Toontje hoger

In de eerste of tweede klas van de middelbare school stond ik daar, als gup op te treden met mijn sax die me nog pas 2 jaar bekend was. Ondanks dat kon ik al uit mijn hoofd “a seven nation army” meespelen met een gitarist en drummer. Helaas niet zomaar, want daar zou samenspelen ook voor moeten zijn, maar voor dé talentenjacht van ons IJsselcollege. Als klein bandje verloren we van een ouderejaars, dat toen natuurlijk nog geen schande was.

De jaren daarna heb ik me nooit meer opgegeven voor de Y-factor, of voice of IJsselcollege, geen idee hoe ze het noemen. Dat kwam misschien omdat we toch na al onze moeite verwacht hadden eerste te worden en daarvan nog steeds teleurgesteld waren en geen motivatie meer hadden. Of omdat onze drummer Sander de snaredrum kapot had geslagen en een verbod op het schooldrumstel kreeg.

In mijn examenjaar wilde ik niet met mijn saxofoon aankomen, maar met één van mijn subinstrumenten. Het drumstel. Dit komt omdat het met de saxofoon moeilijk is het hele publiek aan te spreken, terwijl het drumstel bijna iedereen inpakt(65+’ers niet meegerekend). Ik wilde met de drummer uit van de eerste editie, een duodrum-act opvoeren. Jammer genoeg is oefenen met twee drumstellen niet op veel plaatsen mogelijk en met slechts een keer kort te hebben geoefend kozen we ervoor dit nog niet voor publiek na te doen.

Jammer, want in het laatste schooljaar zou ik toch nog graag school en muziek combineren. Het was onder Spaans dat Roos mij vroeg om haar te begeleiden. Zij was al door de voorrondes en zou graag met een saxofoon een jazzy nummer zingen. Ik stelde een duodrum-act als achtergrondkoor voor, met als concluderende compromis dat ik saxofoon zou spelen en Sander “gewoon” drumde. Na verwaarloosbaar weinig slaap door de koldernacht op school, hebben we toch nog even last-minute met z’n drietjes geoefend. Zie hier een deel van het resultaat.