Geen plenkske maar een "plankiej"

Na de presentatie van het profielwerkstuk hadden we een afterparty bij iemand thuis om te vieren dat het zwaarste schoolproject(naast het examen) erop zat. Ondanks we de volgende dag gewoon nog naar school moesten, lieten we dit onze pret niet bederven.

Om de avond maar even kort samen te vatten: het liep voor sommige mensen een beetje uit de hand. De ouders waren niet thuis, dus dan gebeuren er al snel meer dingen dan normaal. Om veiligheidsregels kan ik niet precies vertellen wat er is gebeurd. De persoon waar het thuis bij plaats vond zal liever anoniem willen blijven, zeker ten opzichte van zijn/haar afwezige ouders. Maar dat doet er verder ook niet toe.

Het gaat namelijk om de culturalisatie die ik heb gepleegd. Het bekende plankje uit het zuiden werd eerst minachtend als vreemd beschouwd, maar toch geaccepteerd toen ik het aanbod om te maken. Het scheen ook hier een delicatesse te zijn en nu zijn dus ook de mensen uit het westen er fan van. Alleen wordt het bijpassende woord uit het dialect nog niet geaccepteerd en toegepast, dus wordt het plankje met vlees en kaas op z’n Rotterdams plankiej genoemd. De morgen na de afterparty, was dit het ontbijt dat ik opdiende.

Het begon als eerst met de worst, zoals mijn oma die noemt; bonbon-worst. Ik had deze bij dezelfde mensen gekocht toen ik meeging op vakantie, en gebruikte deze worst in plaats van normale salamiplakjes om een pizza mee te maken. Hier werd misschien eerst wat lacherig over gedaan, maar vanaf die week ligt er altijd standaard één zo’n worst in de koelkast van het betreffende gezin. Limburgse routine. En het plenkske dus zonder oorspronkelijke naam geïmporteerd naar Rotterdam. Een kleine stap voor de culturalisatie, een grote sprong voor Limburg.