Even bijpraten

Hoera, de foto's van Brugge zijn binnen. Wat onze persoontjes betreft, zijn ze aardig gepimpt. Bij jullie -nog- niet nodig, dus vraag ze snel op bij de medewerkster van Gielkens Management, Consultancy & Training BV, kortweg Gielkens MCT.

We hebben ons aardig door de drukte rondom de feestelijkheden heen geslagen. Het uit-eten (ofwel: zal ik vandaag maar koken?) is weer naar de standaard teruggebracht. Maar ja, zo nu en dan ontkom je er weer niet aan omdat 'men' je ín de voeding neemt. Zoals gisteren. Na de Barbaramis moesten we naar 't Kirkske, waar de lunch klaar stond. "En jullie vergeten toch niet naar de open dag bij Plinthos en de Biesenhof te gaan?" Nee, hadden we al op ons programma. En jawel, natuurlijk Els proeven, Parfait d'amour proeven (uit een flesje) en daarna proeven hoe je bij de nieuwe gastronoom pasteitjes kon eten. "Heb je vandaag gekookt en hoef je al niet eens meer te koken". zei ze. Een wat rare opmerking misschien, maar toch met een onweerlegbare logica, als je begrijpt wat ik bedoel.
Tot slot mochten we na de diverse rondleidingen ook allemaal een product uit de steenbakkerij meenemen. Waarom geen 2 van die kandelaars, vond ik.
"Nee, zo ben ik niet opgevoed", werd me de les gelezen, "als ze zeggen dat je er eentje mee mag nemen, bedoelen ze geen 2!"
Na ons bezoek aan Plinthos (denkt iemand te weten waar de naam vandaan komt?) zijn we toch nog even terug geweest. Voor nog zo'n dingetje. "Ho,ho", meende ik, "je hebt er al een."
"Maar ik ben nu een tweede keer hier", vond ze oprecht en dus is ze er heilig van overtuigd dat de barbaratakken met Kerstmis zullen bloeien.
Oja, die barbaratakken. Die kregen de koempels vroeger op het feest van hun patroonheilige van 'de baas'. Meteen in warm water zetten, dan bloeien ze met kerst, was de boodschap. Bij de revival van de Barbaraviering hebben we die takken ook weer ingevoerd. Waarbij ik heb aangevuld dat ze met de kerst zeker zouden bloeien, mits ze je thuis meteen in warm water zou zetten en je dan, met de kerst, in staat van genade zou zijn. Voor sommigen reden de takken maar in de kerk te laten liggen.

Een week geleden hebben we dan onze veiling voor het Hope Project in India gehouden.
Opbrengst boven verwachting, althans voor mij, namelijk ruim 10.000 euro van een totale waarde van rond 12.000 euro. Dat bedrag wordt door de landelijke stichting dan nog eens verdubbeld. Goed, het kost me een dineetje want ik zat er naast in de poule. Volgende week dus weer een keertje koken.
Maar dat hebben we ons ook zelf een beetje aangedaan. Want Ma zat stevig mee te bieden. Het begon als volgt: "Nee Wiel, dat doe ik niet. Als jij of Ine (ja, die had ook al diverse zaken in de catalogus aangestreept) iets willen hebben, moet jij dat maar doen."
"Maar L.P., ik zit in het comité en word dus niet geacht mee te bieden."
Na de verzekering van 'mevrouwtje, dat stelt niets voor', liet ze zich inschrijven onder nr 10. Een tikkeltje nerveus was ze wel, toen de ets van Taalman kwam, die ik wel wilde hebben voor de bodemprijs van 95 euro. Nou, dat is wat hoger uitgevallen. Want nauwelijks was die prijs genoemd of er klonk al:"Nr 10, 95 euro,"
Het ging met 10 euro omhoog, maar nauwelijks hoorde je: "Nr X, 105", of er kwam in één adem: "Nr 10, 115." Het wachten op het veel gehoorde: "Niemand meer? Zeker weten? Nou dan eenmaal, nou dan andermaal", was er helemaal niet bij. Zelfs bij het eenmaal, andermaal van haar eigen laatste bod (de zaal was inmiddels redelijk murw) was 10 al weer in de lucht. "Ja, ja, Uw bod is genoteerd, mevrouw", waarna ze de trotse eigenaresse werd van die sublieme ets.
Daarna heb ik nog bij een stukje kleding dat niemand wilde hebben, na het eenmaal, andermaal, haar nummer opgestoken. Zodat zij daar nu de trotse (?) eigenaresse van is.

"Wat is er morgen eigenlijk?", vroeg ze net.
"Morgen moet je vroeg op. gaan we in Midden- en Noordlimburg Quanjels fotograferen."
"En wat ik dan doen?"
"Helemaal niets, alleen maar mooi wezen, dat lukt je vanzelf."
Ze is er weer helemaal klaar voor.