Geen plenkske maar een "plankiej"

Na de presentatie van het profielwerkstuk hadden we een afterparty bij iemand thuis om te vieren dat het zwaarste schoolproject(naast het examen) erop zat. Ondanks we de volgende dag gewoon nog naar school moesten, lieten we dit onze pret niet bederven.

Om de avond maar even kort samen te vatten: het liep voor sommige mensen een beetje uit de hand. De ouders waren niet thuis, dus dan gebeuren er al snel meer dingen dan normaal. Om veiligheidsregels kan ik niet precies vertellen wat er is gebeurd. De persoon waar het thuis bij plaats vond zal liever anoniem willen blijven, zeker ten opzichte van zijn/haar afwezige ouders. Maar dat doet er verder ook niet toe.

Het gaat namelijk om de culturalisatie die ik heb gepleegd. Het bekende plankje uit het zuiden werd eerst minachtend als vreemd beschouwd, maar toch geaccepteerd toen ik het aanbod om te maken. Het scheen ook hier een delicatesse te zijn en nu zijn dus ook de mensen uit het westen er fan van. Alleen wordt het bijpassende woord uit het dialect nog niet geaccepteerd en toegepast, dus wordt het plankje met vlees en kaas op z’n Rotterdams plankiej genoemd. De morgen na de afterparty, was dit het ontbijt dat ik opdiende.

Het begon als eerst met de worst, zoals mijn oma die noemt; bonbon-worst. Ik had deze bij dezelfde mensen gekocht toen ik meeging op vakantie, en gebruikte deze worst in plaats van normale salamiplakjes om een pizza mee te maken. Hier werd misschien eerst wat lacherig over gedaan, maar vanaf die week ligt er altijd standaard één zo’n worst in de koelkast van het betreffende gezin. Limburgse routine. En het plenkske dus zonder oorspronkelijke naam geïmporteerd naar Rotterdam. Een kleine stap voor de culturalisatie, een grote sprong voor Limburg.

FeestOma

Bij familie zijn is bijna altijd een feest, maar bij onze oma is dat zonder meer altijd het geval. Omdat ze zo ver weg woont zien we haar nauwelijks, wat erop neerkomt dat we daar alleen zijn met de feestdagen. Dit keer was het weer raak met Pasen. Oma slooft zich uit om de paashaas bij haar thuis uit te nodigen die voor ons cadeautjes inpakt, paas-gerelateerd natuurlijk. Dan krijgen we servetten met eieren erop of een opzetkuiken. De paashaas zelf zien we persoonlijk nooit, die is dan al lang op weg naar de volgende oma die haar familie moet verrassen met pas-paas-ingepakte cadeaus.

Op tafel liggen er dan ook paaseitjes, maar die zijn om mee te nemen. Terplekke eten we daar liever gezellig een stuk vlaai. Wel zielig voor oma, dat wij nooit dankbaar een tweede en derde stuk opkrijgen zoals ze graag zou willen zien. We hebben dan namelijk net de paasbrunch achter onze kiezen.

Het is niet alleen maar uitpakken en wegwezen, of andere haasternij. Er is bij oma ook genoeg tijd om te bekomen van de drukte en tijd te besteden aan intraspecifieke familierelaties. Zie hier het resultaat; moeder en dochter die elkaar lang niet meer hebben gezien, delen hun liefde voor elkaar. Hier zijn geen woorden bij nodig.

Toontje hoger

In de eerste of tweede klas van de middelbare school stond ik daar, als gup op te treden met mijn sax die me nog pas 2 jaar bekend was. Ondanks dat kon ik al uit mijn hoofd “a seven nation army” meespelen met een gitarist en drummer. Helaas niet zomaar, want daar zou samenspelen ook voor moeten zijn, maar voor dé talentenjacht van ons IJsselcollege. Als klein bandje verloren we van een ouderejaars, dat toen natuurlijk nog geen schande was.

De jaren daarna heb ik me nooit meer opgegeven voor de Y-factor, of voice of IJsselcollege, geen idee hoe ze het noemen. Dat kwam misschien omdat we toch na al onze moeite verwacht hadden eerste te worden en daarvan nog steeds teleurgesteld waren en geen motivatie meer hadden. Of omdat onze drummer Sander de snaredrum kapot had geslagen en een verbod op het schooldrumstel kreeg.

In mijn examenjaar wilde ik niet met mijn saxofoon aankomen, maar met één van mijn subinstrumenten. Het drumstel. Dit komt omdat het met de saxofoon moeilijk is het hele publiek aan te spreken, terwijl het drumstel bijna iedereen inpakt(65+’ers niet meegerekend). Ik wilde met de drummer uit van de eerste editie, een duodrum-act opvoeren. Jammer genoeg is oefenen met twee drumstellen niet op veel plaatsen mogelijk en met slechts een keer kort te hebben geoefend kozen we ervoor dit nog niet voor publiek na te doen.

Jammer, want in het laatste schooljaar zou ik toch nog graag school en muziek combineren. Het was onder Spaans dat Roos mij vroeg om haar te begeleiden. Zij was al door de voorrondes en zou graag met een saxofoon een jazzy nummer zingen. Ik stelde een duodrum-act als achtergrondkoor voor, met als concluderende compromis dat ik saxofoon zou spelen en Sander “gewoon” drumde. Na verwaarloosbaar weinig slaap door de koldernacht op school, hebben we toch nog even last-minute met z’n drietjes geoefend. Zie hier een deel van het resultaat.

"Geheim" en in alle stilte

Toch, eindelijk...
Gerards schuld, die dooie waard ja.
Want hem leek het handig als we een overeenkomst hadden zodat het geld uit Inevitable niet bijna geheel naar de staat zou gaan als Ine iets gebeurt. Daarnaast was de financiele zekerheid al langer een issue want zolang er niets geregeld was zou b.v. het Duitse huis (alleen op Johns naam) niet eens meer voor Ine toegankelijk zijn als John iets overkomt. Veiligheid dus, de enige reden voor ons voornemen. Wilden we een feest? Totaal niet, de reden was al niet al te romantisch en met alle recente trieste ontwikkelingen leek een feest sowieso niet op zijn plaats. Dus in alle stilte, hoewel het uiteindelijk toch net nog even minder stil werd dan we hadden gepland...
De voornaamste reden om niemand in te lichten was juist omdat we bang waren voor "leuke acties" want die zijn wel te verwachten van onze vrienden....
Kortom, alleen de 3 getuigen wisten ervan maar juist uit die hoek kwam ook gevaar. Boom (Henri Boomsma, door iedereen vanwege naam en postuur Boom genoemd) is Johns oudste vriend (vanaf de lagere school) en we zien hem en zijn gezin nog regelmatig (vrouw Birgit, kinderen Kevin (nu piloot, voorheen onze klusser) en Ginger (nog studerende)). Maar dat gezin is helaas vol van practical jokes. Zoals zou blijken en dan nog wist Birgit de blikjes achter de auto, de erehaag (van die bogen waar je onder door moet lopen) en de rijst te voorkomen. Maar we ontvingen vooraf anoniem ouderwetse huwelijksboeken per post, over wat je allemaal dient voor te bereiden. En welk stofdoekenmandje je op je wensenlijst moest zetten :) En een speciale bruidscrypogram, uiteraard gemaakt door Boom. Hoe dan ook, een kort verslag vaon "ons geheim". Een geheim dat helemaal geen geheim is maar waaraan we ook geen ruchtbaarheid wilde geven en al zeker geen kado's of felicitaties voor willen. We melden het gewoon hier zodat je het niet toevallig via een ander hoort.

Om 7 uur op, echt iets voor Ine... File in en tijdig om 9 uur bij stadhuis Zeevang (gratis huwelijkstijdstip voor bewoners uit Beets) om binnen 10 minuten "ja" en "ja" te zeggen en te ondertekenen. We vergaten zelfs de bijbehorende kus :) hoewel de ambtenaar (leuke dame!) er op stond en ons eraan herinnerde. Nee, zelfs geen ringen, dat leek John onhandig om nog aan te wennen. Gewoon snel, eenvoudig en uiterst simpel.
Boom, Birgit en Mik (broer van Ed) waren na de plechtigheid(je) bij Boom thuis uitgenodigd voor een kop koffie omdat op dat tijdstip weinig gelegenheden open zijn. Daar verscheen een prachtige bruidstaart, gemaakt de de dames Boomsma. En een mand met grappige kadootjes (zie foto's). Mik (en Rina) gaf ons een leuke film over een huwelijksdag waar bruidegom John twijfelde :) en een prachtig wiskundeboek. We moesten even het spel "klikt het" spelen en als dat een voorteken is... (je moet elkaars keuze kiezen, John zat er bij mij zo'n 90% naast, ik had die van John bijna allemaal (eentje fout) goed). Taart gegeten en naar Hoorn om daar een museum van de 20e eeuw te bekijken (in de voormalige gevangenis) gevolgd door een film "we need to talk about Kevin", die natuurlijk was uitgezocht vanwege zoon Kevin. Zware film over een jongen die zijn familie vermoordde (wisten we niet vooraf), dus het lijkt geheel een kopie van (o)pa's verjaardag door die onverwacht pittige film. John had een pittoresk restaurantje voor de lunch uitgezocht en na de film hebben we nog met zijn zevenen gewokt (incl Kevin en Ginger) en daarna waren Ine's ogen, die toch al halfstok hingen door de vroege start, totaal dicht. 22 uur thuis en toch een volle dag dus zeker minder opvallend dan gepland. En nee, niets veranderd na deze dag :) Huwelijksreis? Jaja, Lauenstein binnenkort :)

PS: op foto 3 de kadootjes die we aan de getuigen gaven: een Escher van (onder)tekende handen (passend voor getuigen) en 2 drankjes: bruidstranen (likeur) en een fles wijn waarop John een grappig eigen etiket plakte. Overigens maakte B+B ook zo'n soort fles voor ons :)

(O)pa 80 poging 2 :)

Aangezien er problemen zijn met de foto's bekijken probeer ik ze hier rechtstreeks te plaatsen. Hoop dat dat lukt. Bea, wil jij die van jou erbij plaatsen?

Een hele rustige dag, zou ik ooit 80 worden dan wil ik het graag ook zo vieren.

Om 14 uur verzameld in de Brummeler Muehle, een rustig gelegen stijlvol restaurant in Gangelt.
Daar hadden we net een passend zaaltje voor ons 18. Taart was er volop (teveel) maar Nikki maakte de mooiste taartjes! De cakejes met speciale wensen voor (o)pa.

De Braziliaanse film die opa graag wilde zien bleek problemen op te leveren (zoals bijv het gebrek aan ondertitels :)) dus we kozen een recente film zodat de kans klein was dat iemand die al gezien had: War Horse. Indrukwekkende film over een trouw en dapper paard (af en toe tikje eng, althans vond ik). Jos had nog een passende speech en kado's geregeld die we allemaal via de beamer mee konden lezen. Goed plan want met al ons gekwek tussendoor.... :)

Tot slot een heerlijk diner, grillschotels met allerlei groente en soorten aardappels, voor ieder wat wils en zeker meer dan genoeg. Lekker soepje vooraf en ijs met warme kersen toe. Heerlijk!
 Iedereen was er, fijn dat jullie allemaal konden en wilden komen en met name ook nog hier en daar een offer van een vrije dag namen!

Mooie dag, we hebben genoten!

PS: om website vervuiling te voorkomen zou ik minstens de helft van al die dubbele foto's verwijderen, die eer laat ik aan opa zelf.