Engelse hoogtepunten

The higher, the better denken ze in Londen. Terwijl het hoogste gebouw nog niet eens de helft is van wat de Arabieren neer zetten, wordt er in Londen fel gestreden om de titel van het grootste gebouw van het Verenigd Koninkrijk te bemachtigen. Op dit moment is dat nog One Canada Square, gelegen in Canary Wharf. Het zal niet lang meer duren tot The Shard het hoogste punt van Londen en daarmee ook van het VK is. Echter zijn het de ontwerpers in Canary Wharf die alweer diverse plannen hebben voor nog twee hogere wolkenkrabbers.

Het dieptepunt van onze schoolreis naar Londen was dat we niet mochten doen en laten wat we wilden, maar minstens vier verplichte activiteiten moesten inplannen waaronder een eigen voorbereid mondeling. Artiesten en stadions waren in trek, maar ik zocht naar een origineel onderwerp. Ik wilde niet te lang wachten met kiezen, maar ik wilde wel iets hebben dat iets exclusiefs heeft. Zoals de grootste of duurste muziekwinkel. Die zat volgens Google blijkbaar niet in Londen en werd het naar beneden scrollen op Wikipedia, zoekend naar een onderwerp. Ik zag een foto van de Canary Wharf en dit scheen een belangrijk financieel gebied te zijn in Londen. Aandelen, zaken. Dat sprak me wel aan zonder dat ik iets interessants over de plek wist te vertellen. Even verder gezocht kwam ik erachter dat één van de wolkenkrabbers in CW de grootste in the UK was. Onderwerp vastgesteld.

Gelukkig is de Shard nog niet afgemaakt, waardoor One Canada Square officieel het grootste afgemaakte gebouw is. Anders had mijn mondeling in Canary Wharf geen exclusief hoogtepunt meer. Voor mensen die volgend jaar pas naar Londen gaan kunnen het dus wel vergeten. Ondanks dat heeft Canary Wharf nog steeds het grootste en drukste metrostation(tube station). Verder zit het hele gebied vol met moderne architectuur en kunst. Jammer dat mijn gemiddelde cijfer een 7,5 was, uit 3x 8 en 1x 7,5, maar dan heb je wel wat gezien.

Van goede wil

met pré- Alzheimer

Een weekendje Prüm

Klassieker: The Asch Experiment.

Praktisch

Normaal gaat het me niet zo goed af. Je hebt weinig tijd om na te denken en je moet meer beheersen dan alleen je hersenen en je handen die de uitwerkingen van je hersenen kunnen noteren. Je moet een andere handeling verrichten zoals het in dit geval was, het pipetteren, afwegen en meten van stoffen. Het scheikundepracticum, wat eerst een obstakel leek, bleek achteraf mijn redding.

Natuurkundepractica had ik al eerder uitstekend afgerond, als ik een 9,0 gemiddeld uitstekend mag noemen. Maar dit waren simpele practica waarbij de antwoorden gemaakt konden worden zonder de proef uit te voeren. Alsnog reken en redeneerwerk waar ik wel al van wist dat ik dat beheerste. En het scheelt een hoop als je een practicum samen kan doen in de normale les, zoals bij natuurkunde, dan het zelfstandig te moeten doen in een muisstil laboratoriumlokaal.

Bij scheikunde waren de metingen vrijwel fataal voor je cijfer. Er werd ook gecontroleerd op snel doch nauwkeurig werk en de kleur van je indicatortraject moest voldoen aan de waarde van 3 Michelinsterren. Dit laatste volgens de scheikundeleraar zelf.

Ik had dus ingezet op mijn theorietoets en een redelijk practicumcijfer. Achteraf bleek dus het cijfer voor mijn practicum een 9,0 en voor de theorietoets haalde ik een 5,1. Eigenlijk had ik zelfs een 10 voor mijn practicum, maar na 6 uur toets te hebben gemaakt maakte ik 2 kleine afrondfoutjes, en had ik “maar” een 9,0. Zonde, maar het leert wel na al die uren bij de les te blijven. En bij te blijven met de les, maar dat is een ander verhaal.

Laatst moesten we weer een practicum doen voor natuurkunde. Vol praktisch zelfvertrouwen begon ik aan de proef met mijn medeleerling. Het ging over de warmtecapaciteit van een thermometer. De proef werd uitgevoerd met terpentine, en de laatste vraag was het geven van een verklaring waarom de proef wel of niet nauwkeuriger zou gaan als je de proef met water uitvoert. Zonder dat ik wist wat de goede verklaring was, wist ik wel dat het natuurlijk onnauwkeuriger zou zijn geweest met water. Waarom zou de school anders niet gewoon water hebben gebruikt voor de proef? Wel net zo praktisch. Nog een paar seconden voor tijd kwam ik erachter dat water een grotere soortelijke warmte had waardoor volgens de formule de temperatuurverschillen kleiner worden en onnauwkeuriger af te lezen zijn. Cijfer nog niet bekend.

Verdrag van Prüm (2005)

Nou is Prum niet groot, en twee dagen tijd is genoeg om alles te kunnen 'ontdekken' , en dan lees je in de Elsevier toch weer dingen die je daar niet zijn opgevallen, of waar ze zelf geen aandacht aan geven:

' Het Verdrag van Prüm (of Schengen 3 of Schengen plus) is een verdrag dat op 27 mei 2005 in Prüm ondertekend is door zeven EU-landen en dat de uitwisseling van informatie voor juridische- en politie opsporingsdoeleinden regelt.

Het verdrag van Prüm regelt de uitwisseling van informatie uit databanken onder andere op het gebied van DNA, vingerafdrukken en verkeersgegevens. Het verdrag heeft ook als doel om maatregelen tegen terrorisme te kunnen nemen, illegale migratie tegen te gaan, grensoverschrijdende politie- en justitiesamenwerking te vereenvoudigen en het beschermen van data.' 

Of hebben wij altijd meer aandacht voor de gratis dingen in het leven?

 

Stukkies voor John

Voor wie het nog niet wist; de leeftijd van Ome Djoons is vanaf zondag weer geüpdatet. Daardoor komt hij nu in aanmerking voor allerlei 60+ aanbiedingen. Maar hoe oud je ook wordt, sommige dingen verleer je nooit. Zoals het luisteren van je klassieke zigeunermuziek door je net zo oude boxen. Ook is Djoons altijd al fan geweest van lekkere happies. Mijn voorgaande gebakken heeft hij altijd al dankbaar aangenomen, en daardoor hoopte ik hem nu ook weer blij te maken met een zelfgebakken kado.

Het idee kwam uit een supermarktblad waarin recepten staan. De foto op de voorkant trok mijn aandacht en is ook geworden wat ik heb gebakken. Er stond geen spannende titel bij, maar ik omschrijf het als koffiebroodjes zonder koffie-, maar met kaneelsmaak. Helemaal klaar zien ze eruit als opgerolde slierten koek en ik vroeg me af hoe die gemaakt moesten worden. Eerst dacht ik dat ik aan de slag moest met deegplakken om die in een ronde vorm op te rollen. Maar nou schijnt het dus dat je dit soort “broodjes” maakt door eerst een megarol deeg te maken nadat je deze hebt gevuld met rozijnen, kaneel en suiker. Deze opgerolde superpannenkoek moet je daarna voorzichtig in 12 delen snijden, waardoor je dus 12 aparte gebakjes overhoudt.

Helaas is onze combimagnetron al lang niet zo combi meer, dat gedeelte is overleden. En voor deze gebakjes moet je een oven hebben om het deeg gaar te krijgen. Nu heb ik ons philips-ei gebruikt en zijn de gebakjes niet helemaal goed gaar geworden. Ze moesten lauwwarm gegeten worden, en bij het voorproeven heb ik dat ook gedaan. Toen smaakte het erg goed, maar later smaakte de koude versie wat minder, de deegsmaak kwam naar voren. Ik hoop dat Djoons zijn laatste gebakje wel nog heeft opgewarmd zoals ik hem had aangeraden, zodat mijn kado niet in zijn top 3 slechtste kado’s komt te staan.

Bier kan risico op hart- en vaatziekten verlagen

Naast wijn is bier nu ook goed, alles met mate natuurlijk.

' De onderzoekers vragen zich af of het gezondheidseffect te verklaren is door alleen de alcohol of ook door andere ingrediënten in beide dranken. In bier en wijn zitten bijvoorbeeld polyphenolen, die mogelijk goed zijn voor het hart.' 


Is het niet simpelweg de alcohol waarin vetten kunnen oplossen? Is dat dan niet makkelijk te testen door een onderzoek te doen met sterke drank?

De speeltuin

Om mijn gedichtenreeks af te sluiten heb ik het minst zelfgemaakte gedicht gekozen. Dit gedicht heb ik namelijk samen met een klasgenoot gemaakt en is opgebouwd uit verschillende teksten van andere schrijvers, zangers. De opdracht was het maken van een plekgedicht, zonder verdere verplichtingen dus was het werk dat wij ervoor gemaakt hebben, compleet legaal. De plek gelegen in Capelle is de dichtstbijzijnde speeltuin ten opzichte van onze school. Daar heb ik ook foto’s gemaakt. Het gedicht zelf spreekt voor alle speeltuinen.

Speeltuin van verbeelding
Ga je mee laten we gaan
naar een plekje waar
je nog kunt dromen
en geen enge dingen bestaan

waar je heerlijk nog kunt spelen
met fantasieën die uit jezelf ontstaan
Hier zal het niet om ruzie pesterijen
of oorlog gaan

Maar kijk nog eens goed
Weten ouders wel van gevaren tegenwoordig
hebben zij nog wel gezag over hun kroost
kinderen willen zo graag groot zijn
kattenkwaad wordt vandalisme

Maar kijk nog eens goed
Weten ouders wel van gevaren tegenwoordig
De troep in de hemel
Smerige plak van een flesje cola.
Waar gaan wij naartoe?

Een paar schrammen
Daar begon het mee
Nog blauwe plekken
En daarnaast een diepe snee
Dat alles van een klimrek
Aan de veiligheid totaal gebrek

Morgen zal het vrede zijn
en zal de zon je strelen
zal de wereld weer een speeltuin zijn
en kun je rustig spelen

Vooruitzichtige poëzie

Dit gedicht heeft de minste uitleg nodig. Het is een gedicht dat moest gaan over je eigen toekomst. Wat een vrij vage opdracht is, omdat de toekomst zowel over een minuut als over 40 jaar kan zijn, maar ook over iets specifieks of een globale gedachte. Dit heb ik ervan gemaakt, mijn enige gedicht dat voor een deel echt rijmt. Want ook al hoeft dat niet bij een gedicht, het leest altijd prettig en is leuk voor de verandering.


Algen, ziektekiemen
Anders polymeren, amfolyten
Misschien management, bedrijfskunde
Of toch games, design

De studie die ik kies zal gevolgen hebben
Daarmee sluit ik een deel van de mogelijke banen af
De studie zal gevolgen hebben
Voor mijn toekomst

De studie zal afhangen van de toekomst
Maar de toekomst niet alleen van de studie

Met welke vrouw,
Ik kinderen zal hebben en trouw,
De getallen van mijn loon,
Zullen bepalen waar ik woon,

Wie ik dan ook word
Laat het iemand zijn van het gelukkige soort

Poëtisch beeld

Ik kom met nog meer poëzie deze weken. Dit keer geef ik iedereen de kans om mijn beeldgedicht te lezen. De opdracht was om verschillende foto’s of beelden bij elkaar te voegen, dan je eerste indrukken de kans geven om naar voren te komen, en daarna de woorden verschillend en verspreid in de zinnen van je gedicht te gebruiken.

Dit klonk allemaal veel te lastig. Ik interpreteerde de opdracht als volgt, waarbij ik meteen tips geef: zoek een plaatje dat abstract is, dan lijkt het altijd meer dan het is. Schrijf iets zwaars, iets waarvan je het niet meteen kunt begrijpen, er moet poëtische pit in zitten.

Dit is het gedicht dat ik heb gemaakt, bij dit abstracte plaatje.

Gemarteld
Uitgemergelde ziel
Een vlot
Drijvend naar de vergetelheid
Zonder liefde gekend

Met nog zoveel te zeggen
Maar nooit uitgesproken woorden
Maanden, Jaren eeuwen

Het zal nooit gehoord worden

Het acrostichon

Literatuur ging verder dan boeken lezen. Verder dan verslagen maken. Nog verder dan poëzie opzoeken. Ik moest nu zelf een gedicht maken. Een gedicht gemaakt onder de categorie “creatieve opdrachten”. Dit was verplicht voor de bloemlezing van de poëzie die we voor periode één moesten inleveren. Nu zeg ik ‘moest’, maar van alles wat in de bloemlezing zat, moest dit het minst voor mij, omdat een creatieve opdracht iets is waar ik niks op tegen heb. Zeker niet als het om taal gaat.

Helaas, maar vooral logisch, waren de creatieve opdrachten bij mij snel af en was ik veel meer tijd kwijt met de saaiere opdrachten, zoals het analyseren van gedichten. Ik zou liever een eigen bloemlezing vol schrijven en dan nog erbij een “saaie opdracht” maken. Dat zou de waarde van deze opdracht ook verhogen, omdat ik er nu niet veel kwalitatiefs van gemaakt heb. Tijd is nu eenmaal vaak een bepalende factor als het om kwaliteit gaat. Al geldt dit niet voor mijn gedichten.

Mijn bloemlezing heb ik vandaag teruggekregen. De gedichtenanalyses, waarvan ik er 5 moest maken, waren goed gekeurd. Ook al waren het er maar 4 in mijn dossier. Mijn totale dossier is met een v beoordeeld. Komt dan waarschijnlijk door mijn eigen inbreng.

Van de paar creatieve opdrachten luidde er één het maken van een acrostichon. Zelf zou ik dat niet kiezen omdat er geen uitleg bij stond en het woord te veel lettergrepen heeft, maar toen ik bij iemand zag wat het inhield schreef ik er meteen één. Het speelde zeker mee dat ik een korte naam heb, dat van belang is bij dit soort gedichten. Het acrostichon is een gedicht dat elke regel begint met een letter uit je naam. Voor mij drie regels dus, echter niet minderwaardig aan een acrostichon van Constantijn.


Haat is slecht.
U moet weten,
Beter is liefde

Robot

http://blip.tv/file/get/Webwereld-JapanseBalansrobotFietstOpRichel280.m4v

Zo te zien vertrouwen ze het toch niet helemaal

Lood(s)zwaar

Achttien kratten bier, sterke drank uit Duitsland waarbij je nichtje die darmpijn heeft, nog meegegaan is om drank uit te kiezen en een opa met veiligheidstips. Een betere basis voor een feest is er toch niet? Toch blijkt een feest geven in een loods met drie personen niet al te simpel.

Een voordeel van een vriend bij de scouting hebben, is dat je in een loods die voor hun boten wordt gebruikt, kunt gebruiken wanneer deze beschikbaar is gesteld door de scouting. Het koste ons niks, financieel gezien dan. Moeite koste het wel; er stonden 3 bootjes binnen, die feestvriendelijk gemaakt moesten worden en een kar vol met kano’s moest ontladen worden zodat de kano’s boven de “bar” opgeslagen lagen, en waarmee we dus ruimte creëerden. Voor de rest was het veel versieren, afdekken en tafeltjes verplaatsen. En natuurlijk inkopen doen, drank sjouwen. Bezems waren er gelukkig al, want zowel van te voren als na moest er heel wat geveegd worden. Dit alles hebben “we” goed gedaan.

Eigenlijk heb ik het niet zo zwaar gehad, omdat ik tijdens het voorbereiden soms nog twee uur langer dan de anderen op school moest zitten. In ruil daarvoor had ik de barman en DJ geregeld. Ieder heeft zo zijn kwaliteiten.

Als kado, want het was ons verjaardagsfeest, vroegen wij om geld waarmee we het feest grotendeels konden afbetalen. Niet iedereen heeft zich hieraan gehouden, dus kregen we ook nog extra drank, waarvan ik helaas niks hebben kunnen zien, laat staan proeven, en voor mij was er ook nog het gloednieuwe voetbalspel FIFA 2012 besteld.

De totale opbrengst die in onze donatiedoos zat, kunnen we niet eens de helft van de kosten vergoeden. Toch was het feest geslaagd en zou ik het zo weer over doen.

Amusant citaat

Wie iets moois gezegd heeft moet mooi geciteerd worden. Zodat er later mooie bordjes van gemaakt kunnen worden. Die bordjes kunnen weer terecht komen op bijzondere plekken zoals boekenkasten van intellectuelen. Op die manier kun je beroemd worden door alleen maar iets op te schrijven dat aanspraak heeft. Wees dus slim en schrijf al je wijze uitspraken op. Wie weet word jouw uitspraak wel beroemd.

Dit bordje kwam ik tegen en het sprak mij aan. Behalve dat de tekst leuk is, zit er ook een wijze les in verborgen over hoe de mens denkt over zichzelf ten opzichte van anderen. Helaas stond er op dit bordje niet bij wie deze grappige doch wijze uitspraak deed. Het lijkt mij echt een uitspraak voor een directeur die denkt dat hij zelf perfect is, maar zich ergert aan zijn onwetende werknemers.

Voor wie niet zelf in staat is om mooi te spreken kan natuurlijk wel zelf zulke bordjes gaan aanschaffen. Net als sommige mensen wel graag voetbal kijken maar zelf geen bal fatsoenlijk kunnen raken. Daarnaast zullen er ook mensen zijn die beiden wel kunnen.

Oop, ongeacht dat ik van jouw aansprekende citaten een heel boek vol kan maken, vroeg ik me toch af of het misschien niet zou misstaan om als intellectueel zo’n bordje te bemachtigen en die in je boekenkast te plaatsen. Is dit niet iets voor jou?

Chloorhond

Bommel nam het bord eerst te serieus en durfde geen duik te wagen. Wie weet werd hij dan wel weer meegenomen naar het asiel. Omdat hij zelf geen actie ondernam om in het water te gaan had hij een duwtje in de rug nodig, want alleen vandaag was het wél toegestaan om te duiken, al was het dan alleen voor honden.

Aangekomen bij het buitenzwembad in Geleen voelde Bommel zich al meteen thuis tussen alle andere drukke viervoeters. Wie denkt dat hij zijn hond perfect heeft afgericht, kan de bittere waarheid onder ogen gaan zien als zijn hond wordt afgeleid door zo’n 100 andere baasjes en hondenvrienden, uitgerust met brokjes en speeltjes. Ik dacht dat mijn hond elke keer als ik nonchalant floot naar mij toe zou sprinten met zijn trouwe oogjes naar mij kijkend, maar in de praktijk kwam het erop neer dat ik moest schreeuwen en fluiten, zonder dat Bommel ook maar iets daarvan hoorde. Oost-Indische doofheid is dus nu ook geconstateerd bij honden.

Uiteindelijk was Bommel toch al nat en dook hij voor elke bal(die Bommel daar zelf had toegeëigend) het water in en bracht deze wel trouw terug. De foto’s zijn niet scherp en omdat mijn mobiel een zeer vertragend fotomechanisme bevat, zijn de foto’s niet zo gelukt als ik hoopte. Het echte fototoestel was mee maar zat natuurlijk weer met een vol geheugen. Dus ook ons fototoestel moet eens even zijn hoofd leeg maken. Ik had Djoons dezelfde dag nog gefilmd maar was waarschijnlijk door mijn enthousiasme in de avond vergeten dat deze filmfunctie nog steeds op mijn mobiel zat..

Spaanse mooie woorden gezocht

Voor elk vak is het duidelijk waar het dit jaar om gaat, en dat is het examen goed afleggen, en slagen.
Literatuur vraagt van ons niet om een examen te maken, maar dit jaar moeten we nog wel een paar boeken lezen en daarnaast verdiepen wij ons nog één keer dit schoolleven in de wereld der gedichten. Voor echte dichtliefhebbers is het te weinig, maar ieder persoon uit de klas moet er 15 uitkiezen, allemaal passend bij een zelfgekozen onderwerp. Minstens 4 van de 15 gedichten moeten van een vreemde taal zijn, voor mij geldt dus dat ik Engelse en Spaanse gedichten ga verzamelen.

Als eerst vond ik het onderwerp muziek bij mij het meest schikkend, de dood is te treurend en de liefde te standaard. Mark, een jongen die altijd als eerste snel begint met zijn werk en ijverig doorleert, had in de mediatheek al een poëzieboekje gevonden dat over muziek ging. Hij moet net zo over dood en liefde hebben gedacht als ik, en zijn keuze was gemaakt.

Ik mag Mark niet zo, en dezelfde onderwerpen delen doe ik ook niet graag, als het überhaupt al mocht. Ik vond het erg spijtig dat Mark dit onderwerp koos enkel omdat hij snel een onderwerp wilde hebben, de muziek zelf boeit hem verder niet. Van mij had hij beter het onderwerp antipathie of boekenwurmigheid mogen kiezen.

Ik zocht dus een ander onderwerp en ik heb al vaker meegemaakt dat ik te lang wachtte met kiezen en toen ik het onderwerp zag staan terwijl ik meekeek naar een site waarop iemand onderwerpen aan het zoeken was, wist ik het zeker. Nu is mijn onderwerp voedsel. En om het scala aan gedichten te vergroten waaruit ik kan kiezen, zal ik mijn onderwerp veranderen in eten en drinken.

Maar nu mijn probleem: ik heb op internet geen Spaans gedicht gevonden over eten en/of drinken, en natuurlijk ook niet in de flut mediatheekbibliotheek. Dus misschien, heel misschien, heeft mijn grootvader hier nog het één en ander van liggen?

Eifels avontuur

Ik en mijn trouwe labrador B. waren elke dag, weer of geen weer, op de top van de Eifelse berg om ons dagverslag vast te leggen zodat alle avonturen die wij meemaakte genoteerd stonden om later door te kunnen vertellen aan onze dierbaren. Het was een zware tocht, maar de bergtop beloonde ons met een rustgevend plekje waar een schrijver behoefde aan heeft, waar een schrijver zijn gedachtes eindelijk kan laten gaan en tot rust komt.

Velen dagen ging de tocht geslaagd en kwamen hond en man terug met een prachtig verslag. Maar de weg naar de top eiste zijn tol op een zeker moment. Het houten skelet van een bomentak begaf het terwijl ik daarop mijn evenwicht bewaarde. Mijn map waarin alle heldenrapportages waren opgeslagen, gleed uit mijn hand en rolde de berghelling af, waar scherpe takken de map en inhoud aanvielen en verscheurden en waar modder het papier en de inkt tot een bruine suspensie vormde.

Zo komt het dat er nu geen enkele blijk van leven op de familiesite is te vinden, wat onze vakantie betreft. De mensen die hadden gehoopt dat dit alleen maar kwam omdat wij geen internet zouden hebben, moet ik helaas teleurstellen. Het enige wat ik nog kan vertellen is de gebeurtenis van de insectenaanval die mij overkwam, echter is dit niets vergeleken met de gebeurtenissen die in de bergen hun laatste rustplaats hebben gevonden.

Ik was met mijn zus een spel aan het spelen waarbij je een balletje naar elkaar toe moet slaan met een batje. Het originele balletje waren we allang kwijt dus moesten wij het proberen met een stuiterbal. Zodra je ook maar enige vorm van kracht achter het batje zette, schoot de stuiterbal al ver langs je speelpartner en zo belande de stuiterbal in de wei van Onkel Unbekannt. Gelukkig was ook hier labrador B. in staat om onder het prikkeldraad door de stuiterbal te apporteren en vervolgden wij het spel alleen nu zonder batjes, dus kwam het erop neer dat wij met een stuiterbal overgooiden.

Ongedierte in de lucht hebben wij ook in Nederland, maar op vakantie stel je ze nog minder op prijs dan dat je dat al deed in je vaderland, zo bleek het. Want zus Lieske begon naar wespen te slaan en was bang dat ze haar zou prikken. Gelukkig gebeurde dit niet, maar minder gelukkig werd ik even later wel geprikt door een wesp. Ik wist niet of ik allergisch was voor wespensteken dus ik had mijn mobiel al in de hand om het alarmnummer te bellen. Naast pijn en een witte bult had ik verder geen steekverschijnselen dus mijn mobiel had ik niet nodig. Gelukkig, want bellen is het buitenland is duur.

Lieske meende later in de avond ook te zijn gestoken door een wesp, alleen haar bult jeukte en deed geen pijn. Jaja, als we het zo gaan spelen kan iedereen avonturen mee maken die door een Mücke wordt gestoken.

Blauw is wauw

Je werk doen is één ding, de speciale trucjes en handigheden leren is iets voor de orderpicker met ervaring. Het opvallendste wat ik leerde, is dat er speciale containers zijn met blauwe wieltjes. De eerste keer dat ik erover hoorde was bij het inwerken; de blauwe wieltjes waren gemaakt voor containers die naar twee winkels in Duitsland moesten gaan, want in die winkels waren de vloeren van marmer dus de normale wieltjes zouden die prachtige overdreven vloer kapot maken.

2 op de 300 winkels, hoe groot was de kans dat ik voor die winkel moest orderpicken? Het was volgens mijn de derde dag toen ik een gloednieuwe container zag staan. Hij moest zo nieuw geweest zijn, omdat hij niet rammelde, geen geluid maakte en heel makkelijk voortbewoog. Toen ik pronkte bij een oudere medewerker met mijn soepele container zei hij, “ja, dat heb je met die blauwe wieltjes”. Ik keek op mijn lijst en ik zag dat ik niet voor een Duitse Intertoys pickte. Ik besefte me als deze container eigenlijk voor die marmeren vloeren bedoeld was, iemand die deze container nodig had nu met een verrotte kar het spoedig Duitse speelgoed verzamelde en dat diezelfde kar de vloer in Duitsland zou verpesten.

Ik wilde niet meteen naar de chef gaan om dit misverstand te openbaren, dus moest ik er op een andere manier achter komen hoe het nu zat met die blauwe wieltjes. Wat nou bleek was dat er niet maar een aantal blauwe wieltjes al gereserveerd waren voor die 2 winkels, maar wel dat die winkels ze perse nodig hadden. Dus waren de blauwe wieltjes ook voor andere winkels beschikbaar, er zijn er namelijk genoeg.

Nu ik dat wist, ging er nieuwe wereld voor me open. De wereld waarin ik de blauwe wieltjes opzocht en zo vertelde de man mij die de containers aanvoerde, die blijkbaar zag dat ik de blauwe wieltjes zocht, dat deze containers allemaal van het bouwjaar 2006 of later waren. Zo hoefde ik niet meer de wieltjes te inspecteren, maar kon ik het nu ook van het hout, waarop het bouwjaar stond, aflezen en afleiden. Begon het werk al saai te worden, kreeg ik er gelukkig weer een nieuwe uitdaging bij; gebruik zo vaak mogelijk blauwe wieltjes! Als het nog niet leuk genoeg is, moet je het zelf leuk maken.

Beloning voor een jaar hard werken ...

,,

en we zijn weer benieuwd naar de resultaten.

staat ons ' ochtends al zwaaiend op te wachten

is gedraaid, maar nog niet zichtbaar ....

Toch maar een maatje groter

Wat ik verwachtte was een geel T-shirt met een klein Intertoysolifantje op mijn borst, maar in het magazijn is er geen solidariteit op het gebied van uniformen. Het enige wat verplicht is om te dragen zijn de bergschoenen. Net als bij snowboardschoenen ging ik ervan uit dat ze goed strak moesten zitten voor optimaal resultaat. Daarom vroeg ik na maat 41 om maat 40. Veel tijd om de schoenen uit te proberen was er niet, er was immers werk aan de winkel. Snel een krabbel zetten dat deze schoenen nu in mijn bezit waren en weg was ik uit de schoenenkamer. Daar ging ik op mijn niet gloednieuwe bergschoenen.

Terwijl ik werd ingewerkt kreeg ik ook te horen dat je het aan je voeten zou voelen omdat je zoveel aan het lopen bent. Dat gaf ik dus als verklaring aan mijzelf, aan mijn zere voetjes die aan het eind van mijn eerste dag klaagde over pijn in de tenen.

De tweede dag, als al bijna volmaakt loopjongen, dacht ik dat de pijn in ieder geval minder zou zijn. Het begon al meteen pijn te doen op een paar van de plekken van gister. Toch niet goed, die schoenen? Ik dacht dat ik het ijzer constant voelde in de neus. In de pauzes nam ik alle gelegenheid om mijn voeten te strekken, te ontspannen en de schoenen losser te doen. Ook op de werkvloer begon ik te wurmen in de schoenen en wonderbaarlijk kon ik daardoor de pijn een beetje verlichten maar vooral verplaatsen, van de tenen naar de ondervoet en zo ook de bovenvoet. Zo verdeelde ik de pijn, die hopelijk door gewenning over zou gaan.

De derde dag was ik er klaar mee. Ik wou niet nog eens acht uur spullen tillen, verzamelen en sealen waarbij ik ook nog mijn voet moest blijven verschuiven om de meeste pijn uit de weg te gaan. Daarom besloot ik op mijn chef af te stappen, heel voorzichtig, want elke stap deed pijn. Ik had er eerst geen zin in, ik verwachtte dat hij moeilijk ging doen; dat was voor hem niet te regelen, of ik had het eerder moeten zeggen, maar het ging sneller dan ik me kon wensen. Hij vroeg niet om een verklaring waarom, die ik later uit mezelf weliswaar al gaf, maar zei meteen: Oke, welke maat wil je dan nu?

De tijd waartussen ik nog op mijn oude schoenen liep en wanneer ik mijn nieuwe schoenen zou krijgen, had ik vaste grond onder de voet. Ik dacht zelfs even dat alleen de gedachte naar nieuwe schoenen de pijn wegnam en alleen de stress mijn pijnbron was, maar eenmaal in mijn nieuwere schoenen merkte ik het verschil en gaf mijzelf het onrecht om dat te denken.

Tevens waren de schoenen ook nog een beter model, dus dat was ook mooi meegenomen. Nou, meenemen doe ik ze niet hoor, ik laat ze gewoon in mijn Intertoys kluisje uitstinken van alle werktransparantie. Want ook al zijn ze beter dan de vorige, het liefst draag ik mijn eigen schoenen die wel flexibel zijn en geen ijzere neus hebben.

Een mooi prijsje, vindt LP

Vraag niet hoe we eraan komen, maar een set tapas bakjes, om
te hebben, mee te pronken of gewoon weg te geven, stellen we
beschikbaar voor degene die de volgende twee personen uit onze
lezerskring kan aanwijzen.

Het gaat om het volgende.
Mijn map actuele krantenknipsels is niet iedereen bekend, maar
twee personen die er wel mee bekend zijn hebben hun voorkeuren
voor de verschillende artikelen als volgt kenbaar gemaakt.

Persoon A
=========
1. Eerst nadenken (Filosofie)
2. Dokter de Doods (Mengele)
3, Wat zegt U (één zin kan grote gevolgen hebben)
4. Oorlogsgeschiedenis (Hitler)
5. Wie is hier de baas? (Over leiderschap)
6. Vader van de verandering (Ataturk)
7. Onder Indianen
8. Vergane Vorst
9. Uitzicht op de Maya's
10 Pratende Planten

Persoon B
=========
Evolutie Biografie Darwin
De mist in met Darwin
Gedrag Mandril wil soms even niets zien

Stress maakt oud
Vieze hokjesdenkers
Cultuur en Wetenschap
Einde oefening
Opinie Wankelt de wetenschap?

Wie op basis van deze voorkeuren de twee personen (uit de
familiekring) kan aanwijzen gaat dus voor de tapas.
Uiteraard kunnen de twee lezers zelf ook meedingen; misschien
wordt het voor hen dan een set met twee bakjes?

Je moet Nederlands brabbelen

Om zes uur opstaan geeft problemen, wanneer je normaal om elf uur opstaat. Gelukkig had ik al maatregelen genomen de vorige dag, en sliep al om half 10. En aangezien deze zomer als een warme herfst is met veel regenval, leek het mij ook wel verstandig om een regenpak aan te doen in de vroege morgen. Dat bleek ook verstandig. Kleddernat kwam ik aan bij de Intertoys, maar nadat ik mijn regenpak uitdeed was ikzelf kurkdroog. Ik volgde wat ander onzeker uitziende mensen die sowieso nieuwe werknemers moesten zijn. Ik belandde in de kantine en wachtte af tot iemand ons toesprak.

Na een korte presentatie die meldde dat mobieltjes niet toegestaan waren en welke taken verricht moesten worden bij de Intertoys, werd ik opgehaald door mijn chef Stephan. Hij nam ons mee naar de afdeling voor het orderpicken. Van de vier vakantiekrachten werd ik als enige bij fase 3.1 achtergelaten. Ik liep mee met een man die al drie jaar zijn orderpickwerk voldoende deed, en hij legde uit hoe het in zijn werk ging. Het komt erop neer dat je bij orderpicken de spullen die gevraagd worden door de filialen uit de schappen pakt en die in een kar zet. Die kar wordt dan naar het filiaal getransporteerd, maar met het transport heb ik al niks meer te maken.

In de wervingsadvertentie stond dat je flexibel moest zijn, daarbij weet je ook van aanpakken. Dan zullen al heel wat mensen afvallen. De eerste vereiste was overigens dat je Nederlands moet spreken. Uit mijn eerste dag magazijnervaring kan ik concluderen dat ik deze eisen niet zo serieus hoefde te nemen. In de pauze klonken het Engels, Spaans en ik neem aan Chinees en Pools mij om de oren in de kantine. Zo te horen konden ze die taal vloeiend spreken, maar het Nederlands was nogal gebrekkig. De eisen zouden dan aangepast moeten worden, wil je dit bedrijf nog serieus nemen. Sommige mensen, ik vond ze lijken op Polen dus denk ik dat ze Pools met elkaar spraken, heb ik niet eens wat Nederlands horen zeggen, dus misschien kunnen ze dat niet eens. Hopelijk weten ze dan wel van aanpakken..

kado is aangekomen

En bommel heeft er wel een neusje voor!

Pittige oma

Een hersenschudding hebben zonder te zijn gevallen. Mijn oma beweert dat het haar is overkomen maar vindt het wel raar dat iedereen daar niet zo over denkt. Ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen; of ze is het vergeten of ze wil het niet vertellen. Maar zonder bewijs weet je het natuurlijk nooit zeker.

Wel of niet gevallen, ze had dus een kleine hersenschudding, last van haar evenwichtsorgaan en daarbij ook nog eens buikgriep! Gelukkig is mijn oma in de tachtig een taaie, dus ging het al snel wat beter. Zonder hulp kon ze het wel schudden, maar oma werd ondersteund door verpleegkundigen en familie.

Ik was er niet als eerste van de familie bij, slechts als de laatste tot nu toe. Toen oma ziek was had ik een basketbaltoernooi, ik was gevraagd als introducé. Afgelopen weekend was ik er dan eindelijk zodat oma haar “junkske” weer eens kon zien. Wie knapt daar nou niet van op?

Eerst was ze heel stil en passief in haar zieke fase, zeg maar het antonieme gedrag van oma normaal, maar dit weekend kreeg ze alweer praatjes. Bijvoorbeeld over hoe haar broodje gesmeerd moest worden. En laat ook het volgende duidelijk zijn, hoe lief het junkske ook mag zijn, een foto met hem waarbij zij haar kapsel niet heeft zitten zoals hoort op een foto, is natuurlijk niet. Daarom werd mijn zus al snel bevolen om haar mobieltje op iemand anders te richten.

Ik moet opbiechten dat ik oma’s gouden regels heb overtreden. Maar wat moest ik anders? Ik ben maar een simpel schrijver waarvan wordt verwacht om een foto van het desbetreffende verhaal toe te voegen aan mijn werk.Dus was het tijd voor de sniekie fotograaf, de paparazzi in mij, want ik moest en zou een foto hebben voor mijn taak. Sorry oma, maar het is voor mijn werk. Hou dat in het achterhoofd.

doe het zus, doe het zo; doe het, broer

De verlangens van mijn zus neem ik erg serieus. Zo wou ze van mij dat ik ging werken. Ik probeerde de tomatenkweker, maar toen ik daar met de scooter stond, kwam ik erachter dat het krantenknipsel met de advertentie erop al een aantal weken oud was. Er waren al genoeg aanmeldingen.

Volgend krantenknipsel was een advertentie van de Intertoys die mensen zochten die bij het distributiecentrum kwamen werken. Nu was niet alleen scooteren voldoende, ik moest ook nog een CV opstellen en een digitale sollicitatiebrief schrijven. Na mijn getypte praatje gedaan te hebben, werd ik aangenomen voor twee weken fulltime werken in de zomervakantie.

Ze zal nog niet tevreden zijn, want naast werken moet ik ook aan zuslief laten zien dat ik bezig ben met mijn vervolgstudie. Daarom gaf ik mij op voor een meeloopdag dan nergens minder dan bij de TU in Eindhoven. Met tegenzin moest ik toen opstaan om 6 uur, want daar om half 9 zijn betekent hier te vroeg in de ochtend op de trein stappen. Omdat ik nooit alleen met de trein zolang had gereisd, stapte ik één keer verkeerd over en kwam een kwartier te laat. Ik miste een half college, maar had niks gemist. Het was iets met wiskunde D, dat ik niet heb dus begreep ik ook niks van het halve college dat ik wel nog heb gehad.

Nu aan deze twee verlangens zijn voldaan, wacht ik met volle moed op de volgende opdracht.

Twee maal raak zonder persoonlijk publiek

Beginnend als verdediger dit seizoen was het niet mijn taak om te scoren, maar enkel te voorkomen dat de tegenstander dat deed. Toch zou het leuk zijn om als linkerverdediger eens een balletje erin te prikken wanneer je met de counter mee naar voren rent. Leuk zou het zijn geweest, maar het is dit seizoen niet gelukt. Zelfs bij de aanvallers, die wel de taak hebben om te scoren, lukte het niet vaak genoeg.

Sinds de nieuwe coach mijn passes als die van een goede spelverdeler had gezien, stond ik altijd in de basis als mid-mid opgesteld. Met deze meer aanvallende positie kreeg ik meer kansen om op goal te schieten, maar desondanks gingen de goals niet aan de lopende band. Toch is het wel gelukt. Dit seizoen was het tweemaal raak; de helft scoorde ik in de competitie en de andere helft in “alle toernooien”. Helaas was het bij de competitiewedstrijd al beslist, ik maakte de 2e van ons team, tegenover de 5 van de tegenstander. In het toernooi maakte ik een 1-2 en was nog even spannend, maar niemand anders uit mijn team had zijn scoringsplannen benut.

Ik heb geen foto’s of getuigen in mijn directe omgeving die het bewijs kunnen leveren om vast te stellen dat ik daadwerkelijk heb gescoord. Er was namelijk bij allebei de doelpunten geen aanhang van thuis meegekomen. Is dat toevallig? Of brengen de supporters normaal altijd ongeluk zodat ik niet kan scoren? In ieder geval ben ik blij dat er altijd wel een auto van thuis meekwam, anders had sowieso niemand de voetbalvelden bij een uitwedstrijd kunnen bereiken en kansen kunnen creëren.

herkent u deze nog? (n.a.v. een ander veel ondeugender gedichtje)

Gedichten van Guido Gezelle

HET SCHRIJVERKE

(Gyrinus Natans)

O Krinklende winklende waterding
met ‘t zwarte kabotseken aan,
wat zien ik toch geren uw kopke flink
al schrijven op ‘t waterke gaan!
Gij leeft en gij roert en gij loopt zo snel,
al zie ‘k u noch arrem noch been;
gij wendt en gij weet uwen weg zo wel,
al zie ‘k u geen ooge, geen één.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?
Verklaar het en zeg het mij, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende knopke fijn,
dat nimmer van schrijven zijt moe?
Gij loopt over ‘t spegelend water klaar,
en ‘t water niet meer en verroert
dan of het een gladdige windtje waar,
dat stille over ‘t waterke voert.
o Schrijverkes, schrijverkes, zegt mij dan, -
met twintigen zijt gij en meer,
en is er geen een die ‘t mij zeggen kan: -
Wat schrijft en wat schrijft gij zo zeer?
Gij schrijft, en ‘t en staat in het water niet,
gij schrijft, en ‘t is uit en ‘t is weg;
geen christen en weet er wat dat bediedt:
och, schrijverke, zeg het mij, zeg!
Zijn ‘t visselkes daar ge van schrijven moet?
Zijn ‘t kruidekes daar ge van schrijft?
Zijn ‘t keikes of bladtjes of blomkes zoet,
of ‘t water, waarop dat ge drijft?
Zijn ‘t vogelkes, kwietlende klachtgepiep,
of is ‘et het blauwe gewelf,
dat onder en boven u blinkt, zoo diep,
of is het u, schrijverken zelf?
En t krinklende winklende waterding,
met ‘t zwarte kapoteken aan,
het stelde en het rechtte zijne oorkes flink,
en ‘t bleef daar een stondeke staan:
"Wij schrijven," zoo sprak het, "al krinklen af
het gene onze Meester, weleer,
ons makend en leerend, te schrijven gaf,
één lesse, niet min nochte meer;
wij schrijven, en kunt gij die lesse toch
niet lezen, en zijt gij zo bot?
Wij schrijven, herschrijven en schrijven nog,
den heiligen Name van God!"

Guido Gezelle

Toelichting

Gyrinus natans: draaikever, een soort watertor
winklende: scherpe bochten beschrijvend
kabotseken: mutsje
spegelend: spiegelend
zo zeer: zo rap
kwietelen: kwelen
kapoteken: manteltje

Meer mannen willen mooi zijn

Uit de 7days

Ik heb zelf oren die meer dan normaal naar buiten staan, en dikke wenkbrauwen die doorlopen als ik ze niet steeds uit elkaar hou door te epileren. Toch ben ik niet van plan iets te laten snijden, knippen of plakken aan mezelf. Vroeger heb ik er wel eens over gedacht om mijn oren te laten corrigeren, zoals dat mooi heet. Toen zocht ik op internet over deze correctie en las een verhaal over een man die verdrietig was, omdat hij door zijn gecorrigeerde oren zijn persoonlijkheid kwijt was geraakt. En oren kon je wel laten corrigeren, maar niet scheef laten zetten. Er was voor deze man dus geen weg meer terug naar zijn persoonlijkheid die hij miste. Dit was voor mij maar een zwak argument tegen de correctie, want wie weet zou ik dat gevoel achteraf niet hebben?
Wat voor mij dan wel de reden is om nooit iets te laten veranderen aan jezelf, (zonder dat het medisch noodzakelijk is)?
Op tv zie ik dramatische programma's over mensen die door ongelukken, of vanaf hun geboorte gehandicapt zijn. Maar toch staan ze nog positief in het leven, ondanks dat ze er niet uitzien en bepaalde dingen niet kunnen doen. Daardoor ben ik mijzelf steeds meer een aansteller gaan vinden, elke keer als ik twijfelde aan mijn uiterlijk. Want die mensen zouden dolgraag in mijn schoenen staan, zonder dat ze ooit de kans hebben gehad om normaal te zijn.
Dus oorcorrectie of plastische chirurgie? Doe mij maar gewoon wat realistische programma's over mensen die het veel slechter hebben, dan word ik vanzelf weer mooier.

Mijn laptop terug: goed nieuws?

Een maand lang heb ik zonder actieve SIM-kaart gezeten en toen kwam daar ook nog eens bij dat mijn laptop en tablet kapot gingen… Gelukkig heb ik nu een nieuw abonnement en dankzij mijn handige papa en lieve mama heb ik nu weer een laptop en een tablet die het doen. Maar volgens het boek ‘Het ondiepe’ van Nicholas Carr moet ik ze niet zo dankbaar zijn… Internetten zorgt er volgens hem voor dat je hersenen niet meer lang over één onderwerp kunnen nadenken.

Het lijkt raar, maar er bestaan nog onervaren internetgebruikers op deze aardbol. De Universiteit van Californië vond er twaalf en onderzocht ze. Na een test te hebben gedaan , moesten ze moesten vijf dagen lang een uur internetten. Hierna moesten ze een vergelijkbare test doen. Gebieden die bij de eerste test niet actief waren, bleken bij de tweede test actief te zijn. En dit al na vijf dagen! Dit laat zien hoe snel de hersenen zich aanpassen aan het internetgedrag. Dit proces in de hersenen heet ervaringsafhankelijke plasticiteit en staat, zoals de naam al zegt, voor veranderingen die een tijd stand houden.

Hersenen passen zich dus aan. Maar dit kan ook positief zijn, dus dit zegt niets. De Iowa State University onderzocht wanneer we een tekst het best konden onthouden: als we die gewoon in één keer lezen of als we er zoals tegenwoordig met internet klikkend op woorden doorheen zappen. Het resultaat waren twee schokkende feiten: de ‘klikkers’ deden niet alleen langer over de tekst, maar ze hadden er ook nog eens minder van onthouden. De hersenen bij deze groep waren overbelast omdat ze niet alleen moesten lezen, maar ook nog eens moesten beslissen tussen keuzes om op te kiezen.

Als extra bewijs liet het King’s College in Londen proefpersonen een IQ-test maken. Als de mensen werden afgeleid met e-mails en telefoons, scoorden deze 10 punten lager dan een gemiddeld persoon uit een groep proefpersonen die niet afgeleid werden. Ze lieten trouwens ook een groep proefpersonen een jointje blowen en dit zorgde voor een resultaat van ‘maar’ 4 punten lager. Je kan dus beter een jointje blowen dan je telefoon en computer aanzetten als je een toets moet maken!

Helaas zijn computers nou eenmaal handig om te communiceren, ik heb mijn twee weken zonder ook maar nauwelijks overleefd. Naast het communiceren zorgt het internet voor snelle behoeftebevrediging en laten die nou net voor een verslaving zorgen. Dit verklaart dat iedereen zo afhankelijk van de computer wordt. Er zijn gelukkig ook positieve eigenschappen van de computer op te noemen: ze zorgen ervoor dat we sneller en beter hebben leren beoordelen en dat we beter in multitasken zijn geworden. Ik ga mijn mobiel, laptop en tablet mooi niet weg doen en ik denk niet dat iemand anders dat gaat doen na dit stukje, dus laten we dan maar gewoon aan deze positieve dingen denken. Maar als je je niet meer goed kan concentreren, weet je nu misschien waar dat aan ligt…

Verantwoord luieren

k heb een weekje vrij! Alleen zit het niet in me om nu lekker te ‘niksen’, ik plan liever mijn hele week vol zodat ik alsnog niet goed uit heb kunnen rusten. Maar nu blijkt uit onderzoek dat luieren je slim en gezond maakt! Dus als ik mijn laatste toetsen nog goed wil maken, moet ik misschien toch maar eens een ‘niksdoedag’ inplannen.

Het nieuws dat je slim van luieren wordt, kwam van neuroloog Sander Daselaar van de Universiteit van Amsterdam. Hij zag verschil in het leerproces als je meteen na het leren met iets ander mentaal actiefs verder gaat en als je rust na het leren. Met iets anders mentaals verder gaan na het leren blijkt het oude leerproces te stoppen, waarschijnlijk omdat de hersenen zich nu op zich nieuws moeten richten. Rusten na het leren blijkt er echter voor te zorgen dat het leerproces door blijft gaan, zonder dat men dat doorheeft. Zeven uur na het leren heb je het proces dan beter in je opgenomen als je rust hebt genomen.

Verder was het nieuws dat je gezond van luieren wordt al langer bekend. Één voordeel is dat je hersenen op deze manier beter uit kunnen rusten na een inspanning. Dit zorgt voor meer creativiteit, creatievere gedachten en meer vermogen om problemen op te lossen. Het tweede voordeel is dat je beter naar je lichaam kan luisteren. Veel mensen die vaak bezig zijn, zullen als ze even niets doen pas voelen dat ze veel ‘pijntjes’ hebben, een teken dat je lichaam nog niet hersteld is.

Wat er valt onder rust? Ik zou al snel denken aan een middagje films kijken, maar zelfs dat vindt Ad Vingerhoets, bijzonder hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Tilburg, te actief. ‘As je televisie kijkt, zijn je hersenen nog steeds heel actief bezig met informatie verwerken’. Het enige waarmee je je hersenen kunt laten herstellen is je mobiel, computer en televisie uit te zetten en lekker in een luie stoel te gaan zitten. Het helpt verder ook om plaats te nemen in een natuurlijk landschap waar je goed overzicht hebt. Waarschijnlijk komt dit omdat dit voor onze voorouders rustgevend was, omdat ze zo goed hun vijanden konden zien en dus minder hoefden op te letten.

Ik word al helemaal kriebelig als ik het lees: zomaar op een stoel gaan zitten en niets doen. Meer mensen blijken daar last van te hebben. Hoewel iedereen een verschillende hoeveelheid spanning nodig heeft, gaat iedereen de laatste tijd steeds intensiever met onze tijd om. Ik weet uit ervaring hoe verslavend een roes van adrenaline kan zijn, maar de experts adviseren juist de mensen die het vaak druk hebben extra te luieren om goed te herstellen. Ik wil eigenlijk wel slim en gezond aan mijn laatste periode voor school beginnen… Dus niet boos worden als ik even niet bereikbaar ben: dan ben ik vast mijn rustmomentje aan het nemen!

Rommelig

Een antiek instrument met een verhaal. Een heel kort verhaal is het helaas geworden. Dit is één van de eerste digitale orgels, zo lijkt het. Dat klinkt als iets exclusiefs en waardevols. Desondanks werd het voor een luttele tien euro te kijk gezet.

Met als goed doel de kerk, organiseren de christenen elk jaar in Nieuwerkerk een rommelmarkt. Door een geslaagd resultaat van mijn ouders vorig jaar, waren ze dit keer ook weer van de partij bij het Nieuwerkerkse verzamelpunt. Dit keer kochten ze een relatief lichte magnetron voor het appartement van mijn zus.

Wat moet een muzikant tussen de meubels, groenten en barbiepoppen? Als ik mezelf die vraag had gesteld van te voren, had ik dit orgel nooit gevonden. Een must-have voor elke moderne DJ die de gouden oude sound terug wil halen naar deze tijd. En voor tien euro wil iedereen wel succes maken.

Het spelletje blijft toch om iets dat je graag wil, toch nog goedkoper te krijgen dan wat ervoor gevraagd wordt. Het was sluitingstijd, en het werd kiezen of delen voor de christenen. Kiezen voor een luttel bedrag, of de orgel in stukken delen zodat het in de versnippermachine past. Net toen ik koos om toe te slaan, werd er al letterlijk toegeslagen door de kinderen die duidelijk hadden gekozen voor delen. Schuldig waren ze wel, maar strafbaar niet. Het was blijkbaar traditie dat de kinderen mochten beginnen met het slopen van al wat onverkocht bleef.

Zonder garantie of het orgel überhaupt nog aan kon, kocht ik het orgel voor vijftig cent. De enige schade die het leek te hebben was één toets die afgeschoten was door kattenkwaadjoch nr. 1, alias antiekvernieler.

Een paar noten gespeeld, maar dit orgel is het niet geworden. De afmetingen, de kapotte toets die een constante toon produceert en geen aansluiting voor de pc.. Het zit allemaal niet mee.
Tijd om het verhaal te beëindigen door dit massieve voorwerp nu echt te delen en bij het grofvuil te zetten.

Op rolletjes

Ik ben heel erg tevreden met mijn Piaggio Zip. Misschien wel iets te blij, want ik vond dat hij nog prima reed ondanks dat de banden ondertussen net zo weinig profiel hadden als mijn Facebookpagina. Normaal startte de scooter ook niet meer, dus moest ik steeds de kickstart gebruiken. Allemaal niet zo gek, want de scooter is ook alweer een paar jaren ouder. Tijd voor een checkbeurt dus.

Woensdag was ik vroeg uit en had ik een afspraak bij de bromfietsmaker. Weliswaar in redelijk onbekend Krimpen aan den IJssel, maar met Google Maps kom je tegenwoordig overal. Het eerste stuk van de rit was voor mij bekend, maar daarna moest ik toch even zoeken waar het was. Terwijl ik twijfelend en zacht reed om de weg te vinden, was dat natuurlijk ook opvallend gedrag voor de politieman die op dat moment net met een motor op het bromfietspad patrouilleerde. Ik reed hem eerst voorbij en daarna zag ik in mijn spiegel dat hij achter mij aan reed, en ik remde al af omdat ik wist dat hij mij ging aanspreken..

Toen ik naar de controle werd gestuurd, moest ik zeggen of mijn scooter te hard ging. Wat ik ook zei, hij moest natuurlijk toch op de rollerbank. Gelukkig had ik mijn rijbewijs, verzekeringspapieren en gezond verstand bij me. Hierdoor keek de politieagent erg verbaasd toen hij mij vertelde dat ik volkomen legaal was. Behalve de achterband dan. Naast mijn scooter moest ik bijna ook mijn geld laten rollen, zeventig euro maar liefst, voor het rijden met deze kale band. Omdat ik verder legaal en beleefd was, had ik het idee dat de agent mij wilde matsen en de bon mocht verscheurd worden als ik binnen een week liet zien dat er een nieuwe band op zat. Ik vertelde hem dat ik dat net ging doen. Of hij dat geloofde?

De politieagent wist niet eens hoe de scooter op de standaard moest, en vond het maar een irritant ding en zei dat ik hem op de standaard moest zetten, wat mij zonder enige moeite lukte. Ook wist hij niet dat ik een Piaggio Zip had, terwijl het toch een veel voorkomende scooter is, en dus ook in zijn vak moet zijn. Nadat ik hem had verteld dat mijn scooter ook niet meer normaal startte, was hij dat al snel vergeten, want toen ik wou wegrijden riep hij één van zijn stagiaires om te duwen zodat de scooter op gang kwam. Ik zei dat ik ervaring had en trapte de scooter na vier keer aan.

Maar hoe raar ze ook zijn, altijd beleefd blijven tegen deze ambtenaren. Daardoor ben ik gelukkig ontlopen van allerlei kosten, en scheurde ik gerust op één wiel bij het politiekantoor vandaan.

Grappig hè?

Na mijn verhaal te hebben geschreven over de taal van de wiskunde, vroeg ik me af wat er nou zo grappig was aan mijn wiskundeleraar. Vanaf dat moment ging ik dat ook na bij andere grappige dingen. Ook nu weer kwamen er filosofische vragen bij me op: wat is humor? wat vinden wij als mens grappig?

Om de sociale voordelen of nadelen ervan buiten beschouwing te laten wil ik het alleen hebben over wanneer iets nou grappig is. Beginnend bij standaard humor, de moppen. Bijvoorbeeld de mop die over Jantje en zijn oma in het bos gaat. Jantje mag geen gulden(ja, deze mop dateert nog van voor 2002) van de grond rapen van zijn oma omdat het vies is. “Alles dat op de grond ligt is vies”. Ook de grotere waarden als briefgeld moet hij daarna laten liggen. Even verderop in het bos valt oma over een bananenschil, en oma vraagt of Jantje haar wil helpen optillen. Dit doet Jantje natuurlijk niet, omdat het vies is. Want: “Alles dat op de grond ligt is vies”.

Afgezien van het feit dat er überhaupt nog iemand om kan lachen, zit er toch humor in deze grol. Want Jantje associeert zijn oma met spullen die na enige tijd op de grond te hebben gelegen vol met onbekende bacteriën kunnen zitten. Dus dit soort misverstanden zijn grappig.

Naast moppen zijn ook cartoons voor mij een belangrijke bron van humor. Hierbij worden meestal mensen op een rare manier getekend, ze zien er lachwekkend uit. Met een leuke tekst erbij is het al snel lachen geblazen. De rare manier van tekenen vindt ook aansluiting bij het begrip overdreven. Dat is duidelijk te zien in het plaatje met de vrouw en haar vermiste hondje.

Bij het plaatje van de klavertjes lijkt het eerst alsof het klavertje met vier blaadjes gek is en in het nadeel is. Maar juist omdat hij afwijkt en dan toevallig een gelukssymbool is, werkt dat in zijn voordeel. Het gaat hier om het onverwachte, net als bij de mop van Jantje.

Wat je ook niet verwacht is wanneer een man iemand in het drijfzand ziet wegzakken, niet meteen denkt aan het redden van die persoon. Zoals ik het zou uitdrukken in de stijl van de Bono: we verwachten bij het zien van situatie A een reactie A. Maar in plaats daarvan ontstaat reactie B. Dit is nou waarom we erom lachen.

Mijn conclusie is toch dat het belangrijk is om te blijven lachen om wat je grappig vindt, voordat je erover gaat nadenken hoe het komt dat je erom lacht. Anders is de lol eraf. Veel lachplezier met mijn gekozen cartoons.

Is ie zo welkom, Nikki?

Pama vertrekken naar Nikki's verjaardag, maar John was er duidelijk nog niet aan toe:
jaja, paden zijn bijna schoon, nu John nog...