Deel 1:
Ik ben op zoek naar het boek(je) Engelencalendarium, maar de boekhandels die ik
ernaar vraag zeggen dat het niet meer besteld kan worden. Misschien heb jij daar wel
eens van gehoord, het is een echt hebbe-boekje voor mensen die gevoelig zijn voor
zulke dingen omdat ze er steun in vinden. WIJ dus.
Ik heb overigens maar weer eens (tegen beter weten in) geïnformeerd naar het
Engelencalendarium en die mevrouw zou me berichten of ze het nog ergens zou kunnen
bestellen. Stel dat ...... ik denk niet dat jij het ergens kan vinden
Deel 2:
Nou Ellen
dan zal ik je maar vertellen wat er aan de deur gebeurt is
heb gebeld en onder de bel recht van de deur staat HEEEL KLEIN vlecken
maakt een oudere man open ( jouw oom ) zegt die " Hallo maestro "
zeg ik " hallo ik moet hier een pakketje afgeven met de boodschap erbij het komt van
een engel "
zegt die " ja geen idee moet het nog betaald worden dan ? "
zeg ik " nee dat is in orde zo zal wel goed komen "
hij keek echt verbaasd toen die het niet hoefde te betalen
hij had een theedoek op zijn linker schouder
zal wel met afwas bezig zijn geweest of aan het koken
mvg Dennie
Deel 3:
LIEVE – LIEVE ENG-ELLEN,
Als iemand er altijd al van overtuigd is geweest dat er engelen bestaan dan is dat wel een mensenkind dat Elise heet.
Toch wil ik jullie een bijzondere ervaring vertellen :
Toen ik vanmiddag rond 17.30 thuiskwam stond daar een stomverbaasde echtgenoot met een grote enveloppe in zijn hand met de mededeling dat er zonet iemand aan de deur geweest was die vertelde dat de inhoud bestemd was voor de engelen, aanwezig op dit adres, verzonden door de Engelen!?
De bezorger was net zo verbaasd als de ontvanger en alle twee wisten ze niet wat de bedoeling eigenlijk was. Alleen zei de bezorger dat dit inderdaad het juiste adres was en dat hij het hier gewoon moest overdragen. Liefst zou hij de inhoud willen zien, maar daar durfde de ontvanger zich niet aan te wagen. Je weet maar nooit !!
Alleen de persoon die vaker contact heeft met engelen werd meteen “geraakt” en werd plots herinnerd aan een boodschap die ’s morgens aan haar doorgeseind was en die nog beantwoord moest worden. Vol ontroering en zonder de enveloppe te beschadigen vond ze waar ze vurig naar op zoek was. Terwijl er geen tranen meer voorradig waren kwamen er spontaan nog twee tevoorschijn, deze keer van dankbaarheid en “niet te geloven” hoe zelfs een engel dit voor elkaar gekregen heeft.
Hoe kan ik die engel bedanken …… ik zal zonder meer voor hem bidden …. Of de rekening vragen!
Elise.
zaterdag, februari 28, 2009
vrijdag, februari 27, 2009
Meet GL!
Nee nee, niet meten maar meeten he? Net als bieten maar dan mieten hoewel dat bij ons eigenlijk weer iets anders betekent :-). Kortom: ontmoet GL.
Eigenlijk moet het ook gewoon "Meet DB" zijn maar daarover later.
Zo af en toe verhuizen 4 antieke bridgers met de billen ferm op de luxe fauteuil naar hun plek achter de pc; want waarom nog de deur uitgaan, dure parkeerplaatsen bezetten (ALS je die al vindt in Amsterdam), 3,50 voor een lauwe cappucino betalen, als je gewoon met je eigen gratis Irish coffee in je prive club kunt inloggen en ook nog zo lang als je wilt tegen je favoriete tegenstanders kunt spelen?
Kortom: neem een gemiddelde setting van een toch regelmatige partij op pak-um-beet kwartaaltermijn want tja, zo vaak doen we het nou ook niet meer :-)
Je schuift aan en zegt: Hoi Peet, en Hoi Con en heeee, ben ik nou alweer de laatste?
Vervolgens groet je plechtig je partner: Waarde GL, we gaan er weer een schitterende score van maken. Nee nee, gewoon een kopje koffie hoor, uiteraard zet ik me volledig in en zit ik niet aan de drank! Want tja, je HEBT wel zo'n webcam maar je zult wel betoeterd zijn om hem aan te zetten zodat ze die vaas met koffie en slagroom zien en mogelijk, je weet niet, op het idee komen dat er Irish op staat. Bovendien verwachten ze dan een andere outfit van je dan je oude verschoten joggingpak, dat niet meer voor het oorspronkelijke doel gebruikt wordt maar toch moet worden afgedragen.
Aangezien Connie van Moorst en Petra Kaas vaker tegen ons spelen is niemand verbaasd over de begroeting GL. Zij kennen niet alleen het achterliggende verhaal, ze bezigen zelfs vaak dezelfde term. GL is Richard van Houten, die ooit het edele spel via mij leerde maar zelf zijn ontwikkeling stormachtig voortzette. Inclusief eigen forum, 28 verschillende bridgepartners (ik heb er niet 1 meer) en een ongekende faam. Ongekend, inderdaad, men kent hem alleen in kleine kring.
Die Richard heeft niet het voordeel van mijn oude joggingpak en een Irish coffee, hij zit weliswaar achter een luxe laptop maar heeft ondertussen "dienst": hij moet waaks blijven voor zijn dochtertje dat zou moeten slapen, maar die strekking niet altijd begrijpt. Dus is Rich af en toe een tikje afgeleid en och, dan kiepert ie wat IMP-jes in de dankbare tas van de tegenpartij. Dan kun je natuurlijk wel meteen gaan gillen: "Ben je nou helemaal belazerd? Als je met mij wilt bridgen eis ik optimale aandacht voor het spel en alle kleine kaartjes!" maar je begrijpt dat hoe graag je je teleurstelling ook wilt ventileren, het zal de stemming aan tafel niet ten goede komen. Daar moet dus een code voor komen maar welke?
Na lang piekeren bleek die zeer eenvoudig: Ellen Bakker passeert nog vaak in mijn gedachten en met haar maakte ik veel stunts mee aan de bridgetafel. Meestal door Ellen ge-initieerd, maar juist door haar vrolijke noot stak ze vaak, anders erg saaie, tegenstanders aan.
Zo speelden we ooit in een magistraal Kurhaus te Scheveningen, Kak de la Kak, ze noemen het zelf liever Creme de la Creme, in optima forma. Toen al, en dan spreken we toch over decennia geleden, 5 gulden voor een Haags kopje koffie (want Den Haag is om de hoek en daar krijg je van die halve bakkies). Dat waren voor ons de goedkoopste toernooien ooit, want die drempel tot zelfs maar het eerste drankje was zo groot dat we alleen maar kraanwater dronken of een stiekem meegebracht flesje.
We traden aan in spijkerbroek tegen avondkledig, smoking, of op zijn minst de zondagse outfit van de tegenstanders. We vielen dus al op maar El grapte en grolde onze status aparte meteen weg, men speelde graag tegen die spijkerbroek, altijd pret.
Maar ja, dat waren degenen die ons kenden, het betrof echter een groot internationaal toernooi waar je eervol door de echte grote jongens geplet mocht worden! Want daar deed je het voor, niet voor het prijzengeld dat eeuwig onbereikbaar bleef in deze grote bridgeshows.
Daar, in deze setting, troffen we plotseling een ons onbekend, ouder, echtpaar, hoewel we haar wel eens met een fototoestel hadden zien schuiven op een internationaal kampioenschap en zij dus mogelijk van de bridgepers was. Zijn koppie was echt totaal onbekend dus wie weet konden we nu eindelijk een plusscore gaan noteren? Ze waren knap oud, nou ja, gelukkig bleek alleen het laatste van toepassing want knap speelden ze niet. Zij wel, maar hij was duidelijk een paar klassen minder.
Hij begon vanaf spel 1 kwistig te storten, jaja naar ons toe. Plus naar plus verscheen en sja, dan wordt het een beetje pijnlijk dus El probeerde de spanning een beetje te breken met losse flodder opmerkingen. Dat hielp en overigens moet gezegd worden dat zij geen onvertogen woord zei maar hij elke keer in elkaar kromp als hij doorkreeg was hij nu weer kado gaf. Zij suste hem alleen, "there will always be a next board", want kennelijk dacht ze in termen van de eeuwige jeugd. Pfff, wij vonden ze OUD, ze waren minstens 50! Affijn, een tikje pijnlijk bleef het, we wonnen graag maar op deze manier is dat niet echt leuk meer en we vroegen ons af hoe zij zich zat te verbijten want die Engelsen zijn zo gedisciplineerd dat je dat zelden merkt aan ze. Hij zakte steeds verder onderuit in zijn stoel, probeerde onder tafel te komen maar zijn ontelbare onderkinnen en dikke pens maakten dat fysiek onmogelijk.
Het laatste spel arriveerde en echt, hij deed een paar zeer intelligente biedingen waardoor ze in slem belandden. Hij was dummy en al ras bleek dat weliswaar die bodjes zeer mooi waren geweest, maar niet pasten bij de dummy die hij etaleerde. "Where is that hand you had during the bidding" is een vaak gebezigde uitspraak daarbij maar zij, zij bleef stil en startte met piekeren. Pffff, dat ging down en niet zo'n beetje! We noteerden stilletjes de score en durfden amper op te kijken want tja, dit was erger dan een basketbalsocre. We hoorden hem kreunen en iets mompelen als "I am so sorry, whished I'd stayed at home!" Zij, tot nu toe sussend en rustig en uiterst geduldig dacht heel even na en zei toen, met uitgestreken gezicht maar twinkelende ogen:
"No problem dear, you compensate with your divine body!"
HIJ kwam dan wel niet onder tafel, El en ik zaten toen nog wat strakker in ons vel en reken maar dat de arbiter er aan te pas kwam: "QUIET!" We hebben zelden zo uitbundig gelachen, wij proestten het uit, hij lachte een beetje kiespijnachtig maar ook zij liet zich niet onbetuigd. De arbiter kwam ter plekke en mevrouw vroeg hikkend of wij het even wilde vertellen maar dat zij to blame was.... De strenge arbiter keek naar hem, de slappe dikke kerel en ja, hij begreep dat we ons niet helemaal hadden kunnen beheersen. Bridgers zijn meestal saai, maar dit keer kwamen alle omliggende tafels ons vragen wat er nu weer gebeurd was want men dacht dat El weer had gestunt, edoch verdiende de oude Engelse reporter nu alle krediet. Nou ja, krediet, de grote piekerende sterren vonden die hilariteit maar niets, maar wij? Wij hadden weer een verhaal in ons volle dagboek met "Bridgen saai? Niet met Ellen!".
Ik lichtte uiteraard niemand in, maar noemde plotseling Richard GL, toen hij een pietepeuterig foutje maakte met een maxilading impjes als gevolg. "GL, even adem halen en opnieuw beginnen." De grap is dat het dan altijd even duurt voor iemand durft te vragen "Wat is GL?" want er zijn veel afkortingen op BBO en soms denk je voorzichtig "Tja, ik kom hier niet zo vaak dus ik mis vast weer iets overduidelijks dat iedereen al lang weet". GL zou uiteraard voor good luck kunnen staan, maar dat noemen we meestal s6 (succes). En ja, Nederlanders onderling gebruiken zelden de Engelse termen. Dus toen mocht ik het verhaal, uiteraard in verkorte versie, even in de chatbalk mikken.
Sindsdien, toch al meer dan een jaar, heet Richard GL en er is vrijwel niemand die dat niet weet. Ik hoef er niet eens meer bij te zijn, de GL chats blijven langs flitsen.
Wat zeg je? Wat GL nou eigenlijk is? He he, dan heb je niet goed opgelet: Goddelijk Lichaam uiteraard!
dinsdag, februari 17, 2009
Wij, een prijs?
Ja, we deden wel wat in Kenia en omliggende landen. Och ja, zo lang het van de belasting aftrekbaar was, waarom niet. Je kreeg er soms van die schattige foto's met blije kinderen voor terug.
En nee, prijzen wonnen we nooit, maar daar deden we het toch ook niet voor?
Kort en goed, we hadden een prijs gewonnen met een actie voor Afrika en of we echt in Geleen woonden.
"Maar is dat niet ver weg?", vroeg de West-Friese uit Volendam
"Voor ons niet mevrouw, tenslotte is Kenia een stukje verder."
"Ja, als je groot denkt, inderdaad, maar wij vinden het toch wat ver U de prijs thuis te brengen."
En nee, in een enveloppe ging-die niet.
Ik meende op de achtergrond nog iets te horen van : as-we-dat-geweetn-haddn...
Maar of het dan goed was, vroeg ze tenslotte, de prijs in Beets af te leveren.
"Daar woont Uw dochter toch? En waar precies in Beets?"
"Nou gewoon 11 en 12"
"Is dat niet dat mooie dubbelhuis?", wilde ze nog weten.
"Waar ze almaar bouwen en bouwen?"
"Mevrouw, het kan niet missen."
Waarna LP aanvulde dat ze sinds kort ook een huis in Duitsland hadden, dat ze dus het best van te voren even konden bellen, etc.
Zo werd het nog een heel verhaal.
Ik zei nog: "Zeg haar dat er mooie wintercyclamen voor de deur staan, kan niet missen."
Maar dat was niet meer nodig, denk ik. Want als ik nu hoor wanneer ze 'de prijs' hebben afgeleverd, dan moeten ze toen al voor de deur hebben gestaan.
Een voortvarend volkje.
En nee, prijzen wonnen we nooit, maar daar deden we het toch ook niet voor?
Kort en goed, we hadden een prijs gewonnen met een actie voor Afrika en of we echt in Geleen woonden.
"Maar is dat niet ver weg?", vroeg de West-Friese uit Volendam
"Voor ons niet mevrouw, tenslotte is Kenia een stukje verder."
"Ja, als je groot denkt, inderdaad, maar wij vinden het toch wat ver U de prijs thuis te brengen."
En nee, in een enveloppe ging-die niet.
Ik meende op de achtergrond nog iets te horen van : as-we-dat-geweetn-haddn...
Maar of het dan goed was, vroeg ze tenslotte, de prijs in Beets af te leveren.
"Daar woont Uw dochter toch? En waar precies in Beets?"
"Nou gewoon 11 en 12"
"Is dat niet dat mooie dubbelhuis?", wilde ze nog weten.
"Waar ze almaar bouwen en bouwen?"
"Mevrouw, het kan niet missen."
Waarna LP aanvulde dat ze sinds kort ook een huis in Duitsland hadden, dat ze dus het best van te voren even konden bellen, etc.
Zo werd het nog een heel verhaal.
Ik zei nog: "Zeg haar dat er mooie wintercyclamen voor de deur staan, kan niet missen."
Maar dat was niet meer nodig, denk ik. Want als ik nu hoor wanneer ze 'de prijs' hebben afgeleverd, dan moeten ze toen al voor de deur hebben gestaan.
Een voortvarend volkje.
En de winnaar is???.... JAWEL! ZIJ!
Trrringggg!
Shit, alweer die bel, vast weer een collecte. John rept zich naar de deur. Alwaar een wat oudere dame staat die John gelijk een centje probeert toe te stoppen. Edoch, zij vroeg naar Johns moeder. "Wilt u dit aan uw moeder geven?" MIJN MOEDER??? "Jawel, we zijn haar eeuwig dankbaar." Nou krijg je zo'n John niet snel stil, laat staan van zijn a propos maar dit moest even doordringen tot de pan (ja, toevallig was hij ook aan het koken maar ik bedoelde eigenlijk de hersenpan en nee, de dame was echt te oud om zelfs nog als suddervlees te nuttigen). De dame realiseerde zich de commotie, zag de verwarring bij de jongeman voor zich. "Maar ik kom namens mevrouw Westendorp"... Jaja, nu was alles duidelijk! Nou nee, niet dus, John kende geen mevrouw Westendorp; de vrouw had net zo goed Westfries kunnen spreken (dit als variant voor het gebruikelijke Chinees), maar dat deed ze toch al? Ahaaaa, wacht u even, u moet waarschijnlijk mijn vriendin hebben. Ik balen, moet ik nou echt zelf elk duppie in die collectebussen mikken, dat heeft zo'n jongen toch niet nodig? Losrukken van die computer en de hal in, alwaar de dame klaar stond met een prachtige verrassing die ongetwijfeld nooit mij kon gelden (niet mijn maat, noch mijn kleur). Stimmt, is voor mijn moeder! Pfff, grote opluchting. Want die heeft iets gewonnen bij de grote Kerstactie. Welja, ook dat nog, je moet ze echt van de straat houden die actieve ouders, gingen ze niet gewoonlijk leuk levende kerststallen voelen? Wat was daar dit jaar dan mis mee? Affijn, in ieder geval opgelucht dat het pakketje niet voor mij was. En wat denk je? "Ja, ze had eigenlijk de hoofdprijs gewonnen, zo'n grote LCD tv, maar wij dachten eigenlijk dat dat te moeilijke vervoerbaar voor u zou zijn dus... tja, nou ja, dat ze wellicht zelfs blijer zou zijn met dit vervangende geschenk...???" Dat moesten we beamen, ja dat zal ze zeker! U weet niet hoe goed uw beslissing was; die LCD hebben ze tenslotte al maar dit? Nee, dit zeker nog niet dus des te groter de verrassing! Ze schudde ons warm de hand (nee, de onze waren heel wat warmer dan de hare, rotweer!) en bedankte ons voor al onze goede steun (John gaf nog nooit een duppie want dat uitgestoken collecteduppie wilde ze niet aannemen tenslotte). Graag gedaan en ja, we gaan onze moeder (o nee, de mijne) meteen inlichten en verblijden met haar geweldige prijs! Voorlopig nog even op afstand maar dan kan ze vast voorpret bij de foto's hebben. Bij deze, geniet er maar alvast van mam!
woensdag, februari 04, 2009
Het blijven enerverende tijden.
‘Becoming Jane’ is een prachtige film over het leven van Jane Austin. En evenzo de film over het muzikale talent ‘mevrouw Ruting’, overleden in 2003. Beide te zien op het kanaal film1 en zo hebben we vanavond na tientallen jaren weer eens 2 films achter elkaar sidderend zitten consumeren.
Je, je moet natuurlijk wel film1 kunnen ontvangen.
Komt dat door het nieuwe scherm? Nee, dat wordt morgen gebracht.
Het ligt even anders. Want gisteren kwam LP, die de TV vanuit een soort natuurlijke gewoonte aanzet, meedelen dat je wel degelijk beeld kon krijgen. Want de dvd speler deed het gewoon. Dus vandaag Cuvos gebeld, de zaak die gisteren dicht was en die we bij Maxwell dus al abusievelijk hadden bedankt.
“Hoezo geen beeld op TV, maar wel via de dvd?”, vroeg de man aan de telefoon. “Dan kun je via die dvd toch zeker ook de TV zenders krijgen, of hebt U dat niet geprobeerd?”
Nee, dat hadden we niet en even later konden we melden dat we inderdaad weer alles konden zien, nu via de dvd speler. Maar hoe kon dat?
“Ik kom wel even langs”, zei de man en constateerde dat de tuner van de TV kapot was. Een nieuwe zou 200 euro kosten, maar dan, als hij ons mocht adviseren, natuurlijk mocht dat, dan konden we voor zo’n oud beestje(overigens nog een mooi beeld, vond hij), maar dan konden we voor zo’n oud beestje beter een digitale decoder aanschaffan. Zon kastje erbuiten plus een kaart erin voor totaal 130 euro.
Goed idee, vonden we. “Mooi”, zei de man, “ga ik er een voor je halen.” Voor hij buiten was hadden we de betere versie van 230 euro al gekozen, maar dan had je wat, we zouden het zien.
Goed, decoder is er en we kunnen nu 126 kanalen instellen.
Waaronder een history kanaal, een humorkanaal en wat niet al. Deze laatste overigens niet voor lang, want voor de basis betaal je niets, maar voor die bijzonder zenders moet je per maand gaan betalen, anders halen ze die er weer af.
“Maar”, vroeg ik de man, ”stel deze gaat kapot en stel ik koop morgen een nieuwe, kan ik deze dan boven gebruiken?”
“Zeker meneer, ook zonder antenne, dan koop je er voor enkele honderden euro’s een digi antenne bij, heb je door het hele huis ontvangst. Bel maar even als je zover bent, kom ik weer even langs.”
Bedankt meneer, goed dat er creditcrisis is, krijg je weer een goede service.
“Nu kunnen we die nieuwe van Maxwell dus wel afzeggen”, vond ik. Jammer voor John en zijn aandelen, maar het hemd is nu eenmaal nader dan de rok.
“Niks”, zei LP, ”ik heb die 1500 euro gisteren al overgemaakt. Gaan we met deze straks op de slaapkamer avondfilms kijken.”
“Muss das sein?”, vroeg ik benauwd en jawel das musste sein.
Zo leer je er iedere dag enorm veel bij, vooral als je van niets begint. Les 1 vandaag was dat je geen stroom hebt zonder ingestoken stekker. Vond die meneer uit nadat hij een los contact onder de kast had gevonden.
Godbeter’t 't potig spul natuurlijk, zetten mijn scheerapparaat constant terug in de lader, waar die niet hoort,(zodat ik dat nu iedere woensdagavond moet verstoppen) en pluggen het contact van de betamax na dat klotestofzuigen niet terug, terwijl dat nu juist etc.
Maar wie weet, blijf je er nog een tijdje jong bij.
Oja, vroegen we, wanneer zal de beeldbuis nu aan de beurt zijn om te sneuvelen.
De gemiddelde levensduur is 17.000 uren, zei de man, dus rekent U zelf maar uit. Ik denk dat dit beestje zo'n 16 jaar is, nog een wonder dat-ie 't zo goed doet.
Hoe houden we die nog een tijdje jong? Gewoon niet gebruiken boven, heb je er vast nog een hele tijd plezier van.
Je, je moet natuurlijk wel film1 kunnen ontvangen.
Komt dat door het nieuwe scherm? Nee, dat wordt morgen gebracht.
Het ligt even anders. Want gisteren kwam LP, die de TV vanuit een soort natuurlijke gewoonte aanzet, meedelen dat je wel degelijk beeld kon krijgen. Want de dvd speler deed het gewoon. Dus vandaag Cuvos gebeld, de zaak die gisteren dicht was en die we bij Maxwell dus al abusievelijk hadden bedankt.
“Hoezo geen beeld op TV, maar wel via de dvd?”, vroeg de man aan de telefoon. “Dan kun je via die dvd toch zeker ook de TV zenders krijgen, of hebt U dat niet geprobeerd?”
Nee, dat hadden we niet en even later konden we melden dat we inderdaad weer alles konden zien, nu via de dvd speler. Maar hoe kon dat?
“Ik kom wel even langs”, zei de man en constateerde dat de tuner van de TV kapot was. Een nieuwe zou 200 euro kosten, maar dan, als hij ons mocht adviseren, natuurlijk mocht dat, dan konden we voor zo’n oud beestje(overigens nog een mooi beeld, vond hij), maar dan konden we voor zo’n oud beestje beter een digitale decoder aanschaffan. Zon kastje erbuiten plus een kaart erin voor totaal 130 euro.
Goed idee, vonden we. “Mooi”, zei de man, “ga ik er een voor je halen.” Voor hij buiten was hadden we de betere versie van 230 euro al gekozen, maar dan had je wat, we zouden het zien.
Goed, decoder is er en we kunnen nu 126 kanalen instellen.
Waaronder een history kanaal, een humorkanaal en wat niet al. Deze laatste overigens niet voor lang, want voor de basis betaal je niets, maar voor die bijzonder zenders moet je per maand gaan betalen, anders halen ze die er weer af.
“Maar”, vroeg ik de man, ”stel deze gaat kapot en stel ik koop morgen een nieuwe, kan ik deze dan boven gebruiken?”
“Zeker meneer, ook zonder antenne, dan koop je er voor enkele honderden euro’s een digi antenne bij, heb je door het hele huis ontvangst. Bel maar even als je zover bent, kom ik weer even langs.”
Bedankt meneer, goed dat er creditcrisis is, krijg je weer een goede service.
“Nu kunnen we die nieuwe van Maxwell dus wel afzeggen”, vond ik. Jammer voor John en zijn aandelen, maar het hemd is nu eenmaal nader dan de rok.
“Niks”, zei LP, ”ik heb die 1500 euro gisteren al overgemaakt. Gaan we met deze straks op de slaapkamer avondfilms kijken.”
“Muss das sein?”, vroeg ik benauwd en jawel das musste sein.
Zo leer je er iedere dag enorm veel bij, vooral als je van niets begint. Les 1 vandaag was dat je geen stroom hebt zonder ingestoken stekker. Vond die meneer uit nadat hij een los contact onder de kast had gevonden.
Godbeter’t 't potig spul natuurlijk, zetten mijn scheerapparaat constant terug in de lader, waar die niet hoort,(zodat ik dat nu iedere woensdagavond moet verstoppen) en pluggen het contact van de betamax na dat klotestofzuigen niet terug, terwijl dat nu juist etc.
Maar wie weet, blijf je er nog een tijdje jong bij.
Oja, vroegen we, wanneer zal de beeldbuis nu aan de beurt zijn om te sneuvelen.
De gemiddelde levensduur is 17.000 uren, zei de man, dus rekent U zelf maar uit. Ik denk dat dit beestje zo'n 16 jaar is, nog een wonder dat-ie 't zo goed doet.
Hoe houden we die nog een tijdje jong? Gewoon niet gebruiken boven, heb je er vast nog een hele tijd plezier van.
maandag, februari 02, 2009
De dood of de gladiolen
ofwel: 'kkon niet naar Beets, 'khad een deadline.
===================================================
geachte redactie
''wij' zijn altijd wel bekend geweest met deadlines, en meenden dan ook, dat als je het maar tot op het laatste moment uitstelde, de adrenaline alleen al voldoende was om de machine aan het draaien te krijgen.
nou weet ik, dat als het moment daar was,en de inspiratie nog niet toegeslagen was, dit versneld kon worden, door er, bij voorkeur, een flinke bel whiskey bij te serveren.
nou is de huisbaas hier niet zo scheutig met whiskey (zeker niet de 10+ versie) en mag ik blij zijn dat ik al een stenen kruikje rode wijn achter mijn kiezen heb. zeker als we niet eens 100 % zeker zijn dat we niet meer achter het stuur hoeven vandaag.
onze dochter heeft nl (niet schrikken, het is minder erg dan je doet vrezen) een scooterongeval meegemaakt (zij was niet schuldig en is lichamelijk niet gekwetst, maar emotioneel des te meer) en heeft gezworen de rest van haar nog hopelijk lang te leven bestaan nooit meer op dit lieftallige gemotoriseerde voertuigje te stappen. dus als mevrouw dan toch haar maatjes op wil zoeken (met de fiets..), zal ze toch ook weer huiswaarts mogen keren , en afhankelijk van het tijdstip waarop dit plaats gaat vinden (dit staat van te voren helaas nooit vast..) wordt ter plekke besloten of ze dit zelfstandig gaat afhandelen of dat de taxi weer uit mag rukken
enfin, met een klein promillage (maar toch al verhitte wangetjes) probeer ik hier nog mijn opdracht van lang geleden met een goed resultaat af te leggen
ik had al verschillende onderwerpen de revue laten passeren, maar de echte anekdotes zaten gewoon niet in de pen,en zoals het een echte gielkens (helaas) betaamt : als we het doen, dan willen we het goed doen, en ook hierbij leggen ze vaak de grens hoger dan mogelijk..vandaar dat heel veel dingen gewoon uitgesteld worden..
maar..nog maar 2 uur te gaan en ook ons vaders en mederedactielid willen we nu eenmaal niet teleur stellen,dus...dan maar niets over de lezing van klaas hendrikse (wie kent 'm niet: de protestante predikant, die zegt dat god niet bestaat) of over de nachtvlinders (samen met wat bejaarden bijgewoond in een klein zaaltje bij bijbehorende woningen..), maar...wat woordjes over...de alfa vakken van ine gielkens uit klas 6 beta (..aldus haar eigen geschrift)
dit heeft de schrijfster zelf 'nagelaten' aan nicht (nicht zelf weet hier vast niet meer van want moeder van nicht vond dit document op zolder) met de verwachting dat nicht hier vast iets aan zou hebben als ze ooit in haar voetsporen zou treden.
dit gedeelte had tante goed ingeschat (nicht heeft ze wel allemaal op een rijtje), maar niet het gedeelte dat gedurende de jaren heen, ook (juist?) de leerprojecten hun ontwikkeling door maken en er niet alleen een gymnasium is voor bollebozen maar ook zoiets als: vwo anders..allemaal ongeveer hetzelfde als hun medegenootjes van 30 jaar terug, maar dan..anders..
dus..het vak latijn laten we dan maar even links liggen (ze hebben dat ,best praktisch , vervangen door het vak spaans, omdat ze blijkbaar verwachtten dat ze zich daar iets meer verstaanbaar mee kunnen maken dan met het oude latijn van vele eeuwen terug..)
maar bij het vak nederlands viel mijn oog meteen op de kern van bomans (kern..langzaam beginnen de middelbare schooljaren weer op te doemen in mijn geheugen)
bomans..was dat niet een van ons vaders lievelingsschrijvers(hij had/heeft er nogal wat..) en is het niet al zo ver doorgesijpeld dat zelfs kleinzoon hub al in groep zeuven (jaja john, ook dat neemt neef goed van leermeester john over) dit als onderwerp voor een boekbespreking koos: erik of het kleine inse(c)(k)tenboek.
bij een kern is het de gewoonte dat er nog 3 boeken van deze schrijver besproken worden en tante ine verkoos hiervoor de boeken:
- pieter bas
- het doosje
- bill clifford
bij het lezen (en vooral bij het zien van de prachtige handgeschreven uitwerkingen van deze verhalen) begint het weer te kriebelen om oorspronkelijke boeken weer eens in handen te krijgen
iedereen die hetzelfde gevoel heeft als schrijfster dezes, of gewoon benieuwd is, waarom al 3 generaties zich voor deze schrijver interesseren, mag zich melden bij de bron
ik denk dat bron blij is , dat het boek weer even open geweest is en meneer bomans op deze manier weer wat nieuw leven ingeblazen krijgt, want ik denk dat bomans kundig is om zowel jong als oud te behagen en ...er kan niet genoeg gelachten worden in deze wereld, waar helaas de iets minder fraaie emoties de overhand gaan nemen..misschien een oplossing om de criminaliteit te verminderen? (verbannen is denk ik iets te hoog gegrepen) en wie denkt dan bomans voor watjes is...neem dan de verslagen van 30 jaar terug er maar even bij en laat u verrassen waar dit ogenschijnlijke lieve sprookje echt voor staat..
oop, ik hoop dat je veel aanvragen krijgt. succes met de grote aanloop!
(ik geloof dat ik het maximum van het aantal woorden een beetje overschreden heb, maar ook dat is iets waar een gielkens nog een goede kluif aan heeft: maat houden..succes..)
Geachte mevrouw,
Bedankt voor Uw bijdrage; het jongste redactielid kan misschien voor een passende aankleding (Ploatjes dus) zorgen.
De Redactie
===================================================
geachte redactie
''wij' zijn altijd wel bekend geweest met deadlines, en meenden dan ook, dat als je het maar tot op het laatste moment uitstelde, de adrenaline alleen al voldoende was om de machine aan het draaien te krijgen.
nou weet ik, dat als het moment daar was,en de inspiratie nog niet toegeslagen was, dit versneld kon worden, door er, bij voorkeur, een flinke bel whiskey bij te serveren.
nou is de huisbaas hier niet zo scheutig met whiskey (zeker niet de 10+ versie) en mag ik blij zijn dat ik al een stenen kruikje rode wijn achter mijn kiezen heb. zeker als we niet eens 100 % zeker zijn dat we niet meer achter het stuur hoeven vandaag.
onze dochter heeft nl (niet schrikken, het is minder erg dan je doet vrezen) een scooterongeval meegemaakt (zij was niet schuldig en is lichamelijk niet gekwetst, maar emotioneel des te meer) en heeft gezworen de rest van haar nog hopelijk lang te leven bestaan nooit meer op dit lieftallige gemotoriseerde voertuigje te stappen. dus als mevrouw dan toch haar maatjes op wil zoeken (met de fiets..), zal ze toch ook weer huiswaarts mogen keren , en afhankelijk van het tijdstip waarop dit plaats gaat vinden (dit staat van te voren helaas nooit vast..) wordt ter plekke besloten of ze dit zelfstandig gaat afhandelen of dat de taxi weer uit mag rukken
enfin, met een klein promillage (maar toch al verhitte wangetjes) probeer ik hier nog mijn opdracht van lang geleden met een goed resultaat af te leggen
ik had al verschillende onderwerpen de revue laten passeren, maar de echte anekdotes zaten gewoon niet in de pen,en zoals het een echte gielkens (helaas) betaamt : als we het doen, dan willen we het goed doen, en ook hierbij leggen ze vaak de grens hoger dan mogelijk..vandaar dat heel veel dingen gewoon uitgesteld worden..
maar..nog maar 2 uur te gaan en ook ons vaders en mederedactielid willen we nu eenmaal niet teleur stellen,dus...dan maar niets over de lezing van klaas hendrikse (wie kent 'm niet: de protestante predikant, die zegt dat god niet bestaat) of over de nachtvlinders (samen met wat bejaarden bijgewoond in een klein zaaltje bij bijbehorende woningen..), maar...wat woordjes over...de alfa vakken van ine gielkens uit klas 6 beta (..aldus haar eigen geschrift)
dit heeft de schrijfster zelf 'nagelaten' aan nicht (nicht zelf weet hier vast niet meer van want moeder van nicht vond dit document op zolder) met de verwachting dat nicht hier vast iets aan zou hebben als ze ooit in haar voetsporen zou treden.
dit gedeelte had tante goed ingeschat (nicht heeft ze wel allemaal op een rijtje), maar niet het gedeelte dat gedurende de jaren heen, ook (juist?) de leerprojecten hun ontwikkeling door maken en er niet alleen een gymnasium is voor bollebozen maar ook zoiets als: vwo anders..allemaal ongeveer hetzelfde als hun medegenootjes van 30 jaar terug, maar dan..anders..
dus..het vak latijn laten we dan maar even links liggen (ze hebben dat ,best praktisch , vervangen door het vak spaans, omdat ze blijkbaar verwachtten dat ze zich daar iets meer verstaanbaar mee kunnen maken dan met het oude latijn van vele eeuwen terug..)
maar bij het vak nederlands viel mijn oog meteen op de kern van bomans (kern..langzaam beginnen de middelbare schooljaren weer op te doemen in mijn geheugen)
bomans..was dat niet een van ons vaders lievelingsschrijvers(hij had/heeft er nogal wat..) en is het niet al zo ver doorgesijpeld dat zelfs kleinzoon hub al in groep zeuven (jaja john, ook dat neemt neef goed van leermeester john over) dit als onderwerp voor een boekbespreking koos: erik of het kleine inse(c)(k)tenboek.
bij een kern is het de gewoonte dat er nog 3 boeken van deze schrijver besproken worden en tante ine verkoos hiervoor de boeken:
- pieter bas
- het doosje
- bill clifford
bij het lezen (en vooral bij het zien van de prachtige handgeschreven uitwerkingen van deze verhalen) begint het weer te kriebelen om oorspronkelijke boeken weer eens in handen te krijgen
iedereen die hetzelfde gevoel heeft als schrijfster dezes, of gewoon benieuwd is, waarom al 3 generaties zich voor deze schrijver interesseren, mag zich melden bij de bron
ik denk dat bron blij is , dat het boek weer even open geweest is en meneer bomans op deze manier weer wat nieuw leven ingeblazen krijgt, want ik denk dat bomans kundig is om zowel jong als oud te behagen en ...er kan niet genoeg gelachten worden in deze wereld, waar helaas de iets minder fraaie emoties de overhand gaan nemen..misschien een oplossing om de criminaliteit te verminderen? (verbannen is denk ik iets te hoog gegrepen) en wie denkt dan bomans voor watjes is...neem dan de verslagen van 30 jaar terug er maar even bij en laat u verrassen waar dit ogenschijnlijke lieve sprookje echt voor staat..
oop, ik hoop dat je veel aanvragen krijgt. succes met de grote aanloop!
(ik geloof dat ik het maximum van het aantal woorden een beetje overschreden heb, maar ook dat is iets waar een gielkens nog een goede kluif aan heeft: maat houden..succes..)
Geachte mevrouw,
Bedankt voor Uw bijdrage; het jongste redactielid kan misschien voor een passende aankleding (Ploatjes dus) zorgen.
De Redactie
Beets, Hoorn en a self fulfilling prophecy
Ofwel Jan Pieterszoon, Sijtje en een breedbeeld TV
==================================================
Hadden we het familie reünie van afgelopen weekend in Beets dan maar beter kunnen missen? Het heeft meer gekost, dan we hadden gepland, maar daarover later.
Nou ja familie reünie, het was meer een halve reünie, ofwel een hele van de halve familie. Het verstandigste deel, dat wel hopen we, want het waren de oudsten.
’s Zaterdag aangekomen bleek de champagne van de vorige dag niet meer aanwezig. “Trouwens, jullie zijn hier niet bij Wolkers”, rechtvaardigde de gastvrouw zich en was blij dat er op de parkeerplaats nog plek vrij was naast het eigen arsenaal aan transportmiddelen.
Waarna ze trots het nieuwe complex toonde, dat straks in zijn geheel of in drie delen kon worden verhuurd, maar nu nog als een soort pakhuis diende. Wat wil je. Lauenstein moet ook nog worden ingericht.
Ja, het worden drukke tijden voor dit almaar op weg zijnde globetrotterpaar. Waarvan John zich er op verheugde dat hij maandag 2 februari a.s. de eerste dag van zijn halfjaar sabbatical mocht gaan beleven. “Dan heb ik dus echt niets meer te doen”, zo vatte hij het verschil met de afgelopen jaren bij het onderwijs samen.
Goed, we waren een dag te laat en wilden de dag erna nu uitzonderlijk uitnutten. Ja, dan zou je naar Hoorn moeten, was de heersende opvatting. Hoorn dus, de geboorteplaats van Jan Pieterszoon Coen, daar geboren in 1587 en als landvoogd van ons eigen Nederlands Indië overleden te Batavia in 1629.
Hoorn, dat nu 69.000 inwoners telt, zo leerde John ons nadat hij een boekwinkel was binnengestapt en er een betreffend artikel had zitten lezen.
Na deze nuttige informatie gingen we ons weegs, John en Wiel naar het tweedehands boekwinkeltje en de rest naar het gehandicaptenwinkeltje waar eerder die dag nuttige artikelen besteld waren. De winkelkoopt artikelen in heel Nederland in en toont daarmee de diverse vaardigheden, waartoe deze mensen in staat zijn.
Maar geen tweedehands boekwinkeltje, en omdat ‘de rest’ kennelijk andere plannen had uitgebroed, tijd te over om onder meer te ontdekken dat er in Hoorn een kroeg(je) is waar ze nota bene twee Belgische Trappistbieren van de tap hebben! Niet ver van de Westersteeg, zodat je je makkelijk herinnert waar die steeg zich bevindt, in de buurt van die kroeg dus. Nu waren het uitzonderlijke tijden, zodat een Trappist ons niet aantrok, maar ik zou het zo weer blind weten te vinden. “Kom”, vond John, ”laten we dan een tijdje verwijlen bij Maxwell, kunnen we zien wat de verworvenheden van de moderne elektronische techniek zijn.” En daar was hij niet weg te slaan van de groot-, plat- en breedbeeld TV schermen, die onderling aanzienlijk in prijs verschilden. Voor 660 euro het mannetje, dat wel, maar even verder ook voor 2600 euro.
En wanneer ik erover dacht over te stappen? Hij was onlangs nog thuis geweest en vond het scherm toen misschien wat klein? Nou, nee, hij vroeg het meer uit algemene interesse.
Omdat een fatsoenlijk vraag ook een fatsoenlijk antwoord verdient, heb ik gezegd dat we er voorlopig nog niet aan toe zijn, zeker niet nu het beeld er sinds de verplaatsing alleen maar beter op is geworden. Nee, dat zou ondankbaar zijn. “Het zou anders wel nóg een stuk mooier worden”, besloot hij zijn mijmeringen, maar drong niet verder aan.
’s Avond werd er onder meer gepokerd. Wiel dacht dat de joker ook mee deed, maar dat werd niet geaccepteerd.
“Er wordt wat snel weg gelopen”, vond John, “zo win je natuurlijk niet,” en lag er enkele rondes later als eerste uit. Jos wou het niet te laat maken en zette all in op niets, maar zag zich tenslotte met een 6 en een 7 overwinnar op Ine die slechts een 5 en een 4 kon produceren. Hoezo een gokspel? Het is een vaardigheid, meenden onlangs enkele vertegenwoordigers van dit edele bezigheidsspel en er is dus geen enkele reden om kansspelbelasting te betalen. John wil daar mogelijk wel een kanttekening bij plaatsen.
Zondag was de rit naar Marken ondanks kou en hevige wind een genot waarvan zelfs LP geen genoegen kon krijgen. Zeker niet na het bezoek aan de winkel van de Markense grootheid Sijtje Boes, die Marken toeristisch op de kaart heeft gezet. Als 13-jarige verkocht ze zelf gemaakte poppen op de dijk en later leidde deze verzamelaarster toeristen gratis rond in haar huis maar liet ze dan niet gaan voordat ze iets hadden gekocht. En werd zo de bezitster van de grote souvenirshop op Marken. “Nee, ik ben niet eens familie van haar”, zei de verkoopster, en wees vol respect naar een grote foto van Sijtje boven de kassa.
Als je ’s maandags dan nog wat zit te verpozen over een weekend dat je voor geen geld had willen missen, komt LP met het laatste nieuws over je eigen huis. En of ik zelf even wilde komen kijken, de TV deed het opeens niet meer....
Wie moest daar nu zo nodig over beginnen?
==================================================
Hadden we het familie reünie van afgelopen weekend in Beets dan maar beter kunnen missen? Het heeft meer gekost, dan we hadden gepland, maar daarover later.
Nou ja familie reünie, het was meer een halve reünie, ofwel een hele van de halve familie. Het verstandigste deel, dat wel hopen we, want het waren de oudsten.
’s Zaterdag aangekomen bleek de champagne van de vorige dag niet meer aanwezig. “Trouwens, jullie zijn hier niet bij Wolkers”, rechtvaardigde de gastvrouw zich en was blij dat er op de parkeerplaats nog plek vrij was naast het eigen arsenaal aan transportmiddelen.
Waarna ze trots het nieuwe complex toonde, dat straks in zijn geheel of in drie delen kon worden verhuurd, maar nu nog als een soort pakhuis diende. Wat wil je. Lauenstein moet ook nog worden ingericht.
Ja, het worden drukke tijden voor dit almaar op weg zijnde globetrotterpaar. Waarvan John zich er op verheugde dat hij maandag 2 februari a.s. de eerste dag van zijn halfjaar sabbatical mocht gaan beleven. “Dan heb ik dus echt niets meer te doen”, zo vatte hij het verschil met de afgelopen jaren bij het onderwijs samen.
Goed, we waren een dag te laat en wilden de dag erna nu uitzonderlijk uitnutten. Ja, dan zou je naar Hoorn moeten, was de heersende opvatting. Hoorn dus, de geboorteplaats van Jan Pieterszoon Coen, daar geboren in 1587 en als landvoogd van ons eigen Nederlands Indië overleden te Batavia in 1629.
Hoorn, dat nu 69.000 inwoners telt, zo leerde John ons nadat hij een boekwinkel was binnengestapt en er een betreffend artikel had zitten lezen.
Na deze nuttige informatie gingen we ons weegs, John en Wiel naar het tweedehands boekwinkeltje en de rest naar het gehandicaptenwinkeltje waar eerder die dag nuttige artikelen besteld waren. De winkelkoopt artikelen in heel Nederland in en toont daarmee de diverse vaardigheden, waartoe deze mensen in staat zijn.
Maar geen tweedehands boekwinkeltje, en omdat ‘de rest’ kennelijk andere plannen had uitgebroed, tijd te over om onder meer te ontdekken dat er in Hoorn een kroeg(je) is waar ze nota bene twee Belgische Trappistbieren van de tap hebben! Niet ver van de Westersteeg, zodat je je makkelijk herinnert waar die steeg zich bevindt, in de buurt van die kroeg dus. Nu waren het uitzonderlijke tijden, zodat een Trappist ons niet aantrok, maar ik zou het zo weer blind weten te vinden. “Kom”, vond John, ”laten we dan een tijdje verwijlen bij Maxwell, kunnen we zien wat de verworvenheden van de moderne elektronische techniek zijn.” En daar was hij niet weg te slaan van de groot-, plat- en breedbeeld TV schermen, die onderling aanzienlijk in prijs verschilden. Voor 660 euro het mannetje, dat wel, maar even verder ook voor 2600 euro.
En wanneer ik erover dacht over te stappen? Hij was onlangs nog thuis geweest en vond het scherm toen misschien wat klein? Nou, nee, hij vroeg het meer uit algemene interesse.
Omdat een fatsoenlijk vraag ook een fatsoenlijk antwoord verdient, heb ik gezegd dat we er voorlopig nog niet aan toe zijn, zeker niet nu het beeld er sinds de verplaatsing alleen maar beter op is geworden. Nee, dat zou ondankbaar zijn. “Het zou anders wel nóg een stuk mooier worden”, besloot hij zijn mijmeringen, maar drong niet verder aan.
’s Avond werd er onder meer gepokerd. Wiel dacht dat de joker ook mee deed, maar dat werd niet geaccepteerd.
“Er wordt wat snel weg gelopen”, vond John, “zo win je natuurlijk niet,” en lag er enkele rondes later als eerste uit. Jos wou het niet te laat maken en zette all in op niets, maar zag zich tenslotte met een 6 en een 7 overwinnar op Ine die slechts een 5 en een 4 kon produceren. Hoezo een gokspel? Het is een vaardigheid, meenden onlangs enkele vertegenwoordigers van dit edele bezigheidsspel en er is dus geen enkele reden om kansspelbelasting te betalen. John wil daar mogelijk wel een kanttekening bij plaatsen.
Zondag was de rit naar Marken ondanks kou en hevige wind een genot waarvan zelfs LP geen genoegen kon krijgen. Zeker niet na het bezoek aan de winkel van de Markense grootheid Sijtje Boes, die Marken toeristisch op de kaart heeft gezet. Als 13-jarige verkocht ze zelf gemaakte poppen op de dijk en later leidde deze verzamelaarster toeristen gratis rond in haar huis maar liet ze dan niet gaan voordat ze iets hadden gekocht. En werd zo de bezitster van de grote souvenirshop op Marken. “Nee, ik ben niet eens familie van haar”, zei de verkoopster, en wees vol respect naar een grote foto van Sijtje boven de kassa.
Als je ’s maandags dan nog wat zit te verpozen over een weekend dat je voor geen geld had willen missen, komt LP met het laatste nieuws over je eigen huis. En of ik zelf even wilde komen kijken, de TV deed het opeens niet meer....
Wie moest daar nu zo nodig over beginnen?
Abonneren op:
Posts (Atom)
