Meet GL!

Nee nee, niet meten maar meeten he? Net als bieten maar dan mieten hoewel dat bij ons eigenlijk weer iets anders betekent :-). Kortom: ontmoet GL.

Eigenlijk moet het ook gewoon "Meet DB" zijn maar daarover later.

Zo af en toe verhuizen 4 antieke bridgers met de billen ferm op de luxe fauteuil naar hun plek achter de pc; want waarom nog de deur uitgaan, dure parkeerplaatsen bezetten (ALS je die al vindt in Amsterdam), 3,50 voor een lauwe cappucino betalen, als je gewoon met je eigen gratis Irish coffee in je prive club kunt inloggen en ook nog zo lang als je wilt tegen je favoriete tegenstanders kunt spelen?

Kortom: neem een gemiddelde setting van een toch regelmatige partij op pak-um-beet kwartaaltermijn want tja, zo vaak doen we het nou ook niet meer :-)
Je schuift aan en zegt: Hoi Peet, en Hoi Con en heeee, ben ik nou alweer de laatste?
Vervolgens groet je plechtig je partner: Waarde GL, we gaan er weer een schitterende score van maken. Nee nee, gewoon een kopje koffie hoor, uiteraard zet ik me volledig in en zit ik niet aan de drank! Want tja, je HEBT wel zo'n webcam maar je zult wel betoeterd zijn om hem aan te zetten zodat ze die vaas met koffie en slagroom zien en mogelijk, je weet niet, op het idee komen dat er Irish op staat. Bovendien verwachten ze dan een andere outfit van je dan je oude verschoten joggingpak, dat niet meer voor het oorspronkelijke doel gebruikt wordt maar toch moet worden afgedragen.

Aangezien Connie van Moorst en Petra Kaas vaker tegen ons spelen is niemand verbaasd over de begroeting GL. Zij kennen niet alleen het achterliggende verhaal, ze bezigen zelfs vaak dezelfde term. GL is Richard van Houten, die ooit het edele spel via mij leerde maar zelf zijn ontwikkeling stormachtig voortzette. Inclusief eigen forum, 28 verschillende bridgepartners (ik heb er niet 1 meer) en een ongekende faam. Ongekend, inderdaad, men kent hem alleen in kleine kring.
Die Richard heeft niet het voordeel van mijn oude joggingpak en een Irish coffee, hij zit weliswaar achter een luxe laptop maar heeft ondertussen "dienst": hij moet waaks blijven voor zijn dochtertje dat zou moeten slapen, maar die strekking niet altijd begrijpt. Dus is Rich af en toe een tikje afgeleid en och, dan kiepert ie wat IMP-jes in de dankbare tas van de tegenpartij. Dan kun je natuurlijk wel meteen gaan gillen: "Ben je nou helemaal belazerd? Als je met mij wilt bridgen eis ik optimale aandacht voor het spel en alle kleine kaartjes!" maar je begrijpt dat hoe graag je je teleurstelling ook wilt ventileren, het zal de stemming aan tafel niet ten goede komen. Daar moet dus een code voor komen maar welke?

Na lang piekeren bleek die zeer eenvoudig: Ellen Bakker passeert nog vaak in mijn gedachten en met haar maakte ik veel stunts mee aan de bridgetafel. Meestal door Ellen ge-initieerd, maar juist door haar vrolijke noot stak ze vaak, anders erg saaie, tegenstanders aan.
Zo speelden we ooit in een magistraal Kurhaus te Scheveningen, Kak de la Kak, ze noemen het zelf liever Creme de la Creme, in optima forma. Toen al, en dan spreken we toch over decennia geleden, 5 gulden voor een Haags kopje koffie (want Den Haag is om de hoek en daar krijg je van die halve bakkies). Dat waren voor ons de goedkoopste toernooien ooit, want die drempel tot zelfs maar het eerste drankje was zo groot dat we alleen maar kraanwater dronken of een stiekem meegebracht flesje.
We traden aan in spijkerbroek tegen avondkledig, smoking, of op zijn minst de zondagse outfit van de tegenstanders. We vielen dus al op maar El grapte en grolde onze status aparte meteen weg, men speelde graag tegen die spijkerbroek, altijd pret.
Maar ja, dat waren degenen die ons kenden, het betrof echter een groot internationaal toernooi waar je eervol door de echte grote jongens geplet mocht worden! Want daar deed je het voor, niet voor het prijzengeld dat eeuwig onbereikbaar bleef in deze grote bridgeshows.
Daar, in deze setting, troffen we plotseling een ons onbekend, ouder, echtpaar, hoewel we haar wel eens met een fototoestel hadden zien schuiven op een internationaal kampioenschap en zij dus mogelijk van de bridgepers was. Zijn koppie was echt totaal onbekend dus wie weet konden we nu eindelijk een plusscore gaan noteren? Ze waren knap oud, nou ja, gelukkig bleek alleen het laatste van toepassing want knap speelden ze niet. Zij wel, maar hij was duidelijk een paar klassen minder.
Hij begon vanaf spel 1 kwistig te storten, jaja naar ons toe. Plus naar plus verscheen en sja, dan wordt het een beetje pijnlijk dus El probeerde de spanning een beetje te breken met losse flodder opmerkingen. Dat hielp en overigens moet gezegd worden dat zij geen onvertogen woord zei maar hij elke keer in elkaar kromp als hij doorkreeg was hij nu weer kado gaf. Zij suste hem alleen, "there will always be a next board", want kennelijk dacht ze in termen van de eeuwige jeugd. Pfff, wij vonden ze OUD, ze waren minstens 50! Affijn, een tikje pijnlijk bleef het, we wonnen graag maar op deze manier is dat niet echt leuk meer en we vroegen ons af hoe zij zich zat te verbijten want die Engelsen zijn zo gedisciplineerd dat je dat zelden merkt aan ze. Hij zakte steeds verder onderuit in zijn stoel, probeerde onder tafel te komen maar zijn ontelbare onderkinnen en dikke pens maakten dat fysiek onmogelijk.
Het laatste spel arriveerde en echt, hij deed een paar zeer intelligente biedingen waardoor ze in slem belandden. Hij was dummy en al ras bleek dat weliswaar die bodjes zeer mooi waren geweest, maar niet pasten bij de dummy die hij etaleerde. "Where is that hand you had during the bidding" is een vaak gebezigde uitspraak daarbij maar zij, zij bleef stil en startte met piekeren. Pffff, dat ging down en niet zo'n beetje! We noteerden stilletjes de score en durfden amper op te kijken want tja, dit was erger dan een basketbalsocre. We hoorden hem kreunen en iets mompelen als "I am so sorry, whished I'd stayed at home!" Zij, tot nu toe sussend en rustig en uiterst geduldig dacht heel even na en zei toen, met uitgestreken gezicht maar twinkelende ogen:
"No problem dear, you compensate with your divine body!"

HIJ kwam dan wel niet onder tafel, El en ik zaten toen nog wat strakker in ons vel en reken maar dat de arbiter er aan te pas kwam: "QUIET!" We hebben zelden zo uitbundig gelachen, wij proestten het uit, hij lachte een beetje kiespijnachtig maar ook zij liet zich niet onbetuigd. De arbiter kwam ter plekke en mevrouw vroeg hikkend of wij het even wilde vertellen maar dat zij to blame was.... De strenge arbiter keek naar hem, de slappe dikke kerel en ja, hij begreep dat we ons niet helemaal hadden kunnen beheersen. Bridgers zijn meestal saai, maar dit keer kwamen alle omliggende tafels ons vragen wat er nu weer gebeurd was want men dacht dat El weer had gestunt, edoch verdiende de oude Engelse reporter nu alle krediet. Nou ja, krediet, de grote piekerende sterren vonden die hilariteit maar niets, maar wij? Wij hadden weer een verhaal in ons volle dagboek met "Bridgen saai? Niet met Ellen!".

Ik lichtte uiteraard niemand in, maar noemde plotseling Richard GL, toen hij een pietepeuterig foutje maakte met een maxilading impjes als gevolg. "GL, even adem halen en opnieuw beginnen." De grap is dat het dan altijd even duurt voor iemand durft te vragen "Wat is GL?" want er zijn veel afkortingen op BBO en soms denk je voorzichtig "Tja, ik kom hier niet zo vaak dus ik mis vast weer iets overduidelijks dat iedereen al lang weet". GL zou uiteraard voor good luck kunnen staan, maar dat noemen we meestal s6 (succes). En ja, Nederlanders onderling gebruiken zelden de Engelse termen. Dus toen mocht ik het verhaal, uiteraard in verkorte versie, even in de chatbalk mikken.
Sindsdien, toch al meer dan een jaar, heet Richard GL en er is vrijwel niemand die dat niet weet. Ik hoef er niet eens meer bij te zijn, de GL chats blijven langs flitsen.

Wat zeg je? Wat GL nou eigenlijk is? He he, dan heb je niet goed opgelet: Goddelijk Lichaam uiteraard!