eens.
En in verband met voetballen etc. heb ik dan maar definief voor de twaalde gekozen. Het is nu én én i.p.v óf óf.

Jammer dat Jos zonder kids komt. Kunnen die niet een uurtje vrij krijgen? Wordt tenminste hun artistieke aanleg geprikkeld.
Maar tante Lies en ome Jos komen erbij. Die laatste is waarschijnlijk wel bereid 2 werkstukken te maken. Wie meldt zich?

Te lang niets meer gehoord?

Gisteren vreesde ik al dat jullie te lang niets meer hadden gehoord over zaken die je, zij het stiekempjes, onnoemelijk vermaken.
Die vrees had ik beter niet kunnen hebben, want bezig met een mail naar Winterberg over een mogelijk weekje uit, viel zomaar de muis weg, jullie weten wel, dat pijltje.
Een flinke jongen die de computer dan nog normaal kan bedienen, dus mail ontvangen e.d. of eindigen met behoud van tekst etc.
Dus vandaag maar weer eens om hulp gesmeekt, want zoiets heb ik voorheen nooit gehad.

"Ja meneer, dat treft niet, er zijn vandaag 2 monteurs ziek."
"Maar in mijn eerste contact met U ben ik overstag gegaan omdat U altijd voor een redelijke prijs aan huis zou komen. Bovendien betreft het apparatuur, die door U drie weken geleden is geinstalleerd. En onze deal was: U zorgt dat het werkt, ik zorg voor de betaling."
"Ja, maar als U toch zelf even zou kunnen komen, U hoeft alleen maar de muis, de adapter, de lader en het toetsenbord mee te brengen."
"Maar er is niets met het toetsenbord."
"Och, het is draadloos, dus kan het zo mee."

.................................................................................
"Nee, meneer, het werkt inderdaad niet, ik denk toch dat het aan het toetsenbord ligt. Gaat U maar even zitten. Inderdaad, de batterijen ervan zijn helemaal leeg."
"Ze zijn pas 3 weken oud?!"
"Ja meneer, die geleverde waar is ook niet alles. Waarom hebt U geen oplaadbare batterijen?"
"Uw monteur heeft gezegd dat ik er zo nieuwe in kan doen."
"Ja,ja, natuurlijk kan dat, maar hoe lang gaan die mee, hé? En dan zit je misschien zo weer in de problemen."
"Dat wil ik in elk niet meer meemaken, want met opeens zo'n dooie pc kun je geen kant meer uit. Maar hoe kan ik vooraf zien dat ze leeg raken?"
"Ja, dat is 't nu juist, dat kun je niet zien. Dus sta je opeens stil, midden op de weg, zal ik maar zeggen. Vandaar dat ik U aanbeveel een stel oplaadbare batterijen te nemen. Ik heb hier een setje van 4, mét opladertje, voor 33 euro bent U de man, 2 batterijen in het bord en de andere in de oplader, altijd klaar voor gebruik."
"Weet U, ik heb voorheen met mijn eigen toetsenbord nooit problemen gehad."
"Ja, zo'n ding met een draad natuurlijk, die gaan er uit."

"Maar wat zie ik? De adapter vergeten?"
"Ja, daar had U het over, maar die was er niet bij."
"Hebt U goed gekeken? Kijk, aan de achterkant moeten 2 draden uit de oplader komen; eentje voor de processor en de andere voor de adapter. Anders laadt-ie natuurlijk niet op. En met een lege muis kom je niet ver."
"Nou meneer, ik kan U zo opnoemen wat er nu nog op mijn dagelijks werkbureau staat of ligt; dat is een processor, een monitor, de geluidsinstallatie met 2 boxen en de webcam."
Enigszins met gevoel van enige eigenwaarde uitgesproken maakte dat de nodige indrukt. Er werd meteen een telefoontje gepleegd.
"Hallo Michel, kun jij je nog herinneren dat je bij Gielkens in Geleen een pc hebt geinstalleerd?"
Ja, en heb je daar de adapter van de muis soms vergeten? Die meneer staat nu hier met ...wat zeg je?...nog in de doos misschien?"
"Meneer, kan-t-ie nog in de doos zitten?"
"Dat hoop ik niet, want Michel heeft me stevig aangemoedigd de emballage meteen op te ruimen. Zal U niet gek in de oren klinken, hoop ik."
"Kan-t-ie dan misschien toch nog op Uw bureau liggen?"
"Meneer, ik rij nu naar huis en over een kwartier bel ik. Mocht daar geen adapter liggen, en daar ben ik eigenlijh wel zeker van, dan eis ik dat U nu onmiddellijk naar Geleen komt."

Inderdaad lag er geen adapter en meneer was bereid alsnog naar Geleen te komen.
"By the way, breng dan ook een scannerkabel mee, want mijn scanner werkt al 3 weken niet meer omdat Michel de kabel ervan heeft gebruikt voor de printer, die kreeg hij anders niet aan de praat. U zult 't met me eens zijn dat ik tot heden niet helemaal gelukkig hoef te zijn met deze operatie."

"Goedenavond meneer, ik kon 't gelukkig makkelijk vinden. Is 't boven?
Nee, inderdaad geen adapter; logisch dat de muis er dan ook geweest is.
Maar wat zie ik daar op de grond liggen, tussen al die draden?"
"Dat moest ik zo bij elkaar houden totdat de ADSL aansluiting wordt aangelegd."
"Maar daar ligt volgens mij een adapter tussen, heeft die hier altijd bij die draden gelegen? Het kan volgens mij geen kwaad die toch eens te proberen."
Etc.etc.
"Dank, dank en dan nu graag nog even de scanner aansluiten."
"Och, was ik bijna vergeten. Maar wat zie ik? Heeft-ie een verkeerde kabel meegegeven. Meneer, ik ben een stagiaire en dus durf ik gerust met U mee te huilen: het schiet zo allemaal niet erg op."
To say the least of it.

Ik wacht nu in spanning op 2 momenten in mijn leven:
1. het moment waarop ADSL + de rest vlekkeloos functioneert, iets waar de rest van
Nederland ook recht op schijnt te hebben,
2. het moment waarop iemand het aandurft me te komen adviseren iets nieuws te
laten installeren.

11 maart dan maar?

De mevrouw die de workshop geeft heeft via inspreken op m´n 06 (met dank aan KPN dus) gevraagd of we ook 11 maart kunnen wandelen, lunchen en werken.
Gaarne bericht dus.
Het is overigens een sympathiek idee om Kareltje te spelen, d.w.z. te high-tea-en en verder mee te delen dat er gewandeld en gewerkt moet worden.
Maar tot die tijd kunnen kunnen we nog altijd manhaftig het gevaar onder ogen zien,
Dus 11 maart dan maar?

Hoezo einde oefening?

Wat me vandaag, zo tegen twaalven, als je je eerste opkikkertje wil nuttigen, opviel was dat er de laatste dagen zo weing telefoontjes binnen kwamen. Terwijl het andere dagen soms een geren van hot naar haar is om uit te vinden waar die handie's nu weer liggen. Zei gistermiddag op de vergadering Harry ook niet dat de voorzitter niet bereikbaar was en dus kennelijk zijn telefoonrekening niet had betaald? Terwijl we
zelf toen alweer konden bellen. Die Harry toch.
Maar vandaag viel dan toch op dat er zo weinig mensen contact zochten. Volgens een huisgenoot kon dat best. Wie zou waarom eigenlijk moeten bellen?
En hoewel ik me schaam te bekennen dat ik zo ijdel was het toch raar te vinden, heb ik stiekempjes mobiel ons nummer gebeld.
Wat? Er kwam een vriendelijke stem die meldde dat het nummer niet in gebruik was, maar dat je contact kon nemen met 06 etc.
Kon dat waar zijn? Ja, die stem was onverbiddelijk, ook een tweede keer.
Dus weer de storingsdient gebeld.
"Hoe zegt U meneer? Ja, dat is toch raar. Ik zet U even op de wachtlijn."
Hoe kon zij dat nu raar vinden? Zou de professionele storingsdienst dat niet eerder hebben meegemaakt. Misschien hadden ze vandaag wel een tempoteamer ingehuurd.
"Meneer, bedankt voor het wachten, Sinds wanneer hebt U dat?"
Hele verhaal opnieuw verteld. Dinsdag afgesloten. Op verzoek een bandje, want herstel kon pas woensdag plaats vinden. Woensdag hoera, herstel, dat wil zeggen ik kon weer bellen, maar vandaag, donderdag niks hoera, zat het bandje er nog op."
"Dank U, dan zet ik U nu nog even op de wachtlijn."
"Meneer, bedankt voor het wachten, maar hebben ze U dan niet verteld wanneer de opheffing zou ingaan?"
"Ho,ho, ik moet niet worden opgeheven, ik ben per vergissing, ja, U hoort het goed, PER VERGISSING opgeheven en wil gewoon weer worden AANGESLOTEN!"
"Ja, dat begrijp ik, maar kunt U dat niet zelf?"
"Wat? Kan ik mezelf opheffen en aansluiten?"
"Dat zou U misschien wel willen, maar in dit geval kunt U het zelf. Hebben ze U dat niet verteld?"
"Mevrouw, ik ben een en al oor."
"Probeert U eens 'hekje 21 hekje' te bellen."
Eindelijk einde oefening, hoop je dan maar.
Ben ik nu zo dom of zijn zij zo slim?
Volgens een huisgenoot is dat de juiste vraag niet en ben ik alleen maar te ongeduldig.
Zou het zich dan misschien allemaal vanzelf hebben hersteld?
Daarop heb ik inderdaad niet kunnen wachten, ben ik misschien wel te ongeduldig voor.

Een vergissing(kje)

Jongens en meisjes,
We willen jullie heus niet ontmoedigen iets met KPN te regelen,
Hoewel, zo zei een slim mens onlangs, je geen dingen moet wijzigen die goed lopen
Maar als je per sé wat wil, trek je dan niet al te veel aan van de vermaningen dat KPN het misschien wel niet prettig vindt als je iets wil afzeggen.
En wij zijn de laatsten om jullie het werken met die onderneming te ontraden.
Hoewel we gisteren opeens met allemaal dode lijnen zaten, hetgeen sommigen hebben gemerkt als ze ons hebben willen bereiken,
en velen hebben gemerkt want noch de telefoon noch e-mail was actief.
Natuurlijk hebben we rond 15.00 uur de storingsdienst gebeld en daar gehoord dat er inderdaad 'iets was' met onze lijn.
Nee, nee niet de straat of de buurt, maar wij lagen eruit.
"Zijn we soms afgesloten?"
Ja, daar zag 't wel naar uit.
En nee, dat kon niet zomaar worden hersteld, nee dat moest de centrale doen en die jongens kwamen pas morgenochtend om 10.00 uur weer opgetogen naar hun werk.
"Mevrouw, dan wil ik U erop wijzen dat we ieder moment een oproep van het ziekenhuis kunnen krijgen, misschien al hebben gekregen en we U aansprakelijk stellen voor het feit dat Uw publieke voorziening niet naar behoren functioneert.
"Hebt U dan geen mobiele telefoon?"
"O, vindt U dat ik U moet betalen maar mezelf moet zien te redden?"
"Hebt U er dan geen?"
"Kan Uw organisatie niet zien met welk nummrer ze bellen?"
"Ja, een 06 nummer, maar dan kan het ziekenhuis dat toch bellen?"
"Nee mevrouw, want dat nummer ken ik zelf niet eens."
"Meneer dan weet ik 't; dan zet ik een bandje op Uw nummer met de mededeling om in dringende gevallen Uw 06 nummer te bellen."
En zo geschiedde tot vandaag na tienen.
Niet gehoord?
Vergeet 't maar weer snel, het was gewoon een vergissing van die KPN.
Had ieder van ons, nou ja ieder?, kunnen gebeuren.