==================================================
Hadden we het familie reünie van afgelopen weekend in Beets dan maar beter kunnen missen? Het heeft meer gekost, dan we hadden gepland, maar daarover later.
Nou ja familie reünie, het was meer een halve reünie, ofwel een hele van de halve familie. Het verstandigste deel, dat wel hopen we, want het waren de oudsten.
’s Zaterdag aangekomen bleek de champagne van de vorige dag niet meer aanwezig. “Trouwens, jullie zijn hier niet bij Wolkers”, rechtvaardigde de gastvrouw zich en was blij dat er op de parkeerplaats nog plek vrij was naast het eigen arsenaal aan transportmiddelen.
Waarna ze trots het nieuwe complex toonde, dat straks in zijn geheel of in drie delen kon worden verhuurd, maar nu nog als een soort pakhuis diende. Wat wil je. Lauenstein moet ook nog worden ingericht.
Ja, het worden drukke tijden voor dit almaar op weg zijnde globetrotterpaar. Waarvan John zich er op verheugde dat hij maandag 2 februari a.s. de eerste dag van zijn halfjaar sabbatical mocht gaan beleven. “Dan heb ik dus echt niets meer te doen”, zo vatte hij het verschil met de afgelopen jaren bij het onderwijs samen.
Goed, we waren een dag te laat en wilden de dag erna nu uitzonderlijk uitnutten. Ja, dan zou je naar Hoorn moeten, was de heersende opvatting. Hoorn dus, de geboorteplaats van Jan Pieterszoon Coen, daar geboren in 1587 en als landvoogd van ons eigen Nederlands Indië overleden te Batavia in 1629.
Hoorn, dat nu 69.000 inwoners telt, zo leerde John ons nadat hij een boekwinkel was binnengestapt en er een betreffend artikel had zitten lezen.
Na deze nuttige informatie gingen we ons weegs, John en Wiel naar het tweedehands boekwinkeltje en de rest naar het gehandicaptenwinkeltje waar eerder die dag nuttige artikelen besteld waren. De winkelkoopt artikelen in heel Nederland in en toont daarmee de diverse vaardigheden, waartoe deze mensen in staat zijn.
Maar geen tweedehands boekwinkeltje, en omdat ‘de rest’ kennelijk andere plannen had uitgebroed, tijd te over om onder meer te ontdekken dat er in Hoorn een kroeg(je) is waar ze nota bene twee Belgische Trappistbieren van de tap hebben! Niet ver van de Westersteeg, zodat je je makkelijk herinnert waar die steeg zich bevindt, in de buurt van die kroeg dus. Nu waren het uitzonderlijke tijden, zodat een Trappist ons niet aantrok, maar ik zou het zo weer blind weten te vinden. “Kom”, vond John, ”laten we dan een tijdje verwijlen bij Maxwell, kunnen we zien wat de verworvenheden van de moderne elektronische techniek zijn.” En daar was hij niet weg te slaan van de groot-, plat- en breedbeeld TV schermen, die onderling aanzienlijk in prijs verschilden. Voor 660 euro het mannetje, dat wel, maar even verder ook voor 2600 euro.
En wanneer ik erover dacht over te stappen? Hij was onlangs nog thuis geweest en vond het scherm toen misschien wat klein? Nou, nee, hij vroeg het meer uit algemene interesse.
Omdat een fatsoenlijk vraag ook een fatsoenlijk antwoord verdient, heb ik gezegd dat we er voorlopig nog niet aan toe zijn, zeker niet nu het beeld er sinds de verplaatsing alleen maar beter op is geworden. Nee, dat zou ondankbaar zijn. “Het zou anders wel nóg een stuk mooier worden”, besloot hij zijn mijmeringen, maar drong niet verder aan.
’s Avond werd er onder meer gepokerd. Wiel dacht dat de joker ook mee deed, maar dat werd niet geaccepteerd.
“Er wordt wat snel weg gelopen”, vond John, “zo win je natuurlijk niet,” en lag er enkele rondes later als eerste uit. Jos wou het niet te laat maken en zette all in op niets, maar zag zich tenslotte met een 6 en een 7 overwinnar op Ine die slechts een 5 en een 4 kon produceren. Hoezo een gokspel? Het is een vaardigheid, meenden onlangs enkele vertegenwoordigers van dit edele bezigheidsspel en er is dus geen enkele reden om kansspelbelasting te betalen. John wil daar mogelijk wel een kanttekening bij plaatsen.
Zondag was de rit naar Marken ondanks kou en hevige wind een genot waarvan zelfs LP geen genoegen kon krijgen. Zeker niet na het bezoek aan de winkel van de Markense grootheid Sijtje Boes, die Marken toeristisch op de kaart heeft gezet. Als 13-jarige verkocht ze zelf gemaakte poppen op de dijk en later leidde deze verzamelaarster toeristen gratis rond in haar huis maar liet ze dan niet gaan voordat ze iets hadden gekocht. En werd zo de bezitster van de grote souvenirshop op Marken. “Nee, ik ben niet eens familie van haar”, zei de verkoopster, en wees vol respect naar een grote foto van Sijtje boven de kassa.
Als je ’s maandags dan nog wat zit te verpozen over een weekend dat je voor geen geld had willen missen, komt LP met het laatste nieuws over je eigen huis. En of ik zelf even wilde komen kijken, de TV deed het opeens niet meer....
Wie moest daar nu zo nodig over beginnen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten