Bij familie zijn is bijna altijd een feest, maar bij onze oma is dat zonder meer altijd het geval. Omdat ze zo ver weg woont zien we haar nauwelijks, wat erop neerkomt dat we daar alleen zijn met de feestdagen. Dit keer was het weer raak met Pasen. Oma slooft zich uit om de paashaas bij haar thuis uit te nodigen die voor ons cadeautjes inpakt, paas-gerelateerd natuurlijk. Dan krijgen we servetten met eieren erop of een opzetkuiken. De paashaas zelf zien we persoonlijk nooit, die is dan al lang op weg naar de volgende oma die haar familie moet verrassen met pas-paas-ingepakte cadeaus.
Op tafel liggen er dan ook paaseitjes, maar die zijn om mee te nemen. Terplekke eten we daar liever gezellig een stuk vlaai. Wel zielig voor oma, dat wij nooit dankbaar een tweede en derde stuk opkrijgen zoals ze graag zou willen zien. We hebben dan namelijk net de paasbrunch achter onze kiezen.
Het is niet alleen maar uitpakken en wegwezen, of andere haasternij. Er is bij oma ook genoeg tijd om te bekomen van de drukte en tijd te besteden aan intraspecifieke familierelaties. Zie hier het resultaat; moeder en dochter die elkaar lang niet meer hebben gezien, delen hun liefde voor elkaar. Hier zijn geen woorden bij nodig.
2 opmerkingen:
ik geloof niet dat hier sprake is van een symbiotisch relatie?? infrarood lampje wil ook al niet zo goed helpen..arme lies..
Zo zie je elkaar nog 'ns. Gevoelig vastgelegd door onze candid cameraman.
Die gelukkig niet van haasternij houdt, want daarvoor ga je niet naar Oma Schinnen. Hopelijk krijgt ze dit zelf ook te lezen.
Een reactie posten