Wij, een prijs?

Ja, we deden wel wat in Kenia en omliggende landen. Och ja, zo lang het van de belasting aftrekbaar was, waarom niet. Je kreeg er soms van die schattige foto's met blije kinderen voor terug.
En nee, prijzen wonnen we nooit, maar daar deden we het toch ook niet voor?
Kort en goed, we hadden een prijs gewonnen met een actie voor Afrika en of we echt in Geleen woonden.
"Maar is dat niet ver weg?", vroeg de West-Friese uit Volendam
"Voor ons niet mevrouw, tenslotte is Kenia een stukje verder."
"Ja, als je groot denkt, inderdaad, maar wij vinden het toch wat ver U de prijs thuis te brengen."
En nee, in een enveloppe ging-die niet.
Ik meende op de achtergrond nog iets te horen van : as-we-dat-geweetn-haddn...
Maar of het dan goed was, vroeg ze tenslotte, de prijs in Beets af te leveren.
"Daar woont Uw dochter toch? En waar precies in Beets?"
"Nou gewoon 11 en 12"
"Is dat niet dat mooie dubbelhuis?", wilde ze nog weten.
"Waar ze almaar bouwen en bouwen?"
"Mevrouw, het kan niet missen."
Waarna LP aanvulde dat ze sinds kort ook een huis in Duitsland hadden, dat ze dus het best van te voren even konden bellen, etc.
Zo werd het nog een heel verhaal.
Ik zei nog: "Zeg haar dat er mooie wintercyclamen voor de deur staan, kan niet missen."
Maar dat was niet meer nodig, denk ik. Want als ik nu hoor wanneer ze 'de prijs' hebben afgeleverd, dan moeten ze toen al voor de deur hebben gestaan.
Een voortvarend volkje.